არ ღირს ნერვიულობა იმაზე, რომ რაღაც არ გამოგდით ახალგაზრდობაში. ახლა მსოფლიოში ბევრი ადამიანი მსგავს ვითარებაშია. უცნაური არაფერია: პროგრესი წინ მიიწევს, ბევრი პროფესია აქტუალობას კარგავს, ზოგიერთი საერთოდ ქრება, ახალი ჩნდება. ცხოვრება ყველაფერს თავის ადგილზე აყენებს, უბრალოდ უნდა განსაზღვროთ პრიორიტეტები და გააკეთოთ ის, რაც ნამდვილად გსიამოვნებთ.
მაშინაც კი, თუ თქვენი ოჯახი, განსაკუთრებით უფროსი თაობა, ზედმეტად მომთხოვნია, მათი სიტყვები ძალიან კრიტიკულად არ მიიღოთ. მათ უკვე იპოვეს თავიანთი გზა, მათთვის უფრო ადვილია. თავის მხრივ, თქვენ ყველაფერი წინ გაქვთ. რა თქმა უნდა, ზოგჯერ საწყენია, როცა ოჯახი ცდილობს მტკივნეულზე დაჭერას არა სასარგებლო რჩევის მოსაცემად, არამედ ისე, მავნებლობის გამო. ამ შემთხვევაში ღირს დაფიქრება და თქვენთვის საჭირო პრიორიტეტების განსაზღვრა.
ცხოვრება ყველაფერს თავის ადგილზე აყენებს
„ჩემთვის, როგორც სომეხისთვის, ძნელია ცხოვრების ზოგიერთი მომენტის ახსნა სხვა ეროვნების ადამიანისთვის. ასეთია კულტურული კოდექსი და ვერაფერს გახდებით. არა, მიყვარს ჩემი სამშობლო, კულტურა და ტრადიციები, მაგრამ ხანდახან ჩემთვისაც კი ზედმეტია. ძირითადად, ასეთი შემთხვევაში ჩემს ოჯახში ხდებოდა. ხშირად მამის, როგორც ოჯახის უფროსის და სახლის მფლობელის უკმაყოფილების გამო.
ძალიან პატარა ვიყავი, როცა საცხოვრებლად უკრაინაში გადავედით. მაშინ მამას კარგი ნაცნობები ჰყავდა, ბევრი სასარგებლო კავშირი. როგორც საქმიანი კაცი მთელ ძალას ხარჯავდა, რომ მე, დედას და ჩემს ორ ძმას კარგად და კომფორტულად გვეცხოვრა. ამისთვის მადლობელი ვარ, ამას ნამდვილად ვაფასებ. მაშინ, 90–იან წლებში და 2000–იანი წლების დასაწყისში არავის ჰქონდა ზღაპრული ცხოვრება. ახლანდელ დროსთან შედარება არ შეიძლება, მაგრამ ბევრი და შეუპოვარი შრომა იყო საჭირო.
მამა ერთ–ერთ ადგილობრივ ქარხანაში მაღალ თანამდებობას იკავებდა, რამდენიმე თანამშრომელს ხელმძღვანელობდა და რთული ხასიათის კაცის სახელი ჰქონდა. მისთვის სიტუაციები მორალურად რთული არასდროს ყოფილა. კაცმა უნდა იმუშაოს, ქალმა შვილები გაზარდოს. შვილები უფროსებს უნდა დაემორჩილონ და კარგად ისწავლონ, რომ შემდეგ მშობლების კვალს გაჰყვნენ. და მორჩა, არანაირი გამონაკლისი. ერთადერთი, რაზეც მამას ყურადღების გადატანა შეეძლო, ახლაც დიდ სიამოვნებას ანიჭებს, ნარდი იყო. დიახ, სასაცილოა, სტერეოტიპულიც, მაგრამ ასეა.
ჩემი ძმები მამას ყველაფერში ემორჩილებოდნენ, ყოველთვის ცდილობდნენ მასზე შთაბეჭდილების მოხდენას და ახლა რატომღაც მამას ძალიან დაემსგავსნენ. მე კი გავხდი ის იხვის ჭუკი ზღაპრიდან, რომელსაც გედად გადაქცევა არ ეწერა. ზედმეტის მოფიქრება საჭირო არაა, მამის ვაჟი ვარ, 100%. უბრალოდ ხასიათით დედას ვგავარ. ჩვეულებრივი ყოველდღიური მუშაობის ნაცვლად რატომღაც ხელოვნების სამყარომ მიმიზიდა. სკოლის წლებიდან ვცდილობდი გიტარაზე დაკვრას, სხვა ბავშვებთან ერთად ვვარჯიშობდი, რითაც მამა წყობიდან გამომყავდა.
ასე რომ, როცა პირველად გავიქეცი სახლიდან, არავისთვის მოულოდნელი არ იყო. მეშვიდე კლასი, ორი კვირა აგარაკზე მეგობართან ვცხოვრობდი. მხოლოდ ამის შემდეგ მიპოვა მამამ პოლიციასთან და მაძებარ ძაღლთან ერთად. სახლში უკვე იყო ცემა და გინება, ყველაფერი, როგორც საჭიროა. მოგვიანებით სერიოზულად და საქმიანად გავიქეცი. სკოლის დასრულების შემდეგ ნაქირავებ ბინაში გადავედი და მხოლოდ დედასთან ვკონტაქტობდი. ტელეფონით, როცა მამა სამსახურში იყო. ძმებმაც ზურგი მაქციეს. ასე იყო ჩვენს ოჯახში ყველაფერი დაკნინებული და პატრიარქალური. მამა ჩემში ღვიძლ ვაჟს აღარ ხედავდა.
