-აკაკი, კარგად დაფიქრდი?
-კი, დედა. დიდი ხანია ყველაფერი გადაწყვეტილი მაქვს! ვქორწინდები.
-მაგრამ ანა… ის სხვანაირია. მას არ უყვარს წესრიგი. არ უყვარს გრძელვადიანი გეგმების შედგენა. და შეპყრობილია თავისი მანქანებით.
-დედა გეყოფა. მე ვქორწინდები და არა შენ. მე მიყვარს ანა!
-მაგრამ მას ერთი დღეც არ უცხოვრია დამოუკიდებლად, მთელი ცხოვრება მშობლებთან ერთად გაატარა!
-და რა, დედა?
-ის, რომ! შენ დიდი ხანია ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობ, თუმცა შენი თავი ჩვენ არ გაგვიგდია. დამოუკიდებელი ხარ. ის კი…
-ოჰ, დედა! მე აქ მომიწვიე და მამა სათევზაოდ გაუშვი მხოლოდ იმისთვის, რომ ამაზე გელაპარაკა?!
-ძალიან ვღელავ შენზე, აკაკი! შენ ჩემი შვილი ხარ!
-არ უნდა ინერვიულო, უნდა გიხაროდეს! შენი შვილი რამდენიმე თვეში ქორწინდება!
ტელეფონმა დარეკა და აკაკიმ ბოდიში მოიხადა:
-ეს ანაა, უნდა ვუპასუხო.
მთელი საუბარი ნახევარ წუთს გაგრძელდა:
-დიახ. სად? როდის? კარგი, მალე მანდ ვიქნები. გამომიგზავნე კოორდინატები!
შვილმა საუბარი დაასრულა და ფეხზე წამოხტა.
-დედა, სასწრაფო საქმეები გაჩნდა. უნდა გავიქცე. მიყვარხარ, გკოცნი.
-სად მიდიხარ? ჭამა მაინც დაასრულე.
მაგრამ აკაკი უკვე აღარ იყო ბინაში.
იმ საღამოს, განაწყენებული ანა აკაკის ნაქირავებ ბინაში იჯდა და ცრემლებს ვერ იკავებდა.
-მამა მომკლავს. იმ მანქანაში მისი ფულიც იყო.
-დამშვიდდი. ადრე თუ გვიან ეს უნდა მომხდარიყო!
ანამ აკაკის შეხედა:
-რას გულისხმობ “ეს უნდა მომხდარიყო”? შენი აზრით ცუდი მძღოლი ვარ?
-მე ეს არ მითქვამს.
-მაშინ რა? მანქანა დავამტვრიე. დიდი ალბათობით, დაზღვევა გროშებს გადაიხდის! რა უნდა გავაკეთო?
-დასაწყისისთვის, ნაჩქარევი დასკვნები ნუ გამოგაქვს. შესაძლოა სადაზღვევო კომპანიასთან საქმე არც ისე ცუდადაა.
-ჰო, არა, – ანამ სახეზე ტუში გაითხაპნა. – მოკლედ, მამაჩემთან რთული საუბარი მელის, მაგრამ ეს არ არის მთავარი.
-მაშ რა?
-ბორბლების გარეშე რომ დავრჩი. ეს ყველაზე ცუდია.
-დამშვიდდი, ანა! მთავარია, რომ ცოცხალი ხარ.
-მაგრამ მანქანა მჭირდება. მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია!
-მაგრამ ჯერ ფული არ არის. წინ გვაქვს ქორწილი და ბინა…
ანამ ისევ შეხედა ქმარს:
-აკაკი, სხვა გზა არ მაქვს.
საქმრო მაშინვე ვერ მიხვდა რა ხდებოდა. მაგრამ როცა მიხვდა, თუ რაზე იყო საუბარი, დაიწყო ხვეწნა.
-არა ანა, ოღონდ ეს არა!
-აკაკი, გამიგე, სხვა გზა არ მაქვს.
საქმრო უკვე პანიკაში ვარდებოდა:
-გაქვს! და შენ ეს მშვენივრად იცი!
-მანქანის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია. კარგი მანქანის. მე შენნაირი არ ვარ, რომელიც 10 წელია ჯართით დადის.
-მაგრამ ამ ფულით ბინის ყიდვას ვგეგმავდით. ეს არის ჩვენი წინასწარი შენატანის თანხა!
