ქორწილამდე 4 თვით ადრე
ლუკა აგენტის მორიგ ამბავს უყურადღებოდ უსმენდა, როცა მარისგან გვერდში მსუბუქი დარტყმა იგრძნო:
– ლუკა, გაიგე?
– დიახ, დიახ, რა თქმა უნდა. უკაცრავად, 1 წუთით გავალ. მოლაპარაკებები შეგიძლიათ გააგრძელოთ. საცოლეს ვენდობი.
ნაბიჯის გადადგმა ვერ მოასწრო, რომ ტელეფონმა დარეკა.
– გამარჯობა, ძმაო!
– გამარჯობა, ხომ არ გაცდენ?
– თუ სწრაფად მეტყვი.
– მარტივია, ხომ არ იცნობ ვინმეს, ვინც ბინას გააქირავებს იაფად? 2 სამედიცინოს კურსდამთავრებულზე, მომავალ ცოლ–ქმარზე?
ლუკას გაეღიმა:
– გადაწყვიტე? ყოჩაღ! ყოჩაღ თქვენ!
– სოფელში ხომ არ ვიმუშავებ ფერშლად, თბილისში ჩამოსვლა ადრეა. მოკლედ, გყავს მეგობრები?
– არა, ჩემი ბინის მფლობელი შემიძლია გირჩიო. პირველ რიგში, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ დაგიკლოს. მეორეც, ლოდინი მოგიწევს, სანამ წავალთ. მინიმუმ 6 თვე.
– არა, ეს ვარიანტი არ გვაწყობს. კარგი, მოვძებნით რამეს.
– კარგი, აბა შენ იცი.
***
როდესაც საპირფარეშოდან დაბრუნდა, აგენტი იქ აღარ იყო.
– უკვე დაამთავრეთ?
მარიმ თავი დაუქნია:
– კი, არ გვაწყობს. ბევრს ლაპარაკობს. 1,5–ჯერ მეტს ითხოვს, ვიდრე სხვები!
– არა და არა. წავიდეთ?
– არა! – მოულოდნელად უპასუხა საცოლემ. – გთხოვ, კიდევ ერთი ლატე შემიკვეთე.
– მარი, რა მოხდა?
– არაფერი! – გაუღიმა გოგონამ. – რაღაც უნდა გავარკვიოთ.
ლუკამ ამოისუნთქა:
– ისევ ქორწილის შესახებ?
– არა, ყავა შეუკვეთე და ყველაფერს გაიგებ!
***
როდესაც სასმელები მოიტანეს, მარიმ დაიწყო:
– მოკლედ, დავფიქრდი, რომ შვილები მშობლებს უნდა დაეხმარონ. მეც მინდა დედაჩემს დავეხმარო.
– როგორ?
– დიდი ხანია ოცნებობს ქალაქში გადმოსვლაზე. ქალაქს ვერ უწოდებ იმ ადგილს, საიდანაც მე ვარ. ბათუმი კი ნამდვილი ქალაქია. დედას გადმოსვლა უნდა. მემკვიდრეობის იმედი ჰქონდა, მაგრამ. მოკლედ. ისედაც იცი.
ლუკამ თავი დაუქნია. სამი წლის წინ მარის ბებიის ანდერძის ამბავმა მთელ სანათესაოში აჟიოტაჟი გამოიწვია.
– გადავწყვიტე, რომ ქორწილის შემდეგ ბინას ვიყიდით. დედაჩემისთვის!
სანამ მარი იღიმებოდა, ლუკა ცდილობდა გაერკვია, ეს ყველაფერი ხომ არ დაესიმზრა, მაგრამ არა.
– მარი, გინდა დედაშენს ბინა უყიდო ჩვენი ფულით?
– ასეა, ამიტომ წინასწარ მინდა განვიხილო. მარტოც ავიღებდი, მაგრამ ჩემი ხელფასი საკმარისი არ არის. პირველი შესატანი თანხაც არ მაქვს. ასე რომ.
– ასე რომ გინდა ჩემი ფულის გამოყენება? რომელსაც ამდენ ხანს ვაგროვებდი?
– ჩვენი ფულის, შენი დარჩება შენთან. ქორწილზე შემოსული ფულით დედაჩემის ბინის პირველ შესატანს გადავიხდი. ასე მარტივად.
– ვაუ. რაში გვჭირდება ბინა ბათუმში, თუ თბილისში მივდივართ?
