„შენ მანქანა გყავს, მე კი – ბინა“. დიალოგი ერთ თითქმის ოჯახში

მოქმედი პირები:

ანა, 24 წლის. უყვარს გიორგი.

გიორგი, 26 წლის. უყვარს ანა და მანქანები.

გიორგიმ ინტერნეტში ათობით მანქანის მიმოხილვას გადახედა, შემდეგ კი ლეპტოპი გვერდზე გადადო, ანას ნაზად გაუღიმა და ჰკითხა:

-რაში გჭირდება ეს ბინა? ჩვენ ახლა ისეთ ბინაში ვცხოვრობთ, როგორსაც ვერც მე და ვერც შენ ვერ ვიყიდით! ეს ბინა ხომ თავად აარჩიე?

-კი, შენ მართალს ამბობ. ბინა მართლაც ძალიან მაგარია, მაგრამ მე მინდა, რომ საკუთარი სახლი მქონდეს!

-რომლის გასამმაგებული საფასურიც 10 წლის განმავლობაში უნდა იხადო? წარმატებას გისურვებ!

-რას ნიშნავს „წარმატებას გისურვებ?“ შენ არ გინდა, რომ ბინა ვიყიდოთ?

-რისთვის, ანა? ჩვენ ხომ ახალგაზრდები ვართ. მოვასწრებთ დაბინავებას. ჩვენ თავგადასავლები უნდა გვინდოდეს. თავისუფლება.

-ვერ გამიგია, ეს როგორ უშლის ხელს ბინის შეძენას?

-იმიტომ, რომ თავისუფლება უძრავ ქონებასთან არ ასოცირდება. და რასთან ასოცირდება?

-რასთან?

-იმასთან, რაც მოძრაობს! – გაიღიმა გიორგიმ. – ამიტომ ფული მანქანისთვის უნდა შევაგროვოთ.

-მანქანისთვის?

-ბინის ნაცვლად მანქანის ყიდვა გინდა?

-არა უბრალოდ მანქანის, არამედ ჯიპის. სხვათა შორის, ის ერთოთახიან ბინაზე ოდნავ ნაკლები ღირს!

-და საიდან შენ ამდენი ფული?

-ჩვენ, ანა. ჩვენ. ჩვენ ღირებულების 30% შევაგროვებთ და მერე კრედიტს ავიღებთ. რა თქმა უნდა, ქორწილის შემდეგ.

-მაგრამ მე ბინა მჭირდება.

-არა, ანა. ჩვენ მანქანა გვჭირდება!

-კარგი, მაშინ შეაგროვე მანქანისთვის ფული. მე კი ბინისთვის შევაგროვებ.

-ანა, ბინა არსად გაიქცევა. ქვეყანა უნდა ვნახოთ, ყველა საინტერესო ადგილი მოვიაროთ. მერე კი ბინაზე ვიფიქროთ. ამიტომ მანქანა გვჭირდება. ასე რომ, გადაწყვეტილია – ფულს მანქანისთვის ვაგროვებთ!

მამაკაცმა საყვარელ ქალს აკოცა და გაუღიმა. ანამაც გაუღიმა. თავის აზრებს.

ერთი წლის შემდეგ

-ანა, ეს ხომ აშკარაა, – თვალებში ჩახედა გიორგიმ საყვარელ ქალს. -შენ მანქანის ყიდვა არ გინდა. გასაგებია. შენ შენი ფულის გამოყენება ბინის პირველადი შენატანისთვის გინდა. კარგი. ახლა იდეალური მომენტია, რომ დავქორწინდეთ!

-რატომ?

-მე მანქანას ვიყიდი და ჩვენ ხელს მოვაწერთ. შემდეგ კი – ბინას ვიყიდით. ბინაც გვექნება და მანქანაც!

ანამ მისი მკლავებიდან თავი გაითავისუფლა.

-არა, გიორგი. ეს რაღაცნაირად ანგარებიან ქორწინებას ჰგავს! და მანაქანის ყიდვა ქორწინებამდე რატომ გინდა?

