მარი ირაკლის მოპირდაპირე მხარეს იჯდა და ფიქრობდა, როგორ გაუმართლა: ყურადღებიანი, მზრუნველი და ნაზი. და ის, რომ განქორწინებულია და 5 წლის ქალიშვილი ჰყავს, არაუშავს! ვინ არ არის უცოდველი? სამაგიეროდ, იმდენს გამოიმუშავებს, რამდენსაც თვითონ. ეს კი საშუალოზე ბევრად მეტია.
-მარი, მესმის, რომ ქალის ბინაში ცხოვრება კაცისთვის უხერხულია, მაგრამ ჩვენ ამ საკითხს მოვაგვარებთ. მე ფული მაქვს. შენ ბინა გაქვს. მოდით გავაერთიანოთ ეს ყველაფერი და ვიყიდოთ ნორმალური საცხოვრებელი. მართალი არ ვარ?
გაღიმებულმა მარიმ თავი დაუქნია:
-კი, რა თქმა უნდა, ძვირფასო.
-რა ბედნიერი ვარ, რომ მყავხარ! მიყვარხარ!
-მეც მიყვარხარ!
ქორწილამდე სამი თვით ადრე
-მაშ ასე, ამ შაბათ-კვირას ლიკას ვხვდები.
ქალი წამით გაიყინა.
-კარგი.
-ის და ჩემი ყოფილი შვებულებიდან ბრუნდებიან. შაბათს დილით მათ აეროპორტში დავხვდები, კვირა საღამოს კი სახლში წავიყვან.
-ჩემი დახმარება გჭირდება?
ირაკლი საყვარელ ქალს მიუახლოვდა და აკოცა.
-არა, უბრალოდ დროა, გაგაცნო ჩემი ქალიშვილი.
მარიამმა გაიღიმა, მაგრამ შინაგანად თავი რაღაცნაირად ცუდად იგრძნო. თუმცა მან მშვენივრად იცოდა, რომ საქმროს ქალიშვილის გაცნობა აუცილებელი იყო.
შაბათი
კარი გაიღო და მარიმ ირაკლის ხმა გაიგო.
-შემოდი. გაიხადე ტანსაცმელი. დიახ, ჯერჯერობით აქ ვცხოვრობ.
-მამა, რატომ არის ეს ბინა ასეთი პატარა? – ჰკითხა ლიკამ.
-ჩვეულებრივი ბინაა, ლიკა. მალე დიდ ბინაში ვიცხოვრებ.
-ეს კარგია, თორემ ეს ბინა არაკომფორტულია.
ამ დროს მარი გამოვიდა მისაღებიდან:
-ლიკა, გაიცანი, ეს მარი დეიდაა.
-გამარჯობა, ლიკა.
-გამარჯობა. ახლა მამაჩემზე შენ ზრუნავ?
-დიახ, რაღაც მაგდაგვარი.
-ნუ აწყენინებ მას. ის კარგია.
მარიმ გაიღიმა.
-შევთანხმდით.
-ლიკა, მიდი ხელები დაიბანე.
გოგონა წავიდა, მარი კი ჩაფიქრდა.
კვირა
-მარი, რამდენიმე საათით გავდივარ, მაქსიმუმ – სამი საათით! – ირაკლი უკვე კარებთან იყო. უბრალოდ ორშაბათამდე ვერ მოიცდის. თავად გესმის, რომ წელიწადის ბოლო ახლოვდება. თუ გეგმას არ შევასრულებთ, კვარტალურ და წლიურ ბონუსებს დავკარგავთ. ეს კი სერიოზული დარტყმა იქნება ჩვენი ოჯახის ბიუჯეტისთვის.
-კარგი, წადი.
-არ მოიწყინოთ. ლიკა უკვე დამოუკიდებელი გოგოა. თავისი პლანშეტით გაერთობა.
-არ ინერვიულო.
-მიყვარხარ.
მარი სამზარეულოში გავიდა და ყავის მადუღარა ჩართო.
-მარი დეიდა, ეს ბინა თქვენია? – თითქოს არსაიდან გამოჩნდა ბავშვი.
-დიახ, ჩემია.
-მამამ თქვა, რომ მოგვიანებით უფრო დიდ ბინას იყიდით. ეს სიმართლეა?
-დიახ.
-კარგია, თორემ აქ ჩემთვის ოთახი არ გაქვთ.
მარი გაოგნებული იყო, მაგრამ არ გამოხატა.
-შეჭამ რამეს?
-დიახ. ჩიზქეიქები მინდა, ჩაი და მარწყვის ჯემი.
-ჰმ, მსგავსი არაფერი გვაქვს.
-მართლა? – გაუკვირდა გოგონას. – მაგრამ გუშინ ხომ იყო.
-როგორც ჩანს, გუშინ შეჭამე რაც იყო.
-მაშინ მაღაზიაში წასვლაა საჭირო.
-ლიკა, შენთვის მაღაზიაში წასვლა ჯერ ადრე არ არის?
გოგონამ გაოცებით შეხედა მარის:
-მარი დეიდა, მაღაზიაში თქვენ უნდა წახვიდეთ. მე ბავშვი ვარ, თქვენ კი – ზრდასრული.
