მე და ჩემი მეუღლე 12 წელია ერთად ვართ. გვყავს ორი შვილი: 6 წლის და 10 წლის. როდესაც მხოლოდ ერთი შვილი გვყავდა, ქმარმა მიღალატა. ფაქტები არ მინახავს, მხოლოდ მისი მიმოწერა ვნახე. ის მას სწერდა, რომ უყვარდა. ქალი კი სწერდა, რომ მისთვის საყვარელი ადამიანი იყო. დარწმუნებული ვარ, რომ ფიზიკური ღალატიც იქნებოდა. მაგრამ საბოლოოდ ჩვენ ოჯახი შევინარჩუნეთ, ცხოვრება გავაგრძელეთ და მეორე შვილიც შეგვეძინა.
იმ სიტუაციიდან 6 წლის შემდეგ ერთი მამაკაცი გავიცანი – უბრალოდ ფლირტი, სხვა არაფერი. ქმარმა შეიტყო და ჩხუბი ატეხა. გაიგო, როგორ ველაპარაკებოდი ტელეფონზე. უბრალოდ ვსაუბრობდით, სიყვარულზე არც ერთი სიტყვა არ ყოფილა. მან მითხრა, რომ მე მეკრძალება სხვა მამაკაცებთან ურთიერთობა, მხოლოდ „გამარჯობა“ და „ნახვამდის“. მე კი, მისი აზრით, ნამდვილი ფლირტი გავაბი. შედეგად, ეს თემა დაიხურა, მაგრამ ისე მოხდა, რომ ექვსი თვის შემდეგ ის კაცი ცოლს დაშორდა. სანამ ჩვენ ერთმანეთს გავიცნობდით, მათ უკვე ჰქონდათ ოჯახური პრობლემები.
იმ კაცის ცოლმა ჩათვალა, რომ მან საბოლოოდ მასთან დაშორება ჩვენი ურთიერთობის გამო გადაწყვიტა, რადგან ერთ-ერთი ჩხუბის დროს მე შემადარა. მან თქვა, რომ მე კეთილი, ყურადღებიანი და გაგებული ვარ. მგონი მართლა შევუყვარდი. ზოგადად, შეიძლება ითქვას, რომ მეც ინტრიგა გავაბი. ამ კაცს სურს ჩემთან კომუნიკაციის გაგრძელება და ურთიერთობის სხვა დონეზე გადაყვანა. მისმა მეუღლემ ჩემს ქმარს ახალი ინფორმაციის გასაზიარებლად დაურეკა. ჩემმა ქმარმა იმ კაცს სახეში გაარტყა, რადგან გათხოვილ ქალთან გაბედა ურთიერთობა.
ახლა ჩემი ქმარი მუდმივად იხსენებს მთელ ამ სიტუაციას. მან თავად თქვა, რომ არ სურდა ოჯახის დანგრევა, რადგან მრავალი წელია ერთად ვართ და შვილები გვყავს. მაგრამ მან უკვე სამჯერ ატეხა ჩხუბი არაფრის გამო: ხან ის ნამცხვარი არ გამოვაცხვე, რომელიც მას უნდოდა, ხან ვითომ მტვერი დამრჩა გასაწმენდი, ხან მისი მეგობრის დაბადების დღე დამავიწყდა. ზოგადად, ასეთია – უყვარს მბრძანებლობა და კონტროლი, შეურაცხყოფის მოყენებაც შეუძლია. ინტიმურ ურთიერთობაზე უარს ვერ ეტყვი.
მთელ ამ სიტუაციაში არის დადებითი მხარეებიც: ჩვენ კარგად ვცხოვრობთ, ჩემი ქმარი კარგ ფულს შოულობს, კარგი ბინა გვაქვს, შვილებს უვლის, მოხერხებულია, რემონტის გაკეთებაც კი შეუძლია დამოუკიდებლად. მაგრამ გუშინ უხეშად მითხრა, რომ უღირსი და მოღალატე ვარ, რომ ის ამას არ მპატიობს და განქორწინება სურს. ახლა კი ვფიქრობ, რატომ ვაპატიე, როცა მას სხვა უყვარდა. როცა მთხოვდა, არ მიმეტოვებინა, მეუბნებოდა, რომ მხოლოდ ჩემთან სურდა ცხოვრება, რომ იქ სერიოზული არაფერი იყო.
მე არ ვიხსნი პასუხისმგებლობას, მაგრამ მეშინია. რა უნდა გავაკეთო? იმ კაცს ჩემთან ერთად ყოფნა უნდა, ვუყვარვარ. ჩემი ქმარი ყველაფერში კარგია, გარდა იმისა, რომ წვრილმანების გამო შეუძლია ჩხუბის ატეხვა, შეურაცხყოფის მოყენება ან იმპულსური გადაწყვეტილების მიღება. ბავშვებზე ვღელავ. გაურკვეველია, როგორ გადაიტანენ ისინი ჩვენს განქორწინებას, ან სად ვიცხოვრებთ. დაგვიტოვებს თუ არა ბინას, რომ ბავშვებმა ისევ ნაცნობ ადგილას იცხოვრონ და თავიანთ სკოლებში იარონ?
ხასიათი ეცვლება, ერთხელ თქვა, რომ ბინას ჩვენ დაგვტოვებდა, მერე გადაიფიქრა და თქვა, რომ ამ შემთხვევაში ალიმენტს აღარ გადაიხდიდა. მე თვითონ მომიწევს ბავშვების გაზრდა და მოვლა. ის ხან ბრაზდება და ყვირის, რომ განქორწინება უნდა, ხან მეხუტება და ნაზ სიტყვებს მეუბნება. არ ვიცი, აქვს თუ არა ამგვარ ურთიერთობებს მომავალი. მეშინია, რომ ჩემი ქმარი მთელი ცხოვრების მანძილზე მიმითითებს, რა შეიძლება და რა არა…