– დაე, იყოს. სანამ თბილისში ვართ, დედა ბინას მიხედავს.
– იქ იცხოვრებს თუ მიხედავს?
– რა თქმა უნდა, იცხოვრებს. მისთვის ვიყიდით.
– ჰმ. მოდი, ჩემი ძმისთვის ვიყიდოთ. მასაც ბინა სჭირდება. ახალგაზრდა ექიმია და უფასო ბინა ძალიან სჭირდება.
– ლუკა, ისევ შენი სულელური ხუმრობები! რა ძმა? დედაჩემისთვის ვყიდულობთ!
– არასწორია ეს. მოდი, ჯერ თბილისში დავმკვიდრდეთ და მერე ვიფიქროთ დედაშენის ბინაზე.
– არა, მოცდა აღარ შეუძლია.
– ჩვენც არ შეგვიძლია ლოდინი. ასე ჩვენთვის ბინას ვეღარ ვიყიდით.
– ოჰ, ლუკა, სად გარბიხარ? მოდი, ჯერ დედისთვის ვიყიდოთ ბინა, შემდეგ თბილისში.
– არა მარი. ჯერ ჩვენ უნდა ვიყიდოთ ბინა თბილისში. იქ თავი დავიმკვიდროთ. შემდეგ მშობლებზე ვიფიქროთ.
– რა ადვილი სათქმელია. შენს მშობლებს აქვს ქალაქში ბინა. დედაჩემს – არა. და ახლა სჭირდება და არა მოგვიანებით.
– მოიცადე, ანუ არ გინდა დედას უყიდო ბინა ახალაშენებულ კორპუსში?
– რა თქმა უნდა! წლები ვერ მოიცდის!
– ნახე იპოთეკურის ფასები მეორად ბინებზე? თითქმის ოქროს ბინა გამოვა.
– ლუკა, რატომ წუწუნებ? დედაჩემზე ვლაპარაკობთ. მოდი, კამათი შევწყვიტოთ. უბრალოდ ვთქვი, რომ ბინის ყიდვა დაგვჭირდება.
ლუკამ თავი დაუქნია.
– მოდი, დავასრულოთ. უფრო საინტერესო საკითხები გვაქვს.
ქორწილამდე 2 თვით ადრე
– ლუკა, შაბათს თავისუფალი ხარ? – მარიმ ნოუთბუქს თვალი მოაშორა და საქმროსკენ მიბრუნდა. – დედასთან ერთად უნდა გავიდეთ ბინების დასათვალიერებლად. რამდენიმე ვარიანტი ვიპოვე. სამივემ უნდა ვნახოთ, რას ყიდიან რეალურად ამ ფასად!
ლუკას თითქოს დენმა დაარტყა.
– რა? რა მოხდა?
ლუკამ შუბლზე ხელი მიირტყა და დამნაშავე ხმით უპასუხა:
– ოჰ, მარი, მაპატიე! დამავიწყდა მეთქვა. 2 თვის წინ ისე გულწრფელად საუბრობდი ნათესავებზე ზრუნვაზე, გახსოვს?
– კი, მერე?
– აი. დიდხანს ვიფიქრე შენს სიტყვებზე. იცი, მართალი იყავი.
– ჰო, – გამხიარულდა მარი. – კარგია, რომ ერთ ტალღაზე ვართ. ორივეს გვინდა დედას დავეხმაროთ.
– რა თქმა უნდა, გვინდა! აბა როგორ! მაგრამ ვშიშობ, ერთი მომენტია. ვშიშობ, დედაშენს ცოტა ხნით სოფელში დარჩენა მოუწევს.
– რატომ? – წარბები შეკრა საცოლემ.
– ვერ ავიღებთ იპოთეკურ სესხს. ჯერჯერობით.
– ისევ აგრძელებ? ხომ გავარკვიეთ!
– არა, სხვა რამეს ვამბობ. უბრალოდ არ შემიძლია იპოთეკის გადახდა.
– როგორ? და რატომ?
– ყველაფერი მარტივია. უკვე მაქვს იპოთეკური სესხი.
– რა? – აქ მარია წამოხტა. – საიდან მოიტანე? ხომ ამბობდი, რომ ვალები არ გქონდა.
– მართალია. იყო მართალი იმ დროს, როცა გითხარი. ახლა მაქვს.
– ანუ პირდაპირ იყიდე ბინა?