ქალმა თავი დაუქნია
-არა. მარტო ვერ დაგტოვებ. ერთად რომ წავიდეთ დიდი დრო დაგვჭიდება ტანსაცმლის ჩაცმისთვის და მერე ისევ გამოცვლისთვის. სჯობს მამაშენს დაველოდოთ და გზად იყიდის რაც გჭირდება და თვითონვე მოგიმზადებს ყველაფერს.
-რა ჯანდაბაა, – უცებ შეაჯამა გოგონამ.
-ლიკა, არ გეჩვენება, რომ ეს ცუდი სიტყვაა?
-არა. ზოგადად, მამაჩემს უყვარს, რომ სახლში საჭმელი ყოველთვის იყოს. და მათ შორის ჩემთვისაც.
-კი? მსგავსი არაფერი შემიმჩნევია.
-ანუ მშიერი დავრჩი?
-თუ სხვა არაფრის ჭამა არ გინდა…
– არა. – გოგონა შებრუნდა და წავიდა.
ერთი წამის შემდეგ მარიმ გაიგო, რომ ლიკა ვიღაცას ტელეფონზე ელაპარაკებოდა.
-დიახ, წარმოგიდგენია, მაცივარში საჭმელი არ აქვს! დიახ, დედა, მშიერი ვარ! მამა სადღაც წავიდა. არა, ბინა პატარაა. მამა დამპირდა, რომ ახალ ბინაში ოთახს მომცემს. დედა, მე არ ვტირი. უბრალოდ ეს დეიდა…
ვერამ ავტომატურად დაასხა ყავა. ფანჯარაში გაიხედა და მიიღო გადაწყვეტილება.
საღამოს, როცა ირაკლიმ ქალიშვილი წაიყვანა და ყოფილი ცოლისგან დაბრუნდა, მარიმ მაშინვე გამოაცხადა გადაწყვეტილება.
-ირაკლი, მოდი გადავდოთ ქორწილი.
კაცს გაუკვირდა:
-რატომ? გადაიფიქრე?
-არა, მაგრამ დავფიქრდი და… რატომ უნდა დავქორწინდეთ? შენ გყავს ქალიშვილი. ამხელა ალიმენტს უხდი. მოგვიანებით, მისთვის სწავლის ფულის გადახდაც მოგინდება. მერე მისთვის ქორწილის გადახდა. ზოგადად, ჩვენი ოჯახის გარეშეც გაქვს ფული დასახარჯი.
-მაგრამ ჩვენ ხომ გვიყვარს ერთმანეთი!
-რა თქმა უნდა, და ამიტომ ვიცხოვრებთ ერთად. ბინა მე მაქვს, საკმარისი ადგილია ჩემთვისაც და შენთვისაც.
-მოიცადე, ახლის ყიდვაზე რას იტყვი?
-რისთვის? მე მაქვს ოროთახიანი ბინა თითქმის ახალ სახლში.
-ჩვენ სამოთახიანი ბინა გვჭირდება! ჩვენ ხომ უკვე შევთანხმდით.
-არაფერზე არ შევთანხმებულვართ. ჩემი ბინა საკმარისია ორივესთვის.
-მაგრამ ლიკაც ხომ უნდა მოვიდეს ხოლმე ჩვენთან!
-და?
-სამნი ვიწროდ ვიქნებით.
-ირაკლი, ვაფასებ, რომ შენს ქალიშვილს ასე ექცევი, მაგრამ მოგიწევთ, რომ ერთმანეთს სხვა ადგილას შეხვდეთ.
-რა გაგებით? მე ხომ აქ ვცხოვრობ.
-და ეს ჩემი ბინაა.
-ანუ შენ წინააღმდეგი ხარ იმის, რომ ჩემს ქალიშვილს ვხვდები?
-მე წინააღმდეგი ვარ, რომ არ ისმენ ჩემს თხოვნას, როცა საქმე ჩემს ბინას ეხება.
-მესმის, მარი.
-მშვენიერია.
-მაგრამ ამიხსენი, რატომ არ უნდა დავქორწინდეთ? ხომ გვინდოდა?
-იმიტომ, რომ შენ უკვე გყავს ქალიშვილი, ირაკლი. ის გიყვარს. მაგრამ ის ჩემი გაჩენილი არ არის. და ლიკა ყოველთვის იქნება ჩვენს შორის. ის მშვენიერი გოგოა, მაგრამ ის ჩვენი ოჯახი არ არის. და თუ ასეა, მაშინ რატომ უნდა შექმნათ ოჯახი, რომელშიც უკვე იქნება უთანხმოების ქვა?
-შენგან ამას არ ველოდი. შენ იცოდი, რომ მე ქალიშვილი მყავს!
-ვიცოდი, ამიტომაც მინდოდა გადამოწმება. ახლა გადავამოწმე და არ მინდა გათხოვება. მიყვარხარ, მაგრამ გათხოვება არ მინდა.
როდესაც ირაკლი ერთი თვის შემდეგ ბინიდან გადავიდა, მარიმ შვება იგრძნო.
ახლა ყველა განქორწინებული მამაკაცი, რომელსაც შვილები ჰყავს, მის შავ სიაშია.
იმიტომ რომ საკუთარ ცხოვრებაზე უნდა იზრუნო და არა სხვისაზე.
