აღმოვაჩინე მიმოწერა ჩემს ქმარსა და მის საყვარელს შორის – ისინი ერთად მუშაობენ. არის სიყვარულის აღიარებები, საუბრები – ყველაფერი, გარდა ინტიმური ურთიერთობისა. ეს ოთხ თვეს გრძელდებოდა, მაგრამ ის ყოველ საღამოს სახლში ბრუნდებოდა. გვყავს ოთხი წლის ვაჟი. იმ ქალსაც ჰყავს ოჯახი და შვილები. იმ თვის ბოლოს ჩემმა ქმარმა მისწერა, რომ ყველაფერი ძალიან შორს მიდიოდა და ეს უნდა შეჩერებულიყო.
მე ვუთხარი, რომ ყველაფერი ვიცოდი. თავისი საქციელი იმით ახსნა, რომ მასთან ერთად მუშაობდა, ძალიან ეხმარებოდა და მხარს უჭერდა და ამ ეიფორიამ და ფლირტმა მიიტყუა. ყოველდღე მუხლებზე დავარდნილი ითხოვს პატიებას, იმეორებს, რომ ვუყვარვარ, რომ ჩვენს გარეშე ცხოვრებას ვერ შეძლებს.
შემიძლია ვაპატიო, მორწმუნე ადამიანი ვარ, არ ვარ მოსამართლე, მაგრამ როგორ არ შევახსენო და როგორ ვენდო მის სიტყვებს? ნდობა – ნულოვანი! როგორ მოვიშორო შინაგანი ტკივილი? ყოველდღე მაქვს პანიკური შეტევები, უკვე ექიმთანაც ვიყავი.
როცა მახსენდება, რომ ისინი კარგად იყვნენ, მე კი ვიტანჯებოდი და ახლა ბავშვი გაიზრდება და დაინახავს არასწორ სიყვარულს, ოჯახურ ურთიერთობებს… მე და ჩემი შვილი დავზარალდით, ისინი კი კარგად არიან. ამიტომ, მსურს ეს ინფორმაცია გავუგზავნო მის ქმარს, რათა მან იცოდეს, რომ მოღალატესთან ერთად ცხოვრობს და რომ ამ ქალმა გაიგოს, რომ მას სჭირდება დაფიქრება და საკუთარ თავზე პასუხისმგებლობის აღება. არ ვიცი, რა ვქნა. მასთან ერთად 11 წელი ვიცხოვრე, ეს პირველი შემთხვევაა, უბრალოდ დაბნეული ვარ.
ჩვენს დროში ძალიან ძნელია შვილის ღირსეულ, პატიოსან, გულწრფელ და კარგ ადამიანად აღზრდა. ბევრი ცდუნებაა, საზოგადოებაც თამაშობს როლს, ამიტომ ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ თუ ბედნიერი ოჯახი მექნებოდა, ის დაინახავდა და აღიქვამდა იმას, რაც ოჯახში მოხდებოდა და გააგრძელებდა ასე ცხოვრებას: სიყვარულში, გაგებაში და მხარდაჭერაში. როცა ოჯახი ინგრევა, ეს ბავშვისთვის სტრესია, ის დაიწყებს ამის ნორმად მიჩნევას და ასე ვითარდება აღზრდის ჯაჭვი.
როგორ შეიძლება ვიყო დარწმუნებული, რომ ფიზიკური ღალატი არ ყოფილა?! მხოლოდ მიმოწერით ვიმსჯელო?! და ვფიქრობ, არის განსხვავება, როცა დაბინდული გონებით (მაგალითად, მთვრალს) ეღალატა, მაგრამ აქ ყველაფერი ფხიზელ გონებაში ხდებოდა, მიზანმიმართულად. მით უმეტეს, რომ მან ყოველთვის იცოდა სიტყვების ფასი და აქ კი – სიყვარულის აღიარებებია. ამის გამო ძალიან მტკივა. ეს მაინც ღალატია. არ ვიცი რა არის სწორი და როგორ გავუმკლავდე ამ ტკივილს.
მე და ჩემი მეუღლე ფსიქოლოგთან ვიყავით. მან თქვა, რომ თუ პატიებას შევძლებ, მაშინ არ უნდა შევახსენო. უნდა ვიპოვო ძალა, რომ ვიცხოვრო, თუ უკვე ვაპატიე. მაგრამ საკითხავია, როგორ და სად ვიპოვოთ ეს ძალა?! მეტიც, ახალ ქალაქში ახალი გადმოსულები ვართ, შვილთან ერთად მარტო ვარ, მშობლები არ მყავს, მაქვს განუკურნებელი დაავადება, ინვალიდობა (შრომისუუნარობის მიზეზი). უბრალოდ რაღაცნაირად სასოწარკვეთილი ვარ. არც კი ვიცი, საიდან დავიწყო.
ჩემი ქმარი აგრძელებს მტკიცებას, რომ მათ ახლო ურთიერთობა არ ჰქონიათ. მაგრამ ერთხელ ამ თემაზე ვსაუბრობდით და მან თქვა, რომ ცხოვრებაში არასოდეს აღიარებდა, რომ რაიმე ჰქონდა. არავითარი ნდობა აღარ არსებობს, რადგან ის თავიდან იფიცებდა, თვალებში მიყურებდა და ამბობდა, რომ ფლირტიც კი არ ყოფილა, სანამ არ ვაჩვენე, რომ მთელი ეს მიმოწერა მქონდა. და სიყვარულის აღიარებები, რომ მათ სურდათ ერთმანეთთან ყოფნა, თუ დაქორწინებულები არ იქნებოდნენ – ეს არ არის ნორმალური!
