ნებისმიერ ადეკვატურ მამაკაცს სურს გაიგოს, ცოლი ორსულადაა თუ ეს განწყობის ცვალებადობაა ჯანმრთელობის გაუარესების გამო. დიახ, ასეც ხდება, როცა ქალის ჰორმონალური ფონი დარღვეულია. თუ პრობლემა ამაშია, პარტნიორს მხარი უნდა დაუჭიროთ და მისი ცხოვრების გამარტივება სცადოთ. თუ ნამდვილად ორსულადაა, პასუხისმგებლობა უნდა აიღოთ და მომავალ დედაზე მაქსიმალურად იზრუნოთ. რა თქმა უნდა, ვსაუბრობთ ადეკვატურ მამაკაცებზე.
თანამედროვე რეალობაში, წარსულშიც იყო შემთხვევები, როცა მამაკაცმა დაკისრებულ მოვალეობას ვერ გაუძლო და უბრალოდ გაქრა. ალბათ, ყველას სმენია ამის შესახებ. რა უნდა გააკეთოს ქალმა ამ სიტუაციაში? ზოგი ორსულობას წყვეტს, ზოგი ბავშვს არასრულ ოჯახში აჩენს, ბავშვთა სახლში აბარებს. სამწუხაროა, მაგრამ ფაქტია. ეს ყველაფერი ცალკეული პიროვნებების სულმოკლეობის გამო ხდება.
ცოლი ორსულად არის თუ არა?
მაქსიმეს უყვარდა იმაზე ლაპარაკი, როგორი იქნებოდა ჩვენი ურთიერთობა მომავალში ბავშვის დაბადების შემდეგ. ყველა მიზეზი ექნება, უფროსს ხელფასის მომატება მოსთხოვოს. შემდეგ უფრო დიდ ბინაში გადავალთ, რადგან ჩვენი ერთი, თუმცა საკმაოდ დიდი ოთახი, სამისთვის პატარა გახდება. შეიძლება შეიძინონ ახალი, საოჯახო მანქანა, ბავშვისთვის ყველა კომფორტით. ამ თემაზე ბევრს ოცნებობდა, რა უნდა, რა არა, ყოველდღე ამის უფრო სჯეროდა.
თავად ურყევი ვიყავი. შვილები არ მინდოდა, ამის რამდენიმე მიზეზი მქონდა. პირველ რიგში, სამედიცინო. ჩემი თანდაყოლილი სიგამხდრე და ვიწრო თეძოები მშობიარობის პროცესს ართულებდა. მკურნალმა ექიმმა გამოკვლევისას ამაზე ყურადღება გაამახვილა. მეორეც, მეუღლეში 100%–ით დარწმუნებული არ ვიყავი. უნამუსო არაა, მაგრამ თავის სიტყვებს ძალიან არასერიოზულად იღებს. დღეს ერთს ამბობს, ხვალ – მეორეს. ასეთი ხასიათი ქალშიც არ მომწონს, მით უფრო კაცში. ბევრ რამეს იგონებს.
როცა გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი, გაორებული გრძნობები დამეუფლა. ერთი მხრივ, ბავშვი ყოველთვის სიხარულის მიზეზია. მეორეც, მეუღლეს ახალი ამბავი მაშინვე არ ვუთხარი. ალბათ, ქალის ინტუიცია ამის გაკეთების საშუალებას არ მაძლევდა.
1 კვირის შემდეგ მე და მაქსიმე ქალაქში ვსეირნობდით. მაღაზიებში დავდიოდით, სუფთა ჰაერს ვსუნთქავდით. ერთ–ერთ მაღაზიაში აღიარება გადავწყვიტე. ბავშვთა საწოლებს ჩავუარეთ, შევჩერდი და ვაღიარე: ბავშვს ველოდები. საკმაოდ პროზაული ადამიანი ვარ, ამიტომ საკმაოდ მშვიდი ხმით შევატყობინე და დიდ რეაქციას არ ველოდი. მოულოდნელად მაქსიმემ გაფართოებული თვალებით შემომხედა, რამდენიმე წამით ადგილზე გაშეშდა, მტკიცე, მომთხოვნი ხმით მიპასუხა, რომ სახლში უნდა ვილაპარაკოთ.
ნახევარ საათში სახლში ვიყავით. გზაში რაღაც აბსტრაქტულზე ვლაპარაკობდით. ქმრისგან გავიგე ისეთი, რისი მოსმენაც არც ერთ ქალს სურს, განსაკუთრებით ჩემს მდგომარეობაში. სხვა ჰყავს. დიახ, ყველასთვის ნაცნობი სიტუაცია, როცა ქმარი საყვარელს იჩენს, იმ განსხვავებით, რომ ვიკა უყვარს. უკვე სამი თვეა სერიოზული ურთიერთობა აქვთ.
