ხუთი წლის წინ
-ოჰ, ლია, შენ ყოველთვის ყველაფერი საუკეთესო გხვდებოდა. საუკეთესო ნიშნები სკოლაში, საუკეთესო პროექტები უნივერსიტეტში. ყველა მამაკაც მასწავლებელს მოსწონდი. ახლა კი – საქმრო, რომელიც მიიტაცე! თან ისე ძლიერად ჩაეჭიდე, რომ ვერავინ გაგაგდებინებს!
ლიამ გაიცინა:
-ძალიან გინდა, რომ გამაგდებინო?
-მე არა. მაგრამ აი, ნინოს… მას ნამდვილად უნდა!
ლიამ თავი დაუქნია. ის და ნინო სკოლიდანვე მეტოქეები იყვნენ. ყველაფერში. ინსტიტუტში კონკურენცია გამძაფრდა. ასე რომ, რასაც მეგობარი ამბობდა, შეიძლებოდა სიმართლე ყოფილიყო.
ლია ყოველთვის ჯობნიდა ნინოს. ამჯერადაც დაამარცხა.
რადგან დავითი მისი ქმარი იქნება. და სხვა არავისი. ლია თავისას არასოდეს თმობდა.
ორი წლის წინ
ლია და დავითი მანქანაში ისხდნენ. ლია ისე გამოიყურებოდა, თითქოს ახლახან უცხოპლანეტელები ნახა. ის უბრალოდ ერთ წერტილს უყურებდა და ჩუმად იყო.
ქმარიც ჩუმად იყო და მოთმინებით ელოდა, როდის ამოიღებდა ხმას ცოლი.
ბოლოს ლიამ დავითს შეხედა და ჰკითხა:
-რა რეაქცია უნდა მქონდეს ამაზე? ჯერ არაფერი მესმის!
-უნდა გიხაროდეს! სხვა რა?
-დავით, გაგიჟდი? ვკანკალებ. ან შიშისგან, ან გაკვირვებისგან. რა დაემართა დედაშენს?
-არაფერი, უბრალოდ დროდადრო ასე ემართება.
-ემართება? – კინაღამ დაიყვირა ლიამ. – უკაცრავად, მაგრამ ეს საეჭვოდ მეჩვენება. ასე, უბრალოდ მჩუქნის თავის ერთ-ერთ ბინას? უბრალოდ ისე?!
ქმარმა გაიღიმა:
-ჯერ ერთი, უბრალოდ – არა, შენ ჩემი ცოლი ხარ. მე კი მისი ერთადერთი შვილი. მეორეც, საეჭვოს ვერაფერს ვხედავ – დედაჩემს სამი ბინა აქვს. ერთს თუ გაჩუქებს, არაფერი დაშავდება. და საერთოდ – რატომ არ გიხარია? ხვალ ძალიან კარგი ბინის მფლობელი გახდები!
-მე… შოკში ვარ, გულწრფელად აღიარა ლიამ. – მაგრამ… დედაშენის მადლობელი ვარ. გულწრფელად. ძალიან, ძალიან მადლობელი.
-ძალიან კარგი! უნდა აღვნიშნოთ! ცხოვრება მშვენიერია!
ერთი თვის წინ
ლიამ ნოტარიუსის კაბინეტი დატოვა და სწრაფად ჩაჯდა შეკვეთილ ტაქსიში.
სანამ მანქანა ადგილიდან დაიძვრებოდა, ტელეფონმა დარეკა. ლიამ მაშინვე უპასუხა:
-გამარჯობა! მე ლანჩზე ვარ. მეგობართან ერთად ვარ, ის ქალაქში რამდენიმე დღით ჩამოვიდა. დიახ, ახლა სამსახურში, სხვაგან სად? დიახ, საღამომდე. გკოცნი.
საუბრის დასრულების შემდეგ ლიამ ამოისუნთქა. პროცესი უკვე გაშვებულია და უკან დასახევი გზა არ არის.
ჩვენი დღეები
დედა კაბინეტში აქეთ-იქით დადიოდა და რაღაცაზე ნერვიულობდა. ბოლოს კაბინეტის კარი გაიღო და დავითი და ლია შევიდნენ.
