ერთმა შემთხვევამ ისე მასწავლა, როგორ მივუჩინო ადამიანს თავისი ადგილი, რომ მთელი ცხოვრება არ დამავიწყდება. ეს ამბავი თავს გადამხდა, როცა უნივერსიტეტში პირველ კურსზე ვსწავლობდი. გამოცდის ჩაბარების შემდეგ სახლში დავბრუნდი. შაბათ-კვირას მე და ჩემმა დამ ბებიასთან მეზობელ სოფელში წასვლა გადავწყვიტეთ. ავტობუსი ყოველ საათში გადიოდა და მგზავრობა პრობლემას არ მიქმნიდა.
ჩემი და 6 წლის, მაგრამ მაღალი გოგო იყო. მთელი გზა მუხლებზე ვერ დავისვამდი, ამიტომ ცალკე ბილეთი ვუყიდე. რა თქმა უნდა, საყვარელ ბებიასთან ხელცარიელი ვერ მივიდოდი. მაღაზიაში შევიარეთ და სხვადასხვა ტკბილეული ვიყიდეთ. დიდი პარკი გამოვიდა. როცა ავტობუსში ჩავსხედით, პარკმა ჩვენს ფეხქვეშ მთელი ადგილი დაიკავა.
როგორ მიუჩინოთ ადგილი თავხედ ადამიანს?
ბებია სოფლის პირას ცხოვრობდა, ამიტომ ყოველთვის ავტობუსის წინა ადგილებს ვიღებდით. ადვილი რომ ყოფილიყო ჩამოსვლა და სხვა მგზავრები ჩანთებით არ შეგვეწუხებინა. ავტობუსი უკვე ქალაქის საზღვარს უახლოვდებოდა, როცა გზაზე გამოჩნდა ქალი უზარმაზარი ჩანთით. მძღოლმა ავტობუსი გააჩერა და ქალს ჩანთის ატანაში დაეხმარა. ჯერ კიდევ მაშინ უცნაურად მომეჩვენა, რომ ქალმა მძღოლს მადლობა არ გადაუხადა დახმარებისთვის. ვინ იცოდა, რომ თავგადასავლები ამით არ დასრულებულა.
ავტობუსის თითქმის ბოლოში კიდევ ორი ცარიელი ადგილი იყო. ყველა მგზავრი თავის ადგილზე იჯდა და ერთსაათიანი მგზავრობისთვის ემზადებოდა. ზოგმა ყურსასმენი გაიკეთა, ზოგს უკვე ეძინა. მე და ჩემი და მშვიდად ვლაპარაკობდით. ჩემი და მიყვებოდა, როგორ ჩაიარა სკოლაში მისმა პირველმა წელმა. მაშინვე ვერც შევამჩნიე, რომ ქალი შავი ღრუბელივით თავზე დაგვადგა. „აიყვანე ქალიშვილი ხელში და ადგილი დამითმე“ – მბრძანებლურად მითხრა ქალმა და თვალი თვალში გამიყარა. ასეთმა მბრძანებლურმა ტონმა მეტყველების უნარი დამაკარგვინა.
„ბოდიში, მაგრამ ჩემს დას სპეციალურად ვუყიდე ადგილი, რომ კომფორტულად ვიმგზავროთ“ – ვუპასუხე უხეშ ქალბატონს. როგორც ჩანს, ვერ გაიგო, რა ვუთხარი. სხვათა შორის, არც მე ვიყავი მორცხვი, მაგრამ უმცროსი დის წინაშე სკანდალის მოწყობა არ მინდოდა. მთელი ტანით ამეკრა და შეშინებული მიყურებდა. ჩვენს ოჯახში მბრძანებლური ტონით ლაპარაკი მიღებული არ არის. ვერ ხვდებოდა, რაში იყო საქმე. „ავტობუსის ბოლოს თავისუფალი ადგილებია, ჩვენ კი სოფლის დასაწყისში უნდა ჩამოვიდეთ“ – განვაგრძე იმის იმედით, რომ ქალი თავს დაგვანებებდა.
