ყველამ ვიცით, რა არის პლატონური სიყვარული. სხვათა შორის, ზოგისთვის ეს გრძნობების უმაღლესი გამოვლინებაა. ზოგს არ შეუძლია გრძნობების ფიზიკურად გამოხატვა. ღმერთმა ასეთი შექმნა. ფსიქოლოგები ამბობენ, რომ ეს თვისება სადღაც ღრმად ტვინის ნეირონებში იმალება. საშიში არაა და ნაკლოვანება არაა, უბრალოდ შეგიძლიათ ან მიიღოთ ან არა.
თუმცა ფაქტია, ადამიანების უმეტესობას ინტიმური ცხოვრება სჭირდება. განსაკუთრებით ახალგაზრდა ოჯახს, რომლის წევრებიც ერთ ჭერქვეშ ცხოვრობენ. მათ ხელი არ უნდა შეუშალოთ, წინააღმდეგ შემთხვევაში წარმოიქმნება სტრესი, პრობლემები და ხშირად განქორწინება. ბავშვებიც კომბოსტოში არ იბადებიან. ვერც ერთი სპეციალისტი შეძლებს დაეხმაროს ახალგაზრდა, ჯანმრთელ ორგანიზმს შეცვალოს თავისი თვალსაზრისი. გამოდის, უნდა გააკეთოთ გარკვეული დასკვნები.
რა არის პლატონური სიყვარული?
ნებისმიერი გოგოსთვის გარეგნობა ძალიან მნიშვნელოვანია და ვფიქრობ, აქ კამათს აზრი არ აქვს. საათობით შეგიძლიათ ისაუბროთ სულზე, შესანიშნავ ხასიათზე, შინაგან თვისებებზე. ეს ყველაფერი კარგია, მაგრამ, როგორც ამბობენ, ადამიანს ტანსაცმლით ხვდებიან. შეიხედეთ თანამედროვე ქალის სააბაზანო ოთახში: კრემი, ტონიკი, კოსმეტიკა. ეს ყველაფერი უმიზეზოდ აქვს? ბავშვობიდან ამ საკითხზე ჩემი მოსაზრება მაქვს. ადრეული ბავშვობიდან, როცა დავიწვი ხანძრის დროს და ხალხისთვის, ასე ვთქვათ, არც თუ ისე მიმზიდველი გავხდი სიცოცხლის ბოლომდე.
მაშინ ოჯახში ერთადერთი შვილი ვიყავი, მაგრამ დედა, იმ ასაკშიც, უკვე ჩამომშორდა. ეს კარგად მახსოვს, რადგან ნათლად ვხედავდი და ვგრძნობდი იმ კონტრასტს, რომელიც იყო მის და მამაჩემის ჩემდამი დამოკიდებულებას შორის. 2 წლის შემდეგ დაიბადა ჩემი ძმა, ჯანი. იმ მომენტიდან ყველაფერი გაუარესდა: უფროსი ბავშვები ხშირად გრძნობენ ყურადღების ნაკლებობას, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში იყო გარკვეული ექსცესებიც.
დედასთან ურთიერთობა
დედა ხშირად მიყვიროდა, ბრაზობდა მიზეზით და უმიზეზოდ. მამა, პირიქით, მხარს მიჭერდა. ბუნებრივია, როცა შეეძლო. მძიმე, ნერვიული სამსახური ჰქონდა. გასაკვირი არაა, რომ ერთ დღეს ავად გახდა და ფეხზე ვეღარ ადგა. მაშინ 15 წლის ვიყავი და ჩემს ცხოვრებაში ურთულესი პერიოდი იყო. დედაჩემმა მთელი სიყვარული ძმისკენ მიმართა, მე კი ხანდახან წესიერად ჭამის საშუალებაც არ მქონდა: დედა მიზეზებს პოულობდა, რომ გაველანძღე და უსადილოდ დავეტოვებინე. არა, შიმშილით არ მკლავდა, მაგრამ, ალბათ, სავარაუდო შედარებას მიხვდით.
