თუ ბავშვი ადრეულ ასაკში მშობლებს პატივს არ სცემს, ამას ახალგაზრდა წყვილის ბანალურ გამოუცდელობას მიაწერენ. ასე ხდება, როცა დედ–მამა საკმარის ცოდნას არ ფლობს შვილის აღზრდის შესახებ ან მიენდვნენ მორიგ ახალმოდურ თაღლითს, რომელიც ურჩევს მშობლებს შვილი არა ტრადიციული, არამედ „პროგრესული“ გაგებით აღზარდონ. უფროსების ავტორიტეტის აღიარების და მათდამი ყოველგვარი პატივისცემის გარეშე.
ეს ჯერ კიდევ არ არის აღსასრული. ბავშვები არც ისე სულელები არიან, როგორც ერთი შეხედვით შეიძლება მოგეჩვენოთ, სწავლას ექვემდებარებიან. გარკვეული პერიოდის შემდეგ სათანადო აღზრდით მათ გაგებაში ყველაფერი ლაგდება. გაცილებით უარესია, როდესაც ზრდასრული შვილები მშობლებს უცხოებივით ექცევიან. უფრო ტრაგიკულია, როცა არ სურთ მათთან რამე საერთო ჰქონდეთ. ამ შემთხვევაში, სიტუაციის გამოსწორება უფრო რთულია. ხშირად ასე რჩება მანამ, სანამ გამოსწორება უკვე შეუძლებელია.
შვილი მშობლებს პატივს არ სცემს
ახლახან ჩემი ქალიშვილი 26 წლის გახდა. სამწუხაროდ, მე და ჩემს ქმარს შესაძლებლობა არ გვქონდა, პირადად მიგველოცა. მხოლოდ იმიტომ, რომ 2 წლის წინ საზღვარგარეთ წავიდა. ეს მთავარი არ არის. იმ დღეს მშვიდად შეეძლო ინტერნეტით დაერეკა და ეპასუხა. ჩვენ ხომ რამდენჯერმე ვცადეთ დარეკვა, მაგრამ ანას ხმა ვერ გავიგონეთ. დაკავებული იყო და დედ–მამისთვის არ ეცალა.
ანა უფროსი ქალიშვილია. გვყავს ვაჟიც, მასზე 13 წლით უმცროსი. არ მკითხოთ როგორ, უბრალოდ ასე მოხდა. ორივე შვილი ერთნაირად გვიყვარს. ჩვენს ოჯახს ასეთი მორალი აქვს. დიახ, მდიდრები არ ვართ. სოფელში ვცხოვრობთ, მაგრამ ისე მოვაწყვეთ, რომ ქალაქის ცხოვრებას არაფრით ჩამოვრჩებით. გვაქვს ტელევიზია, ინტერნეტი, იატაკი გათბობის სისტემით, ძვირადღირებული მზის პანელები დენის დასაზოგად. ყველაფერი იმიტომ, რომ თითოეულ თეთრს ვაფასებთ და ვაბრუნებთ საქმეში. არ გვაქვს მავნე ჩვევები ან უაზროდ ფულის ხარჯვის სურვილი.
ახლა ისეთი სიტუაცია შეიქმნა, რომ საკუთარ ქალიშვილს მშობლების გაგონებაც არ სურს. ურცხვად ცდილობს ჩვენთან ურთიერთობის მინიმუმამდე დაყვანას. ნებისმიერ კონტაქტზე უხალისოდ მოდის. ევროპაში საქმროც ჰყავს. მისი რამდენიმე ფოტო ვნახე სოციალურ ქსელებში. მეგობრებშიც დამამატა. ენის ბარიერის გამო ერთმანეთს ვერ ვეკონტაქტებით, თან ანას ეს ყველაფერი არ ახარებს.
