ჩვეულებრივ, განქორწინების შემდეგ ქალზე სხვადასხვა ჭორი ვრცელდება. ნაცნობებისგან, კოლეგებისგან, ზოგჯერ მეგობრებისგან და დაქალებისგან. როგორ მოხდა ეს, ვინ არის დამნაშავე, რა იქნება ახლა და ა.შ. ეს ნორმალური არაა, მაგრამ ხალხი უკვე მიეჩვია. ჭორები და მონაგონი ართობთ და მათ ცხოვრებას ინტერესს მატებს.
უმეტეს შემთხვევაში, ხალხს სწორედ ქალი ეცოდება განქორწინებისას. რატომღაც მამაკაცი განქორწინების შემდეგ ხშირად ასოცირდება ქეიფთან, ლოთობასთან, სიცრუესთან ან უარესთან. ალბათ, ცოლს აწყენინა, შვილებს არ უყურებდა, რაც უნდოდა იმას აკეთებდა. ახლა სამართლიანობამ გაიმარჯვა. ალბათ, ამიტომაც ბავშვები უმეტეს შემთხვევაში დედასთან რჩებიან. თუმცა ცხოვრებაში, როგორც ვიცით, ყველაფერი ასე მარტივი არაა.
ქალი განქორწინდა
როცა ოჯახს სიყვარულით ქმნი, თქვენს ირგვლივ ინფორმაციის ნაკადი ცოტა უცნაური ხდება. ქალი ვარ და ჩემს გარემოცვაში ბევრი თვლის, რომ ქმარზე უნდა ვიყო დამოკიდებული, ყველაფერში დავემორჩილო და მხარი დავუჭირო. მეორე მხრივ, უნდა ვიყო სტერვა და კისერზე დავაჯდე. ხელფასი წავართვა, ვიწუწუნო და მუდმივად მეტი მოვითხოვო. მხოლოდ ასე ჩემი ქმარი (თუმცა ამ კონტექსტში უფრო მონას მახსენებს) ავა კარიერულ კიბეზე. ახლა ასე ფიქრობენ ქალების კონსულტანტები და „მოწინავე“ ფსიქოლოგები.
ახლა ბევრი მკითხველი არ დამეთანხმება. თითქოს, ეს ყველაფერი სისულელეა ინტერნეტიდან, მაგრამ სტატისტიკურად ყველა ეს მოდური „სისულელე“ კარგად მუშაობს და ბევრი მიმდევარი ჰყავს.
თუ ჩემზე ვსაუბრობთ, ქორწინების დასაწყისში ვიყავი პოზიტიურად განწყობილი და დარწმუნებული, რომ ჩემი ოჯახი ნდობაზე და დიდ სიყვარულზე იქნებოდა აგებული. მშობლები ფინანსურად მეხმარებოდნენ, გარდა ამისა, კარგი განათლება და აღზრდა მომცეს. დიტოსთან ოჯახური ცხოვრება არ დამიწყია, როგორც უმეტესობას, ნაქირავებ ბინაში, არამედ ჩემს ოროთახიან ბინაში. გარემონტებულ და კარგ ადგილას. დასაწყისისთვის ყველაფერი გვქონდა, რაც გვჭირდებოდა. თავს ბედნიერად ვგრძნობდი.
ორივემ კარგი სამსახური ვიპოვეთ. საწყენია, რომ გრაფიკით მცირე აცდენა გვქონდა. როცა მე ვიყავი თავისუფალი, დიტო მუშაობდა. როცა მე ვმუშაობდი, დიტო ისვენებდა. ვფიქრობდი, ამაში ცუდი არაფერი იყო. ასე უფრო დავმეგობრდებით. ყველამ იცის, რომ როცა ცოლ–ქმარი მთელი დღე სამსახურში ერთმანეთს ხედავენ, ყოველდღიურობაში პრობლემები ჩნდება. უსიამოვნო სიტუაციაშიც კარგის დანახვა ჩემი მიდგომაა. რატომ მოვიწყინო, თუ შეიძლება სწორი მიდგომის არჩევა?
თუმცა ახლა, ქორწინებიდან 5 წლის და განქორწინებიდან 2 თვის შემდეგ, სულ სხვა ადამიანი გავხდი – მკაცრი, სერიოზული და სარკასტული. ალბათ, რაღაც პროცენტი ასაკს შეგვიძლია მივაწეროთ. რაღაც, რა თქმა უნდა, სამსახურში დაწინაურების შემდეგ მოვიდა. თანამშრომლებთან სულ ალერსიანი ვერ იქნები, რადგან ასე კისერზე სწრაფად დაგასხდებიან. ეს არც მათი ბრალია და არც ჩემი, უბრალოდ ადამიანი ასეა მოწყობილი. ყოველთვის მეტი თავისუფლება უნდა.
ასე ჩემმა ყოფილმა ქმარმა გადაწყვიტა, რომ მარტო მე ასეთი მოსიყვარულე კაცისთვის საკმარისი არ ვიყავი. თავის კოლეგას თვალი დაადგა. თავიდან იმედოვნებდა, რომ ეს ინტრიგა იქნებოდა, მაგრამ შემდეგ სერიოზული სახე მიიღო. დიტო ჩემსა და საყვარელს შორის ზღვარს აბალანსებდა. როცა ამის შესახებ მითხრა, გამახსენდა, რომ ჩვენი თანაცხოვრების მესამე წელს ნამდვილად შევნიშნე, რომ სწრაფად დაიწყო წონაში კლება და ნერვიული, მშფოთვარე გახდა.
