დანაშაულის გრძნობა არის სამკურნალო ნარევი და შხამი ერთ ბოთლში. ერთი მხრივ, სინდისს ამხელს. გვესმის, რომ ახლობელთან მიმართებაში უსამართლოდ მოვიქეცით. მეორე მხრივ, ხალხი იყენებს დანაშაულის გრძნობას, რომ მათ დაკრულზე ცეკვა გვაიძულოს. ასე ჩვენი ამბის გმირიც ორ ცეცხლს შუა ჩავარდა. ღვიძლი შვილი გულგრილობასა და სიხარბეში ადანაშაულებს, მაგრამ აქვს ამის უფლება?
დანაშაულის გრძნობა
ჩემი ვაჟისა და ქალიშვილის გულისთვის საზღვარგარეთ სამუშაოდ წავედი. ვინ დაეხმარება მათ ჩემს გარდა? ქმრის იმედი არ მაქვს. ეგოისტია და თვლის, რომ რადგან მას მშობლებმა არაფერი აჩუქეს, შვილებისთვისაც არ ღირს გარჯა. გავაჩინეთ, ცხოვრება მივეცით და ამით მორჩა, თავისუფლები არიან.
ჩვენ საბჭოთა კავშირში გავიზარდეთ, ახლა სხვა დროა. ბავშვებს დახმარება სჭირდებათ, რომ ფეხზე დადგნენ. ეს ჩვენი, როგორც მშობლების წმინდა მოვალეობაა. მთავარია, რომ შესაძლებლობა არსებობდეს.
ჩვენი მწირი ხელფასით კი ვერაფერს გახდები. ზოგჯერ საყოფაცხოვრებო წვრილმანზეც არ გვყოფნიდა, რა უნდა ვთქვათ უძრავი ქონების შეძენაზე. ასე ცხოვრება შეუძლებელი იყო, ამიტომ მივიღე გადაწყვეტილება: საზღვარგარეთ უნდა წავიდე სამუშაოდ.
იტალია მომეწონა, რადგან ჩემი ბიძაშვილი 5 წელი იქ ცხოვრობდა და მუშაობდა. მასთან ჩასვლა შემომთავაზა. ქმარმა დამახასიათებელი გულგრილობა გამოიჩინა. „თუ გადაწყვიტე, წადი, არავინ გაკავებს“ – მხოლოდ ეს თქვა. წლების განმავლობაში ერთმანეთს დავშორდით. ერთად მხოლოდ შვილების და ყოფის გამო ვიყავით. მისთვის კარგიც იყო, რომ საზღვარგარეთ წავსულიყავი. ფულსაც ვიშოვი და თვალშიც არ გავეჩხირები.
ყველაფერი ოჯახისთვის
მიზანი მქონდა, ვისთვისაც უნდა მემუშავა: უფროსი ვაჟი და ქალიშვილი. იმ დროისთვის, როცა ქალიშვილმა დაოჯახება გადაწყვიტა, უკვე შევაგროვე ბინის ფული. შვილს ორი ვარიანტი შევთავაზე: ცხოვრება ჩვენს ორსართულიან სახლში ან საკუთარ საცხოვრებელში.
პირველი ვარიანტი რომ აერჩია, სახლის რემონტში ჩავდებდი ფულს. ქალიშვილმა ცალკე ცხოვრების სურვილი გამოთქვა, ამიტომ ქორწილზე ოროთახიანი ბინა ვაჩუქე. ამის შემდეგ დავიწყე ფულის დაგროვება საკუთარი სახლის მოსაწესრიგებლად.
ჩვენს სახლში რემონტი ბოლოს 40 წლის წინ გავაკეთეთ, ამიტომ დიდ ფულს საჭიროებდა. რამდენჯერ ვინანე, რეკონსტრუქციის დაწყება, ვერ დავთვლი. ახლის აშენება უფრო მარტივია, მაგრამ ახლა რა უნდა გავაკეთო. რადგან დავიწყე, უნდა დავასრულო.
მომთხოვნი ვაჟი
აქ როგორც ჭექა–ქუხილი მოწმენდილ ცაზე! ვაჟმა საცოლე მოიყვანა გასაცნობად და მალე დაქორწინების სურვილი გამოთქვა. უფრო მეტიც, უნდა მასაც ბინა ვუყიდოთ, როგორც ქალიშვილს.
რა თქმა უნდა, ახალი ამბავი გამიხარდა, მაგრამ დავღონდი. კიდევ ერთი ბინის ფული არ მქონდა, ყველაფერი ჩვენს სახლზე დავხარჯე. სწორედ ამიტომ, ჩემს ვაჟს და რძალს დროებით ჩვენთან ერთად ცხოვრება შევთავაზე. თავიდან დავეხმარებით და ოთხივე უფრო სწრაფად დავასრულებთ რემონტს.
რძალი გაჯიუტდა: სოფელში ცხოვრება არ სურს. ვაჟმა დაიჟინა. თუ ფული არ მაქვს, უნდა ვისესხო. ამ იდეაზე მაშინვე უარი ვთქვი. არ ვიცნობ წესიერ ადამიანს, ვინც 35 ათას ევროს მასესხებს. ასე უფროსი ვაჟის ბინის საკითხი თავისთავად დაიხურა.
დანაშაულის გრძნობა: ნაწყენი დედაზე
შვილმა ჩემზე წყენა გულში ჩაიდო. ბოლოს მითხრა, რომ მისი და ყოველთვის უფრო მეტად მიყვარდა და გაქრა ჩვენი ცხოვრებიდან. ჩვენთან სტუმრობა შეწყვიტა, ზარებსაც აღარ პასუხობს. ახლახან კი ჩემი შვილიშვილი დაიბადა. ოღონდ ეს სასიხარულო ამბავი სხვებისგან გავიგე.
ძალიან მინდოდა ჩემი ოჯახისთვის მიმელოცა. იტალიიდან 200 ევრო გავუგზავნე, მაგრამ შვილმა უარი თქვა. ჩემი ფული არ აიღო. სიტყვებით ვერ გამოვცემ, როგორ ჩამწყდა გული! ეს 35 ათასი რომ მქონოდა, ბოლო კაპიკამდე ჩემს შვილს მივცემდი!
რაც შეეხება მძახლებს, მათთან საქმე არ აქვთ. მათ მიმართ არ აქვთ პრეტენზიები, დახმარებას არ სთხოვენ. მთელი პასუხისმგებლობა მე დამაკისრეს, რადგან ფულის საშოვნელად წინ და უკან დავდივარ. მაგრამ არავინ უშლის ხელს საზღვარგარეთ წავიდნენ და მომავლისთვის ფული იშოვონ.
