დედა შვილს თავისი ხელით მომზადებულ პელმენს აჭმევდა და საკუთარ გეგმას აცნობდა.
-მაშ ასე, ლევან. ყველაფერი მოფიქრებული მაქვს. თქვენ ახალგაზრდები ხართ და ჩემი ამოცანაა დაგეხმაროთ.
-დედა, რა ჩაიფიქრე?
-ხომ იცი, რომ საერთოდ არ მჭირდება მამიდაჩემის სოფლის სახლი, რომელიც მემკვიდრეობით გადმომეცა? გავყიდი, ფულს შენ მოგცემ, დაამატეთ თქვენი დანაზოგი და ერთოთახიანი ბინა გექნებათ.
ვაჟი გაოგნდა:
-დედა, სერიოზულად ამბობ? ეს ბინის ღირებულების თითქმის ნახევარი იქნება! მართლა ასე ძვირია ამ სოფელში სახლები?
-ნორმალური ფასი აქვს. მიწასთან ერთად გავყიდი. ასე რომ, თქვენ ბინის ძებნა დაიწყეთ, მე კი სწრაფად გავყიდი სახლს.
ლევანმა დედას ეჭვით შეხედა:
-დედა, ბინა ვის სახელზე დარეგისტრირდება?
-შენზე. ჩემი ფული თანხის უმეტეს ნაწილს შეადგენს.
-არა, ლელას 25% მაინც უნდა ჰქონდეს.
-რა? არა! შენს ცოლს არაფერი უნდა ჰქონდეს ამ ბინაში! ეს შენი ბინაა. და მხოლოდ ამ პირობებში ვარ მზად, რომ დაგეხმაროთ.
-გამოდის, რომ ლელამ თანხის დაახლოებით მეოთხედი უნდა ჩადოს, მაგრამ სანაცვლოდ არაფერი მიიღოს?
-მასში იცხოვრებს. ეს ინვესტიცია არ არის?
-მე არ შემიძლია ამის გაკეთება! – დარწმუნებით თქვა ვაჟმა.
-და მერე რა იქნება? იპოთეკით იყიდით ერთოთახიან ბინას? და მერე 10 წელიწადში ისევ იპოთეკით იყიდით ოროთახიან ბინას? ასე გაივლის მთელი ახალგაზრდობა.
– არ ვიცი, დედა.
-მე ვიცი! მოდი ისე გავაკეთოთ, როგროც გითხარი.
ლელამ, ქმრის გასაკვირად, მხარი დაუჭირა დედამთილის გადაწყვეტილებას.
-ლევან, ის მართალია. ბინის ფულის შეგროვებას შეიძლება დიდი დრო დასჭირდეს. ამ შემთხვევაში სწრაფად შევიძენთ.
-თანახმა ხარ, რომ ბინა მხოლოდ ჩემს სახელზე უნდა დარეგისტრირდეს და შენ წილი არ გქონდეს?
-საკუთარი ბინის გულისთვის, მზად ვარ გავუძლო.
-ოჰო, – გაუკვირდა ქმარს. – კარგი.
შეძენილი ბინა ქმრის სახელზე დარეგისტრირდა, ყველა ბედნიერი იყო. მათ შორის, ლელაც.
დედამთილსა და რძალს შორის ურთიერთობა გაუარესდა, როდესაც ლევანის დედამ ყველას უთხრა, თუ როგორ დაეხმარა ახალგაზრდა წყვილს სახლის ყიდვაში. მაგრამ რძალსა და მის მშობლებს ამ ბინაში გროშიც კი არ ჩაუდით, ამიტომაც ვერაფერს მიიღებენ!
ვაჟი ცდილობდა მის ცხოვრებაში ორი მთავარი ქალის შერიგებას, მაგრამ შესამჩნევ წარმატებას ვერ მიაღწია.
ერთი წლის შემდეგ ვაჟი დედასთან საოცარი ამბებით მივიდა:
-დედა, წელიწადნახევრით მივემგზავრებით. ჩვენ ვიცხოვრებთ სხვადასხვა ქვეყანაში და სამყაროს ვნახავთ.
-ეს როგორ? სამსახური?
