ვარ გათხოვილი და მყავს ორი შვილი. ქმართან ურთიერთობა ისეთ მდგომარეობამდე მივიდა, რომ ოჯახში მხოლოდ ნეგატივია. მას არ სურს სახლში დარჩენა, ის ღამის გასათევად სხვა ბინაში მიდის. მხოლოდ ბავშვების დასახმარებლად მოდის და ისევ მიდის. ცხოვრობს თავისი სიამოვნებისთვის: ფეხბურთი, თევზაობა, ცურვა.
ახლახან მიატოვა ძირითადი ოფიციალური სამსახური, სადაც 2015 წლიდან მუშაობდა. გადაწყვიტა, რომ „საკუთარ თავზე“ ემუშავა. სესხები აიღო, თქვა, რომ თავის გასატანად სჭირდებოდა, ახლა კი ცდილობს თავი გაკოტრებულად გამოაცხადოს. მე ეს ფული არ მინახავს, თუმცა ის ამტკიცებს, რომ ოჯახზე დახარჯა. აქვს რამდენიმე სესხი, საერთო თანხა საკმაოდ დიდია. ეს ყველაფერი ჩემს ზურგს უკან მოხდა, მე არაფერი ვიცოდი!
როცა გავიგე, შოკში ჩავვარდი. ამ სიტუაციის გამო დაიწყო პირველი კონფლიქტები. მივხვდი, რომ მატყუებდა. ამბობდა, რომ სამუშაო დღეებში 21 საათამდე მუშაობდა და მუშაობდა კვირაობითაც. შემდეგ შემთხვევით აღმოვაჩინე, რომ კვირას საკუთარი საქმეებით იყო დაკავებული. შაბათი ჩვენთვის ოჯახური დღე იყო: სახლი, საქმე, ერთად დასვენება. შაბათს თუ რაიმეს ვერ ვასწრებდით, ეს არ აინტერესებდა, ამბობდა, რომ მხოლოდ შემდეგ შაბათს შევძლებით გაგრძელებას. ადამიანი ცხოვრობდა საკუთარი ცხოვრებით და უპირველეს ყოვლისა ზრუნავდა საკუთარ თავზე და იმაზე, რაც მას მოესურვებოდა.
ახლა ის მოითხოვს, რომ არაფერი ვთქვა და ვისწავლო მისი სურვილებისა და ქმედებების „პატივისცემა“, რასაც არ უნდა აკეთებდეს. ამ შემთხვევაში ის მზადაა დამეხმაროს, მაგალითად, ჩემი უფროსი ქალიშვილი საბავშვო ბაღში ან პოლიკლინიკაში წაიყვანოს, დარჩეს ბავშვებთან, როდესაც მე სადმე წასვლა დამჭირდება. უმცროსი ჯერ კიდევ 1,5 წლისაა. როდესაც მას ბავშვებთან დარჩენა უწევს, მაშინვე ბებიასთან „მიათრევს“ (თავის მშობლებთან).
გამაფრთხილა, რომ თუ უკმაყოფილებას გამოვხატავდი, დახმარებას შეწყვეტდა და თავად მომიწევდა ყველაფერის გაკეთება. ის კატეგორიულ უარს ამბობს ჩემთან ერთ ბინაში ცხოვრებაზე. ანუ სახლში არ ათევს ღამეს და სტუმრად მოდის დროდადრო. სხვათა შორის, მას არ სურს, რომ თავად მოითხოვოს განქორწინება. ვფიქრობ, რომ ეს არის ჩემზე ზეწოლა და ფსიქოლოგიური ძალადობა.
მისი აზრით, ოჯახში ეს მდგომარეობა ჩემს გამოა. მადანაშაულებს, რომ მას შენიშვნებს ვაძლევ. მთავაზობს, რომ უბრალოდ ჩუმად ვიყო და მაშინ „მშვიდად ვიცხოვრებთ“. უნდა ჩავთვალო, რომ რასაც არ უნდა აკეთებდეს, ყველაფერს ოჯახისთვის აკეთებს. მინდა, რომ რაც შეიძლება შორს გავაგზავნო, მაგრამ არ ვიცი, დეკრეტულ შვებულებაში მარტომ როგორ მივხედო ბავშვებს. უმცროსი ბავშვი ბაღში ერთი წლის მერე უნდა მივიყვანო.
მეჩვენება, რომ მას ოჯახი საერთოდ არ სჭირდებოდა. უბრალოდ, სიყვარული გაქრა, ოჯახი კი – დარჩა. თავიდან „დამდევდა“, ცოლობას მთხოვდა და მპირდებოდა, რომ ყველაფერს გააკეთებდა ჩემთვის და ჩვენი ოჯახისთვის. ამბობდა, რომ შვილები უნდოდა. ახლა კი, როგორც ჩანს, დაიღალა. თუმცა ის ირწმუნება, რომ უყვარს ბავშვები და მზადაა მათთვის ყველაფერი გააკეთოს.
ასე ცხოვრება არ მინდა, მაგრამ ჩემს სიტუაციაში განქორწინება არაფერ კარგს არ მომიტანს, გარდა „თავისუფალი“ ქალის სტატუსისა. მინდა მას ამ ყველაფრისთვის სამაგიერო გადავუხადო, მაგრამ არ ვიცი როგორ…