მაგრამ კარგი ცოლი ვიყავი. თან გარკვეული შესაძლებლობები მქონდა, რადგან ბევრს და ბეჯითად ვმუშაობდი. საყვარელ მეუღლეს საჩუქარი გავუკეთე. ზღვაზე შვებულება. ყველაფერი ჩემს ხარჯზე: ცხოვრება, კვება, გართობა. მას მოეთხოვებოდა მხოლოდ წამოსვლა და კარგ ხასიათზე ყოფნა. ვფიქრობდი, ერთად დასვენება ჩვენს პრობლემებს მოაგვარებდა. ჩვენ ხომ ჯერ კიდევ ახალგაზრდები და ენერგიულები ვართ. ჯერ კიდევ ბევრი საინტერესო რამ წინ გვქონდა. ეჰ, სულელი გოგო.
ეჭვიც არ შემპარვია, როცა შევნიშნე, რომ ქმარს მუდმივად ვიღაც ურეკავდა ტელეფონზე. ვფიქრობდი, სამსახურიდან აწუხებენ. უფროსები უნდა აფასებდნენ ისეთ კარგ თანამშრომელს, როგორიც ჩემი ქმარი იყო. ალბათ, იქ ყველაფერი მასზე დამოკიდებულია. ასე არ იყო. უბრალოდ ჩემს „კონკურენტს“ დაგვიანება ჰქონდა.
განქორწინებისას დიტომ ბევრი რამ მითხრა. აქ ყველაფერს ვერ დავწერ. გარდა ამისა, ზოგიერთი დეტალი სხვისი ყურისთვის არაა. რა გამოვიდა ამ უმსგავსობისგან და როგორ ვცხოვრობ ახლა? ამის შესახებ შემიძლია გიამბობთ, ასევე გაგიზიაროთ ჩემი აზრები, შეხედულებები, რომლებიც გამიჩნდა, როცა ქმრის ცხოვრების უცნობ მხარეზე გავიგე.
მოკლედ, გავბრაზდი. ყველაფერზე, ეს დიდი ცვლილება იყო. ახლა მეტად კრიტიკული ვარ თანამშრომლების მიმართ. უცნობებს თავს აღარ ვევლები, მშობლების გამოთქმულ ნებისმიერ აზრს აღარ ვეთანხმები. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ ამა თუ იმ სიტუაციაში უფრო რბილი შემეძლო ვყოფილიყავი. მაგრამ ახლა ჩემს შეცვლას მხოლოდ კარგი ფსიქოლოგი თუ შეძლებს.
იქნებ, ეს იმის გაგრძელებაა, რაც ზემოთ ვთქვი, მაგრამ დიტოსთან განქორწინება ადვილი არ იყო. არაფერი მიმიცია და მიჩუქებია ისე უბრალოდ. ყველაზე უპრინციპო, თავხედი, მაგრამ ძვირადღირებული ადვოკატი ვიპოვე. მან ჩვენი ცხოვრების ყველა წვრილმანი, ყოველი მილიმეტრი შეისწავლა. დიტომ ტელეფონზე რამდენიმე შეტყობინებაც დამიტოვა თხოვნით, რომ ცოტა შევიბრალო, რადგან შვილი ჰყავს და ფული სჭირდება. ადრე ჩემს თავს ცუდ ადამიანს ვუწოდებდი, მაგრამ ახლა ასე არ ვფიქრობ.
ვფიქრობ, რომ დიტოს ბავშვს მამის სიყვარული არ აწყენდა. აბა როგორ, მამას სხვა არაფერი აქვს. ჩემს ბინაში ცხოვრობდა, მანქანა ერთად შევიძინეთ, ახლა საწყისი ფასის მესამედად გამოვისყიდე. დიტოს სამსახური დარჩა, მაგრამ როცა გყავს ბავშვი, ხოლო ცოლი არ მუშაობს, ხელფასი გაცილებით მაღალი უნდა იყოს, ვიდრე ახლა აქვს ჩემს ყოფილს. როგორც მინიმუმ, თუ მის ადრე ნათქვამს დავუჯერებთ.
ბევრ ყოფილ მეგობარს დავემშვიდობე. ზოგთან მხოლოდ ინტერნეტ მიმოწერით შემოვიფარგლები. რატომ? ყველა ცდილობდა, თავი დამნაშავედ მეგრძნო, რომ ყოფილ ქმარს სასტიკად ვექცევი, მის ბავშვს ფულს ვართმევ, ამიტომ იძულებულნი არიან, მას მხარი დაუჭირონ. ასეთი მგზავრები არ მჭირდება. დაე, წარსულში დარჩნენ. ალბათ, მომავალ ქმართან საქორწინო ხელშეკრულებას გავაფორმებ. ყველა დეტალს ქორწინებამდე განვიხილავთ. თუ უნდა, დამეთანხმება, თუ არა, არა და მორჩა. სხვებს ჩემს ცხოვრებას აღარ შევწირავ. დროა, მხოლოდ ჩემი სიხარულისთვის ვიცხოვრო.
