2 წლის წინ
ეკამ გვერდი აუარა სამზარეულოს, სადაც დიასახლისი მორიგ სადილს ამზადებდა, და ოთახში შესვლისას კარი რაც შეიძლება ჩუმად მიხურა. ერთი წუთიც არ გასულა, რომ ოთახიდან გამოვარდა და პირდაპირ სამზარეულოში შეიჭრა. გოგონამ ხმაურის გადაფარვით ხმამაღლა იკითხა:
– ჩვენს ოთახში იყავით?! ვინ მოგცათ უფლება?
დიასახლისმა, შემობრუნების გარეშე, სწრაფად უპასუხა:
– ჩემი სახლია. არ დავუშვებ უწესრიგობას არც ერთ ოთახში. გთხოვ, ეს დაიმახსოვრე.
– ჩვენს სივრცეში შემოიჭერით!
– უბრალოდ დავალაგე!
– ჩემს ნივთებში იქექებოდით!
– გეუბნები: დაალაგე და ჩემი ფეხი არ იქნება შენს ოთახში. ყველაფერი მარტივია.
ეკა ქუჩაში ქმრისკენ გაიქცა. იაკობმა ცოლს მოუსმინა და მშვიდად უპასუხა:
– დედა მართალია. მისი სახლია.
– სერიოზულად? ჩემს ნივთებში იქექებოდა!
– მერე? რა უნდა ეპოვა იქ? ნუ ჩაიხვიე.
– იაკობ, ახლა სერიოზულად ამბობ ამ ყველაფერს?!
– ეკა, ყველაფერი კარგად არის. რატომ ხარ გაბრაზებული?
ეკა გაბრუნდა და მომავალ ქმარს გაეცალა.
1 წლის წინ
მუსიკის ხმაური და სტუმრების ყაყანი უკვე აწვებოდა დაფების აპკებს, მაგრამ ქორწილი გაჩაღებული იყო. იაკობი ერთი წუთით მაგიდასთან დაჯდა, სანამ ცოლი დაქალებთან ერთად იცინოდა. უცებ ვიღაცის მძიმე ხელი მხარზე შეეხო ახალგამომცხვარ ქმარს. სიმამრი იაკობის გვერდით დაჯდა.
– იაკობ, ერთი რამ დაიმახსოვრე! თუ გავიგებ, რომ შენ ან შენი ნათესავები ეკას შეურაცხყოფთ, მოვალ და ყველას განანებთ!
– არ მესმის, რას გულისხმობთ.
– მიხვდები, როცა სხვა გარემოში შემხვდები. ნებისმიერს შუაზე გავგლეჯ ჩემი ქალიშვილისთვის.
– რაზე ლაპარაკობთ? – ეკა ქმარს მოეხვია და აკოცა.
– აი, იაკობს ვულოცავ წარმატებულ არჩევანს! ასეთი ლამაზმანი, თან ბინით ხელში ჩაიგდო!
– ბინა ჯერ არ გვიყიდია, თან საერთო იქნება. სხვა ყველაფერში, მართალი ხარ, მამა!
იაკობმა შვებით ამოისუნთქა, როცა სიმამრი წავიდა, მაგრამ ყოველი შემთხვევისთვის მეუღლეს ჰკითხა:
– დარწმუნებული ხარ, მამაშენი ციხეში არ იჯდა? ეს ლაპარაკი, მანერები.
ეკას გაეცინა:
– დარწმუნებული ვარ. უბრალოდ ბევრ სერიალს უყურა. თან, როცა ნასვამია, ამ პროგრამების გმირებივით იქცევა.
სიძე მაინც ვერ დამშვიდდა, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა. ასეთ ნათესავთან ფხიზლად უნდა იყოს.
ჩვენი დრო
ეკა სახლში შევიდა და მაშინვე გაშეშდა. აშკარად ვიღაც ნამყოფი იყო ბინაში. ფეხსაცმელები გადაადგილებული იყო, ნივთები შემოსასვლელში ჩვეულ ადგილას არ იყო.
ეკა აღშფოთდა და ქმარს დაურეკა.
– დედაშენი ისევ იყო ჩვენს ბინაში! რა ხდება? ხომ ყველაფერზე შევთანხმდით!
