როგორ ვლინდება ადამიანის გულუხვობა? ვისთვის როგორ. მაგალითად, ახალგაზრდა და ლამაზმა გოგომ შეიძლება თქვას, რომ გულუხვია ადამიანი, ვინც წაგიყვანს ეგზოტიკურ კუნძულებზე, გიყიდის საჩუქრებს და სანაცვლოდ არაფერს ითხოვს. პენსიონერები გულუხვს უწოდებენ დეპუტატს, რომელიც არჩევნებამდე არიგებს არა მხოლოდ რამდენიმე კილოგრამ წიწიბურას, არამედ უმ ქათამს. მიმტანი გაიღიმებს და დაიკვეხნის გულუხვი გასამრჯელოთი, რომელიც წინა დღეს ვიღაც IT სპეციალისტმა დაუტოვა.
ყველას თავისი, როგორც ამბობენ. სერიოზულად რომ ვთქვათ, ყოველდღიურ ცხოვრებაში სულის სიგანე ახლობლის მიმართ უნდა გამოვლინდეს. პირველ რიგში, ოჯახის, ნათესავების, მეგობრების მიმართ და არა უცხოებზე, რომლებიც რამდენიმე წუთის წინ გაიცანით და მათზე შთაბეჭდილების მოხდენა გსურთ. ხანდახან ასეთი აზრები რეალურად ჩნდება ახალგაზრდებში. აი, ზრდასრული ჩამოყალიბებული პიროვნება ასეთ შეცდომას არასოდეს დაუშვებს.
რაში გამოიხატება გულუხვობა?
ჩემი უმცროსი ძმა 5 წლის წინ დედაქალაქში გადავიდა საცხოვრებლად და სულ რაღაც რამდენიმე დღის წინ დაბრუნდა. არ იფიქროთ, რომ რადგან უმცროსს ვუწოდებ, ახალგაზრდა და უჭკუო ბიჭია. ზრდასრული მამაკაცია, რამდენიმე თვეში 37 წლის გახდება. დაქორწინებული არ არის და არ აპირებს. ჰყავს შეყვარებული, მაგრამ, მისი თქმით, სერიოზული არაფერია. ჩამოვიდა მშობლების, ახლობლების სანახავად და თავის გამოსაჩენად. როგორც მინიმუმ, თავიდან ასე მეგონა.
ამბობენ, თუ და–ძმა ბავშვობაში ხშირად ჩხუბობდა, ზრდასრულ ცხოვრებაში განუყრელები იქნებიან. ჩემს მაგალითზე შემიძლია ვთქვა, რომ ეს განცხადება სისულელეა. მე და მალხაზი ხშირად ვჩხუბობდით, როცა მოსწავლეები ვიყავით. ძირითადად იმიტომ, რომ მე მიწევდა საოჯახო საქმეების შესრულება და მასზე ყურადღების მიქცევა. ძმა კი თითქოს ვერაფერს ამჩნევდა და არამზადასავით იქცეოდა. საკუთარი თავის გარდა სხვა არავინ აღელვებდა.
გასაკვირი არ არის, რომ მშობლებს მხოლოდ მისი უმაღლესი განათლებისთვის ჰქონდათ საკმარისი ფული. მალხაზი „დიდ და სასტიკ ქალაქში“ გაუშვეს, მე არა. ჩემთვის მხოლოდ სარეცხი მანქანის ყიდვა შეძლეს, ისიც ქორწილში მზითვად. ამისთვისაც მადლობა. საყვარელ მეუღლესთან და ორ შვილთან ერთად ბედნიერად ვცხოვრობ. როგორც არ უნდა იყოს, ყველა ჩემი აღმასვლა და ვარდნა ჩემი ოჯახის პრობლემებია და მშობლებთან არაფერი მაქვს სათქმელი. ვამაყობ ამით, განსაკუთრებით ჩემი უმცროსი ძმის შემხედვარე.
მალხაზი, მასში ჩადებული ძალისხმევის მიუხედავად, დიდი კაცი ვერ გახდა. დიახ, მუშაობს, კარგ ბინას ქირაობს. რაღაც ფულიც აქვს, მაგრამ ცხოვრება ისე მოიწყო, რომ თუ რამე მოხდება, გვერდით არავინ ეყოლება. შეყვარებული კრიტიკულ მომენტში ნამდვილად მიატოვებს. სამსახური იმიტომ არის სამსახური, რომ იქ დროდადრო ხალხს ათავისუფლებენ. ბევრი ლაპარაკი არ მინდა, მაგრამ ნამდვილად ასეა. ადამიანებს, როგორც მცენარეებს, ძლიერი ფესვები უნდა ჰქონდეთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ქარის სერიოზულ დაბერვაზე გაქრება.
