-ლელა, მგონია, რომ სერგის ვიღაც ჰყავს, – გაუზიარა მეგობარს ეჭვები ლიზამ.
ლიზა და ლელა ინსტიტუტიდან მოყოლებული მეგობრობდნენ. ლიზა კარგად სწავლობდა, ლიდერის თვისებები გააჩნდა და ყოველთვის ინიციატივიანი იყო. ლელა კი უბრალოდ ლამაზი იყო. დიპლომის აღების შემდეგ, ლელა ილიას გაჰყვა ცოლად, რომელიც მასზე ათი წლით უფროსი იყო, ლიზა კი მუშაობდა, ვითარდებოდა და კარიერაზე ზრუნავდა.
-სისულელეს ნუ ლაპარაკობ, სერგი ასეთი არ არის, – არწმუნებდა ლელა ლიზას. – მას უყვარხარ. ის შენზე ზრუნავს, სამსახურიდან არ აგვიანებს, საჩუქრებს გჩუქნის. სხვა რა გინდა? ნუ იგონებ იმას, რაც არ არის. ასე შეიძლება პარანოიდად გადაიქცე. ხომ იცი, არიან ცოლები, რომლებიც ქმრებზე ეჭვიანობენ, უთვალთვალებენ და ყოველთვის ცდილობენ მათ საყვარელთან ერთად გამოჭერას. შენც ნუ იქნები ასეთი. აი, ჩემი ილია ყოველთვის სამსახურშია. ან არის რომ სამსახურში? მე საერთოდ არ ვნერვიულობ ამ საკითხზე, მთავარია ხელფასი მომიტანოს.
ილიას საკუთარი ბიზნესი ჰქონდა, კარგ ფულს შოულობდა, მაგრამ თითქმის ყოველთვის სამსახურში იყო. ლელას არაფერი აკლდა, ქმრის ყურადღების გარდა. გათხოვების შემდეგ მას არც ერთი დღე არ უმუშავია და ქმართან ურთიერთობის ნაკლებობას მეგობრებთან შეხვედრით, შოპინგითა და სილამაზის სალონებით ინაზღაურებდა.
ილია ლელას მეგობრებთან ამპარტავნულად იქცეოდა და მათ ყველას სულელებად თვლიდა. ლიზას გარდა. ის მას „არასწორ“ ქალად თვლიდა, რომელიც ოჯახის ნაცვლად კარიერით იყო დაკავებული. და მაშინაც კი, როდესაც ლიზა სერგის გაჰყვა ცოლად, რომელიც ილიას კომპანიონი იყო, მისი დამოკიდებულება მის მიმართ საერთოდ არ შეცვლილა, რადგან მან არ მიატოვა სამსახური ოჯახის გამო.
-იქნებ მართლაც ყველაფერს თავად ვიგონებ, – მხრები აიჩეჩა ლიზამ, თუმცა ეჭვები მაინც დარჩა.
-რა თქმა უნდა, იგონებ, – ხელი მოხვია ლელამ და გაიცინა. – თუ ძალიან ბევრს იფიქრებ, ფსიქიატრიულში აღმოჩნდები.
ლიზა ბოლო დროს სულ უფრო და უფრო ხშირად ამჩნევდა, რომ სერგი რატომღაც შეიცვალა. თუმცა არაფერი შეცვლილა მასთან მიმართებაში: ის ისევ მზრუნველი, ყურადღებიანი და მოსიყვარულე იყო. სამსახურიდან დროზე ბრუნდებოდა, მთელი საღამო სახლში იყო, შაბათ-კვირას კი ყოველთვის ერთად ატარებდნენ. მაგრამ მაინც რაღაცნაირად სხვანაირი იყო, უცხო.
ყველა მცდელობის საპასუხოდ, რომ საკუთარ ეჭვებზე დალაპარაკებოდა, სერგი იცინოდა და ძლიერად ეხუტებოდა, რის შემდეგაც ლიზა ოდნავ დამშვიდდა. მეგობართან საუბრის შემდეგ კი ის სრულად დარწმუნდა, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ მისი ფანტაზია იყო და თავად იგონებდა.
„ეს აზრები თავიდან უნდა ამოვიგდო“, – გაიფიქრა ლიზამ. სულაც არ უნდოდა, რომ პარანოიდი ცოლი ყოფილიყო.
