რა უნდა გააკეთო, თუ ქმარს სხვა შეუყვარდა? არსებობს უნივერსალური პასუხი თუ ყველა ქალი განსხვავებულად უყურებს ამ სიტუაციას? სინამდვილეში, მსგავსი გარემოება საკმაოდ დრამატულია. როცა ოჯახს აქვს პრობლემები, რომელიც უახლოეს კაფეში მისვლით ვერ მოგვარდება, ეს უკვე ფიქრს ბადებს. არადა ადრე ყველაფერი კარგად იყო: ერთად სეირნობდით, ხვდებოდით, ერთმანეთის ნათესავებს იცნობდით. ახლა, უნდა დაივიწყო ეს ყველაფერი?
მაგალითად, რა არის უკეთესი: როცა მეორე ნახევარს სხვა შეუყვარდა თუ როცა გღალატობს ფიზიკურად, სიყვარულის გარეშე? რიტორიკული კითხვაა, დასაფიქრებლად. რამდენიმე წლის წინ გამოკითხვა ჩატარდა და სტატისტიკის მიხედვით, მამაკაცები ფიზიკურ ღალატს უფრო განიცდიან, ვიდრე მორალურს. ქალები პირიქით თვლიან: მათთვის მნიშვნელოვანია, რომ მათი პარტნიორი იყოს ერთგული მორალური თვალსაზრისით, ინტიმი მეორეხარისხოვანია. აი, ასეთი განსხვავებულები ვართ.
ქმარს სხვა შეუყვარდა
ცოტა ხნის წინ ჩემსა და ჩემს მეუღლეს შორის საუბარი შედგა. საუბარი, რომელსაც თითქმის ყოველთვის მოსდევს განქორწინება, სხვაგვარად არ შეიძლება. საუბარი, რომ ჩვენს ცხოვრებაში გამოჩნდა მესამე, უფრო ზუსტად „ზედმეტი“. დიახ, ჩემს ქმარს სხვა შეუყვარდა. რა გავაკეთო, არ ვიცი. ამაზე ფიქრიც უცნაურია, როცა ადამიანს მთელი 19 წელი იცნობ. თითქმის ორი ათეული წელი. ყველაფრის გადაფასება გიწევს, რომ შინაგანად სიმშვიდე იგრძნო. თუმცა მესმის, რომ ეს თავის მოტყუებაა.
კახას პიჯაკიც არ გაუხდია, როცა ახალ ამბავს მიყვებოდა. ისეთი შთაბეჭდილება მქონდა, თავად არ იცოდა, რა გაეკეთებინა. სწორედ ამიტომ, საგარეო ტანსაცმელში დარჩა. იქნებ, გაქცევა მოუწიოს. დაახლოებით 3–4 საათი იყო. შვილები სახლში არ იყვნენ, ან სწავლობდნენ ან სასეირნოდ იყვნენ. ძალიან მოსახერხებელია, რადგან, როგორც წესი, კახა საღამოს 7 საათამდე არ ბრუნდება. მოკლედ, მეც არ ვიყავი მზად. შეიძლება ითქვას, რომ თანაბარ პირობებში ვიყავით.
გულახდილი აღიარება
„სხვა მიყვარს“. მოკლე ფრაზა, რომელიც თავიდან სერიოზულად არ მივიღე. მხოლოდ მოგვიანებით ამიჩქარდა გულისცემა, ტკივილისგან საფეთქლები დამებერა, თვალები შუბლზე ამივიდა. როგორ შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო, რას ამბობ, როგორ შეგიყვარდა, ვინ?! მაშინვე ყველა კითხვაზე პასუხის გაგება გინდა. ჯერ კიდევ ჩამოუყალიბებელ კითხვებზეც. ის კი დუმს. თვალების დაუხამხამებლად გიყურებს. და დუმს.
„ერთად ჯერ არ ვწოლილვართ“. ესეც ასე, უბრალოდ სიმძიმე ჩემს კისერზე. ერთად არ ყოფილან. ადვილად დავთანხმდებოდი, რომ ერთხელ ერთად ღამე გაეთიათ, ვიდრე მათ შორის სულიერი კავშირი დამყარებულიყო. როგორ შეიძლება სხვისი შეყვარება ჩვენს ასაკში? ბავშვები აღარ ვართ. რით არის ჩემზე უკეთესი? ნუთუ ჩვენი წარსული არაფერს ნიშნავს. ჩვენი მიღწევები, შვილები ბოლოს და ბოლოს? ეს ყველაფერი არაფერს ნიშნავს ახალი შეყვარებულის ლამაზ სახესთან შედარებით?!
საერთოდ, რამდენი წლისაა? 25 წლის მაინც არის? მადლობელი ვარ, რომ სწორად მოქცევა გადაწყვიტე და ყველაფერი აღიარე. მაგრამ ნუთუ ვერ ისწავლე ზრდასრული ადამიანივით ფიქრი და მხოლოდ ერთი ადგილით ფიქრობ? ნუთუ არ გესმის, რომ მას მხოლოდ შენი ფული სჭირდება. ის, რომელიც შეგიძლია დახარჯო შენს შვილებზე, მაგრამ აღარ გექნება ამის შესაძლებლობა. გესმის?