ამ კვირაში გავიგეთ, რომ ქალიშვილმა დაქორწინება გადაწყვიტა. თავიდან ძალიან გამიხარდა. შესაფერისი ასაკი აქვს, მისი რჩეული, როგორც მინიმუმ, გარეგნულად ძალიან მომწონს. ამის გაგება პირადად ანასგან სასიამოვნო იყო. გამოდის, ქალიშვილს ვახსოვართ. ასეთი სასიამოვნო ამბის შემდეგ, ცივი შხაპის მსგავსად, გაისმა შემდეგი ფრაზა. უკეთესი იქნება, თუ ამ დღეს მე და ჩემი მეუღლე სახლში დავრჩებით. არსად არ წავალთ, რადგან იქ უბრალოდ მოსაწყენი იქნება. პაატა კი ძალიან პატარაა, რომ დამოუკიდებლად გაფრინდეს უცხო ქვეყანაში.
წარმოგიდგენიათ? რა თქმა უნდა, საჩუქრების, ფრენის და ცხოვრების ხარჯი პატარა არ იქნება. მარტოც რომ გავფრინდე. ნორმალური ქალიშვილი არასდროს ეტყოდა მშობლებს, რომ მათ არ ელიან ქორწილში. რაც შეეხება საქმროს პირადად გაცნობას? მძახლების გაცნობას? ახლა ხომ უცხოელების ოჯახის ნათესავები ვიქნებით. ეს ხომ უნდა გაიგო, გაიაზრო. ალბათ, ჩვენთან ჩამოსვლას არ დათანხმდებიან. განსაკუთრებით, ქალიშვილისგან მოსმენილი ამბის შემდეგ.
არ ვიცი, რისთვის დავიმსახურე ასეთი დამოკიდებულება. ხომ ვეკითხებოდი ანას, იქნებ არ მოსწონს ჩვენი აღზრდის მეთოდი. იქნებ, მძიმე ბავშვობა ჰქონდა? ხომ იცით, უფროსი ბავშვები ხშირად ჩივიან, რომ ძმის და დის დაბადების შემდეგ მათდამი დამოკიდებულება უარესდება. დუმს. თავადაც ვფიქრობ, რომ საქმე ამაში არ არის. ბოლოს და ბოლოს, ჩვენ ვუყიდეთ ევროპაში წასასვლელი ბილეთი და პირველი ხნისთვის ფულიც მივეცით. ყველაფერი, როგორც უნდოდა. განათლებაც მიიღო, მათ შორის ჩვენი უშუალო დახმარებით.
პაატა ჯერ კიდევ ძალიან პატარაა, მაგრამ დას პირდაპირ ეუბნება, რომ რამე არ მოიგონოს და ხშირად დაგვირეკოს. ანა მასთან ურთიერთობას აგრძელებს. ამისთვისაც მადლობა. და მაინც, როგორ შეიძლება ახალგაზრდა გოგოს ასეთი საქციელის ახსნა? ნუთუ იქ ნახა ისეთი ხალხი, რომლის წინაშეც დედ–მამის გამოჩენა რცხვენია? ნუთუ იქ ყველა ჩვენზე ჭკვიანი და ლამაზია?
ასეა თუ ისე, სერიოზულად ვფიქრობ, დისგან ფული ვისესხო. მარტო წავალ, უფრო ზუსტად, გავფრინდები. ქმარს არ სურს, დაე, სახლში იჯდეს, მისი პრობლემებია. მე საჩუქარს ვიყიდი, სასტუმროში ნომერს დავჯავშნი. არაფერში დახმარება არ მჭირდება. სამაგიეროდ, ვნახავ მომავალ სიძეს, მის მშობლებს, მეგობრებს. რაც მთავარია, საკუთარ ქალიშვილს თვალებში ჩავხედავ. ჩავხედავ და დაე, გაბედოს არ შემიშვას ქორწილში. როგორ ფიქრობთ, კარგი იდეაა თუ სჯობს ხელი ჩავიქნიო და არაფერი გავაკეთო? ვაჟი მეზრდება, მასაც ყურადღება სჭირდება. ქალიშვილიც უცხო არ არის, საწყენია, რომ თავი რაღაცად წარმოუდგენია.