დრო გავიდა. ლიზას პერიოდულად ეჭვები უჩნდებოდა, მაგრამ ის მაქსიმალურად ცდილობდა, რომ ამაზე არ ეფიქრა.
-ჯანდაბა, ტელეფონი დამავიწყდა სახლში! – თქვა ლიზამ და ჩანთაში დაიწყო ძებნა. – რა სულელი ვარ! როგორ შემეძლო ამის გაკეთება! დღეს იმდენი ზარი მაქვს დაგეგმილი, მე კი ტელეფონი დამრჩა. რა სულელი ვარ! სახლში დაბრუნება მომიწევს.
ლიზამ კიბეებზე აირბინა და კარი სწრაფად გააღო. აჩქარებულმა ყურადღება არ მიაქცია დერეფანში ქალის ფეხსაცმელს, მაგრამ როცა საძინებელში შევარდა, დამუნჯდა. ისევე, როგორც სერგი და ლელა. სიჩუმე ჩამოვარდა. ლიზა საწოლზე მწოლიარე ქმარს და მის საყვარელს მიაშტერდა. ისინი კი თავის მხრივ ლიზას უყურებდნენ, რომელის საძინებლის კარებთან დანახვას ნამდვილად არ ელოდნენ.
-ანუ, გამოდის? – გაჭირვებით წარმოსთქვა ლიზამ.
-რა? – იკითხა დაბნეულმა სერგიმ, ლელამ კი ჩუმად აიწია საბანი ნიკაპამდე.
-განაგრძეთ, განაგრძეთ, მხოლოდ ერთი წუთით შემოვირბინე, ტელეფონი დამრჩა, – სწრაფად აიღო ლიზამ ტელეფონი, ოთახიდან გავიდა და მათ სურათი გადაუღო. – ეს ილიასთვის, სამახსოვროდ…
-მოიცადე, გაჩერდი, – შესძახა სერგიმ. – შენ არასწორად გაიგე ყველაფერი! მოდი, დავილაპარაკოთ!
-აქ სხვანაირად რის გაგება შეიძლებოდა? – მძიმედ სუნთქავდა ლიზა. – ორივე შიშველი ხართ საწოლში. თან ჩემს საწოლში! ჩემს სახლში! და რა გავიგე არასწორად? ყველაფერი გასაგებია, შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს.
-დამიჯერე, ჩვენს შორის არაფერი მომხდარა, პატიოსნად ვამბობ! – მუდარით თქვა სერგიმ და ხელების კანკალით ცდილობდა შარვლის აწევას.
-უბრალოდ ვერ მოასწარით, – ხელები გაშალა ლიზამ, – ცუდ დროს მოვედი, ხელი შეგიშალეთ.
-არა, არა! – იყვირა სერგიმ, რომელიც ჯერ კიდევ ცდილობდა შარვლის ჩაცმას, – არაფერი ყოფილა! გთხოვ, ილიას არაფერი უთხრა!
ლიზა შემოსასვლელ კართან გაჩერდა და თქვა:
-აი, თურმე რის გეშინია ყველაზე მეტად. ჩემი არ გრცხვენია, უბრალოდ ილიასი გეშინია. მაგრამ ილიას არ აწყენდა იმის გაგება, თუ როგორი ცოლი ჰყავს და როგორი მეგობარი ჰყავს.
-ლიზა, გთხოვ, ილიას არაფერი უთხრა! – შეეხვეწა ლელა და სწრაფად ჩაიცვა კაბა. – ის ხომ მოგვკლავს! ის ნამდვილად მოგვკლავს.
-რა, გეშინია? – გაბრაზებულმა ჰკითხა ლიზამ და ცდილობდა არ ატირებულიყო. ჩემს ქმართან საწოლში ჩაწოლა არ გეშინოდა? მძულხართ, არარაობები ხართ!
-ლიზა, გთხოვ მაპატიე. მე არ მინდოდა შენთვის ტკივილის მოყენება! რასაც გინდა იმას გავაკეთებ, მაგრამ ილიას არ უთხრა. გინდა გადაგიხადო? რამდენი გინდა? ნებისმიერი თანხა დაასახელე! უბრალოდ ილიას არაფერი უთხრა, გთხოვ!
