6 თვის წინ
ნიკა დივანზე იჯდა და გამოთვლებს აწარმოებდა. მარიმ ბავშვი დასაძინებლად დააწვინა, ცოტა ხნის შემდეგ კი ქმარს მიუახლოვდა და მოეხვია.
-რას აკეთებ?
-რაღაცას ვითვლი.
ცოლი დაინტერესდა:
-რას?
-ერთმა ნაცნობმა საქმეში ფულის ჩადება შემომთავაზა.
-მაგრამ ჩვენ ხომ ფული არ გვაქვს!
-დამშვიდდი, ფული გვაქვს. კრედიტი ავიღე!
-რა? – მარიმ იმხელაზე დაიყვირა, რომ კინაღამ ბავშვი გააღვიძა. – რა კრედიტი? რატომ აიღე?
-იმიტომ, რომ ფულის გამომუშავების შესაძლებლობა მომცემოდა. რის საშუალებასაც ჩემი მეგობარი მაძლევს.
-ბევრი აიღე?
-ყველაფერს ვაკონტროლებ, მარი!
-რამდენი?
-ასი ათასი. და ჩათვალე, რომ 6 თვეში 10 ათასი ჯიბეში გვედება. თან ეს ყველაფერი სესხის პროცენტის გათვალისწინებით!
-ეს დიდი ფულია, ნიკა! კრედიტს როგორ გადაიხდი?
-მე არაფერს არ გადავიხდი, ბიზნესი გადაიხდის. მოკლედ, მე უკვე ყველაფერი გადავწყვიტე. თან ფული ჩემი ბინის გაქირავებიდანაც გვაქვს.
-ეს ფული ახლაც გვაქვს, მაგრამ ფული მაინც არ გვყოფნის.
-ყველაფერს მოვაგვარებთ.
სამი თვის უკან
ნიკა საღამოს ჩვეულებისამებრ იჯდა და ვიღასაც სწერდა ტელეფონში.
მარი ძალიან გადაღლილი იყო.
-დღეს ბავშვმა ძალიან დამღალა. ვერ ვიტან, როდესაც ცუდად არის! ნიკა, ფული მომეცი. ხვალ ექიმი უნდა გამოვიძახო, წამალი ვიყიდო.
ქმარმა, როგორც იქნა მოსწყვიტა ტელეფონს თვალი:
-რა ფული, მარი? შენ მუდმივად ფულს ითხოვ! სამსახურში როდის გახვალ?
-მე მზად ვარ. ბავშვს მიხედავ?
-მე არ მცალია, საქმეები მაქვს.
-მაშინ ან ძიძას გადაუხადე, ან აღარ მოითხოვო, რომ სამსახურში გავიდე. და ფული მომეცი!
-გითხარი, ფული არ მაქვს!
-და ბინის ქირის ფული? სად არის?
ქმარმა ტელეფონი გვერდზე გადადო.
-რა კითხვაა? ეს შენი ფული არ არის!
-თავისთავად. მაგრამ ახლა ეგ ფული ოჯახს სჭირდება.
-კიდევ ერთხელ გიმეორებ: ეგ შენი საქმე არ არის.
მარიმ თავი დააქნია:
-ნიკა, სანამ აქ გადმოვიდოდით, ჩემი მშობლების ბინაში, შევთანხმდით, რომ აქ ვიცხოვრებდით, შენს ბინას კი გავაქირავებდით და ამ ფულს ოჯახის ბიუჯეტს დავამატებდით. ასე რომ, ჩემი კითხვა სამართლიანია.
ქმარს გაეცინა:
-ის ბინა ჩემია. და მხოლოდ მე ვწყვეტ, როგორ მოვიქცე!
-როგორც ჩანს, უკვე გააკეთე რაღაც, არა?
-ბინა გავყიდე.
ცოლს თითქოს თავში რკინა ჩაარტყეს.
-რატომ? ის ხომ ჩვენი შემოსავლის წყარო იყო. და ფულს რა უნდა უყო?
-რამე საქმეში ჩავდებ!
-გაგიჟდი? ასე ვერ მოიქცევი. შენ ოჯახი გყავს, ვაჟი!
-თავად მივიღებ გადაწყვეტილებას, როგორ მოვექცე ჩემს ფულს.
-ეს სულელური კრედიტი მაინც გადაიხადე!
-გითხარი, თავად გადავწყვეტ! ჩემს ფულს ნუ ეხები!
გაბრაზებული მარი მოულოდნელად შებრუნდა და ოთახიდან გავიდა.
ნიკამ კი სწრაფად აიღო ტელეფონი და დაადასტურა, რომ მზად იყო კიდევ ერთხელ განეხორციელებინა ინვესტიცია მეგობრის კომპანიაში. ახლა საუბარი იყო თანხაზე, რომელიც საეჭვოდ იყო მიახლოებული მისი ბინის გაყიდვით მიღებულ თანხასთან.
ერთი თვის წინ
ნიკა სახლში შემოვიდა თუ არა, ცოლმა წინ ორი ჩემოდანი გაუგორა და მშვიდად უთხრა:
-შენი ნივთებია.
-რატომ?
-შენ აქ აღარ ცხოვრობ, რა არის გაუგებარი?
-რატომ მაგდებ?
-სახლში ფული არ მოგაქვს. ფულს მხოლოდ შენს ვალებსა და კრედიტებს ახმარ. ბინის ფულიც კი დახარჯე.
-ასეა საქმე? და საჭმელს ვინ გაჭმევს?
-ჩემი მშობლები და ჩემი შვილის დახმარება.
-კი, როგორ არა! მე გაჭმევ! და ეს არის შენი მადლიერება? რადგან პრობლემები მაქვს, ბინიდან მაგდებ?
-შენი პრობლემები – შენი სისულელის ბრალია. თან შენს შემთხვევაში, ეს არ იკურნება.
-მაგრამ ამ ყველაფერს ჩვენთვის ვაკეთებდი!
-არ მახსენდება, რომ სესხის აღება ჩემთან შეგეთანხმებინა.
-ამას რა მნიშვნელობა აქვს!
-უდიდესი! და მადლობა თქვი, რომ აქ ცხოვრების ფულს არ გთხოვ.
ნიკა წასვლას არ აპირებდა:
-მარი, მოდი ვილაპარაკოთ. და თან წასასვლელიც არსად მაქვს, სად წავიდე?
-კი მაგრამ, ჩემი პრობლემაა, რომ ბინა გაყიდე და ფული გაფლანგე? არა. მორჩა, მშვიდობით!
-როგორ უნდა იცხოვრო? ბავშვთან ერთად და შემოსავლის გარეშე?
-ისევე, როგორც აქამდე, მაგრამ შენს გარეშე. დიდი განსხვავებაა.
-ისევ ჩემთან გამოიქცევი!
-არ გამოვიქცევი. განქორწინებას მოვითხოვ და ალიმენტს მივიღებ. მორჩა, წადი აქედან.
მარი თავის მშობლებთან დაბრუნდა. ახლა შვილიშვილს ბებია უვლის, მან კი მუშაობა დაიწყო. ის ბინა, სადაც ცოტა ხნის წინ ოჯახი ცხოვრობდა, ახლა ქირავდება.
მშობლებმა უკვე გადაწყვიტეს, რომ ამ „უიღბლო ბინას“ ერთოთახიან ბინაზე გადაცვლიან შვილისა და შვილიშვილისთვის. სხვაობას მარის მისცემენ, რათა მან ახალი ბინა გაარემონტოს.
ალიმენტი, მარის დღემდე არცერთხელ არ მიუღია.