-ხელი არ შეგვეშლება. ჩვენ დავზოგეთ ფული და გვინდა დავხარჯოთ სხვადასხვა ქვეყნების სანახავად.
-ბინას რატომ არ ყიდულობთ?
-მოვასწრებთ, დედა. და კიდევ ერთხელ მადლობა ფულისთვის. ამ ფულის გარეშე, ჩვენ ახლა ფულს ბინისთვის დავზოგავდით. ასე რომ, შენ ხარ ჩვენი მოგზაურობის სპონსორი.
-თქვენ ჯერ კიდევ ბავშვები ხართ.
ამ დროს დედას გაახსენდა:
-რა ბედი ეწევა ბინას?
-მის გაქირავებას ვგეგმავთ. ზედმეტი ფული არ გვავნებს.
-უკვე იპოვეთ მოიჯარე?
-არა. ამიტომ აი, გასაღებები. ჩვენ უკვე გამოვაქვეყნეთ განცხადება. ასე რომ, შენი ამოცანაა მხოლოდ ბინის ჩვენება. თუ სურვილი გექნება, შეგიძლია თვეში ერთხელ მიხვიდე და შეამოწმე ბინა. თუმცა ეს აუცილებელი არ არის.
-ლევან, მზად ხართ ასე მარტივად დაუთმოთ თქვენი ბინა უცნობებს? თქვენს ბინაში ხომ უცხო ადამიანები იცხოვრებენ! თქვენს ნივთებს გამოიყენებენ!
-დედა, ყველაფერი კარგადაა. ერთი წელი ცარიელი ხომ არ იქნება?
-არ ვიცი, არ ვიცი, – აშკარად შეშფოთებული ჩანდა დედა.
-ყველაფერი კარგად იქნება. თვითმფრინავში ჩასხდომისა და ჩაფრენისთანავე დაგირეკავთ. და მაშინაც დაგირეკავთ, როცა მოიჯარე გამოჩნდება.
-კარგი. თუმცა ეს უცნაურია – იყიდო ბინა, ერთი წელი იცხოვრო და წახვიდე.
გავიდა ექვსი თვე
ლევანი და ლელა თავს კარგად გრძნობდნენ. ქვეყნები იცვლებოდა ყოველთვიურად (ან უფრო ხშირად, თუ სავიზო მოთხოვნები ასეთი იყო). მეტი სამუშაო ჰქონდათ. განსაკუთრებით ლელას – ის რაღაცნაირად სწრაფად ადაპტირდა და იპოვა ბალანსი სამსახურსა და დასვენებას შორის.
მაგრამ ბინა არ ქირავდებოდა.
ახალგაზრდებმა რა აღარ გააკეთეს – ფასი დაწიეს, წინასწარი გადახდა გააუქმეს, მაგრამ ბინა ცარიელი იყო.
ლევანის დედა, რა თქმა უნდა, მოქირავნეებზე საუბრობდა, როგორც არასანდო, უზნეო ადამიანებზე, რომელთაც სახლში ბალაგანის მოწყობა სურდათ. ან კიდევ, ან ძალიან მოხუცები იყვნენ, ან ძალიან ახალგაზრდები.
მოკლედ, ბინის გაქირავება ვერ მოხერხდა.
თითქოს ბინის გაქირავება ჩაიშალა, მაგრამ უეცრად იმედი გამოჩნდა.
ლევანმა დედას დაურეკა და სწრაფად აუხსნა ყველაფერი:
-სერგო მოვა, ხომ გახსოვს. პარალელურ კლასში სწავლობდა. სკოლის კალათბურთის გუნდშიც ერთად ვთამაშობდით. ის ცოლს დაშორდა და ბინა სჭირდება. ფოტოების მიხედვით, მას ყველაფერი მოსწონს. ასე რომ, უბრალოდ გასაღებები გადაეცი და ეს არის. დანარჩენზე ჩვენ თვითონ შევთანხმდებით.
-ლევან, უთხარი შენს მეგობარს, რომ ბინა უკვე გაქირავებულია.
ვაჟმა ხელახლა ჰკითხა:
-გაქირავებულია?
-კი, ერთი კარგი გოგო დავასახლე. კარგი ოჯახიდან. მე ვიცნობ მის მშობლებს.