-ბინა არსად გაიქცევა. მანქანა, კი! მეტიც, მანქანები ძვირდება, ბინები იაფდება!
აკაკი ანასთან მივიდა, დივნიდან ააყენა და მსუბუქად შეარხია მხრებში:
-ბინა გვექნება, ანა! ბინა. მანქანა კი დროის ამბავია.
-რაში მჭირდება ბინა, როდესაც მანქანა მინდა? გესმის? მე მანქანა მჭირდება და არა 30 წლიანი იპოთეკა და სამარშრუტო ტაქსებში ჯანჯღარი. მე არ მინდა საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობა. მინდა, რომ როგორც ყველა ნორმალურ ადამიანს, მყავდეს ჩემი მანქანა.
-ყველა ნორმალური ადამიანი ჯერ ბინებს ყიდულობს, მერე მანქანებს.
-ცხოვრებას ნუ მასწავლი. არ მინდა ბინა თუ მანქანა არ მექნება.
-და როგორ წარმოგიდგენია ეს? ასე არ ხდება – ჩვენ ვქორწინდებით. ვყიდულობთ ბინას. და როცა მეტ-ნაკლებად მოვაგვარებთ ბინის საკითხს, შეგვიძლია მანქანაზეც ვიფიქროთ.
-ეს რამდენ ხანს გაგრძელდება?
-არ ვიცი. ალბათ 7-8 წელს.
-რა მაგარია! მთავაზობ, რომ მთელი ეს დრო სამარშრუტო ტაქსებში გავატარო! არა! მაშინ ეს ბინა საერთოდ არ მჭირდება!
-რა? როგორ გულისხმობ? გაგიჟდი?
-არ გავგიჟებულვარ. შენ შენი დანგრეული მანქანით შეგიძლია კიდევ ასი წელი იარო, მაგრამ ის შენი საკუთარი მაინც არის. და მე არ ვაპირებ მიკროავტობუსებით მგზავრობას, მხოლოდ იმისთვის, რომ ოროთახიანი ბინა ვიყიდო ქალაქის გარეუბანში!
-მაშინ სად უნდა ვიცხოვროთ?
-ჩემთვის სულერთია. მაგრამ მე არ გადავიხდი ჩემს ფულს ბინაში, თუ მანქანა არ მეყოლება უახლესი ორი თვის განმავლობაში.
-ერთდროულად ბინასაც და მანქანასაც ვერ ვიყიდით.
-მაშინ შენ ბინა იყიდე, მე კი – მანქანას ვიყიდი ჩემთვის. ბოლოს და ბოლოს, შენ ხარ მამაკაცი! შენ უნდა უზრუნველყო ოჯახი!
-ეს შეუძლებელია!
-სრულიად გეთანხმები. მანქანის გარეშე ჩვენს პატარა ქალაქშიც კი შეუძლებელია.
როდესაც აკაკიმ გაიგო, რომ ანამ ახალი მანქანა იყიდა (და თანაც კრედიტით), მას – თავად გოგონას მოლოდინის საწინააღმდეგოდ – არც უჩხუბია, არც უყვირია და არც აღშფოთებულა.
აკაკიმ უბრალოდ არაფერი თქვა.
წყვილში დაძაბულობამ პიკს მიაღწია.
ანას მშობლები ცდილობდნენ ამის გამოსწორებას. მათ მომავალ სიძეს ჯერ დაურეკეს, შემდეგ ორჯერ თავადაც ეწვივნენ ახალგაზრდა წყვილს ბინაში.
მაგრამ ყველა მცდელობა ამაო იყო – აკაკი მხოლოდ თავს უქნევდათ, ყველაფერში ეთანხმებოდათ, მაგრამ არაფერს აკეთებდა.
საქმროს მშობლებმა, განსაკუთრებით დედამ, შვილის პოზიცია დაიკავეს. დედამ კიდევ ერთხელ გამოთქვა საკუთარი აზრი ამ „თავქარიან ავტომოყვარულზე“ დაქორწინებასთან დაკავშირებით.
ასე გავიდა დაახლოებით ერთი თვე, სანამ ერთ დღეს აკაკი სახლში მივიდა და ანას საბუთები აჩვენა.
-ეს რა არის?
-ბინა ვიყიდე. ერთოთახიანი, იპოთეკით. ქორწილის შემდეგ შეგვიძლია გადავიდეთ.
ანა იმდენად ბედნიერი იყო, რომ საბუთები არც კი წაუკითხავს.
