ცოტა ხნის წინ მე და ჩემმა შვილმა საინტერესო თამაში დავიწყეთ. ის ჩაიფიქრებს საგანს, მე კი ვიხსენებ, როგორ გამოიყურებოდა, როცა პირველად გამოჩნდა ჩვენს ბინაში. ამ თამაშში უცებ მივხვდი, რომ ჩვენ ვართ მშობლების თაობა, რომლებიც არა მხოლოდ გადაურჩნენ ათასწლეულს, არამედ ევოლუციაში ნამდვილი ნახტომი გააკეთეს. კარგად უნდა გამიგონ მათ, ვინც 70–80–იან წლებში დაბადებულია.
ჩვენმა ბავშვობამ ჩაიარა კომპიუტერის, გაჯეტის და ინტერნეტის გარეშე. ჯგუფებად დავდიოდით ეზოებში. არ ჰქონდა მნიშვნელობა, ვინ რამდენი წლის იყო, ყველა ვხალისობდით გუნდური თამაშით. სკოლაში კარგად სწავლა მოდაში იყო. სუსტ მოსწავლეს მთელი კლასი ეხმარებოდა, ახალ თემას უხსნიდა. ყველა კლასი ცდილობდა უკეთესი გამხდარიყო, ამასთან ერთმანეთს ბინძურ ფანდებს არ ვუწყობდით, არამედ ყველაფერს პატიოსნად ვაღწევდით. პატივს ვცემდით მასწავლებლებს, გვეშინოდა სკოლის დირექტორის, ხოლო მშობლები საშინაო დავალებების შესრულებაში არ გვეხმარებოდნენ.
მშობელთა თაობა გასული საუკუნიდან
ძალიან ადრე გავხდით დამოუკიდებლები. სკოლის შემდეგ თავისუფლად შეგვეძლო მაღაზიაში წასვლა პურის და რძის საყიდლად. ნაგვის გასატანად შეხსენება არ გვჭირდებოდა. თავად ვასრულებდით საოჯახო საქმეს და გუგლის გარეშე ვარკვევდით ახალ თემებს. წიგნებს ვკითხულობდით და წაკითხულს სკოლის ეზოში განვიხილავდით. სახლში ტელეფონი იშვიათი იყო, მაგრამ დიდი ოცნება. გვასწავლეს მექანიკური საათების გაგება და ყოველთვის დროულად მისვლა. ხშირად ვიკრიბებოდით და როგორც ჩანს, უფრო მეტი დრო გვქონდა, ვიდრე ახლა.
როდესაც 90–იანი წლების კრიზისი დაიწყო, ბედის ყველა დარტყმას გავუძელით. ვცოცავდით, ვიქცეოდით და ვდგებოდით. მშობლებს მხარს ვუჭერდით და ოჯახებს ვქმნიდით. უნივერსიტეტში ვსწავლობდით და პარალელურად ვმუშაობდით. საიდან მოდიოდა ძალა ყველა სამუშაოს შესასრულებლად? როცა უმცროსს ვაჟს ვუყვები, რომ ადრე უცხოეთში ნათესავთან დასარეკად საჭირო იყო ტელეფონზე საერთაშორისო კოდების აკრეფა, კვადრატული თვალებით მიყურებს. ახლა ვინმესთან დასარეკად საკმარისია ტელეფონს ბლოკი მოხსნათ და ვიდეოზარით დაუკავშირდეთ.
ახალი ათასწლეულის მოსვლასთან ერთად დაიწყო ელექტრონული პროგრესი. გაჩნდა პირველი ხელმისაწვდომი პერსონალური კომპიუტერები. ახლა ჩვეულებრივ საბეჭდ მანქანას ჰგავს. მე და ჩემი კოლეგები ვიყენებდით კომპიუტერის თაგვს და ახალ პროგრამებს ვეცნობოდით. ვიკვლევდით აქამდე არარსებულ სამყაროს. ვუყურებდით ფილმებს კინოთეატრებში ან კასეტებს ვქირაობდით. ახლა საკმარისია საძიებო სისტემაში საჭირო ფილმი მოძებნოთ.
ახალი თაობა
ყოველწლიურად უფრო და უფრო ვითარდება ელექტრონული საზოგადოება. ახლა აღარ გვჭირდება წიგნის ყიდვა ან ბიბლიოთეკაში სიარული. ახლა მსოფლიოს ყველა ბიბლიოთეკაზე წვდომა გვაქვს ჩვენს ლეპტოპზე. შეგიძლიათ გადმოწეროთ აუდიოწიგნი და მოუსმინოთ სამსახურისკენ მიმავალ გზაზე ყურსასმენში. 2000–2010 წლებში თითქოს უდარდელი ცხოვრება დაიწყო. ვხვდებოდით მეგობრებს, ვურთიერთობდით კოლეგებთან, ვაწყობდით კორპორატიულ შეხვედრებს და მხიარულ შეკრებებს.
შემდეგ მოვიდა 2019 წელი და პანდემია. ყველა სახლში ჩაიკეტა და მთლიანად ელექტრონულ სივრცეში ჩავვარდით. ბავშვებს აღარ სურთ სკოლაში სიარული. მათთვის ონლაინ სწავლა უფრო კომფორტულია, პერანგში და სენდვიჩით ხელში. ვაჟი მე–3 კლასშია და დიდხანს არ იცოდა, ყველა კლასელის სახელი, მხოლოდ ავატარით ცნობდა. ვისწავლეთ ონლაინ შოპინგი, ახალი სამოსის მოზომვა პირდაპირ სმარტფონის ეკრანზე. ახლა ვინმესთან სტუმრად წასასვლელად საჭიროა შეუთანხმდე 6 თვით ადრე და ფაქტი არაა, რომ შეხვედრა გაიმართება. ის მოვლენები, რაც ბოლო პერიოდში ხდება, სულ არ გვიღვიძებს ნათესავების და მეგობრების ნახვის იმედს.
