ოჯახში მზრუნველობა მნიშვნელოვან ადგილს იკავებს თბილი და მყუდრო ატმოსფეროს შექმნაში, სადაც თითოეული წევრი დაფასებას და სიყვარულს გრძნობს. ეს არ არის მხოლოდ ყოველდღიური მოთხოვნილებების უზრუნველყოფა, არამედ ახლობლების ემოციური მდგომარეობისადმი ყურადღების გამოჩენა, რთულ წუთებში მხარდაჭერა და საერთო წარმატებისთვის სიხარული. მზრუნველი ოჯახი შვილებს ასწავლის თანაგრძნობას, ემპათიას და სხვების პატივისცემას, საფუძველს უყრის მათ მომავალ ინტერპერსონალურ ურთიერთობებს. ასეთ გარემოში ადამიანს შეუძლია სრულად გამოავლინოს პოტენციალი, რადგან იცის, რომ ყოველთვის მხარს დაუჭერენ, გაუგებენ და სიყვარულით მიიღებენ.
თუმცა ადამიანური ფაქტორი აქაც თავის როლს თამაშობს. ოჯახის წევრებმა ერთმანეთში შეიძლება იკამათონ ყველაზე სულელური და უმნიშვნელო მიზეზების გამო. შეუფერებელ მომენტში შეიძლება გიმტყუნოს, გიღალატოს, დაგივიწყოს. მთელი ამ ნეგატივისგან ერთადერთი დაცვა არის სათანადო განათლება და ურთიერთპატივისცემა. ბოლო დროს დაგვავიწყდა, რომ ურთიერთგაგება მნიშვნელოვანი ფაქტორია და მასაც განსაკუთრებული ყურადღება სჭირდება.
ზრუნვა ოჯახში
ოჯახში სამი და ვართ. ღმერთმა მშობლებს ვაჟი არ მისცა, ასე რომ სახლში ყოველთვის სუფევდა გოგოების ხმების, ტელეფონის ზარების და სხვა მსგავსი ხმების ხმაური. მიხარია, რომ დიდ ქალაქში დავიბადე. ახლახან მივლინებით სოფელში წავედი, რაც ხშირად არ ხდება. უბრალოდ გავოგნდი. სიმშვიდე, აბსოლუტურად არაფერი ხდება. გზაზე მხოლოდ რამდენიმე მწყემსი და რამდენიმე ძროხა შემხვდა. არა, ასეთ ცხოვრებას ვერ გავუძლებდი, არაფერს ვამბობ, სამომავლო პერსპექტივის არქონაზე.
სხვათა შორის, ცოტა მინდა ვიტრაბახო. დებს შორის ამჟამად ყველაზე წარმატებული ვარ. ამას თავისი მიზეზები აქვს. კარგი და არც ისე. პირველ რიგში, ყოველთვის მიყვარდა სწავლა. ახალი გამოცდილების მიღება, ჩანაწერების გაკეთება იმის შესახებ, რაც მომავალში შეიძლება გამომადგეს. მეორეც, ეს სამწუხარო ნაწილია, ადრე გავიგე, რომ შვილების გაჩენა არ შემეძლო. სამედიცინო მიზეზით. ასე რომ, მთელი ენერგია სამსახურსა და თვითგანვითარებაში ჩავდე.
ჩემი უმცროსი დები კი ისე იქცეოდნენ, როგორც გოგოებს შეეფერებათ: ბიჭებს იცნობდნენ, ერთობოდნენ, პირად ცხოვრებას ქმნიდნენ. თავად კარიერით ვიყავი დაკავებული. არა, მამაკაცები მყავდა, მაგრამ რთულია სერიოზული ურთიერთობის დაწყება, როცა 100%–ით დარწმუნებული ხარ, რომ შენთვის მომავალი არ არსებობს. თავით გადავეშვი სამუშაო გარემოში და ამით პირად სიამოვნებასაც ვიღებდი. ალბათ, კარიერისტები და მშრომელი ხალხი გამიგებს.
ახლა 34 წლის ვარ. კარგად გამოვიყურები და რაღაც ვიცი, ბევრი რამ მინახავს. მთელი ამ წლების განმავლობაში ოჯახის მიმართ პოზიტიური დამოკიდებულება მქონდა. გასაგები რომ იყოს, რომ ორივე და გათხოვდა. ჩვენი მშობლები ძალიან მდიდრები არ არიან, ამიტომ მათი დახმარება ხშირად მე მიწევდა. არა, არ ვწუწუნებ, თავად შევთავაზე დახმარება, მით უმეტეს, ჩემთვის ოჯახი ჩემს ცხოვრებაში ერთ–ერთი მნიშვნელოვანი რამ არის.
