თავზეხელმოკიდებული გულნაზი ბინაში ბოლთას სცემდა. ეს პირველი დიდი ოჯახური სკანდალი იყო 6 წლიანი ქორწინების განმავლობაში. არ იცოდა, როგორ მოქცეულიყო. როგორც ქმარმა, რომელიც დივანზე იჯდა და ცოლის წინ და უკან სიარულს თვალს არ აშორებდა.
– არ მეტყოდი, არა? რომ არ შემემჩნია, ხმას არ ამოიღებდი?
ქმარმა მხრები აიჩეჩა:
– რა ვთქვა? ხომ არ ფიქრობ, რომ შეძლებ გადათქმევინებას?
– ანუ შენთვის ნორმალურია ამის გაკეთება?
– გულო, ისე ამბობ, თითქოს წავედი და მთელი ფული ფსონებზე დავკარგე!
– თომა, რა განსხვავებაა? არა, მესმის. დედაშენი რთულ მდგომარეობაში. ჯერ კიდევ ვერ გადაიტანა ქმრის დაკარგვა. მაგრამ ეს სახლი. მისთვის უზარმაზარია. პენსიით მასზე ზრუნვას ვერ შეძლებს!
– დედ–მამა ამ სახლს თითქმის 5 წელი აშენებდა, შემდეგ თითქმის 13 წელი ამ სახლში იცხოვრეს. როდესაც იქ დასახლდნენ, ირგვლივ არაფერი იყო ის, რაც ახლა არის. დედა იქ ცხოვრებას მიჩვეულია, გესმის?
– მესმის. მაგრამ ერთი რამ არ მესმის: როგორ გადავიხდით იპოთეკას?
– ისევ რატომ იწყებ? გადავიხდით!
– ვისი ფულით? დედაშენი ფულს გთხოვს სახლისთვის. ჩემი ფული ყოველდღიურ ხარჯებზე იხარჯება. რა იდეა გაქვს იპოთეკაზე? ბანკს 13 წლიან ისტორიას ვერ მოუყვები.
– ვიშოვი ფულს – გაჯიუტდა ქმარი.
გულნაზიმ ქმარს მკაცრად შეხედა:
– არც გაბედო კრედიტის აღება. გესმის?
– ამ საკითხს მოვაგვარებ.
ცოლმა თავი დაუქნია:
– კარგი, მაგრამ მომავალში თავად მითხარი ასეთ ხარჯებზე. ნუ მაიძულებ მის მარპლის თამაშს.
2 თვის შემდეგ
გულნაზიმ მანქანა გააჩერა და მიმოიხედა. თითქოს აქ არის, თუ არა. მანქანიდან გადმოსულმა გზა გადაკვეთა და ჭიშკრის გვერდით ზარს დააჭირა. ხანგრძლივი სამი წუთის შემდეგ ჭიშკარი გაიღო და დედამთილი გამოჩნდა.
– რა გინდა? – მკვეთრად ჰკითხა სახლის მფლობელმა.
– სალაპარაკოდ მოვედი.
– კარგი, თქვი.
– იქნებ, სახლში შემიპატიჟო?
– კიდევ რა. ნათელია, გულითადი საუბარი არ გვექნება. აბა, რა გინდოდა?
გულნაზიმ ამოიხვნეშა. არა, რას ელოდა?
– ამ სახლის მოვლას თავს ვერ ართმევთ. ჩვენ კი დახმარების შესაძლებლობა არ გვაქვს.
– ეს შენი გადასაწყვეტი არ არის, ვუმკლავდები თუ არა. შენს გარეშე მოვაგვარებ!
– კი ბატონო, მაგრამ ჩვენი ფულის გარეშე მოაგვარეთ, კარგი?
– ვალდებული არ ვარ, მოგისმინო!
– გაითვალისწინეთ, რომ ჩვენგან სხვას ვერაფერს მიიღებთ.
– შენი გადასაწყვეტი არ არის!
– პირდაპირ – არა, მაგრამ გავლენის მოხდენა შემიძლია!
– დაასრულე?
– არა.
– მაშინ ნახვამდის.
კარი ისევ დაიხურა. გულნაზი ნახევარი წუთი ისევ ჭიშკართან იდგა, შემდეგ მანქანისკენ გაბრუნდა.
3 კვირის შემდეგ
ახლა გულნაზი იჯდა დივანზე, ქმარი კი ბოლთას სცემდა.
– თომა, როდის დასრულდება ეს? – კითხვა გაცვეთილი ფირფიტასავით ჟღერდა.
– არასოდეს, შეეგუე უკვე. შეწყვიტე დედაჩემთან ჩემს ურთიერთობაში ჩარევა. მასთან მისვლა. ხომ ვიხდი იპოთეკას!
– კრედიტის ხარჯზე? ძალიან გონივრული გადაწყვეტილებაა!
– აბა, რა გინდოდა?
– რომ დედაშენმა შეწყვიტოს ჩვენგან ფულის დაცინცვლა იმაზე, რასაც ვერ სწვდება.
თომა ფანჯარას მიუახლოვდა:
– დედა სახლს არ გაყიდის. ეს მამაჩემის სახსოვარია.
– და მზად ხარ მამის ხსოვნის გულისთვის კრედიტი აიღო?
– ეს შენი საქმე არ არის.
– ნამდვილად. მალე ასე იქნება.
ქმარი ცოლს მიუბრუნდა:
– რას გულისხმობ?
– განქორწინებას. მეტის მოთმენა აღარ შემიძლია. ამ სახლის გარეშე ყველაფერი კარგად იქნებოდა, მაგრამ გამოდის ის შენთვის უფრო ძვირფასია. ამას არ ვეთანხმები.