ქმარს სხვა შეუყვარდა
„ჩვენი ასაკისაა, ფინანსურად არ უჭირს“. გამოდის, ყველაფერი კარგად აქვს? ვინ არის, სამსახურიდან? მე კი მეგონა, რომ სამსახურში სხვა რამისთვის დადიოდი. თუ გახსოვს, ერთხელ მეც მქონდა იგივე სიტუაცია. მეც შემეძლო ყველაფერზე მიფურთხება და სხვასთან წასვლა. სანდროსთან, იმ მაღალ მამაკაცთან, მაგრამ შენ აგირჩიე. ავირჩიე ადამიანი, რომელთანაც მთელი ცხოვრების გატარება მსურდა. ეს მაშინ, როცა ჯერ კიდევ არ გვყავდა არც ქეთუსა, არც ლევანიკო! ახლა რას აკეთებ შენ, როცა ცოცხალი ცოლი და ორი შვილი გყავს?!
თუ წარსულს გავიხსენებთ, როცა მე და ჩემი მეუღლე ახალგაზრდები და მიამიტები ვიყავით, ვაღიარებ, ერთმანეთი ნამდვილად გვიყვარდა. ხშირად ისე ხდება, რომ წყვილები ურთიერთობას იწყებენ არა გრძნობების, არამედ სარგებლის მიღების გამო. ყოველთვის ფინანსური სარგებლის გამო არა. ბიჭს სჭირდება გოგოს სხეული, გოგოს სჭირდება ვინმე გვერდით. მეგობრებს, მშობლებს და შინაგან დემონს რომ აჩვენოს. თავისთავად ასეთი ურთიერთობა მარცხისთვის განწირულია. მაგრამ იძლევა იმდენ ჰაერს, რომ ცხოვრების დინებაში ცურვა განაგრძო.
ნამდვილი სიყვარული
ჩვენ სხვა სიტუაცია გვქონდა. ნამდვილად გვიყვარდა ერთმანეთი. უფულობა და უძილო ღამეებიც არ მაშინებდა. აი, როცა გულში 100%–ით იცი, რომ შენი ადამიანია. როცა არც ფიქრობ, რომ სხვასთან შეიძლება იყოს. არ ფიქრობთ, „სხვა მშობლები რომ მყავდეს, სხვანაირად მოვიქცეოდი“. ან რომ გქონოდა სხვა კანის ფერი, სიმაღლე. ასე, ჩვენც სხვაზე არ გვიფიქრია.
შემდეგ იღბალი ჩვენკენ მოტრიალდა. კარგი ფულის შოვნა დავიწყეთ, განვითარდით. ბინა შევიძინეთ, პირველი მანქანა. მივხვდი, რომ შვილების ყოლისთვის მზად ვიყავი. მაგრამ არ გამოგვივიდა. შემდეგ იყო ექიმები, ოპერაციები, ხელოვნური განაყოფიერება. იმედი არ მქონდა, რომ რამე გამოვიდოდა. როცა ქალიშვილი დაიბადა, მეგონა გავგიჟდებოდი ახალი ემოციებისა და გაზრდილი გრძნობებისგან. და მაინც, ჩემი ქმარი უფრო მეტად შემიყვარდა. არა შვილები, არამედ ჩემი თანამეგზური.
მაშინაც, როცა სამსახურიდან წამოვედი, დეკრეტული ავიღე და შვილების ზრუნვაზე გადავერთე. მაშინაც, როცა კახას ყოველ საღამოს სახლში ველოდი. ვიცი, რომ ბევრი ქალი მხარს დამიჭერს. შვილების დაბადების შემდეგ ქმარი მეორეხარისხოვანი ხდება. ბოლოს და ბოლოს ნათესავები არ ხართ. თქვენს ვენებში სხვადასხვა სისხლი ჩქეფს. არა როგორც ვაჟთან ან ქალიშვილთან. და მაინც, ჩემი ქმარი მიყვარდა ისე, როგორც ურთიერთობის დასაწყისში. იმ წრფელი, დაუფარავი სიყვარულით.
რა გავაკეთო?
ახლა მეუბნება, რომ სხვა შეუყვარდა. მასთან სექსუალური ურთიერთობა არ აქვს, მაგრამ უყვარს. თითქოს მაფრთხილებს, მახვედრებს, რომ პირველს მეორე მოსდევს. სხვა ვარიანტს არ მაძლევს. რა დამრჩენია? სამსახურში მივიდე და სკანდალი მოვაწყო? ეს ხომ სასაცილოა. შვილები წავიყვანო და დავშორდე? როგორც ჩანს, ყველაფერი ამისკენ მიდის. დარწმუნებული ვარ, რომ კახა არ მიჩივლებს, ყველაფერს ისე გააკეთებს, როგორც საჭიროა, მაგრამ.
სწორედ გამიგეთ, შვილები მიყვარს. ვიცი, რომ ყოველთვის უსაფრთხოდ ვიქნებით. მაგრამ საყვარელი მეუღლის გარეშე გამიჭირდება. არა ფინანსურად, არამედ მორალურად. ვიცი, რომ ჩემს შემთხვევაში მიდგომა, როგორიცაა „დრო ყველაფრის მკურნალია, 6 თვის შემდეგ დაივიწყებ, ვინ არის“ არ მუშაობს. მთელი ცხოვრება მხოლოდ კახა მეყვარება და მემახსოვრება. შვილებიც დამეთანხმებიან, ვიცი.
ასე რომ, შემდეგ ჯერზე, როცა დაინახავთ 40 წლის ქალს, მარტო და ფულით, არ იფიქროთ, რომ მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ადამიანია. არის შანსი, რომ საღამოობით კედელზე გადიოდეს. ყველას აქვს თავისი შინაგანი დრამა. ადრე ვფიქრობდი, რომ ასე არ იყო, მაგრამ ვცდებოდი. ცხოვრებამ პესიმისტი გამხადა. როგორც ჩანს, სიცოცხლის ბოლომდე ასეთი დავრჩები.