მაგალითად, შუათანა დამ რამდენიმე წლის წინ ბიჭი გააჩინა. პირველი დროისთვის ფული, ხარისხიანი ახალი ეტლი და კიდევ რამდენიმე წვრილმანი ჩემს თავზე ავიღე. ჩემი სიძე ხომ ძალიან ახალგაზრდა იყო, საკმარის თანხას ვერ შოულობდა, თავად ჩემს დას არსად არ უმუშავია. ჩემი წვლილის შეტანა მომიწია. წუწუნის, სკანდალების გარეშე. მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩემი დაა და ამის შესაძლებლობა მქონდა.
უმცროსი დაც გათხოვილია, მაგრამ ჯერ შვილებზე არ ფიქრობს. ამბობს, რომ კარიერას აწყობს, როგორც მისი ქმარი. ჯერჯერობით არაფერი გამოსდით, მაგრამ არ მინდა საქმე გაუფუჭდეთ. აი, მათთან და მშობლებთან ერთად წელიწადში ერთხელ მაინც მივდივართ დასასვენებლად. ზღვის ან მთის სუფთა ჰაერი, მნიშვნელობა არ აქვს. ეს ტრადიციაა, რომელიც თავად დავნერგე და ძალიან მიხარია. შესაბამისად, ბილეთებს მე ვყიდულობ. ვცდილობ, ვიყო კარგი და და ქალიშვილი. ოჯახზე ზრუნვა ყოველთვის ჩემი მოვალეობა იყო.
რისი თქმა მინდა? უბრალოდ მინდა დავრწმუნდე, რომ კონტექსტი გაიგეთ. ცუდი ადამიანი ნამდვილად არ ვარ. ჩემი ნათესავები ძალიან მიყვარს, მაგრამ ახლახან ყველაფერი შეიცვალა. ახალგაზრდა მამაკაცი ვიპოვე. ანრი ჰქვია. ჭკვიანია, სპორტსმენი და სასიამოვნო ადამიანი საუბარში. 5 წელზე მეტია ვეგეტარიანელია. არ აღელვებს, რომ შვილების ყოლა არ შემიძლია. თვლის, ამ პრობლემის მოგვარება ყოველთვის შეიძლება სუროგაციით ან ბავშვის აყვანით.
ბუნებრივია, პირადზე ფიქრი დავიწყე. ქორწილზე, ოჯახურ ცხოვრებაზე, უძრავი ქონების შეძენაზე. ანრიც კარიერას აწყობს და გარკვეულ შედეგებს უკვე მიაღწია, თუმცა მის ცხოვრებაში იყო როგორც წარმატებები, ასევე მარცხიც. როგორც არ უნდა იყოს, ახალი მიზანი და ახალი საზრუნავი გამომიჩნდა. ოჯახს ჩემს გეგმებს და ახალ ამბებს სიამოვნებით ვუზიარებ. წარმოიდგინეთ ჩემი გაოცება, როცა ჩემმა დებმა და მშობლებმა დაიწყეს ჩემი არჩევანის გაკრიტიკება და საყვარელი ადამიანის წინააღმდეგ ჩემი განწყობა!
უმცროსმა დამ განაცხადა, რომ ჩემს ასაკში უმცროსი ასაკის მამაკაცებზე არ უნდა ვიფიქრო. თვლის, რომ ისინი მხოლოდ იყენებენ უფროსი ასაკის ქალებს. შუათანა დამ დაიწყო, რომ საყვარელი ადამიანის ყოლა ძალიან კარგია, მაგრამ „ბავშვი შენი არ იქნება, ხოლო სუროგაცია ცოდვაა“. ეჰ, მოვუყვე მის ქმარს, როგორ იქცეოდა მისი „წმინდანი“ ცოლი მის გაცნობამდე?! ყბა ჩამოუვარდება.
ყველაზე მეტად მშობლებმა გამაოცეს. პირდაპირ მითხრეს. ვინაიდან რაღაცის მიღწევაში „გამიმართლა“, ვალდებული ვარ ოჯახს დავეხმარო. ეს ჩემი მისიაა. პირადმა ვნებებმა არაფერი უნდა შეცვალოს. როგორც მივხვდი, ოჯახი მთვლის ვირად, რომელსაც მძიმე ტვირთი შეიძლება აკიდონ.
ვფიქრობ, რა გავაკეთო. ხომ არ მივატოვებ ოჯახს და შევიცვლი მსოფლმხედველობას, მაგრამ სხვისი კარგი ცხოვრების სპონსორობის გაგრძელებაც აღარ მინდა. ვნერვიულობ. ანრი ამას ამჩნევს. ფიქრობს, რომ სხვა მყავს. არ მინდა, დეტალები მოვუყვე. პირველად ვგრძნობ სირცხვილს და ნაღველს ოჯახზე ფიქრისას. ასე ზრუნავს ოჯახი? ვიმედოვნებ, მალე ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვლება.
