გათხოვილი ვარ. ქმართან რამდენიმე წლის განმავლობაში ბედნიერად ვცხოვრობდი. ორი შვილი გვყავს, უმცროსი ახლა 1,5 წლისაა, ჯერ კიდევ დეკრეტულ შვებულებაში ვარ. ჩვენს ოჯახში ყველაფერი შეთანხმებული იყო, შვილები ორივეს გვინდოდა. ქმარს ძალიან სურდა ოჯახი, მისი მეგობრების უმეტესობა დაოჯახებულია. ამ ბოლო დროს შევამჩნიე, რომ ის საკუთარ თავში იკეტებოდა. მიზეზი ჩემთვის გაუგებარი იყო. ერთადერთი აშკარა პრობლემა იყო ფინანსური პრობლემა. დიახ, ზოგჯერ ძალიან რთულია. თუმცა ყოველთვის მეგონა, რომ ეს დროებითი სირთულეებია. დეკრეტული შვებულება მუდმივი არ არის, ვგეგმავდი სამსახურში გასვლას და ფულის გამომუშავებას.
ჩემი შიში ჩემი ქმრის გაუცხოებასთან დაკავშირებით თურმე ამაო არ ყოფილა. ერთ ღამეს გავიგონე, როგორ ესაუბრებოდა ტელეფონზე ვიღაც გოგოს. მან ეს არ უარყო, მაგრამ რაღაც სულელური საბაბი მოიგონა. თქვა, რომ ის სხვა ქალაქიდან იყო. ერთმანეთი მაშინ გაიცნეს, როდესაც ის რამდენიმე დღით იყო იქ ჩასული სამუშაოდ. ისინი მხოლოდ რამდენიმე თვეა რაც ურთიერთობენ: მესიჯებს უგზავნიან ერთმანეთს ან ტელეფონზე საუბრობენ, მეტი არაფერი.
მოგვიანებით გავიგე შოკისმომგვრელი ინფორმაცია: მათ გადაწყვიტეს ერთად ცხოვრება, ის სხვა ქალაქიდან უნდა გადმოვიდეს მასთან. მას ჰყავს შვილები წინა ქორწინებიდან, რომლებიც ჯერ არ გაუცვნია. მაგრამ ის არაფერს მეუბნება და არ მიდის, რადგან ჯერ ფიქრობს, როგორ უნდა გაიყოს ყველაფერი. ჩვენ უნდა მოვაგვაროთ ეს საკითხი. თან, ამ ყველაფერს ჩემთან კი არა, მასთან განიხილავს. წარმოიდგინეთ, ცოლისთვის არაფერი უთქვამს, სხვა ქალი გადმოჰყავს თავისთან სხვის შვილებთან ერთად და ჩვენს ქონებას უჩემოდ ყოფს.
ის ქალი კი ისეთი სამართლიანი და თანამგრძნობია. ამბობს, რომ არ სურს მასზე ზეწოლა, მაგრამ ამავდროულად რჩევებს აძლევს, თუ როგორ მიმატოვოს. შოკიდან რომ გამოვედი, მშვიდად ვუთხარი, რომ მას არ ვიჭერდი. მაგრამ ის არ მიდის. ჩემთან ერთად სძინავს, ბავშვების მოვლაში მეხმარება, მათ ეთამაშება და ასრულებს საკუთარ მოვალეობებს სახლში, როგორც ადრე. მას შეუძლია მთელი დღე იხუმროს. გამუდმებით ქათინაურებს მეუბნება, გრძნობებმა გამოიღვიძა ჩემს მიმართ.
მომხდარის შემდეგ ოჯახის ატმოსფეროში ძლიერი დაძაბულობაა. მე არ მაქვს დიდი სურვილი გადავარჩინო ჩემი ოჯახი ნებისმიერ ფასად. ძალიან ნაწყენი ვარ და შინაგანი განცდები მაქვს. ბავშვებით მამაკაცის შეკავება, სისულელედ მიმაჩნია. მისდამი ნდობა აღარ მაქვს, მხოლოდ ჩემი სიყვარულის იმედად ვერ ვიქნები. ძალიან ვნერვიულობ, რომ მასთან ერთად მსჯელობს ჩვენი ქონების გაყოფაზე. სავარაუდოდ, ეს კარგს ვერაფერს მომიტანს, მე საკუთარ თავზე და ბავშვებზე ვფიქრობ.
არ მინდა ნაქირავებ ბინაში ცხოვრება, მით უმეტეს, რომ არ ვმუშაობ. არ მაქვს ჩემი უმცროსი შვილის ფასიან საბავშვო ბაღში მიყვანის შესაძლებლობა და დამხმარეც არავინ მყავს. საბავშვო ბაღამდე ექვსი თვე დარჩა, მერე სამსახურში დავბრუნდები. ვცდილობ გავარკვიო, როგორ მოხდა ეს ყველაფერი, რა აკლდა მას ოჯახში, რა დავაშავე. ღირს ოჯახის გადასარჩენად რაიმე ზომების მიღება თუ ყველაფერს თავი დავანებო? იქნებ, ეს უბრალოდ მისი ახირება იყო და ამით რაღაცის დამტკიცებას ცდილობდა?
არ მესმის, როგორ მივიღო მისი ქმედებები. ამბობს, რომ ვუყვარვართ მეც და ბავშვებიც, გვაფასებს, მაგრამ იქაც (იმ ქალთან) რაღაც გრძნობა გაუჩნდა და ვერ უშვებს. მეჩვენება, რომ თუ რაიმეს მოვიმოქმედებ, რომ დარჩეს, არსად წავა. მაგრამ მე არ მესმის, გვჭირდება თუ არა მე და ბავშვებს. არავისთვის რჩევის კითხვა არ შემიძლია. ჩემმა ქმარმა ამის შესახებ ნათესავებთან საუბარი ამიკრძალა. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე…