-აი, შენ კი ამბობდი, რომ ბინას და მანქანას ერთდროულად ვერ ვიყიდიდით!
შემდეგ კი გოგონა თანდათან ყველაფერს მიხვდა.
-აკაკი, მოიცადე, ბინა ქორწილამდე რატომ იყიდე?
-რას გულისხმობ? რომ ვიცხოვროთ!
-მაგრამ ახლა ბინა შენი იქნება! მე არანაირი უფლება არ მექნება!
-და?
-გადახდა უკვე ქორწინებაში მოგვიწევს. ანუ მეც გადავიხდი, ოღონდ შენი ბინის ფულს და არა ჩვენის! მე ეს არ მინდა!
-ჯერ ერთი, ჩვენ ასევე საერთო ბიუჯეტიდან გადავიხდით შენი მანქანის სესხსაც, თუ დავქორწინდებით. მეორეც, უნდა წაგეკითხა რა ეწერა იმ საბუთებში, რომლებიც გადმოგეცი.
ანამ აიღო საბუთები, რომლებიც იმ დროისთვის უკვე იატაკზე ეყარა და დაიწყო კითხვა.
-ეს რა არის? – კითხვა შეწყვიტა ანამ. – აქ წერია, რომ ეს დედაშენის ბინაა.
-დიახ, – თავი დაუქნია აკაკიმ. – ასე რომ, შენ არაფრის გადახდა არ მოგიწევს. ამ სესხს მე გადავიხდი.
-მოიცა, მთელი ფული იმ ბინაში ჩადე, რომელიც ფორმალურად დედაშენს ეკუთვნის?
-დიახ, ასეა!
-ანუ შენ ამ ბინაში წილის გარეშე დამტოვე? და ჩემთვის ამის ჩვენება გინდოდა?
-ანა, მე გაჩვენე, რომ ბინა ჩვენთვის ვიყიდე, რომელშიც მალე გადავალთ.
-არა, აკაკი! შენ უბრალოდ დედას მიეცი ფული, რომელიც მან ბინის და კრედიტის გასაფორმებლად გამოიყენა.
-მხოლოდ იმისთვის, რომ ვალდებულად არ გეგრძნო თავი ამ ბინის სესხის გადახდაზე!
-თუ იმიტომ გააკეთე, რომ ქორწინებაში ამ ბინის გადახდების ნახევარზე არ მქონოდა პრეტენზია, თუ ბინა შენს სახელზე იქნებოდა?
-რა თქმა უნდა, არა. მხოლოდ შენი სიმშვიდისთვის. შენ შენი მანქანის სესხს გადაიხდი და ეგ იქნება. სხვა არავითარი სესხი.
ანა საქმროს უყურებდა, შემდეგ კი – მოულოდნელად ესროლა აკაკის საბუთები.
-ჯანდაბამდე გზა გქონია! შენ გადაწყვიტე, რომ ბინის გარეშე დამტოვო, არა? მაგარი სიურპრიზია! მე მივდივარ! რაში მჭირდება ასეთი საქმრო, რომელმაც ქორწილამდე დედის მეშვეობით უძრავი ქონების შეძენა გადაწყვიტა?!
-მაგრამ შენც იყიდე მანქანა ქორწინებამდე.
-მანქანა ბინა არ არის, აკაკი!
-ბინას როგორ იყიდიდი, როდესაც მთელი ფული მანქანაში გადაიხადე?
-ამას უკვე აღარ აქვს მნიშვნელობა! სანაგვეზე არ დავბადებულვარ, რომ ასე მომექცნენ. გშორდები! და არ მაინტერესებს, რომ ჩვენი ქორწილის ხარჯები თითქმის გადახდილია. ჩემი სიამაყე ფულზე ძვირფასია!
აკაკიმ საბუთები იატაკიდან მოაგროვა და გულგრილად უპასუხა:
-კი, უნდა დავშორდეთ.
ასე ჩაიშალა წესრიგის მოყვარულისა და მანქანების მოყვარულის ქორწილი.
ორი წლის შემდეგ აკაკი ისევ დედის ბინაში ცხოვრობს და იპოთეკას იხდის, ანა კი ფულს აგროვებს ახალი მანქანისთვის, რადგან წელს ის უკვე სამჯერ მოჰყვა ავარიაში.
ყველას თავისი. და ადამიანს ვერ შეცვლი