გასაკვირი არაა, რომ სკოლის დამთავრების შემდეგ სახლში დარჩენა აღარ მინდოდა. დედასთან და ჯანისთან ერთად ყოფნა. სხვათა შორის, საუკეთესო და მოსიყვარულე ძმა არაა. მისგან არც სანაქებო შვილი გამოვიდა. ეგოისტი, ნარცისი, მესაკუთრე. ერთადერთი, რისთვისაც მადლობა შემიძლია ვუთხრა არის ის, რომ გარეგნობის გამო არასდროს დამცინოდა. რა თქმა უნდა, სალანძღავ სიტყვებს მეუბნებოდა, მაგრამ დამწვრობის ნაწიბურებზე არაფერს ამბობდა.
აი, სხვა ბავშვები სკოლიდან და ეზოდან არც ისე კეთილშობილები იყვნენ. დღე არ გავიდოდა, რომ მათგან მწარე შენიშვნა ან დაცინვა არ მომესმინა. ბავშვობაში მათი სიტყვები გულთან ახლოს მიმქონდა. ახლა მესმის, რომ ასე გადაწყდა ბავშვებს შორის. ეს როგორც მეტსახელია, როგორც აბაზანის ფოთოლი. აგეკვრება და ვეღარ მოიშორებ. თუმცა წარსულის გაგება შვებას არ მანიჭებს.
დედას წინააღმდეგობა არ გაუწევია, როცა სახლიდან წასვლა სერიოზულად გადავწყვიტე. უფრო მეტიც, ცოტა ფული მასესხა თავიდან სამყოფად, მომავალში აუცილებლად უნდა დამებრუნებინა. რომ იცოდეთ, ეს თანხა ერთი თვის ქირის მესამედს ძლივს ფარავდა. დიდწილად, თეთრები იყო. როგორ მიხარია, რომ სკოლის პერიოდში ვიპოვე ერთადერთი დაქალი, რომელმაც შემიფარა. ორი ოთახი, ადგილი ბევრია. ერთად ცხოვრება სახალისოა.
დამოუკიდებელმა, ზრდასრულმა ცხოვრებამ მასწავლა, რომ არავინ დაგინდობს. თუ ლამაზი გარეგნობა და ღიმილი გაქვს რაღაც ბონუსებს შეიძლება მიაღწიოთ. ჩემს შემთხვევაში, ეს გამორიცხული იყო. სახის მარცხენა ნაწილზე ნაწიბურების შენიღბვას ვცდილობდი, მაგრამ უფრო უარესად გამოიყურებოდა, ვიდრე კოსმეტიკის გარეშე. კარიერულ კიბეზე ასვლა კისერზე ამ „ქვით“ მიწევდა.
პლატონური სიყვარული
დრო გავიდა, ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდნენ ახალი მეგობრები, ახალი შესაძლებლობები, ცოტა ფული. დედის ვალი გავისტუმრე, აღარც ახსოვდა. მისი ფიქრები დაკავებული იყო ჯანით, მისი უნივერსიტეტით და საოჯახო საქმით. მე ამ სიაში არ შევდიოდი. ზოგადად, ყველაფერი მაკმაყოფილებდა, პირადი ცხოვრების, უფრო სწორად, მისი სრული არარსებობის გარდა. ერთი მხრივ, კაცები გარეგნობის გამო მიფრთხოდნენ. მეორე მხრივ, ცხოვრებამ მაიძულა სიმკაცრის გამოჩენა. ვის მოეწონება ასეთი ქალი? ერთეულებს.
ერთ დღესაც ეს „ერთეული“ გავიცანი. გაგი, ახალი გაყიდვების მენეჯერი. რატომღაც ისე მოხდა, რომ ჩვენი სამუშაო გარემოს შესახებ რჩევები მივეცი და კაფეში ყავაზე გავყევი. არც მიფიქრია, რომ ორაზროვნად გაიგებდა. მიჩვეული ვიყავი, რომ კაცებში ჩემში მხოლოდ მეგობარს ან სასარგებლო თანამშრომელს ხედავდნენ. როცა გიგამ პარასკევს საღამოს სასეირნოდ დამპატიჟა, დიდხანს გონს ვერ მოვედი, არ ვიცოდი, რა ჩამეცვა. სიახლემ დამაბნია.
