ვარ 34 წლის. 10 წელია გათხოვილი ვარ. გამიმართლა, კარგი ქმარი შემხვდა: მას ვუყვარვარ, ყურადღებას მითმობს, მჩუქნის ყვავილებს და საჩუქრებს, ყველაფერი ოჯახში მოაქვს. კარგ ფულს შოულობს, ყველაფერში გვყოფნის. გვაქვს დიდი ბინა და მანქანა. ჩვენ ორი შვილი გვყავს: 6 წლის და 9 წლის. მე და ჩემს მეუღლეს ისინი ძალიან გვიყვარს. ყველაფრით ბედნიერი ვიყავი, ყველაფერი მომწონდა, არასდროს მიფიქრია, რომ მსგავს სიტუაციაში აღმოვჩნდებოდი, მაგრამ ეს მოხდა.
ცოტა ხნის წინ დავიწყე ურთიერთობა მამაკაცთან, რომელსაც დიდი ხანია ვიცნობდი. რაც მხიბლავს არის მისი ხმა და სიმაღლე – 190სმ. ჩემი ქმარი მხოლოდ 170სმ-ია, მე – 160. ახალგაზრდობაში მაღალი ბიჭი მიყვარდა. სწორედ ეს ტიპაჟი მომწონს ძალიან.
თავიდან უბრალოდ ვსაუბრობდით, მერე შევნიშნე მისი ინტერესი ჩემს მიმართ. ასე დაიწყო ყველაფერი, თურმე დიდი ხანია ვუყვარდი. მაგნიტივით მიმიზიდა მისკენ, მაგრამ არ მივეცი ამ გრძნობის განვითარების საშუალება. თუმცა, ერთ დღეს ვერ გავუძელი და ვაკოცე.
გარკვეული პერიოდის შემდეგ მამაკაცს ცოლთან ერთად მოუწია ქალაქიდან გამგზავრება. მათ შვილები არ ჰყავთ, არ ეყოლათ. ისინი 10 წელია ერთად არიან. მან დამირეკა, ჩემთან დალაპარაკება უნდოდა. იმ დროისთვის მუდმივად ამაზე ვფიქრობდი, როგორ შემეძლო ამ ყველაფრის „შეჩერება“, მხოლოდ საუბრის დონეზე დატოვება, რადგან კარგი ოჯახი მყავს, ცოდვა იქნება, რომ რაიმეზე დავიჩივლო. ახლო ურთიერთობა ჯერ არ გვქონია, თუმცა, რა თქმა უნდა, ფანტაზიები იყო.
აღმოჩნდა, რომ ჩემმა ქმარმა შეიტყო ამ ზარის შესახებ და სხვა ყველაფრის შესახებ. მე ჯერ კიდევ შოკში ვარ, რომ ეს ყველაფერი ასე სულელურად გამოვიდა. როგორც ჩანს, ჩემმა ქმარმა მაინც შეამჩნია რაღაც ჩემს საქციელში და გადაწყვიტა ისეთი რამ გაეკეთებინა, რაც არასდროს გაუკეთებია: ტელეფონი აიღო და პაროლი მოითხოვა. უკვე ვიცოდი, რა მოხდებოდა, მიმოწერა მთლიანად არ იყო წაშლილი. ვიჩხუბეთ.
ჩემი ქმარი პრაქტიკულად არ სვამს, მაგრამ იმ დღეს ბევრი დალია და ეს იყო საშინელება. თავიდან ის ძალიან ბევრს და დიდხანს მსჯელობდა, რომ ყველას შეუძლია ერთხელ დაუშვას შეცდომა. მე უკვე ვიფიქრე, რომ ამ ყველაფერს გადავლახავდით, მაგრამ შემდეგ ჩემს ქმარს აგრესია დაეუფლა, ყვიროდა, ჩემი სახლიდან გაგდება და შვილების წართმევა უნდოდა. განქორწინებას მთხოვდა, მაგრამ როგორღაც დავარწმუნე, რომ ეს საჭირო არ იყო. თუმცა მეორე დღეს მან ბოდიში მოიხადა თავისი საქციელის გამო. იმედი მაქვს, რომ საბოლოოდ მაპატია, რადგან ახლა უფრო მეტ ყურადღებას მითმობს, ვიდრე ადრე. ყოველდღე ამბობს, რომ ვუყვარვარ.
იმ კაცთან უკვე ერთი თვეა არ მქონია ურთიერთობა. ვიცი, რომ ჩამოვიდა, მაგრამ არ მიცდია დაკავშირება, რადგან ჩემმა ქმარმა მას დაარტყა. წავიდა მასთან და უთხრა, რომ ეს მხოლოდ გაფრთხილება იყო. ჩემმა ქმარმა თავისი ქმედება იმით ახსნა, რომ კაცმა იცოდა, რომ მე გათხოვილი ვიყავი, მაგრამ ხელყო სხვისი, რისთვისაც მიიღო. ეს ყველაფერი მისი ცოლის თვალწინ მოხდა.
როდესაც მთელი ეს ამბავი გაირკვა, იმ კაცმა შემომთავაზა ბინის დაქირავება და შვილებთან ერთად გადასვლა. უარი ვუთხარი. ახლა ვზივარ და ვფიქრობ, რა საჭირო იყო ეს ყველაფერი. იქნებ მართლა არ ვარ კმაყოფილი ჩემი ოჯახური ცხოვრებით, ან იქნებ ღირდა იმ კაცთან ურთიერთობის გაგრძელება? თუ ეს მხოლოდ დროებითი ბუნდოვანებაა? თავს დამნაშავედ ვგრძნობ ჩემი ქმრის და იმ კაცის წინაშე. ზრდასრული ადამიანები თავიანთ საქციელს უფიქრდებიან. ეს როგორ ჩავიდინე? მეგონა, რომ ასეთი რამ ჩემთვის უცხო იყო…
