როგორ ადამიანს შეიძლება ეწოდოს კეთილი? ის, ვინც მთელ თავს გასცემს სხვების სასარგებლოდ? თუ დასახმარებლად მოდის მხოლოდ მაშინ, როცა ამას სთხოვენ? საყვარელი ადამიანების ცხოვრებაში დოზირებულად ყოფნა ხელოვნებაა. ბალანსი გატეხილი გულებისა და გაუგებრობისგან გვიხსნის. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ადამიანს ელოდება ილუზიების მტკივნეული კოლაფსი.
როგორ ადამიანს შეიძლება ეწოდოს კეთილი?
მე და ჩემმა მეუღლემ მთელი ცხოვრება შვილის გარშემო მოვაწყვეთ. მიშა გვიან შეგვეძინა და ვცდილობდით, მთელი სიყვარული მისთვის მიგვეძღვნა. თავად არასრულ ოჯახში გავიზარდე და დედის მზრუნველობა მაკლდა, ამიტომ გადავწყვიტე, რომ მიშა ამ ტკივილს ვერ იგრძნობდა. ვმუშაობდით დაუღალავად და შვებულება მხოლოდ გვესიზმრებოდა. ერთადერთი შვილის კეთილდღეობა პირველ ადგილზე იყო.
როცა ვაჟი სკოლაში სწავლობდა, მეზობელ სახლში ბინა ვუყიდეთ. 10 წლის განმავლობაში იპოთეკის გადახდა მოგვიწია, მაგრამ ეს ტვირთი დავძლიეთ. მიშა უნივერსიტეტს ამთავრებდა და მისი მომავალი ოჯახის საცხოვრებელი უკვე თავის დროს ელოდა. რთული იყო, მაგრამ სრულიად გამართლებული.
როცა ქორწილში გასაღები გადავეცი, რძალს და მძახალს გრძნობების მოზღვავებისგან ცრემლები წამოუვიდათ. მძახალი ტრაბახობდა, რომ მისი ქეთისთვის ყველაფერს გააკეთებდა, მაგრამ ღირსეული მზითევი მაინც ვერ მისცა.
არც ერთი დღე დედის გარეშე
ახალგაზრდა ოჯახზე ზრუნვაც ჩემი და ჩემი მეუღლის მხრებზე გადმოვიდა. ყოველთვის მზად ვიყავით და ვეხმარებოდით, რითაც შეგვეძლო. აბა, რა საჭიროა დედა და მამა? არ მეზარება მათთვის ვახშმის მომზადება, რადგან მე სამსახურს 5 საათზე ვამთავრებ, რძალი – 7–ზე. სიამოვნებით ვალაგებ მათ ბინას, მიმაქვს შინ გამომცხვარი ღვეზელები, სასურსათო პროდუქტები მაღაზიიდან, რაღაც ახალი ნივთი ბინისთვის.
ქეთიმ რამდენჯერმე მკითხა, სად რა დევს მათ სახლში. ფაქტობრივად, ჩემს შემდეგ დიდი საქმე არ რჩება. გასაგებია, რადგან მთელ თავს შვილებს ვუძღვნი, ძალ–ღონეს არ ვზოგავ.
ყველაფერი კარგად იქნებოდა, მაგრამ როცა ძვირფასი ადამიანებისთვის ცხოვრობ, ელემენტარული „მადლობის“ მოსმენა გინდა. ისინი კი მადლობის ნაცვლად ისე „გეფერებიან“, რომ მხოლოდ კორვალოლით თუ გამოფხიზლდები. როგორ არის ეს შესაძლებელი?
დედა, გარეთ!
გუშინ დღე ჩვეულებისამებრ დაიწყო. სამსახურში 8–ზე უნდა ვიყო, ანუ 7–ზე უკვე ახალგაზრდების კართან ვიდექი. არ მიჭირს დილით ადრე ადგომა და ახალი ბლინების გამოცხობა ან კატლეტის შეწვა საუზმეზე. გაიღვიძებენ და სამზარეულოში უკვე დახვდებათ ხელნაკეთი საჭმელი.
ამჯერად მოვიტანე შემწვარი კერძი და ფარდა სამზარეულოსთვის. ბაზრობაზე ნათლიას ავართვი ლამაზმანი ღიღილოთი. იდეალურად მოუხდება თეფშებს და სუფრას, რომელიც გასულ კვირას ვიყიდე ბავშვებისთვის.
ჩემი რძლის აღტაცების და მადლიერების მოლოდინში კარის გაღება ჩემი გასაღებით ვცადე. გასაღები ვერ მოვარგე, ვერც ასე, ვერც ისე. დავიბენი. ხორცით სამსახურში ხომ არ წავიდოდი და ზარი დავრეკე.
შვილმა კარი გააღო. შესვლა ვცადე, მაგრამ ზღურბლზე გაიყინა და ხელები გადაიჯვარედინა. კერძის თეფშს ვაწვდი და ფარდაზე ვუყვები. ვხედავ, მიშას თვალები ჩაუწითლდა. კბილები ისე დააკრაჭუნა, რომ ყვრიმალები დაებურცა.
„და რა, მადლობა უნდა გითხრა?“ – უკმაყოფილოდ და საყვედურით მიპასუხა. „დედა! დილის 7 საათია! რა საჭიროა ასე ადრე მოსვლა? გაფრთხილებ: კიდევ ერთი ასეთი ვიზიტი და გადავალთ. მისამართს არ გეტყვით“.
კარი პირდაპირ ცხვირწინ დამიხურა. არც ფარდა აიღო, არც საჭმელი. მომიწია მეზობლების გაღვიძება და უხერხულად თხოვნა, რომ გადაეცათ ბავშვებისთვის, როცა გაიღვიძებენ.
უმადური ბავშვები
სამსახურში გულდამძიმებული წავედი. ტირილი მინდოდა. რატომ ასე? როგორ შეუძლიათ ბავშვებს იყვნენ ასეთი გულგრილები და უმადურები საყვარელი მშობლების მიმართ?
მე და მამამისი მთელი გულით მათკენ ვართ. მზად ვართ, ბოლო პერანგი გავცეთ. სადაც არ უნდა გაიხედოთ, მშობლები შვილებს უსახსროდ გარეთ აგდებენ და აქეთ ითხოვენ ზრუნვას. ჩვენ კი ყველაფერს გავცემთ. ვერც იპოვით ჩვენნაირ მშობლებს! ის კი: „რატომ მოდიხარ?“ როგორ ადამიანს შეიძლება ეწოდოს კეთილი – ვინც მოითმენს და დაივიწყებს ამ სიტყვებს თუ ეცდება შვილები ჭეშმარიტ გზაზე დააყენოს?
ერთს ვიტყვი: ჩემი მიშა ასეთი არასდროს ყოფილა. დარწმუნებული ვარ, რძალმა თავი გამოიჩინა და ვაჟი ჩემს წინააღმდეგ აღმართა. შეუძლებელია, ბავშვი ასე ერთ წამში შეიცვალოს.