თომამ ნიკაპი მოიფხანა:
– ანუ განქორწინება. და როგორ ხედავ ამას?
გულნაზიმ მხრები აიჩეჩა:
– ორი ვარიანტია: ან მე ვრჩები ბინაში, შენ დედასთან, მე გიხდი ქირას შენი ნახევრისთვის. ან შენ ცხოვრობ აქ და იხდი ქირას ჩემი წილისთვის. იპოთეკას ორივე თანაბრად ვიხდით.
– სად იცხოვრებ, თუ აქ დავრჩები?
– ვიპოვი, – ისევ აიჩეჩა მხრები ცოლმა.
– მაშინ მე წავალ, – თქვა თომამ დაფიქრების შემდეგ.
– მაგრამ შენთვის მოუხერხებელი იქნება, სამსახურში მისასვლელად.
– მოვაგვარებ. მხოლოდ.
– რა?
– მოდი, ჯერ არ განვქორწინდეთ. უბრალოდ ცალ–ცალკე ვიცხოვროთ.
– რატომ? – გულნაზიმ ყურადღებით შეხედა ქმარს.
– განქორწინებას ყოველთვის მოვასწრებთ. აი, შემდეგ შერიგება შეიძლება არ გამოგვივიდეს.
ცოლმა თავი დაუქნია, მაგრამ ყოველგვარი სიხარულის გარეშე:
– კარგი, ასე მოვიქცეთ.
თომა დედასთან გადავიდა, ხოლო გულნაზი ბინის ნახევრისთვის ქირას იხდიდა. თუ ფულის მხრივ ყველაფერი კარგად იყო, მეუღლის სულში სევდამ დაისადგურა. ყოველდღე ერთმანეთს ურეკავდნენ და წერდნენ, მაგრამ გულნაზის ქმარი აკლდა.
3 თვის შემდეგ
კვირა დილით თომა მოულოდნელად ბინის ზღურბლზე გამოჩნდა. გულნაზიმ კარი გააღო და ორჯერ გაუკვირდა.
– შენ? რატომ არ გამაფრთხილე? რატომ დარეკე ზარი, ხომ გაქვს გასაღები?
– გაემზადე, – გაიღიმა თომამ.
– სად? – ახლა გულნაზის შეეშინდა, – რა მოხდა?
– ნუ გეშინია. საქმე მაქვს.
– რა საქმე?
– მნიშვნელოვანია. მიდი, გაემზადე!
ნახევარი საათის შემდეგ უცნობ სახლთან მივიდნენ, სადარბაზოში შევიდნენ და მეორე სართულზე ავიდნენ. თომამ თავდაჯერებულად გააღო ბინის კარი და გულნაზი შეიპატაჟა.
– მოდი, თამამად!
გულნაზი ცარიელ ბინაში შევიდა.
– რას იტყვი?
– ვისი ბინაა?
– შენი მიუკერძოებელი აზრი მჭირდება და შემდეგ გიპასუხებ.
გულნაზიმ ბინა დაათვალიერა, ყველა ოთახში შეიხედა, ფანჯარაში გაიხედა და მხრები აიჩეჩა:
– ბინა ბინას ჰგავს.
– მშვენიერია.
– ვისი ბინაა?
– დედაჩემის. მალე იქნება.
– რა? როგორ?
– სახლს ვყიდით.
– გადაწყვიტა მაინც თუ შენ დაარწმუნე?
– მე? – გაეცინა თომას, – მე რომ! დედა მთელი წელი მყიდველს ელოდა.
– მყიდველს? არაფერი მესმის.
– მეც ვერ გავიგე. თურმე 2 წლის წინ მამაჩემის მეგობარი ესტუმრათ. ოდესღაც ერთად მუშაობდნენ. დიდი ხნის წინ, როცა ჯერ კიდევ მაგიდის ქვეშ ვთამაშობდი. ამ ნაცნობს სახლი მოეწონა. ისე, რომ მისი გაყიდვა სთხოვა. მაშინ მამას გაეცინა და არაფერი უპასუხა. 1 წლის წინ, დაკრძალვაზე, ამ ნაცნობმა დედას მიანიშნა, რომ სახლს იყიდის, მაგრამ აპრილამდე ვერ ჩამოვა. ამას ელოდა დედაჩემი მთელი წელი.
–ნაცნობი მოვიდა და იყიდა?
–ჰო, ადეკვატურ ფასად. არ უვაჭრია. ბინის ყიდვას შევძლებთ და ცოტაც დარჩება.
–რატომ არ გვითხრა დედაშენმა?
თომამ მხრები აიჩეჩა:
–საიდან ვიცი?
–ახლა აქ იცხოვრებს დედაშენი?
–კი, თუ დღეს ავანსს შევიტანთ. მფლობელმა გასაღები უკვე მოგვცა, მაგრამ ვფიქრობ, რომ არანაირი პრობლემა არ იქნება.
–ჰმ, – დაფიქრდა გულნაზი. – მაშინ შეგვიძლია ვილაპარაკოთ, რას გავაკეთებთ?
–რა თქმა უნდა, – თომა ცოლს მიუახლოვდა, – დედა დაჰპირდა საკრედიტო ბარათის დავალიანების დაფარვას.
–ჰმ, –მეორედ უპასუხა ცოლმა.
–კარგი, წავედით.
***
1 თვის შემდეგ სახლი გაიყიდა, თომას დედა ბინაში გადავიდა. საკრედიტო დავალიანება დაფარეს, ცოლ–ქმარი ისევ ერთად ცხოვრობენ. რძალ–დედამთილს შორის ურთიერთობა არ დათბა, მაგრამ აღარ ომობენ. მოკლედ, როგორც სხვებთან არის.
