ცხრა წელია რაც დაქორწინებულ მამაკაცთან მაქვს ურთიერთობა. თავიდანვე ვიცოდი, რომ ის არ იყო თავისუფალი. მაშინ მხოლოდ 18 წლის ვიყავი, ამ გაცნობას და ურთიერთობის დაწყებას საინტერესო თავგადასავალად მივიჩნევდი. მეგონა ადვილი იქნებოდა. „თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე“ და თურმე უკვე 9 წელი გასულა.
წლების განმავლობაში, რა თქმა უნდა, ყველაფერი ხდებოდა. ბევრი რამის ატანა მიწევდა: მის დასვენებას ოჯახთან ერთად, სტუმრად სიარულს და სხვადასხვა ღონისძიებებს, სადაც მე არ ვიყავი. რა თქმა უნდა, მესმოდა, რომ ეს ნორმა იყო, რადგან მას ოფიციალური ოჯახი ჰყავდა. რატომღაც საკუთარ თავზე არ ვფიქრობდი, ყოველთვის მხოლოდ მასზე. მის ოჯახს პირველ ადგილზე ვაყენებდი.
8 წლის შემდეგ მას საბოლოოდ დავშორდი. დასასვენებლად წავედი, შევამჩნიე რომ ირგვლივ ბევრი კარგი და უცოლო მამაკაცი იყო, რომანიც კი მქონდა. როცა დავბრუნდი, კოლეგასთან შეხვედრაც კი დავიწყე. შემდეგ კი ის (დაქორწინებული მამაკაცი) გონს მოეგო. მიხვდა, რომ სამუდამოდ დამკარგა, ერთი თვე იჯდა ჩემს კართან, ყვავილებით და სიურპრიზებით ამავსო და ჩემი დაბრუნება უნდოდა. მიხვდა, რომ ჩემს გარეშე თავს ცუდად გრძნობდა, განქორწინება გადაწყვიტა.
მანამდე რამდენიმე თვით ადრე მისმა მეუღლემ შეიტყო ჩვენ შესახებ და მესამე ბავშვზე დაორსულდა. გადაწყვიტა, რომ ასე შეძლებდა მის შენარჩუნებას. როცა მიხვდა, რომ პრაქტიკულად დამკარგა და განქორწინება გადაწყვიტა, მისი ცოლი უკვე ორსულად იყო. მეხვეწებოდა, რომ დავლოდებოდი. ამბობდა, რომ როგორც კი ბავშვი დაიბადებოდა, ექვს თვეში დალაპარაკებოდა ცოლს. ნერვიულობდა, რომ სტრესს შეიძლებოდა უარყოფითად ემოქმედა ორსულობაზე და ბავშვის განვითარებაზე. ეს სერიოზულ არგუმენტად მივიღე და დავუჯერე.
ის თითქოს ჩვენი შეთანხმებით იყო შთაგონებული, ჩვენი ურთიერთობა უკეთესობისკენ შეიცვალა. მეჩვენებოდა, რომ ის იქ იყო საჭიროების გამო, ჩემთან კი სიყვარულით. მე მჯეროდა მომავალი ბედნიერების, თუმცა ყველა ჩემი მეგობარი ძალიან ნეგატიურად იყო განწყობილი. ისინი ამბობდნენ, რომ ის ჩემი ღირსი არ იყო, რომ ასეთი ალიმენტით არავის დასჭირდებოდა. დროა, თვალები გაახილოო.
ბავშვი უკვე დაიბადა, მამაკაცი კი, რბილად რომ ვთქვათ, შეიცვალა, სრულიად განსხვავებული გახდა. ვხედავ, რომ ახალშობილის გამო სრულ ეიფორიაშია. მე მეუბნება, რომ ძალიან ვუყვარვარ და ვერ გამიშვებს, მაგრამ იქ (ოჯახში) დიდი პასუხისმგებლობა აკისრია. რა თქმა უნდა, გონებით მესმის ყველაფერი, მაგრამ გულით როგორ გავუშვა?
შვილის გაჩენას მთხოვს. არ ვიცი, რა გავაკეთო. ბუნებრივია, საყვარელი ადამიანისგან შვილი მინდა. არა მგონია, ვინმე ისე შემიყვარდეს, როგორც ის მიყვარს. მაგრამ მარტოხელა დედობა მაშინებს. ვიცი, რომ ის დამეხმარება, მაგრამ ვიქნებით თუ არა ქორწინებაში? საერთოდ არ მესმის, რა ვქნა. როგორ შევწყვიტო ეს ყველაფერი? ძალიან დაბნეული ვარ.
