ნორმალურია, როცა ცდილობ ახლობლების ცხოვრების გამარტივებას. ასე ვაგრძნობინებთ, რომ გვიყვარს და მათზე ვზრუნავთ. აი, როცა ოჯახი და ახლობლები მსგავს ქცევას ვალდებულად თვლიან და შენს ყოფაზე ცხოვრებას ცდილობენ, კარგი მიზეზია, გაჩერდეთ და დაფიქრდეთ. იქნებ, ცხოვრების ამ ეტაპზე რაღაცას არასწორად აკეთებთ.
ხანდახან ასე ხდება, როცა ქორწინებაში ვინმე იღლება თავისი პასუხისმგებლობით და თავის არიდებას ცდილობს. მაშინ მეორე პარტნიორს სხვა გზა არ რჩება გარდა იმისა, რომ პასუხისმგებლობის დამატებითი ტვირთი აიღოს და როგორმე გააგრძელოს ამ რეჟიმში არსებობა. ხშირად ეს სამწუხაროდ მთავრდება. ვინ იცის, იქნებ იმის მიუხედავად, რომ ოჯახი ყოველთვის პირველ ადგილზე უნდა იყოს ადამიანისთვის, არის სიტუაციები, როდესაც განქორწინება ყველა შესაძლო გადაწყვეტილებას შორის ერთადერთი სწორი გამოსავალია.
ოჯახი და სხვები
ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ 40 წლის იუბილეს არა ოჯახის წრეში, არამედ უცხო ქვეყანაში სასიამოვნო, თუმცა არც ისე ახლობელი ხალხის გარემოცვაში აღვნიშნავდი. არადა დღემდე ცოლი და მოზარდი ვაჟის დედა ვარ. როგორ მოხდა? როგორც ჩანს, რაღაც მომენტში ნაჩქარევად, დაუფიქრებლად მოვიქეცი. ახლა ჩემი არასწორი საქციელის ნაყოფს ვიმკი.
7 წლის წინ ჩვენს ოჯახში რთული პერიოდი დადგა. შვილს საავადმყოფოში იმედგამაცრუებელი დიაგნოზი დაუსვეს და ჯანმრთელობის აღდგენას დიდი თანხა სჭირდებოდა. ჩემი და ჩემი მეუღლის დანაზოგი საკმარისი არ იყო, თუმცა ჩემი ქმარი, ზურა, პატიოსნად მუშაობდა თავის კომპანიაში, არც ერთი დღე არ გაუცდენია. ჩვენი ბინა ზედა სართულის მეზობლებმა დატბორეს და მათგან კომპენსაციის მიღება შეუძლებელი იყო. საოჯახო ავტომობილიც ძრავის არეში უცნაურ ხმებს გამოსცემდა და იმაზე ფიქრიც არ მინდოდა, რა დაჯდებოდა შეკეთება.
რთული პერიოდი
მოკლედ, მძიმე დრო გვქონდა. იმ დროს არსად არ ვმუშაობდი და რამდენიმე უძილო ღამის შემდეგ გადავწყვიტე საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასვლა რამდენიმე წლით. მინიმუმ, ჩვენი 10 წლის ვაჟის ოპერაციის ფული რომ გადამეხადა. ქმარმა გამიგო, დიდხანს არ სურდა გარემოებასთან შეგუება, მაგრამ ბოლოს დამთანხმდა. ასე ერთ შეძლებულ ევროპულ ოჯახში მომვლელი გავხდი.
ალბათ, ასეთი სამუშაოს მოვალეობების შესახებ ყველამ იცის, ამიტომ აქ აღარ ვისაუბრებ. კარგად მიხდიდნენ, ამიტომ რამდენიმე წლის შემდეგ საკმარისი ვიშოვე ბავშვის დასახმარებლად და სხვა პრობლემების გადასაჭრელად, მაგალითად, ბინის გასარემონტებლად. მე და ჩემს ქმარს სიხარბემ შეგვიპყრო, რადგან ყველაფერი ასე კარგად მიდიოდა, გადაწყდა, უცხო ქვეყანაში მუშაობა გამეგრძელებინა.
მაშინ მეუღლე ხშირად მიკავშირდებოდა ვიდეოს საშუალებით. ვხედავდი, როგორ ვენატრებოდი ჩემს ქმარ–შვილს. როგორ წუხან ჩემი კაცები და ინტერესდებიან ჩემი ცხოვრების ყველა ასპექტით. ხომ არ დავიკელი, ხომ არ დავიღალე, რა მივირთვი საუზმეზე, სადილზე? და სხვა წვრილმანი, რომელსაც შენთვის ყოველთვის აღნიშნავ. მოგვიანებით, ჩემი შვილის წარმატებული ოპერაციიდან გარკვეული პერიოდის შემდეგ ჩემს მიმართ დამოკიდებულება შეიცვალა და არა უკეთესობისკენ.
