საოჯახო ბიუჯეტის შედგენა ვერ მოითმენს სავარაუდო გათვლებს. ყველაფერი უნდა იყოს ზუსტი, ნათელი და თვალსაჩინო. ისე, რომ ნებისმიერ მომენტში ციფრებს დახედო და შეაფასო, საკმარისია თუ არა თანხა მომავალი შესყიდვებისთვის და სხვა ფინანსური ინვესტიციებისთვის. სამწუხაროდ, ბევრ წყვილს ამის უბრალოდ არ ესმის, მოგება–ზარალს არასერიოზულად აღიქვამენ. შედეგად, შემდგომი გეგმები შეიძლება არ განხორციელდეს, რაც იწვევს უთანხმოებას და კამათს. ხშირად ასე ხდება ცხოვრებაში.
საინტერესოა, რომ ასაკთან ერთად ადამიანი უფრო ბრძენი ხდება და წარსულ შეცდომებს აღიარებს. ნანობს კიდეც. სამწუხაროდ, უკვე გვიანია, დაკარგულის დაბრუნება შეუძლებელია. გამოდის, სულელები საკუთარ შეცდომებზე სწავლობენ, ნამდვილად ჭკვიანები – სხვების მაგალითზე. სამწუხაროდ, ცოტას შეუძლია მათი გაგება ამ მომენტში.
საოჯახო ბიუჯეტის შედგენა
სრული პასუხისმგებლობით შემიძლია ვთქვა, რომ ახალგაზრდობაში საკმაოდ რთული ადამიანი ვიყავი, ბევრი სისულელე ჩავიდინე და ბევრი ვარიანტი დავკარგე ნორმალური ცხოვრებისთვის. ახლა 58 წლის ვარ და მესმის, ყველაფერი დროულად უნდა გააკეთო. ამ დედობრივ სიბრძნეს ვერ ვაგონებ ერთადერთ ქალიშვილს და ეს არის ჩემი მთავარი პრობლემა.
ანჯელა 12 წლის იყო, როცა მეუღლეს დავშორდი. ჩემი გეგმით ცხოვრება მინდოდა, ხოლო ქმარი ამ ცხოვრებას ვერ მთავაზობდა. გამუდმებით ვეჩხუბებოდი, ფინანსური მიღწევებისთვის მოტივირებას ვცდილობდი, მაგრამ მხოლოდ ქალების ჟურნალებში ხდება ყველაფერი ისე, როგორც ზღაპრებში. რეალურ ცხოვრებაში ადამიანი იღლება, ბრაზობს და ბოლოს ოჯახიდან მიდის.
განქორწინების მიუხედავად მივაღწიე იმას, რომ ყოფილ მეუღლეს ღირსეული ალიმენტი გადაეხადა და ბინა მე და ჩემს ქალიშვილს დაგვრჩენოდა. ვფიქრობდი, რომ სწორი მიმართულებით მივდიოდი. შედარებით ახალგაზრდა და ენერგიული ვიყავი. იმედი მქონდა, ახალ პარტნიორს ვიპოვიდი, რომ მე და ანჯელას კომფორტულად გვეცხოვრა. ჩვენ ხომ ერთხელ ვცხოვრობთ და ისე უნდა იცხოვროთ, მოკლედ, იცით.
ქალიშვილთან ერთად ცხოვრება
სინამდვილეში, ყველაფერი ისე მარტივი არ აღმოჩნდა, როგორც ვგეგმავდი. ჩემი შედარებით ახალგაზრდობის მიუხედავად, კაცები ვერ მამჩნევდნენ. ყველაფერი იმიტომ, რომ შვილი მყავდა. დიახ, ხანმოკლე რომანი ბევრს სურდა, მაგრამ გრძელვადიანი ურთიერთობა ქალთან, რომელსაც მათი თქმით „მისაბმელი“ ჰყავს, არავის სურდა. მეც არ მქონდა სურვილი, ცხოვრება დამეკავშირებინა მსგავსი აზროვნების მამაკაცებთან.
