საბჭოთა კავშირის დროს უყვარდათ იმის გამეორება, რომ ქალი ადამიანის მეგობარია. არკადი რაიკინის ეს ცნობილი ფრაზა საუკეთესოდ აღწერს ქალების მიმართ დამოკიდებულებას. როგორც ომამდელ წლებში, ისე მის შემდეგ, საცოლის არჩევისას მთავარი კრიტერიუმი იყო ქალის კარგი რეპუტაცია მის საცხოვრებელ ადგილას. გვერდები არ გვეყოფა, რომ ყველა კრიტერიუმი ჩამოვთვალოთ. ყველაზე მთავარია, რომ ქალი საბჭოთა კავშირში სუსტ არსებად არ ითვლებოდა. ის იყო ამხანაგი, მეგობარი და მოკავშირე.
რა თქმა უნდა, რა სისუსტეზე შეიძლება ვისაუბროთ, როცა ქალებს დაჭრილი ჯარისკაცები ბრძოლის ველიდან გამოჰყავდათ, აღჭურვილობას ეზიდებოდნენ, სნაიპერები და მფრინავები იყვნენ. ომის შემდეგ დანგრეული ქალაქების აღდგენა და ახალი ცხოვრების აშენება საჭირო გახდა. შემდეგ ეს ერთსქესიანთა მენტალიტეტი იმდენად მტკიცედ დამკვიდრდა ქვეყნის მაცხოვრებლების გონებაში, რომ მის ხმამაღალ გამოძახილს დღესაც ვხედავთ. რა თქმა უნდა, ქალის მიმართ ეს დამოკიდებულება მათ გარეგნობაზეც აისახა. ტანსაცმელი უნდა ყოფილიყო კომფორტული, სუფთა და გამძლე.
ქალის კარგი რეპუტაცია
დღეს ტანსაცმლის შექმნის ეს მიდგომა უცნაურად და ზოგჯერ საშიშადაც გამოიყურება. მოდის სახლს უნდა შეექმნა უხეში, პრაქტიკული სამოსი. არანაირი მინიშნება ქალურ მომრგვალებულ ფორმებზე. სწორედ ამიტომ, როცა უცხოელებს სსრკ–ში ჩასვლის უფლება მიეცათ, ისინი შოკირებულნი იყვნენ ქალების გარეგნობით. თუ სსრკ–ში ხვდებოდა უცხოური მოდის ჟურნალი ან ფოტობარათები და ფილმები, ქალები აღფრთოვანებულნი იყვნენ და მოწონებული სტილის მიბაძვას ცდილობდნენ. საბედნიეროდ, ყველა ქალმა იცოდა ჭრა–კერვა საბჭოთა კავშირის დროს. ვინც არ იცოდა, სამკერვალო სახლს მიმართავდა.
აი, ვერ უარვყოფთ, რომ სსრკ–ში შესანიშნავი ქსოვილები იყო. ნატურალური, მსუბუქი და მოდური ახლაც. თუმცა სწრაფად იჭმუჭნებოდა, ხოლო შემოტანილმა სინთეტიკურმა ქსოვილებმა ნამდვილი აღტაცება გამოიწვია. ეს უკვე მოგვიანებით იყო. აი, 50–70–იან წლებში არ შეიძლებოდა ყოფილიყავი კაშკაშა და გამორჩეული. ბევრი ნივთი, რომელიც დღეს ჩვეულებრივად გვეჩვენება, იმ დროს მკაცრად აკრძალული იყო. ამას რეპუტაციის შელახვაც შეეძლო. პაპარაცი გთავაზობთ სსრკ–ს აკრძალვების სიას ტანსაცმელში, რომელიც დღეს ნორმალურად ითვლება.
რით განსხვავდება თანამედროვე მოდა საბჭოთა მოდისგან?
სპორტული სტილი
დღეს სპორტული ფეხსაცმლის შეხამება მსუბუქ კაბასთან ან საქმიან კოსტიუმთან ჩვეულებრივი საქმეა. სსრკ–ში სპორტული სტილი მხოლოდ სპორტისთვის არსებობდა. კედს ან ბოტასს ყოველდღიურად არ იცვამდნენ. ქალს ყოველთვის უნდა სცმოდა ფეხსაცმელი ან სანდალი, ზამთარში – ჩექმა. ამავდროულად, ქუსლის სიმაღლე 5 სმ–ზე მეტი არ უნდა ყოფილიყო ან საერთოდ უქუსლო უნდა ყოფილიყო.
სახლის სტილი
როდესაც ომის შემდეგ საბჭოთა ქალებმა დაინახეს მსუბუქი ქსოვილების კომბინაცია, აღფრთოვანდნენ. მათ ჯერ კიდევ არ იცოდნენ, რომ ეს საცვლების ტანსაცმელი იყო. ხალათით ან საღამოს პერანგით ხალხში გამოჩენა უბრალოდ მიუღებელი იყო. დღეს მსუბუქი აბრეშუმის კაბა მაქმანით, რომელიც ბებიასეულ კომბინაციას ძალიან ჰგავს, პოპულარობის პიკზეა. თუ სტილს შემატებთ უხეშ ჩექმას ან მამაკაცურ კოსტიუმს, ძალიან ელეგანტურ სტილს მიიღებს. ბებია ნამდვილად არ დააფასებდა.
სანაპიროს მოდა
საბჭოთა ქალებს მთელი სხეულის გაშიშვლება არ შეეძლოთ. მით უფრო, საზოგადოებრივ ადგილებში. სსრკ–ში საცურაო კოსტიუმი სქელი ქსოვილისგან იკერებოდა და მაქსიმალურად დახურული იყო. ბიკინზე ლაპარაკი ზედმეტია. ქალაქის სანაპიროზე ბიკინით გამოჩენისთვის ჯარიმას მიიღებდით და სანაპიროდან გაგაძევებდნენ. დღეს მსოფლიო ქალთა საზოგადოება იბრძვის, რომ ქალის მკერდი არაფრით განსხვავდებოდეს მამაკაცის მკერდისგან და ქალებმა არ დამალონ ისინი სანაპიროზე ან აუზზე.
როდის იყო უკეთესი?
რა თქმა უნდა, ეს არ არის ყველა აკრძალვა, რომელსაც საბჭოთა საზოგადოება ქალებისთვის ადგენდა. უფრო ზუსტად, მისი მმართველი ელიტა, რომელიც ცოლებს სულ სხვანაირად ეპყრობოდა. აქვე შეგვიძლია დავამატოთ აკრძალვა მაქმანებიან საცვლებზე, ნახევრად გამჭვირვალე ქსოვილებზე, კაბის სიგრძეზე და დეკოლტეს სიღრმეზე. ეს ყველაფერი მკაცრად ისჯებოდა, ხოლო დამრღვევებს ეძახდნენ უცხოელ აგენტებს, სტილიაგებს და სხვა სიტყვებს. კარგი რეპუტაცია უმთავრესი იყო. ნებისმიერი განსხვავებული აზრი კანონით იდევნებოდა, ხოლო ადამიანი და მისი ოჯახი გარიყული ხდებოდა.
ვიღაც იტყვის, რომ ეს ყველაფერი სიმართლეს არ შეესაბამება და საბჭოთა კავშირში იყო დადებითი მომენტები. რა თქმა უნდა, ნებისმიერ საზოგადოებაში არის კარგი და ცუდი. ზოგს სსრკ–ში შეიძლება არც სჭირდებოდა მაქმანიანი საცვლები და ნეილონის კოლგოტები. რამდენი ადამიანიც არსებობს, იმდენი აზრია.