ოჯახთან ურთიერთობა
ქმარი შეთანხმებულ დროს მირეკავდა, როცა პასუხის გაცემის საშუალება მქონდა. ზოგად თემებზე ღიმილით ვსაუბრობდით და სულ უფრო ხშირად მესმოდა ყოველდღიური კომპლიმენტები, მაგრამ ზურას სახე მკვეთრად ეცვლებოდა, როცა ფულზე ვკითხავდი. რამდენია ოჯახის ბიუჯეტი, რამდენი დახარჯა და რაზე? ეს კითხვები მასში სიბრაზეს და აგრესიას იწვევდა, არადა ყველა უფლება მქონდა ინტერესი გამომეხატა ჩვენი ფინანსური მდგომარეობის მიმართ ყველა გარემოების გათვალისწინებით.
ასე ძალიან დიდხანს გაგრძელდა. რაღაც მომენტში ყველაფრის მიშვება გადავწყვიტე, მერე გადავიფიქრე. დავიწყეთ კამათი, რაც საკმაოდ რთულია მორალურად. სხვა ქვეყანაში დაქალები არ მყავდა. სამუშაოდ ჩამოვედი და არა ხალხის გასაცნობად. ბოლოს შვილმა ყველაფერს წერტილი დაუსვა. მიამბო, რაში იყო საქმე.
ვშიშობდი, რომ ჩემს არყოფნაში მეუღლემ სხვა ქალი იპოვა და ჩვენი დანაზოგის უმეტეს ნაწილს მასზე ხარჯავდა. დამიჯერეთ, ასე ხშირად ხდება. ყველაფერი სხვაგვარად აღმოჩნდა. თამაში დაიწყო. ნებისმიერ სპორტულ შეჯიბრებაზე ფსონს დებდა, როგორც დამოკიდებული ადამიანი. შვილმა ასე აღწერა: სამსახურის შემდეგ მამა მოდის და პირველ რიგში, გამოცვლის გარეშე, კომპიუტერს რთავს. გვერდით ლუდს იდებს და აკვირდება ფეხბურთის, ჩოგბურთის და სხვა თამაშს. ხანდახან სადილიც ავიწყდება.
ქმარმა ჩემს პროტესტს დუნედ და სინანულის გარეშე უპასუხა. დიახ, ცოტა გადავაჭარბე. ამბობს, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, მაგრამ დღემდე არ აღიარებს, რამდენი დახარჯა თავის „გართობაზე“. მხოლოდ მეუბნება, რომ სამშობლოში დაბრუნება ვიჩქარო. ასეთი ამინდია ჩვენს ურთიერთობაში.
ოჯახი და სხვები
მესმის, რომ ადრე ყველაზე შრომისმოყვარე ცოლი არ ვიყავი. სახლში ვიჯექი და არაფერს ვაკეთებდი, თავს უფლებას ვაძლევდი ინტერნეტით რამე შემეკვეთა. ვითხოვდი დასასვენებლად წასვლას, ფართო ჟესტებს და მსგავს რამეს. ბინა ჩვენი იყო, ერთადერთი ვაჟი და ქმარი სამსახურში კარგი ხელფასით, რა შეიძლება მომხდარიყო?!
ახლა, გამარჯობა, მოვედით. ჩემი შვილი გაიზარდა, მალე სრულწლოვანი გახდება. „ზრდასრული“ პრობლემების უმეტესობას თავად შეუძლია გაუმკლავდეს, მაგრამ ჩემთვის ისევ პატარა, გამხდარი ბიჭია, რომელიც სახლში დავტოვე. ქმარი შეიცვალა, სხვა ადამიანი გახდა და უცნობია, შეიცვლება თუ არა უახლოეს მომავალში. თავად დიდი დრო დავხარჯე უცნობია რისთვის, არაფერს ვამბობ ჩემს ახალგაზრდობაზე, რომელიც აღარ დაბრუნდება.
40 წელი უკვე ასაკია. არა, არ ვამბობ, რომ ახლა ტრანსპორტში ადგილი უნდა დამითმონ, მაგრამ გოგოს ვეღარ დამიძახებთ. ვწუხვარ, რომ ამ ასაკში მარტო ვარ, ოჯახისა და მეგობრების გარეშე. რა უნდა გავაკეთო, თუ დაბრუნების უბრალოდ მეშინია? დავბრუნდე სახლში და დავრწმუნდე, რომ ჩვენი ბინა ისევ საშინელ მდგომარეობაშია, მანქანა გაყიდული, თავად ვალებში ჩაფლული? როგორ შევძლებ თავის ხელში აყვანას? ამისთვის არც მორალური, არც ფიზიკური ძალა არ მაქვს.