დაფიქრების შემდეგ ლიზამ მკაცრად წარმოსთქვა:
-კარგი. დუმილისათვის თითოეულმა თითო მილიონი უნდა მომცეთ და მე სხვა ქალაქში გადავალ. ვიცი, რომ ფული გაქვთ, შეცდომებისთვის კი უნდა გადაიხადოთ. ორ კვირას გაძლევთ! – შენ კი, – მიუბრუნდა იგი სერგის, – დღესვე დატოვე ჩემი ბინა, მე ამ ბინას გავყიდი.
ლიზა სწრაფად დაეშვა კიბეებზე, მანქანაში ჩაჯდა და სამსახურში წავიდა. მას არ სურდა ეფიქრა იმაზე, რაც ახლა ნახა, მაგრამ სურათი მუდმივად მის თვალწინ იდგა. ლიზა მომხდარს ვერ იჯერებდა და ვერ ხვდებოდა, რატომ მოექცნენ მას ასე ყველაზე ახლობელი ადამიანები. მას უყვარდა ქმარი და ენდობოდა მეგობარს. ისინი კი მის ზურგს უკან ერთანეთს ხვდებოდნენ. უფრო მეტიც, მათ ის პარანოიაში დაარწმუნეს. რა საზიზღრები იყვნენ ისინი მისთვის იმ წამს!
იმავე დღეს ლიზამ თანამდებობიდან გადადგომის შესახებ განცხადება დაწერა და განქორწინება მოითხოვა. მას უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდა, რომ დატოვებდა ამ ქალაქს და ახლიდან დაიწყებდა ცხოვრებას. მისი დირექტორი არწმუნებდა, რომ დარჩენილიყო, მაგრამ მას გადაწყვეტილება არ შეუცვლია.
ორი თვის შემდეგ ლიზა ქალაქ სოჭში აწყობდა ფართს, რომელიც მან იქირავა სასწავლო კურსების, ტრენინგებისა და სემინარების ჩასატარებლად. ამ დროის განმავლობაში მან დაწერა პროგრამა, გახდა ინდივიდუალური მეწარმე და გაავრცელა რეკლამა მაცდური შეთავაზებით, ტრენინგისა და დასვენების შესახებ – ზღვის სანაპიროზე მდებარე სასტუმროში, კვებითა და ექსკურსიებით.
რამდენიმე წლის შემდეგ იგი შეხვდა ილიას. ის დაღლილი და დაბერებული სანატორიუმში ჩამოვიდა ჯანმრთელობის გასაუმჯობესებლად. ყოფილი ამპარტავნების კვალიც არ დარჩენოდა. ის მარტო დარჩა – ლელამ მიატოვა იგი და სერგისთან წავიდა. სერგი კი მისი კონკურენტის კომპანიაში გადავიდა. ღალატმა, სასამართლომ და ქონების გაყოფამ შეარყია მისი ჯანმრთელობა და თავდაჯერებულობა.
-დიახ, მე ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ შენ არასწორი ქალი იყავი, – აღტაცებით უთხრა ილიამ. – ნებისმიერ მამაკაცს შეშურდება შენი ხასიათი და ნებისყოფა. ფოლადზე უფრო ფოლადი, რკინაზე უფრო რკინა!
-ნუ აჭარბებ, – გაიღიმა ლიზამ. – მე ჩვეულებრივი ქალი ვარ, უბრალოდ არ მაქვს შესაძლებლობა, ვიყო სუსტი. ჩემს გარდა ვერავინ შეძლებს ჩემი ცხოვრების გაუმჯობესებას.
ლიზამ მართლაც ახალი ცხოვრება დაიწყო – ნათელი, მდიდრული, საინტერესო. მან გახსნა ახალი მიმართულებები, თავადაც გატაცებული იყო და სხვებიც დააინტერესა. მას არ ჰქონდა დრო ტირილისთვის, განვლილ ცხოვრებაზე წუხილისთვის და ღალატის გახსენებისთვის. ლიზა თამამად გაემართა ახალი თავგადასავლებისკენ, სადაც ადგილი აღარ იყო წარსულის წყენებისთვის.
