ჩემი ქმარი ინტერნეტით გავიცანი. ერთი წელი ვსაუბრობდით, მიმოწერა გვქონდა და ბოლოს გადავწყვიტეთ შევხვედროდით. შევთანხმდით, რომ მე ჩავიდოდი მასთან სტუმრად. ამ შეხვედრის შემდეგ მან დამარწმუნა, რომ მასთან დავრჩენილიყავი. მე ჩემი ნივთებით მასთან გადავედი.
მის მშობლებთან ვცხოვრობდით, ყველაფერი იდეალურად იყო. მაგრამ მოხდა ისე, რომ ჩემმა მომავალმა ქმარმა სამსახური დაკარგა, კარგა ხანს ვერაფერი იპოვა და მე და მან დავიწყეთ ჩემს მშობლიურ ქალაქში გადასვლაზე ფიქრი. ჩვენთან გაცილებით ხელსაყრელი სამუშაო გარემოა, თავად ქალაქი უფრო დიდია და არის საწარმოები. ამის შესახებ დედამისს წინასწარ ვაცნობეთ.
მან მაშინვე გამოთქვა უკმაყოფილება ამ ამბის გამო. თავიდან ის უბრალოდ მის გადარწმუნებას ცდილობდა. ეუბნებოდა, რომ იქ მას „უცხო დეიდასთან“ (დედაჩემთან) მოუწევდა ცხოვრება. მერე, როდესაც ამან შედეგი არ გამოიღო, დაიწყო ყვირილი და ცალკეული პიროვნებების დადანაშაულება. ბევრი საზიზღარი რამ უთხრა თავის შვილს, არც მე დამინდო, დედაჩემსაც კი დაესხა თავს, თუმცა ჯერ არ შეხვედრია. მე ხმას არ ვიღებდი, რასაც დღემდე ვნანობ.
ეს ყველაფერი ერთი თვე გრძელდებოდა. დილიდან საღამომდე ვისმენდით, როგორი უმადური შვილი ჰყავდა, ნამდვილი მოღალატე, მან კი ის გააჩინა, გაზარდა, აღზარდა და ფეხზე დააყენა. მე კი ჩემთვის ვეძებ სარგებელს: მინდა ვაიძულო ჩემზე დაქორწინება, რათა მან იმუშაოს და მე და დედაჩემი გვარჩინოს. როგორც კი გავემგზავრებით, მე მალე დავორსულდები, რომ მან სხვა გოგონებს არ შეხედოს. უამრავი სისულელე ილაპარაკა.
ძლივს გავემგზავრეთ. თავისი საქციელით მან თავისი ვაჟი ძალიან გაანაწყენა. მაგრამ ამავდროულად ის ბრალს არ აღიარებს, ამბობს, რომ სწორედ მე დავანგრიე მათი ოჯახი. თავიდან რაღაც სიტყვებზე უარს ამბობდა, მერე თქვა, რომ რომც ეთქვა ეგეთი რამ, ჩვენი ბრალია, ჩვენ გამოვიყვანეთ მდგომარეობიდან. შემდეგ ამტკიცებდა, რომ ჩვენ განზრახ მოვახდინეთ პროვოცირება, ამიტომ ის არ არის დამნაშავე და არ არის პასუხისმგებელი საკუთარ სიტყვებსა და ქმედებებზე.
ჩვენი წასვლიდან რამდენიმე ხნის შემდეგ მან დაიწყო წუწუნი, რომ შვილმა დაივიწყა, იშვიათად ურეკავს და არაფერს აღარ უყვება. შემდეგ მან თქვა, რომ ის ძალიან შეიცვალა, გულგრილი გახდა მის მიმართ და თვლის, რომ ცუდი დედა ჰყავს. ის მუდმივად იგონებს რაღაც ახალს. ატანა აღარ შემიძლია.
ჰყავს ქმარი, აქვს სამსახური, ჰობი. დედამისი მასთან ახლოს ცხოვრობს! მაგრამ როგორც მივხვდი, ის არასოდეს აპირებდა შვილის ზრდასრულ ცხოვრებაში გაშვებას, რადგან მას დამოუკიდებლ პიროვნებად არ თვლის და, მისი აზრით, ის „დედიკოს კალთის” გარეშე დაიღუპება. მე მინდოდა ურთიერთობების გაუმჯობესება, ვცდილობდი წარსულში დამეტოვებინა ეს უთანხმოება, მაგრამ ჩემი დედამთილი არ მირიგდება. რა აღარ გავაკეთე, მიუხედავად მისი საქციელისა და სიტყვებისა. ეს ყველაფერი უსარგებლო აღმოჩნდა. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე…
