არსებობს გამონათქვამი: „ბავშვობის პირველი 40 წელი ყველაზე რთულია ადამიანის ცხოვრებაში“. თანამედროვე კაცების საზოგადოება ისეთი სერიოზული არაა, როგორც, მაგალითად, მათი მამების ან ბაბუების. საშუალოდ 30 წლის ახალგაზრდა ვერ აიღებს ზედმეტ პასუხისმგებლობას, ეს ფაქტია. მხოლოდ მაშინ, როცა ცოლის ორსულობის შესახებ გავიგე, მივხვდი, რომ დაფიქრების დროა.
საინტერესოა, რომ დიდი ქალაქების მკვიდრნი ნაკლებად სერიოზულად უდგებიან მათ პირდაპირ მოვალეობებს. სურთ ლამაზი ადგილების მონახულება, წვეულებებზე სიარული თმის გაჭაღარავებამდე. გართობა და არანაირი პასუხისმგებლობა. ხოლო ისინი, ვინც უფრო შორს და ღარიბად ცხოვრობენ, დიდი და მეგობრული ოჯახის შექმნას ცდილობენ. ოღონდ პირველს ყოველთვის აკლია დრო და ძალისხმევა, მეორეს – ფული. პირიქით რომ ყოფილიყო, ყველა ბედნიერი იქნებოდა.
გავიგე ცოლის ორსულობის შესახებ
აბუბაქრი მქვია. ჩემი წარმოშობით ვამაყობ და საუკეთესოს იმედი მაქვს. როცა პირველად ჩამოვედი უცხო ქვეყნის დედაქალაქში, ძალიან გამიჭირდა. სახლში სულ სხვა წესრიგი მქონდა. ალბათ, ამ მიზეზით სულელივით ვიქცეოდი. ბევრი შეცდომა დავუშვი და ბევრი დრო დავკარგე. სამწუხაროდ, წარსულის დაბრუნება შეუძლებელია, მაგრამ ვეცდები, რომ მომავალში არ შემრცხვეს.
სად უნდა წავიდეს ახალგაზრდა და გამოუცდელი ადამიანი პირველი სამსახურის დასაწყებად? თან უმაღლესი განათლების გარეშე? რა თქმა უნდა, იქ, სადაც ფიზიკურ მაჩვენებლებს უფრო აფასებენ. სამშენებლო მოედანზე მუშად დავიწყე მუშაობა, შემდეგ ამას ტაქსის მძღოლობაც შევუთავსე. მაგრამ ეს მოგვიანებით, 1,5 წლის შემდეგ. როცა პირველი მეგობრები შევიძინე.
ჩემი შრომის და ფულის დაზოგვის მიუხედავად, მეტნაკლებად ღირსეული თანხა ვერ შევაგროვე. თითქმის ყველაფერს ჭამაში, ბინაში და სხვა წვრილმანში ვხარჯავდი. ასე მხოლოდ ჩემს შემთხვევაში არ იყო. ცოტა ვალის აღება და საკუთარი ყვავილების დახლის გახსნა გადავწყვიტე. ბედნიერი შემთხვევითობის წყალობით, რამდენიმე ახლომდებარე ქუჩის აღდგენა დაიწყეს. ასე ხალხის მუდმივი ნაკადი გაჩნდა. ბიზნესი განვითარდა და თანდათან დავიწყე იმის შეგრძნება, რა არის ცხოვრება და არა გადარჩენა.
წელიწადნახევრის შემდეგ მე და ჩემი მეგობრები, ჩემი მშობლიური ქალაქიდან, ფინანსურად ისე განვვითარდით, რომ რაღაც უფრო დიდში ფულის ჩადება გადავწყვიტეთ. ვიქირავეთ ერთი პატარა შენობა, რომელიც ძირითადად მინისა და ბეტონისგან შედგებოდა. ამ შანსმა მოგვცა მეტი ფული და საჭირო კონტაქტები. შემდეგი მიზანი სრულფასოვანი ოჯახის შექმნა იყო.
დიანა გავიცანი. ადგილობრივი ლამაზმანი და ძალიან კომუნიკაბელური გოგო. მასთან, როგორც მეგონა, ბევრი რამ მქონდა საერთო. მგზნებარე მამაკაცს მეძახდა, ჩემი აქცენტი მოსწონდა. ვიტყოდი, რომ ორმხრივი გრძნობები გვქონდა ერთმანეთის მიმართ. რა თქმა უნდა, მეგობრები მირჩევდნენ, რომ მეტი სიფრთხილე გამომეჩინა ურთიერთობაში. უკეთესი იქნებოდა, თუ ავირჩევდი გოგონას ჩვენი კულტურიდან. არ ვუსმენდი. დიანა ჭკვიანი, თანამედროვე ქალია. მასთან ერთად ბევრს მივაღწევ.
