ჩვენი მშობლები დაიღუპნენ. მე ოჯახთან ერთად საზღვარგარეთ ვცხოვრობ, ჩემი და სამშობლოში მარტოა. მუდმივი სამსახური დიდი ხანია არ აქვს. თითქოს სამსახურს პოულობს, მაგრამ 1,5–2 თვის შემდეგ ან უმიზეზოდ გაცდენას იწყებს ან უფროსების გაუფრთხილებლად ბიულეტენს ხსნის ან უბრალოდ წყვეტს სამსახურში სიარულს და ახლის ძებნას იწყებს. ასე ხდება უკვე რამდენიმე წლის განმავლობაში.
დედასთან ერთად ცხოვრობდა. დედას უნარები შეზღუდული ჰქონდა, მრავალი წელი არ მუშაობდა, პენსიაც მცირე ჰქონდა, ამიტომ ფინანსურად მე ვეხმარებოდი. ახლა, როცა დედა გარდაიცვალა, ჩემი და მარტო დარჩა და უკვე 4 თვეა სამსახურში ძველებურ ალიაქოთშია. ხან დეფიციტი აქვს, ხან უფროსს ეჩხუბა, ხან კომპანიას რაღაც პრობლემები აქვს, ხელფასს აგვიანებენ ან საერთოდ არ უხდიან და ა.შ. მას შემდეგ ორჯერ უკვე ცოტა დავეხმარე ფინანსურად.
ახლა ვშიშობ, რომ განზრახ ცდილობს „კისერზე დამაჯდეს“. თვლის, რადგან საზღვარგარეთ ვცხოვრობ, კარგი ხელფასი მაქვს და არ გავღარიბდები, თუ მასაც ვარჩენ. ადრე სამსახურს წყვეტდა, თუ შეყვარებულს იპოვიდა და ის არჩენდა. 25 წლისაა, ჯანმრთელი და ჭკვიანი გოგოა, ხელს არაფერი უშლის იმუშაოს და საკუთარ ცხოვრებაზე პასუხი აგოს. ძირითადად, მაღაზიაში გამყიდველად მუშაობს, შაბათ–კვირას ტელევიზორს უყურებს.
ჩვენს ბინაში უფასოდ ცხოვრობს, კომუნალურ გადასახადსაც არ იხდის და დაორსულებაზე ოცნებობს. ერთი მხრივ, ჩემი და ძალიან მიყვარს და ვნანობ, რომ მარტო დარჩა. ახლა მის გვერდით არც შეყვარებულიც, არც ნათესავი, არც ნამდვილი პროფესია აქვს, არც ცხოვრების მიზანი, მაგრამ მეორე მხრივ, ვადანაშაულებ (ჩემს თავსაც), რომ დედაზე ვერ იზრუნა.
ბევრჯერ ვთხოვე, შეეცვალა ცხოვრებისადმი დამოკიდებულება, ვთხოვე კულინარიულ კოლეჯში სწავლა დაემთავრებინა ან სხვა პროფესიული კურსი. უშედეგოდ. ყოველთვის დახლთან იდგა. ბევრ სუპერმარკეტს და ქსელურ კაფეს აქვს თანამშრომლების დაწინაურების სქემები და ტრენინგი სამუშაოზე. ყოველ ჯერზე, როცა ახალ საქმეს იწყებდა, ანათებდა, აღწერდა, როგორ შეძლებდა პროფესიონალურად განვითარებას, ამ პროგრამის ფარგლებში სწავლას, მაგრამ ყოველთვის იწყებოდა რაღაც პრობლემები.
დედა ძალიან განიცდიდა, რომ ჩემს დას მუდმივი პრობლემები ჰქონდა სამსახურში და ურთიერთობებში. ამან გამოიწვია წნევის მატება, ჯანმრთელობის პრობლემები ნერვიულობის ნიადაგზე. აი, რა გამოიწვია. ვბრაზობ დაზე ასეთი უყურადღებობისა და დამოკიდებულების გამო. ჩვენს საერთო ბინაში ცხოვრობს და არ მინდა, რომ იქ მიიყვანოს ვიღაც სულელი, ოღონდ კი კაცმა ფული მისცეს. საერთოდ არ მახარებს, რომ ჩვენს ბინაში შეიძლება შეწყვიტონ დენის ან წყლის მიწოდება გადაუხდელობის გამო ან სასამართლომ ბინა წაართვას.
ჩემი დედამთილიც იმავე ქალაქში ცხოვრობს, სადაც ჩემი და. დედამთილი წინააღმდეგი არ არის, რომ ბანკში მივიდეს და ჩვენი ბინის კომუნალურებიც გადაიხადოს. ახლა ვსწავლობ, რა გადასახადები უნდა განხორციელდეს დროულად, როგორ მივიღო მტკიცებულება, რომ მე ვიხდი კომუნალურებს და არა ჩემი და. ჩვენს სადარბაზოში დიდხანს ეკიდა ცნობა ზედა სართულზე არსებულ ბინაზე, რომ ასახლებდნენ კომუნალური გადასახადების გადაუხდელობის გამო.
ბინა იმ ადამიანების საკუთრება იყო. ჩვენი ბინაც პრივატიზებულია. მემკვიდრეობის გაფორმების შემდეგ ჩემი იქნება 2/3 წილი, ჩემი დის – 1/3. სულელური სიტუაცია გამოდის. იმის ნაცვლად, რომ ყველა საკითხი შევათანხმო დასთან, რომელიც ჩვენს ბინაში ცხოვრობს, მიწევს თავად გადავწყვიტო მარტივი საკითხები შორიდან, რადგან მისი ნდობა არ შეიძლება.
ცოტა ხნის წინ ვილაპარაკეთ. მითხრა, რომ სამსახური იპოვა, მაგრამ ხელფასი მხოლოდ 1 თვის შემდეგ იქნებ, მანამდე კი სამგზავრო ფულიც არ აქვს. დედამთილის ხელით გავუგზავნე ცოტა ფული, ერთი თვე რომ ეყოს. რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს? არ მინდა მისი რჩენა, მაგრამ პასუხისმგებლობის გრძნობა მაქვს, რადგან მისი და ვარ. რატომ ვერ მოდის გონს?
