ზოგჯერ მამაკაცები განქორწინების შემდეგ ბრუნდებიან. თითოეულს თავისი მიზეზი აქვს. ზოგმა უკეთესი ან საერთოდ ვერავინ იპოვა. ასაკი, ფინანსური მდგომარეობა, ხასიათი გავლენას ახდენს. ზოგს გონება ნამდვილად ეწმინდება, ნოსტალგიის გრძნობა უძლიერდება. ყოველთვის გარანტია არ არსებობს, რომ ახლა ყველაფერი ძველებურად იქნება. ქალები ყოფილ ქმრებს ხშირად არ იღებენ უკან.
არის შემთხვევები, როცა მამაკაცი ბრუნდება შვილების გულისთვის. ცნობილია, რომ სასამართლოში ბავშვს ყველაზე ხშირად დედასთან ტოვებენ. სხვადასხვა მიზეზით, რაზეც სხვა დროს ვისაუბრებთ. და მაინც, შემთხვევები, როცა მამაკაცი უკეთესი მამაა, ვიდრე ქმარი, ხშირად ხდება. რა უნდა გააკეთოთ ამ შემთხვევაში, რთული საკითხავია. გარისკო და მოძებნო ადამიანი, ვინც იქნება კარგი მამინაცვალი და იდეალური მეუღლე, თუ სცადო ყველაფრის თავიდან დაწყება ყოფილ მეუღლესთან? ამ საკითხზე მკაფიო მოსაზრება არ არსებობს.
მამაკაცები ბრუნდებიან
ჯერ კიდევ პატარა ასაკში, სკოლის დამთავრების შემდეგ, გადავწყვიტე, რომ დიასახლისი გავხდებოდი. პატარა ქალაქში ვცხოვრობ, სხვა ბევრი ვარიანტი არ არის. სწავლაში არასოდეს გამოვირჩეოდი, უმაღლეს განათლებას ვერ გავწვდებოდი. ფულიანი მამაკაცის პოვნა ადვილი საქმე არ არის. მხოლოდ თითო–ოროლა თუ იქნება. ყოველი მეორე ლამაზი ქალია ან, როგორც მინიმუმ, ფიქრობს, რომ ლამაზია. გადავწყვიტე, ჩემი გზა მეპოვა.
მშობლების სახლიდან გადავედი და ადგილობრივ დაწესებულებაში ბარმენად მოვეწყვე. თითქოს ჩემი თავი ვიპოვე. 1 წლის შემდეგ ოთო გავიცანი და ყველაფერი გეგმის მიხედვით არ წავიდა. შემიყვარდა.
ჯერ კიდევ ურთიერთობის დასაწყისში შევთანხმდით, რომ თუ ოთოს სურს გახდეს ჩემი ქმარი, უნდა იყოს ლიდერი ჩვენს ოჯახში. მესმოდა, რომ საჯარო დაწესებულებაში მუშაობა არ იყო შესაფერისი გათხოვილი გოგოსთვის. გარდა ამისა, იმ დროს უკვე მუშაობით ვიღლებოდი. მეორე მხრივ, მივხვდი, რომ სიმშვიდე და სიწყნარე მიყვარს. მიყვარს, როცა არსად მეჩქარება და არ მიწევს რთულ საკითხებზე ფიქრი. ოთო ამ ყველაფერს დამპირდა, რომ კმაყოფილი ვყოფილიყავი.
სამწუხაროდ, ადამიანი პირობის შესრულებაზე ყოველთვის არ ზრუნავს. ასე მოხდა ჩემს შემთხვევაში. სახლს ვალაგებდი, ვამზადებდი, ვრეცხავდი. რუტინის მიუხედავად საკუთარ თავზე ვზრუნავდი. წვრილმანებზე არ ვკამათობდი, როცა ჩემი ქმარი სახლში ბრუნდებოდა.
ოთოც ცდილობდა, ოჯახის უფროსი ყოფილიყო. თუმცა დიდად არ გამოსდიოდა. ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით, კომუნალურებს ვიხდიდით, საყიდლებზე დავდიოდით, ხანდახან დასასვენებლად წასვლას ვახერხებდით. არანაირი განვითარება ან იმედი არ ჩანდა. ჩემმა ორსულობამ ოჯახში უთანხმოება გამოიწვია. ყველამ ვიცით, რომ ბედნიერ ქორწინებაში ყველაფერი სხვაგვარად უნდა იყოს.