-დედა, რა გოგო? რატომ არ ვიცი ამის შესახებ არაფერი? – დაბნეულმა ჩაილაპარაკა ლევანმა.
-დედას არ ენდობი? გპირდები, ბინაში ის გოგო იცხოვრებს, სანამ თქვენ არ დაბრუნდებით. ასე რომ, ბინას უპატრონებენ.
-ფულს როგორ გადაგვიხდის? მან არ იცის ჩვენი რეკვიზიტები.
-უფასოდ გავაქირავე. ხომ გეუბნები, მის ოჯახს კარგად ვიცნობ.
შვილმა ყელში გაჩენილი ბურთი გადაყლაპა:
-დედა, ეს ჩემი ბინაა. და მე არ ვაპირებ იქ ვინმეს უფასოდ შეშვებას!
-ლევან, სახლიდან ათასობით კილომეტრით ხარ დაშორებული. მე კი – აქ ვარ. და ვიცი, რომ ეს საუკეთესო ვარიანტია. მეტიც, არ დაგავიწყდეს, რომ ჩემი წვლილი ამ ბინაში უზარმაზარია.
-დედა, რა შუაშია შენი წვლილი? მე არ მომიცია შენთვის ბინის ვიღაც უცხოზე გაქირავების უფლება და ისიც, უფასოდ.
-მორჩა, ლევან. ის გოგო იქ იცხოვრებს.
როცა ქმარმა ამის შესახებ ცოლს უამბო, მან მხოლოდ თავი დაუქნია:
-ადრე თუ გვიან ეს უნდა მომხდარიყო. დედაშენი შენს ცხოვრებაში თავს ყველაზე მნიშვნელოვან ქალად გრძნობს. შენ მისთვის ისევ ის სულელი პატარა ბიჭი ხარ.
-კარგი რა, ლელა!
-გარდა ამისა, მას ესმის, რომ აქედან ვერაფრის გაკეთებას ვერ შეძლებ. ასე რომ, შეეგუე, მაგრამ ეს გაკვეთილი უნდა შევისწავლოთ.
-რას გულისხმობ?
-ჩვენ მეტი უნდა ვიმუშაოთ, რომ გაგათავისუფლოთ დედის მზრუნველობისგან. მე კი, დედაშენის არც დანახვა მინდა და აღარც მოსმენა.
-ეს უკვე ნამეტანია.
-ნამეტანი – შვილის ბინის ვიღაცისთვის უფასოდ მიქირავებაა.
ლევანს ამის საწინააღმდეგო არაფერი ჰქონია.
ლელა ქმარს ჩაეხუტა.
-გეგმა მაქვს. მაგრამ შენც უნდა დამეთანხმო.
მას შემდეგ რაც ისაუბრა, თუ რა უნდა გაეკეთებინათ არსებულ სიტუაციაში, ლელამ ლეპტოპი აიღო და სერიოზული ტონით განაცხადა:
-ლევან, მხოლოდ შენ უნდა გადაწყვიტო – კი თუ არა. მე მივიღებ შენს ნებისმიერ გადაწყვეტილებას. მაგრამ მე აღარ მინდა, რომ რაიმე საერთო მქონდეს დედაშენთან.
-გასაგებია, მოვიფიქრებ.
სახლში დაბრუნების შემდეგ ლელა და ლევანი ცდილობდნენ მაქსიმალურად აერიდებინათ თავი ლევანის დედასთან ურთიერთობისთვის. ის გოგონა ბინიდან გადავიდა, შესასვლელი კარის საკეტები შეცვალეს და ლევანი, ცდილობდა დედასთან არ მისულიყო.
მხოლოდ ოთხი თვის შემდეგ მივიდა ვაჟი დედასთან.
დედას მისი დანახვა გაუხარდა:
-როგორც იქნა! – აკოცა დედამ შვილს. მეგონა, რომ ნაწყენი იყავი.
-ასეც არის, დედა.
-ეს ახალგაზრდობის ბრალია. მოგვიანებით მიხვდები, რამდენად მართალი ვიყავი. როგორ არის თქვენი საქმეები?
