-ლაშა, გაიცანი. ეს ეკა დეიდაა. ის ახლა აქ იცხოვრებს, ჩემს ბინაში.
ბიჭმა უსიტყვოდ დაუქნია თავი, მერე უფროსებს გაუსხლტა და საძინებელში შევარდა.
-არაუშავს, შეეგუება – თქვა ალექსიმ დარწმუნებით. – შეგეჩვევა, როდესაც ერთმანეთს უფრო ხშირად შეხვდებით.
ეკატერინე შეკრთა. რატომღაც არ იყო ბედნიერი ამ შეხვედრით. რა თქმა უნდა, ცოლად გამოყოლამდე მან იცოდა, რომ ალექსის ყოფილი ცოლი და შვილი ჰყავდა.
ორწლიანი ურთიერთობის განმავლობაში მას მისი შვილი არასოდეს ჰყავდა ნანახი. და იმედოვნებდა, რომ ახლაც იშვიათად ნახავდა მას.
ექვსი თვის შემდეგ
-ეკა, სამსახურში ბიჭებს ველაპარაკე და რამდენიმე მშენებელი კომპანია მირჩიეს. ისინი წესიერად აშენებენ და ბინები სწრაფად ბარდება. ფასები კი… ყველგან მაღალია. ამ ტერიტორიაზე სამი კომპლექსია.
-და აქ რატომ უნდა ვიყიდოთ ბინა?
-რას გულისხმობ? ეს ხომ აშკარაა. კარგი უბანია, ჩვენს სამსახურებთან ახლოს. ლაშა აქ დადის სკოლაში.
-და შენი შვილი რა შუაშია? ის სასამართლომ დედასთან დატოვა.
-მაგრამ ის ჩემი შვილია. გეგონა, მას მივატოვებდი? რა თქმა უნდა, არა. ანუ ბინას აქ ვიყიდით და კვირას ყველა ერთად წავალთ და ვნახავთ, რა შენდება.
-ერთად? ეს რას ნიშნავს?
-შენ, ლაშა და მე. ჩვენ ხომ ამ ბინას ყველასთვის ვყიდულობთ.
-ალექსი, ჩვენ ვიყიდით ბინას, მაგრამ არა ყველასთვის.
-ეკა, ის ჩემი შვილია. ბინის ყიდვისას არ შემიძლია არ გავითვალისწინო მისი ინტერესები. კარგი, გავიქეცი. ლაშა დღეს მოვა და გაკვეთილები შეუმოწმე.
-დღეს არ შემიძლია. მეგობრებს უნდა შევხვდე?
-ეკა, რა მეგობრები? შენ ხომ იცოდი, რომ დღეს ლაშა უნდა მოსულიყო? გადადე შეხვედრა.
-ალექსი, შენს შვილს დედა ჰყავს. მან უნდა შეუმოწმოს მას საშინაო დავალებები.
-ეკა, მოდი აღარ ვიკამათოთ. შენ ხომ იცი ჩემი დამოკიდებულება ლაშას მიმართ. ამიტომ გადადე შენი ვიზიტი. კარგი, გავიქეცი. გკოცნი და მიყვარხარ.
ქმარი სახლიდან გავიდა, ეკამ კი ტირილი დაიწყო.
ჯერ ვერც კი წარმოიდგენდა რა უნდა ექნა, მაგრამ ზუსტად იცოდა, რას არ გააკეთებდა. ნამდვილად არ არის საჭირო საერთო ბინის ყიდვა, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც წინასწარი შენატანის თანხა მისი უძრავი ქონების გაყიდვით მიღებული ფული იყო.
ახლა კი სამსახურში უნდა წავიდეს. ყოველ შემთხვევაში, იქ მის მიმართ განსხვავებული დამოკიდებულებაა.
სამი თვის შემდეგ
ეკატერინემ ბინის კარი გააღო და ვიღაცის ხმა გაიგონა. უცებ გაიფიქრა, რომ ქურდები იყვნენ და შეშინებულმა ისევ სადარბაზოში გასვლა დააპირა. მაგრამ მან სწრაფად გააცნობიერა, რომ მხოლოდ ერთი ხმა იყო. და ეს იყო ბავშვის ხმა.