მას შემდეგ დიდი დრო გავიდა, კერძოდ 8 წელი. თუ ჩემს ბავშვობაში და ახალგაზრდობაში ყოველი დღე წინას ჰგავდა, ყველაფერი სტაბილური იყო, თუმცა მაქსიმალურად რუხი, ახლა ბევრი რამ შეიცვალა. დავიწყებ ჩემით. დიდი ხნის განმავლობაში მე და ჩემი კოლეგები მუსიკალურ ინდუსტრიაში ვცხოვრობდით იმ იდეით, რომ ერთ დღეს ცნობილი და პატივსაცემი მუსიკოსები გავხდებოდით. ამისკენ მთელი გულით მივიწევდით, მაგრამ ჩვენი კარიერა, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, დასახული გეგმით არ წარიმართა. როკ–ენ–როლის ვარსკვლავები ვერ გავხდით.
თუმცა, არ დაიჯერებთ, მაგრამ ყველა ბარსა და რესტორანში გვიწევდნენ მუსიკალური ფონის უზრუნველსაყოფად. ახლა თურქეთში ვარ (დიახ, დიდხანს თავად ვერ ვიჯერებდი) და ერთ–ერთი ცნობილი კლუბის ქავერ ჯგუფის წევრი ვარ. მრავალფეროვანი აუდიტორიისთვის ძველ (და არც ისე) ცნობილ ჰიტებს ვასრულებთ. დიახ, ბავშვობის ოცნებას ახდენა არ უწერია, მაგრამ კმაყოფილი ვარ. მუსიკისადმი ჩემს გატაცებას ფული მოაქვს და მეც კარგად გავიზარდე.
დედ–მამა დაშორდნენ. მიზეზი ბევრი რამ იყო: დედა დაიღალა მამის ქცევით და ეჭვებით, რომელიც ყოველწლიურად იზრდებოდა. მაშინაც კი, როცა ქარხანა, სადაც მამა მუშაობდა, გაყიდეს, სახლში დიდი უფროსივით იქცეოდა. ჩემი ძმები, რომლებიც იმავე ქარხანაში დაასაქმა, ასევე შეკვეცაში მოხვდნენ. მათ დრო არ დაუკარგავთ და ბიზნესში წავიდნენ. ახლა ნელ–ნელა ვითარდებიან, მაგრამ დეტალები არ ვიცი, თუმცა ასე თუ ისე კონტაქტს ვინარჩუნებთ.
დედა მშობლებთან, სომხეთში დაბრუნდა. ყველაფერი კარგად აქვს, ხშირად ვეხმიანები. დედა ძალიან მიყვარს და მალე ვგეგმავ მასთან ჩასვლას. ახლა შეგვიძლია ურთიერთობა ისე, როგორც ორ ზრდასრულ ადამიანს შეეფერება. გამიხარდა იმის გაგება, რომ ახლა საკუთარ წიგნზე მუშაობს. ხომ გითხარით, რომ ხასიათით დედას ვგავარ. აი, საერთო შემოქმედებითი ჟინი გაგვიჩნდა.
მამასთან საქმე უფრო რთულადაა. იმის მიუხედავად, რომ წარსულში ჰქონდა ბევრი შესაძლებლობა ფულის დასაზოგად, ცხოვრებაში თავი ვერ იპოვა. ძლიერი, ფიზიკურად ჯანმრთელი მამაკაცია. მორალურად უჭირს, რომ ვეღარ გასცემს ბრძანებებს, თავს საჭიროდ და მნიშვნელოვნად ვეღარ გრძნობს. ფული არის, მაგრამ რა აზრი აქვს ძალაუფლების გარეშე? აი, სმა დაიწყო, სახლში საეჭვო ნაცნობებს პატიჟებს. კინაღამ ბინა წააგო თამაშში, მაგრამ ბოლო მომენტში ყველაფერი მოგვარდა.
ერთმანეთთან ურთიერთობა არ გვაქვს, მაგრამ ხანდახან ვეხმარები: მატერიალურად, საჩუქრებს ვუგზავნი. პირადად ამის გაკეთება მიჭირს. ამ საქმეში ძმებს ვთხოვ დახმარებას, ისინი უარს არ მეუბნებიან. ვერ ვიტყვი, რომ ღვიძლი მამა ძალიან მენატრება, მაგრამ ამ მიმართულებით ემოციები უკვე მაქვს. არ ვიცი, ამ ზაფხულს დედას ვესტუმრები. რაც შეეხება მამას, ვნახოთ.
აი, ასეა ჩვენს ოჯახში. არც ისე მეგობრული ოჯახია, მაგრამ რაც არის, არის. მაშინ ჩემს მისწრაფებებზე უარი რომ მეთქვა, ახლა მეც საკუთარი თავის ძიებაში ვიქნებოდი. ვიქნებოდი ბედნიერი? დარწმუნებული ვარ, არა. მიხარია, რომ ყველაფერი ისე გამოვიდა, როგორც არის. რა თქმა უნდა, გარკვეული გამონაკლისების გარდა. მინდა ყველას ვურჩიო, რომ უარი არ თქვათ ოცნებებზე, თუნდაც მშობლებს თქვენი არ ესმოდეთ. შესაძლოა, სადღაც მომავალში გელით წარმატება, ვინ იცის. როგორც მინიმუმ, დაკარგულ შესაძლებლობებზე არ ინანებთ. ცხოვრება კი ყველას ერთი გვაქვს. სწორედ ამიტომ, ეს ბილეთი მაქსიმალურად გამოიყენეთ.