-კარი დახურეთ, – უბრძანა დედამ.
ის, რომ ასე სასწრაფო იყო კომპანიის ხელმძღვანელის ოფისში მისვლა, ლიას კარნახობდა, რომ რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი ხდებოდა.
-შვილებო, დიდი პრობლემები გვაქვს.
-პრობლემები? – დამცინავად ჰკითხა დავითმა.
-შეწყვიტე ჯამბაზობა! – უსაყვედურა დედამ. – ლია, შენ ხარ ერთ-ერთი ჩვენს შორის, ვინც ყველაფერი არ იცის, ამიტომ გაწვდი მოკლე ინფორმაციას. უახლოეს კვირებში კომპანია გაკოტრებულად გამოცხადდება. ისევე, როგორც მე. ასე რომ, მე მაქვს სტრატეგია, რომელიც დაგვეხმარება ამ რთული მომენტის გადალახვაში.
-როგორ თუ გაკოტრებულად? – ამოიოხრა ლიამ. – დიდი კომპანია გაქვთ! თითქმის 100 ადამიანი მუშაობს!
-ლია, უბრალოდ მისმინე. დამიჯერე: ასეა საჭირო. ხალხს ხელფასებს სრულად გადავუხდით. ახლა მთავარია ისე მოვიქცეთ, როგორც მე ვიტყვი.
-შენ ამის შესახებ იცოდი? – მიუბრუნდა ლია ქმარს.
მან გაუღიმა:
-რა თქმა უნდა. ამისთვის ორი წელი ვემზადებოდით.
-მაგრამ… რატომ არაფერი მითხარი?
-მე ვთხოვე, რომ გაჩუმებულიყო, – ჩაერია დედამთილი. -ყველაფერი გასაიდუმლოებული უნდა ყოფილიყო, თორემ გავღატაკდებოდით.
-ახლა ღატაკები არ ვართ?
-იმის ალბათობა, რომ ამას გადავურჩებით, გაცილებით მეტია, ვიდრე ორი წლის წინ. ჩემს სახელზეა მხოლოდ ბინა და ძველი მანქანა. დავითს აქვს მხოლოდ ბინა, სადაც ცხოვრობთ. თქვენი მანქანები ლიზინგშია. ახლა რჩება მხოლოდ შენი ბინის საკითხის გარკვევა. ნოტარიუსის მისამართს მოგცემ, ორ დღეში წახვალ და ბინის ყველა საბუთს მოაწერ ხელს. ამით ამ ბინის გადარჩენის შანსი მოგვეცემა.
-ბინა? რომელი?
-რომელიც წელიწადნახევრის წინ გაჩუქე.
ლიამ დაბნეული სახით შეხედა დედამთილს და ქმარს:
-მაგრამ ის ჩემი აღარ არის.
ნათესავებმა გაოცებით შეხედეს.
-რა? რა თქვი?
-ბინა გავაჩუქე, – მხრები აიჩეჩა ლიამ.
-ვის აჩუქე? როდის?
-ერთ მეგობარს. ერთი თვის წინ.
-ვის?
-არის ერთი… ნინო.
ნინოს ხსენებაზე დავითმა ცოლს თვალი აარიდა და ლიამ გულში გაიღიმა.
მაგრამ დედამთილი რძალს არ ეშვებოდა:
-მოიცადე! ჩემი ბინა გააჩუქე?! სულელი ხარ? ვინ მოგცა უფლება?
-რას გულისხმობთ? – გაუკვირდა რძალს. – თქვენ მაჩუქეთ. ის ჩემი იყო, ამიტომაც ვაჩუქე. ყველაფერი კანონიერია!
შემდეგ კი ლიამ თავი ვეღარ შეიკავა:
-და საერთოდ – ჯანდაბამდე გზა გქონიათ. ყველას! ჩემი გამოყენება გინდოდათ ბნელ საქმეებში? გეგონათ, ვერ მივხვდებოდი? სულელი მნახეთ?! განქორწინებას ვითხოვ. მე არ მჭირდება გაკოტრებულები და თაღლითები!