ჩემს კითხვაზე, რას ნიშნავს მისი სიტყვები ბავშვის დაბადების შესახებ, მითხრა, რომ ეს არ იყო სამომავლო გეგმა, არამედ ამაზე ოცნება. საერთოდ, დიდი ხანია შეამჩნია, რომ ჩვენ შორის გრძნობა გაცივდა. თან ჩემი ავბედითი თეძოები, პლუს სტატისტიკა, რომლის მიხედვით პირველი ქორწინების უმეტესობა განქორწინებით მთავრდება. რა თქმა უნდა, მაქსიმე ფინანსურად და მორალურად დამეხმარება, მაგრამ ეს მაქსიმუმია, რაც შეუძლია მომცეს. კარგია, რომ ბინა ჩემია, ალბათ, შესაძლებლობა რომ ჰქონოდა, წამართმევდა.
რამდენიმეთვიანი დეპრესიის, ჩემსა და ყოფილს შორის ურთიერთობის გარკვევის შემდეგ ჩემს მომავალზე დავფიქრდი. როგორც ჩანს მომიწევს ვიცხოვრო ცნობილი სტატუსით „განქორწინებული ბარგით“. ვარიანტებს დიდხანს განვიხილავდი. სამსახურიდან წამოსვლა არ შეიძლება, თავიდან ბავშვს მშობლებს დავუტოვებ, შემდეგ საბავშვო ბაღის საკითხს მოვაგვარებ. მეგობრებს ვთხოვ საბავშვო ნივთებს და ეტლს. დავზოგავ. ხელის ჩაქნევას არ ვაპირებ. როგორმე გავუმკლავდები.
ჩემს ისტორიას ბედნიერი დასასრული აქვს, წინააღმდეგ შემთხვევაში არ გავაზიარებდი. სადღაც მეშვიდე თვეში, როცა მუცელი უკვე ძალიან დამეტყო, კიდევ ერთხელ წავედი კონსულტანციაზე. ახალ ექიმთან. აღმოჩნდა ჩემი ძველი ნაცნობი, კლასელი ილია, რომელიც ახალგაზრდობაში მიყვარდა. ცხოვრება ისე შემოტრიალდა, რომ ურთიერთობის დაწყების შანსი არ გვქონდა. თავად გესმით, რა ასაკი იყო.
ილიას ჩემი დანახვა გაუკვირდა, მოგვიანებით სუფთა ჰაერზე გავისეირნეთ. ცოლ–შვილი არ ჰყავდა. სკოლის შემდეგ სამედიცინოზე ჩააბარა. სწავლობდა, ახალგაზრდობაზე და მეგობარ–შეყვარებულებზე დროს არ კარგავდა. მოგვიანებით კარგი სპეციალისტი გახდა. დროდადრო ვხვდებოდით და ვსეირნობდით. ვუამბე ჩემი ამბავი, რომელიც, ჩემი აზრით, საკმაოდ ბანალურია და, ალბათ, ხშირად სმენია.
მისი მხრიდან გაგებას ველოდი და რაღაც იმედი მქონდა, თუნდაც მოჩვენებითი. საპასუხო გრძნობით ვერ მიპასუხა, რადგან სხვა ორიენტაციის აღმოჩნდა. აი, ასე. მაგრამ ეს ყველაფერი არაა. მისი თქმით, ჩვენს ქალაქში ვინმეს პოვნა შეუძლებელი იყო. რაღაც პერიოდი ცდილობდა, შემდეგ დანებდა. არა და არა, ბევრი მარტოხელა ადამიანია. ჩემი კომპანია მოსწონდა და აღიარა, რომ ბავშვები უყვარს.
ახლა სამივე ერთად ვცხოვრობთ. მე, ილია და ჩემი ვაჟი, გიორგი. ჩემი „სამოქალაქო ქმრის“ ბინაში ვცხოვრობთ და გულწრფელად, თავს კარგად ვგრძნობ. ჩემს ბინას ვაქირავებ, ვმუშაობ და შვილს ვზრდი. ილია ყველაფერში გვეხმარება, კარგი ქმრის და მამის როლს ასრულებს. ოღონდ სხვადასხვა ოთახში ვიძინებთ. ბიუჯეტს შეთანხმების მიხედვით ვანაწილებთ, ყველას ყველაფერი აწყობს. არის ჩვენი ოჯახი ნაკლური ან ყალბი? ვერ ვიტყოდი. რა მიზეზი შეიძლება არსებობდეს ამის სათქმელად?