ეკამ მაშინვე ამოიღო ტელეფონი და სწრაფად დაწერა შეტყობინება. და როგორც კი გაგზავნა, მაშინვე წაშალა დიალოგი ნომრით „უსახელო“.
-ლაშა, შენ ხარ? – ხმამაღლა იკითხა ეკატერინემ.
საძინებლიდან ალექსის ვაჟი გამოვიდა.
-ბინაში როგორ მოხვდი? კარი ღია იყო?
-მე გასაღებები მაქვს.
ეკატერინემ დაუფიქრებლად უპასუხა:
-სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ, გასაღები საიდან… მოიცადე, გასაღებები? ვინ მოგცა?
-რა თქმა უნდა, მამამ. ახლა შემიძლია გახანგრძლივებულ ჯგუფში აღარ დავრჩე და პირდაპირ სახლში მოვიდე. ეკა დეიდა, არ უნდა ვისადილოთ?
ქალმა არაფერი უპასუხა. პირდაღებული იდგა.
-რა არის ამაში ცუდი? ის ჩემი შვილია. პირდაპირ სახლში მოვიდეს გაკვეთილების შემდეგ, ეს სავსებით ნორმალურია – ალექსი, როგორც ყოველთვის, დარწმუნებული იყო, რომ ყველაფერს სწორად აკეთებდა.
-გესმის, რომ მან შეიძლება დაკარგოს გასაღებები? შეიძლება მას რამე დაემართოს სკოლიდან სახლისკენ მომავალ გზაზე? ან როგორ აძლევენ მას სკოლიდან მარტო დაბრუნების უფლებას?
-თამარს მოჰყავს, – მხრები აიჩეჩა ქმარმა.
იმ დღეს ეკამ გაკვირვებისგან მეორედ დაკარგა მეტყველების უნარი:
-ანუ სკოლიდან გამოჰყავს და ჩვენთან მოჰყავს? თავისთან რატომ არა?
-იმიტომ, რომ ასე მინდა. მე ვარ მამა!
-მაგრამ შენ მაქსიმუმ ერთ საათს ატარებ მასთან.
-მაგრამ ხომ ვატარებ!
-მაშინ ისეთ დროს მოვიდეს როცა სახლში ხარ. ჩემთან რატომ უნდა იყოს?
-ეკა, შენ ისევ მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობ? ბავშვს სტაბილურობა სჭირდება.
-სტაბილურობა? იქნებ არ უნდა განქორწინებულიყავი, თუ ასე ძალიან ზრუნავ შენი შვილის სტაბილურობაზე?
-არ გაბედო ამის თქმა! – ხმადაბლა და მუქარით თქვა ალექსიმ.
-ან იქნებ დედამისთან ერთად იყიდო ბინა?
-მომშორდი აქედან! – დაიღრიალა ქმარმა.
ეკამ მშვიდად დატოვა სამზარეულო. საძინებელში შევიდა და კარი მაგრად მიხურა. აივანზე გავიდა.
ღამის სუფთა ჰაერი შეისუნთქა და უცებ შვება იგრძნო. გონება მაშინვე გაუნათდა. მაშინვე გაჩნდა გეგმა.
ქალმა ტელეფონი ამოიღო და „უსახელო“ აბონენტს მისწერა.
ოთხი დღის შემდეგ
როგორც ყოველთვის, შვიდის ნახევარზე ალექსიმ ოფისიდან ცოლს დაურეკა:
-ლაშა როგორ არის? საშინაო დავალება მოამზადა?
-ლაშა? მე რა ვიცი?
-ის შენთან მოვიდა. თამარმა ის საცხოვრებელი კომპლექსის ეზომდე მოიყვანა და შეტყობინება გამომიგზავნა.
-ლაშა ჩემთან არ არის, ალექსი, – უპასუხა მეუღლემ დარწმუნებით.
-რას ამბობ? – აღელდა ქმარი. – არ მოსულა?!
-სად?
-სახლში, ეკა! რა დაგემართა?
-შენს სახლში? მე რა ვიცი!
-მაშ ვინ უნდა იცოდეს?
-მე – ნამდვილად არა!