– ყველაფერი რიგზე არის! დედა უბრალოდ მოვიდა და დაალაგა. რა მოხდა?
– შენთვის ადვილი სათქმელია, აქედან ასობით კილომეტრით შორს ხარ. არ არის ნორმალური, რომ ბინაში მოდის, როცა მოისურვებს.
– ნუ აზვიადებ. ხომ გეხმარება სახლის დალაგებაში და შენს ნივთებს არ ეხება.
– იაკობ, არა. ეს ჩვენი ბინაა. აქ ჩვენ ვადგენთ წესებს. შენი არყოფნისას – მე. არ მინდა, რომ დედაშენი ჩვენს ბინაში მოვიდეს, როცა მოუნდება.
– გასაღები მივეცი, ანუ მოსვლის უფლება აქვს.
– მაშინ გასაღებს შევცვლი.
– რას აკეთებ? – პირველად აუწია ხმას იაკობმა. – ხომ გითხარი, რომ დედაჩემს შეუძლია მოვიდეს. ბოლოს და ბოლოს, ბინა ჩემიც არის.
– იაკობ, გესმის, რას ლაპარაკობ?
– მესმის. მორჩა. დასაძინებლად მივდივარ. აქ შუაღამეა.
– გთხოვ, კიდევ ერთხელ დაელაპარაკე დე..
ზარი გაწყდა. ეკამ ტელეფონის ჩამქრალ ეკრანს შეხედა და მხოლოდ მხრები აიჩეჩა:
– თუ ასეა, ასე იყოს. რა უნდა ვქნა?
1 კვირის შემდეგ
ეკამ გაიგონა, როგორ ცდილობდა ვიღაც ბინის კარის გაღებას გასაღებით და უნებურად გაეღიმა. გასაღების პატრონმა რამდენიმე წარუმატებელი მცდელობის შემდეგ ზარის რეკვა დაიწყო.
ეკა კარს მიუახლოვდა, კარის საჭვრეტელში გაიხედა და ჰკითხა:
– რა გნებავთ?
– შენ რა, საკეტი გამოცვალე? ახლავე გამიღე!
– რა გნებავთ?
– იაკობმა იცის, რომ აქ თვითნებობით ხარ დაკავებული?
– როცა ჩამოვა, გაიგებს.
– გააღე კარი.
– რისთვის?
– შემომიშვი, იაკობს საჭმელი მოვუტანე! – დედამთილის ხმას სითავხედე შეეპარა.
– მაცივარი სავსეა! – მშვიდად უპასუხა რძალმა.
– არასწორად კვებავ.
– გვესტუმრეთ, როცა იაკობი სახლში იქნება.
– ჩემი ვაჟი ბინის მესაკუთრეა.
– ეს თქვენს გარეშეც ვიცი.
– ვალდებული ხარ, ბინაში შემომიშვა!
– არ არსებობს კანონი, რომელიც თქვენს ბინაში შემოშვებას მავალდებულებს. მოვა იაკობი და შემოხვალთ. მანამდე, კარგად იყავით.
– გაგიჟდი? უკან გამაბრუნებ საჭმლით?
– რა შუაში ვარ მე? თავად გადაწყვიტეთ საჭმლით მოსვლა. არავის დაუპატიჟებიხართ.
– აი, ღმერთმა რძალი გამომიგზავნა.
– მორჩა. ფრთხილად იყავით. თავად თქვით, რომ ჩვენს უბანში საშიშია. ავტობუსზე არ დაგაგვიანდეთ. აქ მალე ასრულებენ რეისს.
– აი, სულელი!
– ბედნიერი გზა! მადლობა, რომ შემოგვიარეთ!
***
ბუნებრივია, ქმარმა 10 წუთის შემდეგ დარეკა.
– ეკა, რა გააკეთე? დედაჩემი ღამით უკან გააბრუნე.
