გიორგიმ შესასვლელი კარი გააღო და ქალბატონი წინ გაუშვა.
იგი დერეფანში შევიდა და ლოგიკური კითხვა დასვა:
-შენი ბინაა?
-თითქმის.
-ეს როგორ?
-დოკუმენტების მიხედვით, ჩემია. და ბანკსაც აქვს უფლებები, თუ იპოთეკას არ დავხურავ.
-გასაგებია. ახალი მანქანა, ოროთახიანი ბინა, თუნდაც იპოთეკით. მდიდარი კაცი ხარ, გიორგი!
-კარგი რაა. ჩვეულებრივი ვარ.
-დიახ, დიახ.
ერთი თვის შემდეგ
-შემოდი. ახლა ეს შენი სახლია.
-ძალიან კარგია, რომ ახლა ერთად ვიცხოვრებთ.
-მეც მიხარია, – აკოცა გიორგიმ ეკას. – ახლა დიასახლისი ხარ?
-დიასახლისი, რა გაგებით?
-პირდაპირი გაგებით. საჭმელს მოამზადებ, სახლს დაალაგებ.
-რა? – ყურადღებით შეხედა ეკამ მამაკაცს. – გიორგი, მე დიასახლისი არ ვარ, ბლოგერი ვარ და მუდმივად დაკავებული ვარ. ასე რომ, არა, თავად მოამზადე, თუ გინდა. მე კი, არ ამის დრო მაქვს და არც სურვილი.
გიორგი ცოტათი გაკვირვებული დარჩა.
ექვსი თვის შემდეგ
გიორგი ბინაში შევიდა, პარალელურად ტელეფონზე საუბრობდა და ცდილობდა ჩემოდანი და ჩანთები შეეტანა.
-დიახ, ვალერი. ახლახან დავბრუნდი. ჰო, სულ არ მჭირდება ასეთი „მოგზაურობები განტვირთვისთვის“. სამი დღე დამჭირდა გზაში! იქ კი, ობიექტი არ დამიტოვებია. კიდევ კარგი, რომ…
გიორგიმ დერეფანს შეხედა.
-ვალერი, ცოტა ხანში დაგირეკავ. არა, არაფერი მომხდარა. სახლში ვარ.
ფეხსაცმლის გახდის გარეშე შევიდა ბინაში. მერე ნაცნობი ნომერი აკრიფა.
-ეკა, გამარჯობა. დიახ, ჩამოვედი! როდის იქნები სახლში? ორ საათში? დიახ, ვნახე. მოდი, დაგელოდები.
სამი საათის შემდეგ
-გამარჯობა გიორგი. მაპატიე, დამაგვიანდა და ტელეფონიც გამეთიშა.
-მანქანაში ხომ გაქვს დამტენი.
-დავკარგე. კარგი, აღარ აქვს მნიშვნელობა.
გოგონა გიორგის ჩაეხუტა. კაცმა შეაჩერა.
-რა მოხდა ბინაში ჩემი არყოფნის დროს?
-მოგწონს? – გაუღიმა ეკამ.
-არა, – პირდაპირ უპასუხა გიორგიმ. – რა გააკეთე?
ეკამ უკან დაიხია და მიმოიხედა:
-კარგი რაა… მოდურია. შენ გქონდა მოსაწყენი მარტოხელა მამაკაცის ბინა. ახლა ეს უკვე ნორმალური სახლია. კედლები შეღებილია ნათელ ტრენდულ ფერებში. ერთი ოთახი სტუდიად გადავაკეთე. მუდმივად სხვებთან რომ არ გადავიღო სურათები.
-სტუდია? ოროთახიან ბინაში?
-დიახ. მე და შენ შეგვიძლია მშვიდად ვიცხოვროთ ერთ ოთახში. ჩემთვის კი ასე მოსახერხებელია მუშაობა.
გიორგიმ მეოთხედ შემოიარა ბინა.
-როგორც ჩანს, ბინა ნამდვილად შენს საკუთრებად მიგაჩნია.
-რა თქმა უნდა. შენ კაცი ხარ – შენ უნდა უზრუნველმყო მე, შენი ქალი – საცხოვრებლით, საკვებით, ბენზინით, ტანსაცმლით. ასე რომ, ბინაც ჩემია. მანქანაც ჩემია. და შენიც. ჩვენია. ყველაფერი ჩვენია.