– მართალია, – თავი დაუქნია ლუკამ. – ვიყიდე. ახალ კორპუსში.
– სად?
– რა თქმა უნდა, ბათუმში. მე ხომ მილიონერი არ ვარ, რომ თბილისში ვიყიდო.
– რატომ იყიდე? არ მესმის!
– ჩემი ძმისთვის. ახლა რემონტისთვის ფულს აგროვებს და გააკეთებს.
– როგორ ძმისთვის? ხომ მოვილაპარაკეთ, რომ დედაჩემისთვის ვყიდულობდით. ანუ ეს ბინა დედაჩემის უნდა იყოს!
ლუკამ მხრები აიჩეჩა:
– რატომ? ფული ჩემია. სესხი ჩემია. რემონტს ჩემი ძმა და მისი მომავალი მეუღლე გადაიხდიან. რა შუაში არის დედაშენი?
– იმ შუაში, რომ მისთვის უნდა გვეყიდა ბინა. ჩვენს გეგმებში შენი ძმა არ იყო!
– შენს გეგმაში, ჩემსაში იყო. ბინა ვუყიდე. დაე, გაარემონტოს და კომუნალურები გადაიხადოს. მისთვის იდეალური ვარიანტია.
– ვერ ვხვდები, რა შუაშია შენი ძმა! უბრალოდ გეგმები ჩამიშალე. აიღე და გათელე ყველაფერი, რაც ერთად უნდა გაგვეკეთებინა!
– დედაშენისთვის ბინის ყიდვა ჩვენი საერთო გეგმა იყო? მარი, რაღაც გერევა. ეს შენი გეგმაა.
– ასეა? მივხვდი. უბრალოდ გენანება ფული დედაჩემისთვის. აღიარე!
– არა. ეს შენ აღიარე, რომ ჩემი შემოსავლის გამოყენება დედაშენის ბინის შესაძენად არ გამოვიდა.
– რას ამბობ? უბრალოდ მინდოდა დედაჩემისთვის ბინის ყიდვა!
– მერე იყიდე! აი, პირდაპირ ახლა. მოიცადე! არ გაქვს თანხა პირველადი შესატანისთვის და შენს ხელფასზე იპოთეკურ სესხს არ მოგცემენ!
გოგონას თვალებში სიძულვილმა გაიელვა:
– რა საზიზღარი ხარ! მძულხარ! მიღალატე, ჩემს ნდობას, ჩვენს ურთიერთობას, დედაჩემს!
– ეს ყველაფერი მე გავაკეთე, უბრალოდ ვიყიდე ბინა შენი ან სხვისი დახმარების გარეშე. ჩემი აზრით, ეს არის “ზრდასრული საქციელი”.
– უბრალოდ მშიშარა ხარ! ასეა, მშიშარა ხარ, ლუკა.
მამაკაცმა მხრები აიჩეჩა:
– ასე როგორ გაიგე? პირიქით: მამაცი ვარ, მარტომ ვიყიდე ბინა. ძმას დავეხმარე. მოკლედ, ეს ლირიკაა. მაგრამ ფიზიკა ისეთია, რომ არავინ მოგვცემს იპოთეკას დედაშენის ბინის საყიდლად. რამდენიმე წელი ლოდინი მოუწევს. ასეთია სელავი, როგორც ფრანგები ამბობენ!
– მე გაჩვენებ სელავის! – ჩუმად და გაბრაზებულად თქვა მარიმ. –მოგიწყობ ცხოვრებას. კიდევ აცეკვდები.
– ოჰ, რამდენი ენერგიაა. საწყენია, რომ ყველაფერი ნეგატივში მიდის. კარგი, წავალ, სანამ რამეს დამარტყამ. მორჩა, ძალიან მიყვარხარ, გკოცნი.
***
ყველა შოკირებული იყო ქორწილის გაუქმებით, ლუკას გარდა. იცოდა, რომ ყველაფერი სწორად გააკეთა, ძმას ქორწილამდე ბინა უყიდა და არავის მისცა უფლება, რომ სიდედრის ბინის სესხში ჩაძირულიყო.
ასე ძმასაც დაეხმარა, ფულიც სწორად დააბანდა. არ შექმნა ოჯახი იქ, სადაც პირველი გადაწყვეტილება იყო ცოლის ნათესავის საბინაო საკითხის მოგვარება, თან მის ხარჯზე. სჭირდებოდა ეს?!