-იმიტომ, რომ ის ერთი კვირის შემდეგ აქ იქნება. ამ დროში ხელის მოწერას მოვასწრებთ? არა. ბინა კი, ჯერ უნდა ავარჩიოთ, ყველაფერი მოვიფიქროთ. გამოდის, რომ ქორწილის შემდეგ უნდა ვიყიდოთ.

-გიორგი, მე ნორმალური ქორწილი მინდა და არა სახელდახელო. ქორწილისთვის ფულია საჭირო, რომელიც ჩვენ არ გვაქვს. ბინის ფულს ჩემი მშობლებიც მიმატებენ. მამაჩემს კი, რბილად რომ ვთქვათ, შენ ძალიან არ უყვარხარ.

გიორგი მაშინვე გამოფხიზლდა:

-ეს მართალია.

ანამ განაგრძო:

-რად გვინდა დაქორწინება?

-რას ამბობ?

-თავად დაფიქრდი. შენ შენი ბიუჯეტი გაქვს, მე ჩემი. შენ მანქანის ყიდვა გინდა, მე ბინის. ამასთანავე, ერთად თავს კარგად ვგრძნობთ, ასეა?

-ასეა!

-ხოდა მშვენიერია! რაში გვჭირდება მთელი ეს ფორმალობა? თითოეული თავისას დახარჯავს, პროდუქტების და ქირის ფულს სანახევროდ გადავიხდით. რას იტყვი?

-რაც არ უნდა იყოს, ორი წელია ერთად ვართ. მე შენ ხელი გთხოვე!

-დაივიწყე! ნახე ჩვენს ქვეყანაში ყოველწლიურად რამდენი ოჯახი ინგრევა. ამ სტატისტიკაში გინდა მოხვედრა? მე არა! ვფიქრობ, ჯერ ორივემ უნდა ვიყიდოთ, რაც გვინდა და მერე ვიქორწინოთ.

-კარგი.

-ხოდა კარგია. თორემ ჩხუბი მოგვიწევდა იმაზე, თუ რა გვეყიდა: მანქანა თუ ბინა.

ორი წლის შემდეგ

გიორგი სწრაფად აყალიბებდა თავის იდეებს და ოსტატურად მანევრირებდა ქალაქის მოძრაობაში:

-ანა, რად გინდა მუშების აყვანა? მე აქ ვარ. ყველაფერი შემიძლია! მე და შენ სწრაფად გავაკეთებთ ყველაფერს ერთად და გადავალთ! სახლი არც ისე დიდია. ცოტას დავზოგავთ, ხარჯებს შევამცირებთ და რემონტს 3 თვეში გავაკეთებთ.

-სამ თვეში, ვერ მოვასწრებთ, – თქვა ანამ. – და რისთვის გჭირდება ამ რემონტში ფულის ჩადება? შენი მანქანა დიდ ფულს მოითხოვს. კრედიტი, ბენზინი, სერვისი, თუმცა ახალია და არა ჩინეთიდან.

ანამ თავი გაიქნია:

-არა, არ მინდა შენი დაძაბვა. იმუშავე მშვიდად, იცხოვრე. თუ დახმარება დამჭირდება, აუცილებლად დაგირეკავ.

მამაკაცს სახეზე ეტყობოდა, რომ გაუხარდა. მაგრამ ყოველი შემთხვევისთვის მაინც განმარტა:

-ხომ არ გწყინს, რომ არ გეხმარები ბინის იპოთეკის გადახდაში?

-კარგი, რას ლაპარაკობ! ჩვენ ხომ ცოლ-ქმარი არ ვართ!

სამი წლის შემდეგ

ანა ბინის ზღურბლზე იდგა და პირდაპირ გიორგის უყურებდა. მის სახეზე წაიკითხავდით შიშს, გაუგებრობას, გაკვირვებას და რაღაც ბავშვურსაც კი.