გიორგიმ ამოისუნთქა:
-კარგი, რადგან ყველაფერი ჩვენია. მაშინ ახლა 20 ათასი უნდა მომცე – იპოთეკის თანხის ნახევარი. სამომავლოდ, მომცემ კომუნალური გადასახადის ნახევარს, ბენზინის და მანქანის ხარჯის ნახევარს. ეს დასაწყისისთვის.
-რა?! – გაოგნდა ეკა. – რამე ხომ არ დაგემართა ამ მოგზაურობაში? რა იპოთეკის ნახევარი? ეს შენი ბინაა და არა ჩემი. და მანქანაც შენია. აქ ჩემი არაფერია.
-ეს როგორ? ახლახან ამბობდი, რომ ყველაფერი ჩვენია. და რადგან ჩვენია და ჯერ კიდევ ცოლ-ქმარი არ ვართ, მაშინ მოგვიწევს ორივემ გადავიხადოთ „ჩვენი საკუთრების“ გადასახადი.
-მე ხომ გეუბნები, რომ ეს ყველაფერი შენია. და შენ უნდა გადაიხადო ეგ ყველაფერი.
-მაშინ კიდევ ერთი კითხვა: რატომ შეღებე ჩემს ბინაში კედლები ჩემი თანხმობის გარეშე და რატომ მიისაკუთრე ერთი ოთახი?
-გიორგი, ბინა შენია, მაგრამ აქ მეც ვცხოვრობ. შენ თვითონ დამიძახე. და ასე ჩემთვის უფრო მოსახერხებელია. სულ ეს არის.
ეკას სურდა ოთახის დატოვება, მაგრამ გიორგის რეპლიკამ შეაჩერა:
-საუბარი არ დამისრულებია, ეკა. მაპატიე, რომ გვიან მივხვდი.
-რას?
-იმას, რომ ჩემს ხარჯზე სამოთხეში ცხოვრება გინდა. მართლა გეგონა, რომ რადგან ბინაში შემოგიშვი და მანქანის მინდობილობა მოგეცი, ახლა ეს ყველაფერი შენია? ცდებოდი, ეკა. ცდებოდი!
-ეს რას ნიშნავს?
-იმას, რომ მოგიწევს ამ ბუდის დატოვება.
-მაგდებ? სერიოზულად?!
-დიახ, ჩემო სიხარულო, გაგდებ. ვხედავ, რომ ძალიან ბევრი ხარჯი მოგეხსნა ჩვენი საოცარი შეხვედრის შემდეგ. ახლა ფული გეყო აღჭურვილობის შესაძენად საკუთარი მინი-სტუდიოსთვის. და ჩემი ხარჯები კი, რატომღაც ძალიან გაიზარდა. ჩვენ უნდა აღვადგინოთ ბალანსი.
-გიორგი, სერიოზულად ფიქრობდი, რომ შენი ბინის ფულს გადავიხდიდი?! ქირის ფულის გამორთმევა გინდოდა ჩემგან, შენი საყვარელი ქალისგან? და ასევე მანქანის ფულის? შენ კაცი არ ხარ, გიორგი! ძუნწი ხარ.
-რაღაც არ ემთხვევა. ძუნწი მე ვარ, მაგრამ ფული არც კი მაქვს. არა, ძუნწი შენ ხარ, ეკა. გადავწყვიტე მუქთად გეცხოვრა. მაგრამ არა, არ გამოგივიდა.
-წავალ, – გოგონა უკვე ჩანთაში ყრიდა თავის ნივთებს. – შენნაირი ათასია. მე კი ერთადერთი ვარ!
-კარგი ავტოტრენინგია. მაშინ მშვიდად ვიქნები – ქუჩაში არ დარჩები. უბრალოდ დააბრუნე ბინის და მანქანის გასაღები.
-ჯანდაბამდე გზა გქონია!
გიორგიმ იმავე საღამოს გამოიტანა მეორე ოთახიდან მთელი აღჭურვილობა, ყველაფერი დერეფანში გაიტანა.
შეუთანხმდა ხელოსნებს კედლების ხელახლა შეღებვაზე და ოსტატს – საკეტის შეცვლაზე.
კიდევ სამი კვირა სთხოვდა, მოითხოვდა და ემუქრებოდა კიდეც ეკას, რომ თავისი ნივთები წაეღო.
მხოლოდ მას შემდეგ, რაც მის ბინაში აღარაფერი ახსენებდა წარსულ ურთიერთობას, გიორგიმ თავისუფლად ამოისუნთქა.