ამ დროს ქმარი ნელ-ნელა ყველაფერს მიხვდა.
-მოიცადე, სახლში არ ხარ?
-არა და დღეს არც ვაპირებდი ყოფნას.
-რატომ არ ხარ სახლში? – მკაცრად ჰკითხა ალექსიმ.
-ასე მინდოდა.
-მაგრამ ლაშა უკვე იქ არის!
-და?
-რა „და“, ეკა? შენც იქ უნდა იყო!
-რაღაც გეშლება, ალექსი. იქ უნდა ვიყო, სადაც მე მომინდება. და ახლა სწორედ იქ ვარ.
-ეკა, გაგიჟდი? ის სახლში მარტოა. იქ გაზი არის!
-ალექსი, ეს შენ გაგიჟდი, შენი ბინის გასაღები შენს არასრულწლოვან შვილს რომ მიეცი. გაიქეცი სახლში და დაურეკე შენს შვილს, რომ ბინას ცეცხლი არ წაუკიდოს.
-უპასუხისმგებლო ხარ!
-ალექსი, მე შენი შვილის დედად არ ვწერივარ. და არც ძიძად არ ვმუშაობ. ასე რომ, უპასუხისმგებლოები თქვენ ხართ, ბავშვის დედ-მამა. კარგი, მე დამაგვიანდება.
-შეგიძლია სახლში არ მოხვიდე, მას შემდეგ, რაც გააკეთე! – დაიყვირა ალექსიმ.
-ოჰ, ბოდიში, – მოიბოდიშა ცოლმა. – ეს შენთვის არ მითქვამს.
-და ვის უთხარი? ალო, ეკა? ალო! – ალექსიმ გაოგნებულმა დახედა ტელეფონის ეკრანს.
ზარი დასრულდა.
ცოლთან ორჯერ გადარეკა, მაგრამ არავინ უპასუხა. ამის შემდეგ თავის შვილს დაურეკა.
შემდეგ თამარს დაურეკა, მაგრამ მან სწრაფად მოუჭრა:
-მამა შენ ხარ და თავად მიხედე. ახლა შენი რიგია.
სასწრაფოდ მოუწია სამსახურიდან სახლში დაბრუნება.
ბინაში შესვლისას ალექსი გაოგნდა. ჯერ კიდევ ვერ გაერკვია, რა ხდებოდა, მაგრამ უკვე იგრძნო, რომ რაღაც არასწორი ხდებოდა.
შვილი ტელეფონზე თამაშობდა, სამზარეულოდან კი ახლად გაცხელებული საჭმლის სასიამოვნო სუნი გამოდიოდა.
მაგრამ რაღაც აკლდა.
ხუთი წუთის შემდეგ ალექსი მიხვდა. მისი ცოლი სახლიდან წავიდა. მისი ნივთები ადგილზე აღარ იყო.
ცოლი, რომელიც ისევ არ პასუხობდა ზარებს. ალექსი გაბრაზებული, გაკვირვებული და დაბნეული იყო. მას არ ესმოდა, რა მოხდა ისეთი, რომ ცოლმა გადაწყვიტა მისი მიტოვება.
და ვის უთხრა „დამაგვიანდებაო?!
განქორწინებისთანავე (მათი ერთობლივი ქონებიდან ყველაზე ძვირფასი დივანი აღმოჩნდა), ეკამ თავისთვის ბინა იყიდა. პატარა, ერთოთახიანი. გამოიყენა ფული, რომელიც საკუთარი უძრავი ქონების გაყიდვიდან ჰქონდა და კიდევ დასჭირდა იპოთეკური სესხის გაფორმება. ბინის არჩევის ერთადერთი პირობა იყო ადგილმდებარეობა: რაც შეიძლება შორს ყოფილი ქმრისა და მისი ყოფილი პირველი მეუღლის ბინიდან.
რა იცის, იქნებ ლაშა ისევ მივიდეს მასთან სტუმრად.
სად ცხოვრობდა ეკა ქმრის ბინის დატოვებასა და საკუთარი სახლის ყიდვას შორის პერიოდში, მას არასოდეს უთქვამს არავისთვის. ის ვალდებული არ არის, ვინმეს ანგარიშები აბაროს.