ხანგრძლივი საუბრების, კამათის და შერიგების შემდეგ შვილი მაინც გავაჩინე. ბევრ რამეზე უარი ვთქვით, რომ ჩვენი შიო ღირსეულ პირობებში გაზრდილიყო. ღამეებს თეთრად ვათენებდი. საოჯახო საქმესაც ვასრულებდი. ქმარი ამ საკითხში არ მეხმარებოდა. როცა ჩვენი ვაჟი 4 წლის შესრულდა, ოთომ ნივთები შეაგროვა და წავიდა. თქვა, რომ დრო სჭირდება დასაფიქრებლად. განქორწინებაც არ მოუთხოვია.
ახლა კი, 5 წლის შემდეგ დაბრუნება მოინდომა. ჩვენი ქალაქი პატარაა და დროდადრო ვიგებდი ამბებს ოჯახიდან წასული ქმრის შესახებ. ხან ერთ ქალთან დაიწყო თანაცხოვრება, ხან მეორესთან. ჩურჩულებდნენ, რომ კინაღამ ციხეშიც ამოყო თავი, მაგრამ როგორღაც გამოძვრა. დღემდე არ ვიცი, როგორ. ხანდახან ბარათზე ფულს მირიცხავდა. იშვიათად, სადღაც 6 თვეში ერთხელ. როგორც ჩანს, როცა სინდისი ქენჯნიდა, რაღაც გროშებს მიგზავნიდა.
ერთ დღეს სახლში მოვიდა. შუადღეს, როცა შიო სკოლაში იყო. მითხრა, რომ შეცდომა გააცნობიერა და დაბრუნება უნდა. მით უფრო, რომ დღემდე ოფიციალურად ჩემი ქმარია. ერთად უფრო ადვილი იქნება. ბიჭი ხომ ვიღაცამ უნდა აღზარდოს, სახლში ლურსმანი დაჭედოს.
რაც შემეხება მე, ოთო ნამდვილად აღარ მაინტერესებს. ჩემთვის სიყვარული დიდი ხანია აღარ არსებობს. საოჯახო საქმეს შესანიშნავად ვუმკლავდები, ფულით მშობლები მეხმარებიან, დროდადრო ნახევარ განაკვეთზე ვმუშაობ. ზოგადად, კარგად ვარ. ქმარი არ მძულს, მაგრამ მის მიმართ რაიმე ემოცია ან იმედი აღარ მაქვს. მხოლოდ შიოს ბიოლოგიური მამაა.
რაც შეეხება ჩემს შვილს, ამან დამაინტერესა. უკვე აღარ ვუყვები ზღაპრებს, რომ მამამისი სხვა ქვეყანაშია, ძალიან მდიდარია და მალე დაბრუნდება. თავადაც ხვდება, რომ მსგავსი არაფერია სინამდვილეში. თან ეს არა მე, არამედ სკოლაში სხვა ბავშვებმა უთხრეს. ისევ ვიმეორებ, პატარა ქალაქში ვცხოვრობთ, ყველა ყველას იცნობს.
ასე რომ, შიოზე ორი წლით უფროსმა ბიჭებმა დაცინვა დაუწყეს. რას არ ეძახიან. მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ მამამ ოჯახი მიატოვა და ყველამ ამის შესახებ კარგად იცის. შიო, სანამ დარწმუნებული იყო, რომ ეს ასე არ იყო, ცდილობდა შედავებას, კამათს. მოგვიანებით, როცა გაიზარდა და ყველაფერს მიხვდა, ჩემგან დაშორება დაიწყო. აღარ მისმენს და დროდადრო აგრესიას ავლენს.
ვინ იცის, იქნებ მამა დაეხმაროს შეცვლაში? ისევ რომ გახდეს ნორმალური ბიჭი, რომელიც დედას პატივს სცემს და წვრილმან სისულელეზე აღარ ეჩხუბება? ოთო არ მაინტერესებს, საუკუნე აღარ ვნახავდი, მაგრამ ახლა სხვა მამაკაცს ვერ ვპოულობ. ის მაინც შიოს მამაა. ვინ იცის, იქნებ ბავშვს წაადგეს მასთან ურთიერთობა და შემდეგ მამაც გონს მოვიდეს?! მამაკაცები ბრუნდებიან, ხდება ასე. იქნებ მიხვდა, რომ ცდებოდა და დროა მოინანიოს? ვინ იცის, იქნებ?!