– მოდი, ერთხელ და სამუდამოდ შევთანხმდეთ! აი, პირდაპირ ახლა! დედაშენი ჩვენს ბინაში გამოჩნდება მხოლოდ მაშინ, როცა შენ აქ ხარ. თან 1 საათით ადრე გაგვაფრთხილებს, რომ მშვიდად შევძლო წასვლა. თუ გავიგე, რომ მაშინ მოვიდა, როცა შენ არ იყავი ბინაში ან მარტო დატოვე ბინაში, დედაშენი ჩვენთან აღარ მოვა. საერთოდ.
– დედაჩემია, რა განრიგია? ჩემი ბინაც არის!
– შენც ამას გაიძახი! დედაშენს აქ არ აქვს საკუთრებაზე უფლება. გაუფრთხილებლად ვერ მოვა. მისი ატანა არ მაქვს და კარგად იცი. ასე რომ, მხოლოდ შენთან ერთად!
– ასე არ ვილაპარაკოთ. არ მომწონს.
– მე კი არ მომწონს, რომ ჩემს ბინაში არ შემიძლია შაბათ–კვირის მშვიდად გატარება. ანუ შევთანხმდით?
– მოვალ და ყველაფერს გადავწყვეტთ.
– არა, ახლა გადაწყვიტე.
– მაშინ არა. ვერ შევთანხმდით.
ეკამ კბილს კბილი ისე დააჭირა, კრაჭუნის ხმა გაისმა. მაგრამ მაინც იპოვა ძალა ქმართან დასამშვიდობებლად.
2 დღის შემდეგ
ლიფტიდან გამოსვლისთანავე, იაკობს ქეიფის ხმა მოესმა. წარმოიდგინეთ მისი გაოცება, როდესაც გაირკვა, რომ წვეულება მის ბინაში იყო. ბინის კარი მხოლოდ მიხურული იყო. მუსიკის და ლაპარაკის კაკოფონია კარშივე მოხვდა. ფეხზე გაუხდელად ხმებს გაჰყვა. სამზარეულოს კარი გააღო და ადგილზე გაიყინა.
ეკა მაშინვე კისერზე შემოეხვია.
– გამარჯობა, ძვირფასო! გაიხადე ფეხსაცმელი. პატარა ქეიფი მოვაწყვეთ შენი ჩამოსვლის აღსანიშნავად.
იაკობმა ჩუმად გაიყვანა ცოლი დერეფანში და სამზარეულოს კარი მიხურა.
– ეკა, რას აკეთებენ ისინი აქ?
– ხომ გითხარი, შენ დაგხვდნენ! სპეციალურად მოვიდნენ. გამოიცვალე ტანსაცმელი!
– დიდხანს დარჩებიან?
– სამი დღე.
– ანუ სანამ სახლში ვიქნები?
– ალბათ, – მხრები აიჩეჩა ცოლმა, – რა მოხდა? არ გიხარია? კარგი, გეყოფა!
– შენ არ მითხარი, რომ ეს, პირველ რიგში, ჩვენი ბინაა.
– მაგრამ არ მოიწონე ჩემი აზრი. აი, ვიფიქრე, რატომ არ მოვიდნენ მამაჩემი და ჩემი ძმა და არ გვინახულონ?!
იაკობი ქორივით უყურებდა ცოლს:
– სამაგიეროს მიხდი?
– რას ამბობ? უბრალოდ ბინაში იქნებიან ადამიანები, რომელთაც ვერ იტან. ზუსტად ისე, როგორც მე ვიყავი სამჯერ მსგავს სიტუაციაში გასულ კვირას.
– სპეციალურად აკეთებ?
– არა, რა თქმა უნდა, – გამომწვევად უპასუხა ეკამ, – გეუბნები: თითქმის დამთხვევაა.
ამ დროს კარზე ზარის ხმა გაისმა. ეკას გაეღიმა:
– გააღე. დედაშენი მოვიდა!
იაკობმა ამოიოხრა.
***
მას შემდეგ არც ქმრის დედა, არც ცოლის ნათესავები არ ჩნდებიან ახალგაზრდა წყვილის ბინაში იაკობის და ეკას თანხმობის გარეშე. იმის მიუხედავად, რომ ახლა დედამთილი ყველას უყვება, რომ რძალი “შვილს ცხოვრებას უმწარებს”, ეკა თავს ბევრად მშვიდად გრძნობს საკუთარ ბინაში.
