უკრაინელი ემიგრანტი გულახდილად გვიზიარებს, რა ენატრება ყველაზე მეტად უცხო ქვეყანაში საცხოვრებლად გადასვლის შემდეგ. მის სიტყვებში არის რაღაც, რაც სხვადასხვა ქვეყნის ემიგრანტებს აერთიანებთ.
“ადვილი არ არის იმაზე ფიქრი, რას გრძნობენ ადამიანები, რომლებმაც სახლი დატოვეს. ასეთი ბევრნი ვართ და მთელ პლანეტაზე გაფანტული: ზოგი ევროპაში წავიდა, ზოგი შტატებში და ზოგიც ღმერთმა იცის სად. ზოგისთვის ნებაყოფლობითი გადაწყვეტილება იყო, ზოგს ცხოვრებამ სხვა გზა არ დაუტოვა. შევამჩნიე, მნიშვნელობა არ აქვს, ემიგრაციის რომელი ტალღიდან მოდის ადამიანი, 10 წლის წინ წავიდა თუ 2 წლის წინ, ყველას ერთი და იგივე რამ ენატრება.
სამშობლო 2022 წლის დასაწყისში დავტოვე და ამ დროში ბევრ ემიგრანტს შევხვდი. მათთან უფრო ადვილია, რადგან ისინიც არ არიან ადგილობრივები. ჩვენ ერთი მწუხარება გვაერთიანებს. ზოგთან ეს წუხილი ადრე მოდის, ზოგთან წლების შემდეგ. არის შემთხვევები, როცა არ ენატრებათ, მაგრამ ეს იშვიათად ხდება. უფრო მეტი არიან ისინი, ვინც უკან მოხედვისას, ამბობს: „გახსოვთ“. ემიგრაციის ტალღებს მნიშვნელობა არ აქვს. ყველას აქვს სევდა. მინდა გაგიზიაროთ, რას იხსენებენ ყველაზე ხშირად ემიგრანტები, საზღვრის მეორე მხარეს.
რა აერთიანებს ყველა ემიგრანტს
ბავშვობა. რატომღაც სახლიდან შორს ბავშვობაზე ნაღველი მძაფრდება, ზოგჯერ ძალიან ადრეულ ასაკზე. მოულოდნელად მახსენდება კატლეტის სუნი სასადილოში, სკოლის მტვრიანი გასახდელები, დედის იები ფანჯრის რაფაზე, ფეხბურთის კარი ეზოში. ის, რომლიდანაც საღებავი ფანტელებივით იშლებოდა – ისეთი მაგარია, რომ ჭრილობის მიყენება შეუძლია. ყველაფერი ისეთ დეტალებში გახსენდება, რომ გიკვირს: როგორ შემორჩა მეხსიერებაში?
ბევრ ემიგრანტს ენატრება მშობლიური საკვები. თუ სპეციალურ მაღაზიებში შეგიძლიათ იპოვოთ წიწიბურა, ბურახი შეგიძლიათ დაივიწყოთ. ზოგჯერ ძალიან მენატრება კიბორჩხალის სალათი. მიდი და იპოვე კიბორჩხალის ჩხირები ევროპაში. სხვათა შორის, მოვახერხე. წარმოიდგინეთ, ბევრს დღემდე ახსოვს მოჭიქული ხაჭოკვერების გემო. მწნილები? დამჟავებული ვაშლი, კიტრი, პომიდორი, სტაფილო. რამდენიმე ნაცნობმა სახლში გაკეთება მოახერხა, ისე ენატრებოდა.
ეს სია უსასრულოდ შეიძლება გაგრძელდეს: ხმელი თევზი, კისელი, ყველა სახის ფაფა, შესქელებული რძე, ჯემი, ბებიის კონსერვები, ღვეზელები. საჭმელი ნახევარი უბედურებაა. ჩვენ ხალხს მწვადი ძალიან ენატრება. ეს სამშობლოში შეიძლება სადმე წახვიდე, კოცონი აანთო. აი, ღმერთმა არ ქნას, აქ კარავი გაშალო სადმე სპეციალური სადგომის ზონის გარეთ, მაშინვე დაჯარიმდები.
რომ იცოდეთ, როგორ გვენატრება ჩვენი პარიკმახერი და მანიკიურის სპეციალისტი. დიახ, თავიდან მენატრებოდა. ვერ შევეჩვიე იმ ფაქტს, რომ უბრალოდ პარიკმახერთან წასვლის საშუალება არ მქონდა. სწორედ ამიტომ, ვიპოვე მეგობარი ემიგრაციაში, ახლა ერთმანეთს ბოლოებს ვუსწორებთ. აქ სილამაზის ინდუსტრია ძვირი სიამოვნებაა, რაც მთავარია, უხარისხოა. სამაგიეროდ, უცხოეთში წასული ჩვენი ოსტატები დიდი პოპულარობით სარგებლობენ.