ლიამ ამაყად დატოვა კაბინეტი და ხმამაღლა მიიჯახუნა კარი.
-რა „მოღალატეები“? – მაშინვე ჰკითხა დედამ შვილს.
-არ ვიცი, რაზე ლაპარაკობს, – ჩაილაპარაკა დავითმა შიშით.
-ისევ ძველ ამბებს დაუბრუნდი? – ლოყაზე ხელის გარტყმა მორალურად ბევრად უფრო მტკივნეული იყო შვილისთვის, ვიდრე ფიზიკურად. – გესმის, რომ შენმა ლიამ ბინა იმიტომ მოიშორა, რომ ღალატობდი? ხვდები, რომ ათასობით ლარი დამაკარგვინე?
-ეს ბინა ჩვენთან უნდა დარჩენილიყო! ჩვენს ოჯახში! რა გთხოვე ორი წლის წინ?! ის რომ, მასთან ძალიან კარგი ურთიერთობა გქონოდა და მისთვის ეჭვიანობის მიზეზი არ მიგეცა! შენ კი?!
დედამ რამდენჯერმე ისევ გაარტყა სახეში დავითს.
ვაჟი მედგრად იტანდა დედის ცემას. როცა მან ეს დაამთავრა, უფრო მშვიდი ხმით უთხრა:
-მომშორდი აქედან.
დავითი მაშინვე სახლში წავიდა. ბინა ცარიელი იყო, თუმცა ლიას ნივთები თითქოს ადგილზე იყო. მან ცოლს დაურეკა:
-სად ხარ? ლია გაგიჟდი? ეს რა ჩაიდინე?!
-ქალაქიდან წამოვედი. მე თვითონ მოვითხოვ განქორწინებას. ჩემი ნივთები გადააგდე. ყველაფერი რაც მჭირდებოდა დიდი ხნის წინ მოვაგროვე.
-ასე უბრალოდ ვერ წახვალ! ბინა უნდა დააბრუნო!
-წავალ, დავით. და არ დაგავიწყდეს, ნინოს უთხარი, რომ ბინის დათმობა მოუწევს. ან სასამართლოს მეშვეობით, ან დედაშენთან საუბრის შემდეგ. დარწმუნებული ვარ, მან იცის როგორ დაარწმუნოს. და გადაეცი, რომ დედაშენს – შენი ფინანსური წარმატების საფუძველს, ახლა რთული პერიოდი აქვს.
მაგრამ ნინო ცხელი გოგოა, მას გაბრაზების დროს დარტყმაც კი შეუძლია. თუმცა, ეს შენ თვითონაც იცი. თანაც ცემას უკვე მიჩვეული ხარ. ნახვამდის, მოღალატე.
ამის შემდეგ ცოლის ნომერი მიუწვდომელი იყო.
ლიამ იმავე საღამოს დატოვა ქვეყანა. მას თან ჰქონდა ვალუტა კანონით დადგენილი ოდენობით.
და კიდევ თითქმის 100 ათასი დოლარი ცივ საფულეში.
თვითმფრინავში გოგონა გამუდმებით იხსენებდა, თუ როგორ დაარწმუნა ნინო, რომ ეყიდა ბინა ჩუქების ხელშეკრულებით, 100 000 დოლარში.
და რამდენად დამაჯერებლად ითამაშა მიტოვებული ცოლის როლი, რომელიც რიგით თანამშრომლად მუშაობდა დედამთილის კომპანიაში. ამის გაკეთება რთული არ იყო – იმ დროისთვის ლიამ უკვე იცოდა, რომ დავითი და ნინო ერთმანეთს თითქმის სამი თვის განმავლობაში ხვდებოდნენ.
-ასე რომ, მეგობარო, საბოლოო ბრძოლა, ისევე როგორც მთელი ომი, მე მოვიგე! – გაიფიქრა ლიამ. „გმადლობთ კრიპტოსთვის!“
ახლა მას უამრავი შესაძლებლობა ელოდა.