-ყველაფერი კარგადაა. იმის სათქმელად მოვედი, რომ ჩვენ გადავედით.
-სად? – თითქმის გულგრილად იკითხა დედამ.
-ბინა გავყიდე და სამოთახიანი ბინა ვიყიდე. ასე რომ, ჩვენ ახალი სახლი გვაქვს.
-რა? და ფული საიდან?
-იპოთეკა, – სიხარულით შეატყობინა შვილმა.
მაგრამ დედა შეწუხებული იყო:
-მე რატომ არ მკითხე?
-დედა, ბინა ჩემია, რატომ უნდა მეთხოვა ნებართვა?
-იქნებ იმიტომ, რომ ფულის უმეტესი ნაწილი მე ჩავდე?
– დედა, მე და შენ კარგად ვიცით, რომ ეს ფული არ გამოგიმუშავებია. ეს იყო მემკვიდრეობა. რომელიც, შენი თქმით, ორი წლის წინ „პირდაპირ ზეციდან“ დაგეცა. ასე რომ, შენ დიდი ძალისხმევა არ დაგიხარჯავს იმ ფულის მოსაპოვებლად, რომელიც ნებაყოფლობით გადმომეცი.
-და თანაბარი წილებით იყიდეთ ბინა, არა?
-რა თქმა უნდა, ჩვენ ცოლ-ქმარი ვართ.
-ლელამ მოგატყუა! სხვისი ქონება ჩაიგდო ხელში!
-დედა გაჩერდი. ლელა ჩემი ცოლია და მასზე ასე ნუ ლაპარაკობ.
-როგორ ასე? კინაღამ გაგაშიშვლა და ასე არ უნდა ვილაპარაკო?!
-სისულელეს ნუ ლაპარაკობ! რა თქმა უნდა, შენ არ იცი, მაგრამ ლელას ახლა ხელფასი სამჯერ მეტი აქვს, ვიდრე მე. და ეს უკვე დიდი ხანია. ამიტომ, იპოთეკის გადახდებში, მისი ფული 3-ჯერ მეტი იქნება.
-სამჯერ მეტი? დამცინი? როგორ შეიძლება ცოლმა ქმარზე მეტი გამოიმუშაოს?
-იოლად! ლელა დიდი ხანია ჩემზე მეტს შოულობს. და მე ვერ ვხედავ ამაში რაიმე განსაკუთრებულს ან ცუდს. მოკლედ, ბინა ვიყიდეთ. შენ უღრმესი მადლობა, მაგრამ აღარ ჩაერიო ჩვენს ცხოვრებაში.
-რა თქმა უნდა, ბინის ყიდვაში დედა დაეხმარა, დედა აღარ არის საჭირო.
-დედა, შენთვის არავის დაუძალებია ფულის მოცემა. და რადგან მაჩუქე, უნდა შეეგუო, რომ ის შენი აღარ არის. ასე რომ, იცხოვრე შენი ცხოვრებით, დაისვენე. მე კი შენთან მოვალ ხოლმე.
-მარტო? შენს მეუღლეს არ უნდა ჩემი პატივისცემა?
-არა, დედა. მას შემდეგ რაც მას ორი წლის განმავლობაში ამცირებდი, მას შენი ნახვა აღარ სურს.
-და შენ ასე მარტივად ამბობ ამას?
-კი, მას აქვს უფლება უყვარდე, ან – არა. ბოლოს და ბოლოს, ის ცოლად მე გამომყვა და არა შენ.
-კარგი, კარგი, შვილო. უბრალოდ ვამაყობ შენით!
-კარგი, დედა. კიდევ ერთხელ მადლობა ბინისთვის. მან ბევრ რამეს მოჰფინა ნათელი.
ლევანს და ლელას 7 წელი დასჭირდათ იპოთეკის დასახურად, მაგრამ როდესაც მათი ქალიშვილი დაიბადა, ადგილი ყველასთვის საკმარისი იყო.
რძალი დღემდე არ ურთიერთობს ლევანის დედასთან. ის წინააღმდეგი არ არის, რომ ქმარმა ქალიშვილი ბებიასთან წაიყვანოს, მაგრამ თავად ლელა დედამთილის სახლში არ მიდის.
