თითოეულ თაობას თავისი ტრადიციები და წეს-ჩვეულებები გააჩნია. ისინი თავის დროს სრულიად ნორმალურად გამოიყურება. მაგრამ ცხოვრება იცვლება და ჩვეულებებიც ექვემდებარება ცვლილებებს. პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში გიამბობთ, რა წეს-ჩვეულებები იყო მოდური საბჭოთა კავშირში. ახლა ისინი უცნაურად და სრულიად უადგილოდ გამოიყურება.
წარსული ეპოქის ერთ-ერთი უცნაურ ტრადიციად მიიჩნევა გარდაცვლილის კუბოში ფოტოგრაფირება. ეს ჩვეულება არ არის სრულიად ახალი სსრკ-სთვის, არამედ ნასესხებია მე-19 საუკუნის ევროპიდან. მაშინ მიცვალებულებს სამახსოვრო ფოტოებს ისე უღებდნენ, როგორც ცოცხალ ადამიანებს. ახლა, როცა ამ ფოტოებს უყურებ, ხანდახან ვერ ხვდები, ცოცხალია ეს ადამიანი თუ ცოცხალი აღარ არის. ხშირად ოჯახური ფოტოები იყო გადაღებული, რაც უფრო საშინელ ემოციებს ბადებს. სსრკ-ში შემოიფარგლებოდნენ მხოლოდ დაკრძალვის პროცესით. გარდაცვლილ ადამიანს კუბოში რამდენიმე სურათს უღებდნენ, მის გარშემო კი მისი ნათესავები იდგნენ. სახლის არქივებში ხშირად შეგიძლიათ იპოვოთ ასეთი ფოტოები, რომლებიც ბებია-ბაბუის სამახსოვროდ დარჩათ. საბედნიეროდ, დღეს ამ ტრადიციას აღარ იცავენ.
ცხოვრება და ადათ-წესები სსრკ-ში
დაკრძალვის კიდევ ერთი უჩვეულო ტრადიცია იყო ორკესტრი. მიღებული იყო ნათესავის გაცილება ბოლო გზაზე ორკესტრის ხმამაღალი აკორდების თანხლებით. წინ მიდიოდნენ ადამიანები საყვირებით, დრამებითა და ვიოლინოებით, მათ უკან კი ნათესავებისა და მეგობრების გრძელი პროცესია მიჰყვებოდა. თავიდან ასე პომპეზურად მხოლოდ პოლიტიკოსებს და გენერლებს კრძალავდნენ. ცოტა მოგვიანებით, ყველა თავის მოვალეობად თვლიდა თავისი ახლობლის დიადი ადამიანივით დაკრძალვა. როცა ეზოში სამგლოვიარო მუსიკის დაკვრა იწყებოდა, მეზობლები ცდილობდნენ უფრო მჭიდროდ დაეკეტათ ფანჯრები, რათა ბავშვებს არ შეშინებოდათ. იმ დროს გაჩნდა მრავალი ცრურწმენა, რომელიც დღეს აღარ არის აქტუალური.
მაგრამ, არა მხოლოდ დაკრძალვის დროს იყო უცნაური ადათ-წესები. ასეთები იყო ქორწილებშიც. გარდა იმისა, რომ დიდი ქვეყნის თითოეულ ცალკეულ რეგიონს ჰქონდა საკუთარი ტრადიციები, იყო ასევე საერთო საბჭოთა ტრადიციებიც. მაგალითად, ძეგლებთან ყვავილების მიტანა. ეს ტრადიცია მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ გაჩნდა. ადამიანები, რომლებმაც ომის საშინელება გამოიარეს, მონუმენტებთან მოდიოდნენ თანამებრძოლების ხსოვნის პატივსაცემად. მოგვიანებით ეს ტრადიცია მტკიცედ დამკვიდრდა ახალდაქორწინებულთა გონებაში. ხელისმოწერის პროცედურის შემდეგ ახალგაზრდა წყვილი, მანქანების გრძელი კორტეჟით, შემოივლიდა ქალაქის ძეგლებს და აწყობდა ნაჩუქარ ყვავილებს. ყველა პატარა ქალაქსა და სოფელში არ იყო ძეგლები, ამიტომ ყვავილები ხშირად ჩნდებოდა თითოეული დასახლებული პუნქტის მთავარ ღირსშესანიშნაობასთან – ლენინის ძეგლთან.
როგორი იყო ცხოვრება კომუნისტურ საზოგადოებაში?
საბჭოთა კავშირის ყველა მცხოვრები იდეალური სახელმწიფოს მშენებელი იყო. ყველა დარწმუნებული იყო, რომ მათი ხმა ან აზრი მნიშვნელოვანი იყო. ყველაფერი, რაც ითვლებოდა არასწორად, ამორალურად ან მიუღებლად, ისჯებოდა. დამნაშავე აუცილებლად უნდა დასწრებოდა ამხანაგურ სასამართლოს. ამგვარ სასამართლო პროცესებში არასწორი ქმედების ჩამდენი პირი ექვემდებარებოდა საჯარო გაკიცხვას. ნამდვილი კომუნისტი ხომ არ შეიძლებოდა ყოფილიყო ალკოჰოლიკი, პარაზიტი ან გვერდით რომანი ჰქონოდა. სსრკ-ში ყველაფერი საჯაროდ გამოჰქონდათ და ყველა თავის აზრს გამოხატავდა. ძნელი მისახვედრი არ არის, როგორ გრძნობდა თავს ამხანაგების სასამართლოს წინაშე მდგარი ადამიანი. ამის შემდეგ კი ის იმავე გუნდში ბრუნდებოდა და მუშაობას განაგრძობდა.
ბედნიერება ყველა ადამიანს სჭირდება, ამიტომ საბჭოთა მოქალაქე მას ყველა ხელმისაწვდომ ადგილას ეძებდა. ასე გაჩნდა იღბლიან ბილეთებზე ნადირობის ჩვეულება. საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობისთვის ყველას უნდა ეყიდა ბილეთი, რომელსაც კონდუქტორი ყიდდა. ბილეთები დანომრილი იყო და ნომერი იყო ექვსნიშნა. ვიღაცას გაუჩნდა აზრი, რომ თუ ბილეთზე ორი წყვილი სამნიშნა რიცხვი ერთსა და იმავე რიცხვს იძლეოდა, მაშინ ბილეთი იღბლიანი იყო. ადამიანს ბედნიერება აუცილებლად რომ სწვეოდა, ეს ბილეთი უნდა ეჭამა. ყველა არ იყო მზად ქაღალდის საჭმელად, ამიტომ შემოიფარგლებოდნენ იღბლიანი ბილეთების შენახვით საფულეში ან ალბომში.
ალბათ, მომავალი თაობაც გაკვირვებული იქნება მშობლების ცხოვრებისა და ადათ-წესების შესწავლისას, მაგრამ სანამ ჩვენ ვცხოვრობთ ახლანდელ მომენტში, მრავალი ტრადიცია და ჩვეულება ჩვენთვის აბსოლუტურად ნორმალურია.