ანამ კვლავ გაიმეორა:

-გიორგი, შენ ჩემთან ერთად არ გადმოდიხარ. ეს ჩემი ბინაა და არა ჩვენი საერთო. გასაგებად რომ ვთქვათ, მე ხომ არ ვსეირნობ შენი მანქანით. დროდადრო სახლში მოგყავდი ხოლმე. შენც, შეგიძლია ჩემს სახლში მოხვიდე. დარეკე, შევთანხმდებით და მოხვალ. ეს ძალიან მარტივია.

კაცმა მაშინვე არ უპასუხა.

-მაგრამ… ქორწილის გადახდა რომ გვინდოდა? ჩვენ ხომ გვიყვარს ერთმანეთი!

-რა თქმა უნდა! – ვნებიანად უპასუხა ანამ. – და ჩვენ გავაგრძელებთ ერთმანეთის სიყვარულს. შენ ამ ბინაში, მე კი – ჩემს ბინაში.

-მოიცადე, მაგრამ ეს როგორ? თითქმის ხუთი წელია ერთად ვცხოვრობთ. ცოლ-ქმარივით ვართ.

-დიახ, ეს სიმართლეა. მაგრამ ახლა ჩვენ ცალ-ცალკე ვიცხოვრებთ. შენ ხომ არ დამეხმარე იპოთეკის გადახდაში, არა? და არც დამეხმარები. სამი წლის წინ დაწყებაც არ გინდოდა. ახლა სახლში როგორ შეგიშვა? მორალური უფლება არ მაქვს.

-არ მესმის. ანა ვშორდებით?

-კარგი, რას ლაპარაკობ! რა თქმა უნდა, არა! დამირეკე, მომწერე. და არ დაგავიწყდეს ქირის გადახდა. კარგი, წავედი. არ მოიწყინო!

გიორგისგან ზარები და შეტყობინებები დიდხანს არ წყდებოდა. კარგია, რომ დისტანციურად მუშაობს, თორემ მასთან სამსახურში მივიდოდა.

ასე კი, შეუძლია მშვიდად და თანდათანობით შეამციროს ყველანაირი კომუნიკაცია და ბოლოს შეწყვიტოს. და მშვიდად იცხოვროს.

ანამ თავის ბინაში ცხოვრების ერთი თვე მარტომ აღნიშნა. სანთლები დაანთო, მუსიკა ჩართო და თვალები დახუჭა.

ისევ გაახსენდა მამასთან საუბარი, რითაც დაიწყო ყველაფერი. ახლა ის არასოდეს დაივიწყებს მის სიტყვებს.

-თუ მას არ სურს გააკეთოს ის, რაც შენ გჭირდება, თავი დაანებე. დაე, საკუთარი საქმეებით დაკავდეს. მაგრამ არავის მისცე უფლება, რომ შენს გეგმებში ჩაერიოს. თანაც ეს გიორგი შენი ქმარი არ არის!

ანას ისევ გაეღიმა.

როგორც იქნა, მარტო ცხოვრობს. საკუთარ ბინაში. და გიორგი ვერ ჩაერევა მის ცხოვრებაში. რომელიც ყოველთვის ყველაფერზე წუწუნებს.

ახლა, როდესაც მას აქვს საკუთარი ბინა, მისი ღირებულება ქორწინების ბაზარზე გაიზარდა.

გიორგი კი მას აღარ შეეფერება. მაგრამ კარგია, რომ ის იყო, რადგან მარტო ვერ გადაიხდიდა იმ მდიდრული ბინის ქირას, რომელშიც ასე სურდა ცხოვრება.

არც ანაა გიორგის შესაფერისი, რადგან მას მანქანებით გატაცებული გოგონა სჭირდება, რომელიც მანქანაშიც კი შეძლებს ცხოვრებას, მთავარია მანქანას ყველაფერი საუკეთესო ჰქონდეს.

ანა კი უფრო პრაქტიკული ადამიანია. ჯერ ბინა, მერე ქმარი. მერე კი – როგორც იქნება…