სამწუხაროდ, ჩემს ცხოვრებაში რთული პერიოდი დაიწყო. რომ მცოდნოდა, ასე მოხდებოდა. ალბათ, ბიზნესს გავყიდდი და სახლში დავბრუნდებოდი. საქმე ცუდად მიდიოდა და ფული არ მქონდა. პარტნიორების საქმეც ცუდად იყო, ზოგმა ვალებიც აიღო ისეთი ხალხისგან, ვისთანაც პრობლემის მშვიდობიანად მოგვარება შეუძლებელი იყო. როგორღაც ვცდილობდი თავის დაძვრენას, მაგრამ დიანა ჩემს ძალისხმევას ანულებდა. მას სურდა სავსე ცხოვრება, გართობა და კლუბები.
დიანა არ მღალატობდა, ეს ვიცი, მაგრამ ნერვებს შეგნებულად მიფუჭებდა. მოსწონდა, რომ მუდმივად ახალ მოთხოვნებზე და პრობლემებზე ვნერვიულობდი. აგზნებდა კიდეც. ვერაფერს ვპასუხობდი. უარის თქმა არ შემეძლო, არც ყვირილი. ვერც ვშორდებოდი.
დიანამ მიმატოვა, როცა მიხვდა, რომ მეტ სარგებელს ვეღარ მიიღებდა. სპეციალურად ვკითხე კიდეც, ვუყვარდი კი ოდესმე. პასუხად მხოლოდ ეშმაკური ღიმილი მივიღე. ერთი მხრივ, დაკარგული დრო და ძალისხმევა მენანებოდა. მეორე მხრივ, მეტი დრო და ძალა გამიჩნდა, რომ ბიზნესი გავმართო და მომგებიანი გავხადო.
მომდევნო 3 წელი დაუღალავად ვშრომობდი. ვცდილობდი გამეგო, სად მეპოვა ფულის წყარო ჩემთვის, რომ ყველაფერი კანონიერი და ოფიციალური ყოფილიყო. პარალელურად, დავიწყე ურთიერთობა სოფიასთან, ახლა უკვე ჩემს ცოლთან. მასთან ყველაფერი ერთბაშად დაიწყო. უფრო ზრდასრული, გამოცდილი გავხდი. სულიერად ჩემთან ახლოსაა, ამიტომ არ სჭირდება ჩემი მისწრაფებების, მიზნების, ქცევის ახსნა. მიხარია, რომ ბედი ერთმანეთს დავუკავშირეთ. მხოლოდ ვნანობ, რომ მაშინვე ვერ ვიპოვე. მეგობრებისთვის უნდა მომესმინა, ისინი ცუდს არ მირჩევენ.
როგორც იქნა, ჩემს მიზანს მივაღწიე. 36 წლისას მაქვს საკუთარი სოლიდური ბიზნესი, დანაზოგი და პატარა ავტოპარკი. მანქანები ექსკლუზიური არ არის, მაგრამ რამდენიმე. ბევრი პერსპექტივა. ბევრი მიცნობს და არა მხოლოდ ხალხი დიასპორიდან. რამდენჯერმე ყოფილიც ვნახე. დარწმუნებული ვარ, არა შემთხვევით. თითქოს, ოცნება ახდა. როგორ ამბობენ, დადგა ქვების შეგროვების დრო? შეგიძლია მოეშვა და გააგრძელო ბედნიერი ცხოვრება?
თუმცა არა. როცა სოფია მოვიდა და მითხრა, რომ ორსულად იყო, დავინახე, რა სევდიანი, ნატანჯი სახე ჰქონდა. ვკითხე, რა მოხდა, რატომ გრძნობს თავს ცუდად? პასუხად მივიღე ის, რასაც ბოლო დროს თავად ვგრძნობდი, მაგრამ ბიზნესის განვითარებით ვიყავი დაკავებული. მოკლედ, სამშობლოში დაბრუნება უნდა. რომ ჩვენი შვილი გაიზარდოს და არასდროს იგრძნოს თავი დაუცველად და შეურაცხყოფილად. არ იგრძნოს დიდი ქალაქის ზეწოლა და ალმაცერი გამოხედვა. სად არის ეს შესაძლებელი? მხოლოდ სამშობლოში.
ჯერ კიდევ უცხო ქვეყანაში ვართ და პირმშოს დაბადებას ველოდებით, მაგრამ თითქმის მოვაგვარე ბიზნესის გაყიდვის საკითხი. ზედმეტი ავტომობილები მისაღებ ფასად მოვიშორე. რაღაც წვრილმანი სანდო მეგობრებზე გავაჩუქე. ცოტაღა დარჩა და გზას დავადგებით. აღარ ვღელავ. სამშობლოში გავხსნი პატარა რესტორანს, რაზეც ახალგაზრდობის წლებიდან ვოცნებობდი. ცოლთან ერთად ბედნიერად ვიცხოვრებ. მშვიდი, ზომიერი ცხოვრება. აქ ჩემთვის და ჩემი ოჯახისთვის ცხოვრებას ნამდვილად ვერ ვხედავ.
