ვარ 21 წლის, ვცხოვრობ შეყვარებულთან ერთად სხვა ქალაქში. ახალ წელს მშობლიურ ქალაქში ჩამოვედი მშობლების მოსანახულებლად და სამედიცინო შემოწმების შემდეგ გინეკოლოგიური და ენდოკრინული სისტემების დაავადებები აღმომაჩნდა. დავიწყე მკურნალობა, თავად გადავიხადე მთელი თანხა, მშობლებს დახმარება არ შემოუთავაზებიათ.
ოპერაცია გამიკეთეს, უკან დასაბრუნებელი ბილეთი ვიყიდე, მაგრამ ბარათზე ნულით ვბრუნდები უკან – ფული აბსოლუტურად აღარ დამრჩა. ოდნავ მწყინს და ვწუხვარ, რომ ყველაფერი ასე გამოვიდა და ერთი თვის განმავლობაში დავხარჯე ფული, რომელსაც ერთი წლის განმავლობაში ვაგროვებდი.
მამაკაცს, ვისთან ერთადაც ვცხოვრობ, ახლა ფინანსებთან დაკავშირებით პრობლემები აქვს და ცოტა მწყინს, რომ ჩემმა მშობლებმა დახმარება არ შემომთავაზეს ასეთ სიტუაციაში. შეიძლება ზრდასრული ადამიანივით არ ვაზროვნებ, მაგრამ ვისურვებდი, რომ გამოკვლევების ხარჯების ნაწილი დაეფარათ, ან ბილეთების ფული მაინც დაემატებინათ. მე თვითონ მოვაგვარე ყველაფერი.
ჩემს მშობლებს ფული აქვთ, მაგრამ უბრალოდ არ არიან მიჩვეულები შვილებზე დახარჯვას, იმ ლოგიკით, რომ 14 წლის ასაკში ფულის შოვნა თავადაც შეგიძლია. ყველა ჩემს შეყვარებულს ავალდებულებს, რომ მან უნდა უზრუნველყოს და დამეხმაროს, მაგრამ ის ჩემი ასაკისაა და რატომ უნდა გადაიხადოს ჩემი მკურნალობის ფული. ასე გამოდის, რომ თუ მე არა, მაშინ არავინ.
საშინელებაა ახლა უფულოდ დაბრუნება. ჯერჯერობით სამსახურში დაბრუნებას ვერ შევძლებ. მე ავუხსენი ეს სიტუაცია ჩემს მშობლებს, მათ კი მითხრეს: „ნუ ნერვიულობ, ყველაფერი კარგად იქნება“. მაგრამ რა უნდა გავაკეთო, არ ვიცი. რაღაცნაირად ღალატს ვგრძნობ და მინდა გავემგზავრო და დავბლოკო ისინი. იქნებ სხვანაირად უნდა მეთხოვა, ან იქნებ თავისუფლება უნდა მიმეცა საკუთარი ემოციებისთვის და ამ სიტუაციის შემდეგ მათთან ურთიერთობა შემეწყვიტა?
მაგალითად, ჩემი მეგობრის მშობლები სრულიად განსხვავებულები არიან. დედა ყიდულობს წამლებს, სათვალეებს, ლინზებს, ოპერაციის ფული გადაუხადა. ის სთავაზობს ფულის დაბრუნებას – მისი მშობლები არ ართმევენ. ამბობენ, რომ ფული აქვთ. მიუხედავად იმისა, რომ 35 წლისაა, შვილი ჰყავს და ფულს შოულობს, მშობლები ყველაფერს აკეთებენ, რომ მან ფული დაზოგოს. ასე გამოხატავენ თავიანთ სიყვარულს და მზრუნველობას. ჩემები კი…
დიახ, შესაძლოა ჩემი მშობლები ვალდებულები არ არიან. შესაძლოა, სწორი პოზიციაა, რომ შრომისუნარიანმა ზრდასრულმა პირებმა პრობლემები თავად უნდა მოაგვარონ და დახმარება ნებაყოფლობითი უნდა იყოს. მაგრამ, როდის ვლინდება მზრუნველობა თუ არა რთულ სიტუაციებში? ისინი კი არათუ არ დამეხმარნენ, არამედ მანიშნეს, რომ არასწორი მამაკაცი ავირჩიე.
ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ აღარ მყავს არც ოჯახი და არც ახლობელი ადამიანები, რადგან, მშობლები, რომლებსაც თავიანთი შვილი უყვართ, ამას არ გააკეთებენ. გამოდის, რომ მე აბსოლუტურად არ შემიძლია ვიქონიო მათი იმედი რთულ სიტუაციაში. გამზარდეს, გამიშვეს და დამივიწყეს – ასე არ გამოდის?
