როდესაც ჩემი მშობლები დაქორწინდნენ, ჩემმა ბებიამ (მამაჩემის დედამ), მათ საქორწილო საჩუქრად შალის პლედი აჩუქა. მან უთხრა, რომ ეს მათი ოჯახის ძვირფასი რელიქვია გახდებოდა. ჩვენ ახლა ვფიქრობთ -რა რელიქვია შეიძლება იყოს პლედი? მაშინ კი – ეს იყო თითქმის ყველაზე ღირებული რამ საბჭოთა ოჯახში. სსრკ-ს პლედები ფუფუნების ნიშანი იყო, მით უმეტეს, თუ ის ისეთი თხელი და თბილი იყო, როგორც შალის პლედი.
საბჭოთა კავშირში საშუალო ოჯახში ორი სახის საბანი იყო – ბამბის და ბუმბულის. ეს იყო ყველაზე პოპულარული საბნები, რომლებსაც მუდმივად ხმარობდნენ. ბამბის საბნები ძალიან მძიმე იყო და ჩემთვის, როგორც პატარა გოგოსთვის, ეს ნამდვილი ქვასავით იყო. ამიტომ ჩემთვის იშოვნეს ჩინური საბანი. ის მსუბუქი და ძალიან თბილი იყო.
სსრკ-ს ბლედი – ნატურალური შალის
ბებიის საჩუქარი – შალის პლედი – ძალიან სათუთად ინახებოდა. მას მხოლოდ დიდი ხნის ნანატრი სტუმრების ან ჩემი ავადმყოფობის გამო ამოიღებდნენ ხოლმე. სტუმარი ძალიან მისასალმებელი უნდა ყოფილიყო, რომ ღამით ეს პლედი შეეთავაზებინათ. უფრო მეტიც, თუ ბებიას სტუმარი არ მოეწონებოდა და ამას ტუჩების მოკუმვითა და შემფასებელი მზერით გამოხატავდა, მაშინ ის ყველაზე მძიმე ბამბის საბანს მიიღებდა. ალბათ იმისთვის, რომ ღამით ისე შეწუხებულიყო, რომ სტუმრად დარჩენის სურვილი აღარ გასჩენოდა. თუ ბებიას სტუმარი მოეწონებოდა, მაშინ მას თხელ და თბილ შალის პლედს სთავაზობდნენ. და მომდევნო ჯერებზეც ეს პლედი ავტომატურად მისი ხდებოდა.
ბავშვობაში ძალიან ავადმყოფი ბავშვი ვიყავი. როგორც კი შემოდგომა დადგებოდა და სეზონური ვირუსები იწყებოდა, აუცილებლად მეჭედებოდა ცხვირი და ვაცემინებდი. როგორც კი სკოლიდან ამ მდგომარეობით ვბრუნდებოდი, ბებია მაშინვე შემომახვევდა ამ შალის პლედს და ჟოლოს ჩაი მოჰქონდა. არ ვიცი, რა ჯადოსნური თვისებები ჰქონდა ბებიაჩემის ჩაის და ჟოლოს, რომელსაც ყოველ წელს საკუთარი ხელით ამზადებდა და რა ჯადოსნური მატყლისგან იყო დამზადებული ის პლედი, მაგრამ დილით სრულიად ჯანმრთელი ვიღვიძებდი.
ბავშვობაში ეს ყველაფერი რაღაცნაირად ზღაპრული იყო. ძალიან მინდოდა, რომ ამ დიდხანს ვყოფილიყავი ამ ჯადოსნურ პლედში გახვეული. წარმოუდგენლად რბილი, ნაზი და მსუბუქი იყო – ბუმბულივით. მას ჰქონდა წარმოუდგენელი სითბო, როგორიც დედის სიყვარულს და კაშკაშა მზეს. როცა ბინაში უკვე ციოდა და გათბობა ჯერ კიდევ არ იყო ჩართული, თავიანად ამ პლედში გავეხვეოდი ხოლმე და ბებიაჩემი ზღაპრებს მიკითხავდა. თითქოს ერთგვარ ზღაპრულ სამყაროში ვხვდებოდი. ბავშვობაში ყველაფერი ზღაპრულად გეჩვენება, თუ მოსიყვარულე ოჯახი გყავს.
დრო გავიდა, ბავშვობა მთავრდებოდა. მე სხვა ქალაქში წავედი სასწავლებლად, ბებია გარდაიცვალა და პლედმა კარადაში გადაინაცვლა. ახლა ის არ იყო ხელმისაწვდომი ყველაზე მისასალმებელი სტუმრებისთვისაც კი. გამოვიდა ახალი თანამედროვე საბნები: მსუბუქი, თბილი და გამძლე. და მხოლოდ მე, როცა არდადეგებზე სახლში ვბრუნდებოდი, ვთხოვდი მშობლებს, რომ ზუსტად ის პლედი მოეცათ. ისევ მასში ვეხვეოდი და ბავშვობის მოგონებებში ვიძირებოდი, სადაც ასე თბილოდა და სადაც მარტივი და უდარდელი ცხოვრება იყო.
ახლა ვაჟი მყავს. მას ახალი ლამაზი საბანი აქვს, მაგრამ ყოველ ჯერზე ვამჩნევ, როგორ მოათრევს კარადიდან ამ ძველ შალის ნივთს. ის უკვე ოდნავ გაცვეთილია და შესამჩნევად გათხელებული, მაგრამ ჩემი ვაჟი ყოველთვის ეხვევა მასში და მთხოვს, რომ ზღაპარი წავუკითხო ან მისი საყვარელი მულტფილმი ჩავურთო. ამ დროს მესმის, რომ სწორედ ამ წუთებში ის ხვდება ბავშვობის ჯადოსნურ ქვეყანაში, სადაც ისეთივე სითბო და სიმყუდროვეა, როგორიც სსრკ-ს შალის პლედის ქვეშ.