დრო გავიდა, ჩემი ქალიშვილი გაიზარდა. საკუთარ მისწრაფებებზე უკვე ხელი ჩავიქნიე და მხოლოდ ერთი რამ მინდოდა ცხოვრებაში – სიმშვიდე. თუმცა შევამჩნიე, რომ მე და ანჯელას ერთ ბინაში ყოფნა გვიჭირდა. უკვე მოასწრო სწავლა და სამსახურის პოვნა, მაგრამ შეყვარებულზე ლაპარაკი არ იყო. ჩვენი მორიგი კამათის დროს ქალიშვილმა ვერ მოითმინა და წამოსცდა ფრაზა, რომ შინაბერა დარჩება, რადგან ადგილი არ აქვს კაცის მოსაყვანად.
გადამწყვეტი მოქმედება
მინდოდა მაშინვე მეპასუხა მის პრეტენზიაზე, რომ ეს კაცს მიჰყავს პატარძალი სახლში და დედასთან ასეთი ლაპარაკი ლამაზი არ არის, მაგრამ დროულად გავჩერდი. გამახსენდა ჩემი თავი მის წლებში. უნდა ვაღიარო, გარკვეულწილად მართალი იყო. ალბათ, ის საუბარი გახდა ჩემი სხვა ქვეყანაში წასვლის მიზეზი. არა ტურისტად, არამედ სამუშაოდ. ცოტა ფული რომ მეშოვა და ანჯელასთვის პირადი სივრცე მომეწყო. იმედი მქონდა, ჩემი ეს ქმედება დედა–შვილის ურთიერთობას ოდნავ დაათბობდა.
5 წელი გავიდა. გამუდმებით ფეხზე მდგომი ვმუშაობდი კვების ობიექტში. იქ არავის ვეცოდებოდი, მაგრამ ვიცოდი, რასაც ვაკეთებდი. ამ დროში ანჯელამ შეყვარებული იპოვა. მისი გაცნობა ვიდეოზარით მოვასწარი. ახლა, როცა უკვე სახლში ვარ და მესმის, რომ ყველაზე ცუდი დრო უკან მოვიტოვე და რაღაც ფული მაქვს ჯიბეში, ერთადერთი რაც მაწუხებს, ჩემი შვილის მომავალია.
ალბათ, ჩემი ცოდვების ან კარმის გამო, ახლა ჩემი ქალიშვილი მამის პოზიციაზეა. იმ დროს, როცა ჩემთან ერთად ცხოვრობდა და ჩემი ახირებების ატანა უწევდა. ანჯელას მეუღლე უყვარს და მუდმივად ანებივრებს. მე და მძახლებმა ერთად ვუყიდეთ პატარა ბინა ახალგაზრდებს, რომ ცალკე ეცხოვრათ და დამოუკიდებელი მომავალი აეშენებინათ. ეს კარგია, სწორედ ამის გამო წავედი უცხო ქვეყანაში სამუშაოდ.
ბიუჯეტის შედგენა
მეორე მხრივ, ქალიშვილის ცხოვრებაში ზოგიერთი მომენტი მაღელვებს. დილიდან საღამომდე მუშაობს, სიძის სამუშაო დღე სტანდარტულ 8 საათსაც არ აღწევს. ამ დროისთვის აგროვებენ ფულს, რომ სიძემ მანქანა შეიძინოს და მთელი ყურადღება მიმართული აქვთ იმისკენ, რომ სიძემ მართვის მოწმობა აიღოს. დიახ, ჩემმა ქალიშვილმა ხელფასის ნაწილი უნდა გაიღოს, რომ მისმა ქმარმა მანქანის მართვა ისწავლოს.
არაფერს ვამბობ სიძის დედაზე, რომელიც კვირაში ერთხელ ან უფრო ხშირად მანიშნებს, რომ მეტი ჩავდო სიძის მომავალში. ამა თუ იმ მეთოდით, მე ხომ „ფულიანი“ ვარ. როცა ვპასუხობ, რომ შემიძლია დავეხმარო სიძეს ან იმავე მძახალს საზღვარგარეთ სამუშაოს პოვნაში, საუბარი წყდება. რატომღაც არავის სურს სახლიდან შორს მუშაობა. გასაკვირია, ეს როგორ?
ნუთუ ადრე მეც ასეთი აუტანელი და არასერიოზული ვიყავი? ქალის მოვალეობაში შედის როგორმე შთააგონოს, აიძულოს მამაკაცს მამაკაცური საქციელების ჩადენა. ჩემი თავის გვერდიდან დანახვისას მივხვდი, რომ თავად დავიმსახურე ასეთი ცხოვრება. ქალიშვილზე დღემდე ძალიან ვღელავ.