უსიამოვნო სიტუაცია ავტობუსში
უხეში ქალი მაინც თავს დაგვტრიალებდა და ხმამაღლა სუნთქავდა. დანარჩენ მგზავრებს ამ სცენაში მონაწილეობა არ მიუღიათ. მივხვდი, რომ უფრო დაჟინებული უნდა ვყოფილიყავი, თუმცა მშობლები ყოველთვის მასწავლიდნენ უფროსებთან თავაზიანად მოქცევას. „თუ გსურთ, ჩანთა შეგიძლიათ დატოვოთ აქ, კართან. არ შეგვაწუხებს“. ველოდი, რომ ქალი თავისუფალ ადგილს დაინახავდა და თავს დაგვანებებდა. „ადგილი დავინახე, მაგრამ დიდი გზა მაქვს გასავლელი, თქვენ კი შეგიძლიათ ადგილი დამითმოთ“ – განაცხადა ქალმა მბრძანებლურად. ასეთი თავხედობის ატანა აღარ შემეძლო.
ავტობუსი სოფლის გზაზე გადავიდა და ყოველ ბურცობზე ხტოდა. ქალი მასთან ერთად ზევით-ქვევით ხტუნავდა, მაგრამ სალონში გავლაზე უარს ამბობდა. ზოგიერთი მგზავრი ჩვენს დიალოგს უკვე ინტერესით აკვირდებოდა. ჩვენს მოპირდაპირედ მჯდომმა კაცმა ვეღარ მოითმინა და ქალს სთხოვა გაევლო და არ გადაეკეტა გასასვლელი. მას კიდევ რამდენიმე მგზავრი შეუერთდა და ავტობუსში ნამდვილი აურზაური ატყდა. ქალი ერთ ამოსუნთქვაზე ყველას პასუხს სცემდა და უცებ ავტობუსი მკვეთრად გაჩერდა.
როგორ მივუჩინოთ ადამიანს თავისი ადგილი?
ქალის ჩანთა გასასვლელისკენ დაიძრა. მძღოლი ადგა, კარი გააღო და ჩანთა ქუჩაში გაიტანა. შემდეგ ქალს სთხოვა ავტობუსის დატოვება. მგზავრობის საფასური დაუბრუნა. ქალმა რისხვით შეხედა, მაგრამ ავტობუსი დატოვა. ავტობუსის კარი დაიხურა და გზა მშვიდად გავაგრძელეთ. სალონში სიჩუმემ დაისადგურა. პროცესის თითოეული მონაწილე ამ სიტუაციაზე ფიქრობდა. მძღოლმა ხმამაღლა თქვა ყველას გასაგონად: „ყოველ კვირას დადის თავისი უზარმაზარი ჩანთით და ყოველთვის პოულობს მსხვერპლს სკანდალის მოსაწყობად. აღარასოდეს წავიყვან ჩემი ავტობუსით. დაე, მიჩივლოს“.
ამ სიტუაციამ მასწავლა, რომ არავის უნდა მივცე უფლება უხეშად მომექცეს. ნებისმიერ სიტუაციაში მნიშვნელოვანია, როგორ მოგმართავს ადამიანი. ყოველთვის არიან ადამიანები, რომლებიც იპოვიან ჩხუბის მიზეზს. უბრალოდ ნეგატიური ენერგიის მოთხოვნილება აქვთ. ავტობუსიდან ჩამოსვლისას მე და ჩემმა დამ მძღოლს მადლობა გადავუხადეთ და ვუსურვეთ მეტი ადეკვატური მგზავრი. გაგვიღიმა და გვითხრა: „ყოველთვის დაიცავით თქვენი საზღვრები. არავის აქვს უფლება რამე მიგითითოთ, როცა სწორად იქცევით“.