სხვა რამ მაკვირვებს. მისი ჩამოსვლისას სწორედ მე აღმოვჩნდი უცხო მშობლებთან ურთიერთობაში. ზედმეტი. თავად განსაჯეთ: ალბათ, ბოლო ოთხი წელია მშობლებს მწვადებზე ვეპატიჟები ჩემს დაბადების დღეზე. ყოველ ჯერზე რაღაც მიზეზს იგონებენ, რომ არ ჩამოვიდნენ. ხან ერთი გახდა ავად, ხან დრო არ აქვთ, ხან რა. აი, საყვარელი ვაჟი ჩამოვიდა და მაშინვე გამოჯანმრთელდნენ. სადგურზე დახვდნენ. ნორმალურია?
ახლა, სანამ მშობლებთან ერთად ცხოვრობს, მალხაზი თითსაც არ აქნევს. მშობლები უმზადებენ საჭმელს, დადიან მაღაზიაში, ოთახიც დაალაგეს შვილის ჩამოსვლამდე. ალბათ, ჩემ მიმართ მსგავსი დამოკიდებულება არასოდეს მიგრძნია. ბავშვობაში მე მაიძულებდნენ მთელი ბინის ხეხვას. საჭმლის მომზადებაც დროდადრო მე მიწევდა. იდეალური დიასახლისი უნდა გავმხდარიყავი. ახლა ვერც წარმოვიდგენ, რომ მე, ზრდასრულ ქალს, მშობლები მემსახურონ.
აი, მალხაზისთვის ეს არაფერია. ვიმედოვნებ, პროდუქტების ფულს მაინც აძლევს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ეს უკვე ზედმეტია. როცა ჩემს ძმას კაფეში შევხვდი ყავის დასალევად, თავისუფლად და სინდისის ქენჯნის გარეშე შემომთავაზა ანგარიშის გაყოფა. თითქოს, დედაქალაქში ასე იქცევიან, ასეა მიღებული. არ ვიცი, რა პირობებზე რჩება მშობლებთან.
და ბოლოს, ძმამ რაღაც მითხრა. თითქოს მშობლებთან ერთ–ერთ საუბარში მემკვიდრეობის თემა წამოიწია. თურმე მათ გეგმაში ყოფილა ჩემი ძმისთვის ბინის დატოვება, ჩემთვის – აგარაკის, რომელიც ჩემი სახლიდან მხოლოდ საათნახევრის სავალზეა. არაფერი ახალი.
არა ახალი, მაგრამ საცხოვრებელი ოროთახიანი ბინა, სადაც დედ–მამა ცხოვრობს და აგარაკი დამპალი იატაკით და ძლივს მდგარი კედლებით. გარშემო სწრაფად მზარდი სარეველა, ნაგავი და მაწანწალა ცხოველები. როგორ მოხდა, რომ ეს ლატარიის ბილეთი ავიღე? მარტივია. ჩემი ძმის თქმით, მშობლები ჩემს მომავალში დარწმუნებულნი არიან. მათ უკვე შვილიშვილი ვაჩუქე და სხვის ოჯახში წავედი. გვარი შევიცვალე. წარმოიდგინეთ.
აი, მალხაზის დასჭირდება მშობლიურ ქალაქში ცხოვრება, თუ დედაქალაქში არაფერი გამოუვა. ასე მშობლიურ კედლებში თავს უსაფრთხოდ იგრძნობს და უპრობლემოდ იცხოვრებს. არ გამიკვირდება, თუ მშობლები რემონტს დაიწყებენ და ამისთვის ფულსაც მომთხოვენ. ნუთუ უფროსი ქალიშვილი ოჯახში უსარგებლოა? რატომ აქვთ ასეთი დამოკიდებულება ჩემს მიმართ? თავის შეკავება აღარ შემიძლია, გაჩუმებით დავიღალე. ვნახოთ, რას იტყვიან მშობლები, როცა ამ საკითხს წამოვჭრი. მათ სიტყვაზე მომავალში ბევრი რამ არის დამოკიდებული. ეჭვი არ შეგეპაროთ.