ზუსტად 3 კვირის შემდეგ ერთად ცხოვრება დავიწყეთ. უფრო სწორად, მასთან გადავედი, რადგან თავად შემომთავაზა. სხვა ქალაქიდან არის, ოროთახიან ბინას ქირაობს, როგორც ჩანს, ხარჯები არ დაუთვლია. თავად ამ მდგომარეობამ გამახარა კიდეც, დაქალთან დიდხანს შემოვრჩი. თითქოს, ყველაფერი კარგადაა. მამაკაცთან ერთად ვცხოვრობ. პირველად მაქვს რაღაც ურთიერთობა ბიჭთან. მაგრამ რაღაც არასერიოზულია: მაქსიმუმ კოცნა, უხერხული ჩახუტება ფილმის ყურებისას და მეტი არაფერი. იცით, რა არის პლატონური სიყვარული?
მეგობრები მირჩევენ, ინიციატივა გამოვიჩინო, რადგან ბიჭი ჩემთან ერთად ცხოვრების წინააღმდეგი არაა, მაგრამ პირველი ნაბიჯის გადადგმას ვერ ვბედავ. პრინციპში, თავადაც ამის წინააღმდეგი არ ვიყავი. რამდენიმე დღის წინ მოულოდნელად გამოჩნდა დედაჩემი. ჩემი ტელეფონის ნომერი ჰქონდა, ხანდახან ვლაპარაკობდით ხოლმე. სწორედ ახლა, უცებ გაახსენდა, რომ ქალიშვილი ჰყავს და ცოტას ვურთიერთობდით. სტუმრობას მოუხშირა, თან ისე, რომ ვერ გააგდებ, მიყვება, რა ცუდად მიდის ჯანის, ჩემი ძმის საქმე.
გუშინ დაიწყო მინიშნება, რომ ერთად უნდა ვიცხოვროთ. უფროსი და ვარ და დიდი ხანია ერთმანეთი, როგორც ოჯახს, არ გვინახავს. მამასთან სასაფლაოზეც უნდა წავიდეთ. მამა ძალიან მიყვარდა და ნაწილობრივ დედის სიტყვებს დავეთანხმე. მაგრამ რატომ ახლა, რატომ ასე უდროოდ? ჯერ უნდა გავარკვიო, რა არის პლატონური სიყვარული და რა ხდება ჩვენს ურთიერთობაში. ვფიქრობ, თუ ასე გაგრძელდება, მომენტს ხელიდან გავუშვებ. შეყვარებულს ვინმე წამართმევს ან თავად შემომთავაზებს მეგობართან დარჩენას. მე კი ისევ დაქალთან გადავალ. ნუთუ დედას რაღაც „ალღო“ აქვს და არ სურს, რომ ბედნიერი ვიყო? ალბათ, კაცები ვერ გამიგებენ, მაგრამ ზოგიერთი ქალი ჩემს ადგილას საკუთარ თავს ამოიცნობს.
ალბათ, უცნაურია გოგოსგან მოსმენა, რომ არ არის კმაყოფილი პლატონური ურთიერთობით, მაგრამ იმას ვამბობ, რაც არის. უკვე მომბეზრდა, ოჯახის შექმნა მინდა. ჯერ ბავშვების ყოლა აუცილებელი არაა, მაგრამ მამაკაცთან, ზრდასრულ კაცთან ერთად ცხოვრება მინდა. ამაში ცუდს ვერაფერს ვხედავ. თუმცა ჩემს ოჯახს არ სურს. არჩევანის გაკეთება მომიწევს, თორემ აუცილებლად დავრჩები შინაბერა. რამდენიმე წელი გავა და სულ დავკარგავ ნორმალური მომავლის იმედს. მე კი ეს არ მინდა. საერთოდ.