ფასდაუდებელი ნივთები
აი, საჭმელს სწრაფად ეგუები. სხვა კერძებს და სანელებლებს ეჩვევი. თუმცა უფრო ძალიან გვენატრება ის, რისი ყიდვაც შეუძლებელია. ხანდახან მენატრება ის, რაც ადრე მძულდა ან რასაც ყურადღებას არ ვაქცევდი. ასეთი ერთადერთი არ ვარ.
მაგალითად, საზოგადოებრივ ტრანსპორტში ბებიები მოკლე ჟოლოსფერი და იასამნისფერი თმით. მენატრება მაღაზიის გამყიდველი ცისფერი ჩრდილებით და ქიმიურად დახვეული თმით. რატომღაც გვენატრება ტროლეიბუსები, რომლებიც დროდადრო ნაპერწკლებს ისვრიან გზაზე.
ზოგს (ძალიან ბევრს) ენატრება აგარაკი და ბაღი სახლის წინ. ზოგს ენატრება ქუჩის კატა და ძაღლი, რომელსაც ევროპაში ვერ იპოვით. ყველაზე მეტად უბრალოება მაკლია.
როცა უბრალოდ აიღე და გაუმხილე, რაც გულში გქონდა, გაჭორვის შიშის გარეშე. უბრალოდ ადექი და ესტუმრე ბავშვობის მეგობარს. უბრალოდ აიღე და მოაგვარე საგადასახადო პრობლემები. აიღე და ვიღაცას შეუთანხმდი ყიდვა–გაყიდვაზე. როცა ყველაფერი მარტივი და ჩვეულია, რადგან შენია, და არა როცა შენი ყოველი გავლილი დღე გმირობაა. ემიგრაციის ტალღებმა ეს სიმარტივე შეცვალა.
რას გრძნობს ხალხი ემიგრაციაში?
კომუნიკაცია მწირია. ბევრი დიდხანს ეძებს ცოცხალ ადამიანურ კომუნიკაციას, მაგრამ ვერ პოულობს. სამშობლოშიც რთულია მეგობრის და თანამოაზრის პოვნა, მით უფრო სახლიდან შორს. ასე საღამოს შეიძლება დაჯდე და გაიხსენო ჩებურეკი რომელიმე გამზირზე. თითქოს, ეს უკვე უკურნებელია: სუპერმარკეტში შედიხარ და ყველაფერს საკუთარ ფულზე ითვლი. გასართობად.
ხალხს ენატრება ბუნება და ნაცნობი ჰორიზონტები. ზოგს მინდვრები, ზოგს ტყეები. ჩვეულებრივ, ჩამოსვლისას ასეთ წვრილმანებზე არ კონცენტრირდებიან. მაშინაც კი, თუ საყვარელ ადგილებში, ტყეში და მინდორში ხვდებიან, ეს სულ სხვაა. რა უნდა ვთქვათ ოჯახზე? ყველა ოჯახით არ გადადის, განსაკუთრებით ახლა. ყველა ოჯახი ასეთ გამოცდას ვერ უძლებს. სწორედ ამიტომ, ბევრი ემიგრანტისთვის ცხოვრება იყო ორ ნაწილად: მანამდე და შემდეგ.
ზოგს ემოციურად ძალიან უჭირს საცხოვრებელი ადგილის შეცვლა და ყოველგვარ სიხარულს კარგავს. სწორედ ამიტომ, ენატრებათ იმედები, გრანდიოზული გეგმები, საკუთარი თავის ძველი ვერსია. ასევე ათასი წვრილმანი. აყვავებული ცაცხვის ხეები, გოგოები ქურქებში, მურაბის თასი, გასართობი პარკი.
ყველაზე მეტად გვენატრება მსოფლიო ომის გარეშე. ჩვენი ხალხისთვის სამწუხაროა ის, რომ ისე აღარ იქნება, როგორც იყო. არის რაღაც, რაც აღარ დაბრუნდება, თუნდაც სამშობლოში დავბრუნდეთ. ასე ვცხოვრობთ. რა თქმა უნდა, არა სიხარულის გარეშე, მაგრამ ხანდახან ერთად ვიკრიბებით და ნოსტალგიაში ვიძირებით.
