ინტერნეტში გასართობი კონტენტის პოვნა პრობლემა არ არის. ახალი ამბები, ჭორები, საინტერესო ისტორიები ხალხის ცხოვრებიდან – აქ ყველაფერია, რადგან თავად ინტერნეტის მომხმარებლები გვიზიარებენ ახალ და ახალ მაგალითებს საკუთარი გამოცდილებიდან. აქ დამალვა საჭირო არ არის, რადგან ანონიმურობა ეხმარებათ სულის შემსუბუქებაში და პრაქტიკული რჩევის მიღებაში.
ახლაც ერთ-ერთმა მკითხველმა გადაწყვიტა თავისი ამბის გაზიარება. არა იმიტომ, რომ მის სიტუაციაზე ბევრმა ადამიანმა გაიგოს, არამედ იმიტომ, რომ ეს ამბავი სასაცილოდ ეჩვენება. წინააღმდეგი არ ვართ. არაფერია იმაზე სასიამოვნო, ვიდრე დავეხმაროთ სხვებს საკუთარი ემოციების გაზიარებაში.
საინტერესო ისტორიები ადამიანთა ცხოვრებიდან
ყველას მოგესალმებით, დროს არ დავკარგავ, რადგან მინდა გაგიზიაროთ ჩემი ბოლოდროინდელი პატარა „გამარჯვება“ ოჯახურ დავაში. მოკლედ, მე და ჩემი მეუღლე უკონფლიქტოები ვართ, მეგობრული ოჯახი პატარა ქალიშვილით. თუმცა ხანდახან საკუთარი ადგილის დაცვა მიწევს. ხომ იცით, რა ჯიუტები შეიძლება იყვნენ მამაკაცები, ამიტომ ქალებმა ინიციატივა საკუთარ თავზე უნდა აიღონ. სხვა გზა არაა.
სოციალური ქსელების და ფორუმებზე კომენტარების წყალობით უკვე ვიცი, როგორ შევეწინააღმდეგო ტიპურ მამაკაცურ პრეტენზიებს. მაგალითად, როცა ამბობს „მინდა, საჭმელს აკეთებდე ისე გემრიელად, როგორც დედაჩემი აკეთებს“, ქალს შეუძლია უპასუხოს, რომ სურს, მისმა ქმარმა იმდენი გამოიმუშაოს, რამდენსაც მამამისი. რა თქმა უნდა, ეს მხოლოდ ვარიანტია. უბრალოდ უნდა ივარჯიშოთ. ქმარს არ უნდა უპასუხოთ მკვეთრად, დაუფიქრებლად. ისე უპასუხეთ, რომ გააცნობიეროს, რომ აქვს გარკვეული პასუხისმგებლობა თქვენს წინაშე.
ერთხელ გვქონდა შემთხვევა დასვენების დროს, როცა მე და გიორგი სანაპიროზე ვსეირნობდით. იმ დროს წონაში ცოტა მოვიმატე, ამას მეც ვგრძნობდი, მაგრამ გიორგიმ წაკბინა გადაწყვიტა. მაჩვენა ახალგაზრდა მომხიბვლავი გოგო და მკითხა, შეეძლო მასთან მისვლა, რომ ზურგზე კრემის წასმა ეთხოვა. იმ დროს ხელები გამდნარი ნაყინით მქონდა დაკავებული. ჩემს ადგილას სხვა რომ ყოფილიყო, ვიცი, რაც მოხდებოდა.
მე, პირიქით, ვუთხარი, რომ არავინ უკრძალავს, მაგრამ ჩემს ზურგსაც სჭირდება ცოტა მასაჟი. მეც მჭირდება ახალგაზრდა მამაკაცი ამ საქმისთვის. მაშინვე ვიღაც გამვლელმა ბიჭმა ხელი დაგვიქნია და განგებ თქვა, რომ აქვს კრემი. ნათელია, ჩვენი საუბარი გაიგონა. უნდა გენახათ ქმრის სახე!
ახლა საქმეზე. ღარიბ, ოთხშვილიან ოჯახში გავიზარდე. ჩვენთან ხშირი იყო შემთხვევები, როცა უმცროსი უფროსის გამონაცვალს იცვამდა, ხოლო ბინა გუგუნებდა ამდენი მობინადრის გამო. მაშინ ვოცნებობდი ჩემს კუთხეზე, სადაც დროს მშვიდად გავატარებდი. ვფიქრობ, ბევრი გამიგებს. ხანდახან ვიჭერ ფიქრს, რომ თავის დროზე გიორგისთან საცხოვრებლად გადასვლა გარემოს შესაცვლელად მინდოდა.
ცოტა ხნის წინ ჩვენი ქალიშვილის ოთახს ვალაგებდი და შევნიშნე, რომ ინტერიერის შეცვლის დრო იყო. კედლებზე ანიმაციები კარგია, მაგრამ ანჯელა უკვე 6 წლისაა. ახლა სხვა მულტფილმებს უყურებს. განახლება საჭიროა. ამ დროს გავიფიქრე, რომ თავად ცხოვრებაში არასდროს მქონია საკუთარი ოთახი. საერთოდ. ყველას ჰქონდა, მაგრამ მე არა.
სამოთახიანი ბინა გვაქვს. ჩემი და ჩემი მეუღლის საძინებელი, ქალიშვილის ოთახი და მისაღები ოთახი. გევედრებით, რა სტუმრები შეიძლება ჰყავდეს ბავშვიან ოჯახს? თითქმის არავინ მოდის, ამიტომ ბინის ეს ნაწილი დიდწილად ცარიელია. ხანდახან ძილის წინ ფილმს ვუყურებთ. რატომ არ გადავაკეთო უსარგებლო მისაღები ოთახი პირად საძინებლად? სხვაგან სად შევძლებ განმარტოებული ატმოსფეროთი ტკბობას, როცა შენგან არავის არაფერი უნდა?!
შესანიშნავი იდეაა! მაგრამ არა ჩემი მეუღლისთვის. შეწინააღმდეგება დაიწყო. თავს მაჩვენებს, რომ ნაწყენია. ამბობს, ცოლ-ქმარს ერთ ოთახში უნდა ეძინოს და მნიშვნელობა არ აქვს, რომ მსოფლიოში ბევრი მოსიყვარულე წყვილი სხვადასხვა ოთახში იძინებს. ჩვენ ხომ ვსაუბრობთ მორალურ და ფიზიკურ დასვენებაზე და არა ყოველგვარ სისულელეზე. თან ჩემი ნივთებიც ადგილს იპოვის. იქ არ მომიწევს შენახვა, სადაც ჩემი მეუღლე შემთხვევით არ შეძვრება.
მე და გიორგი ამ თემაზე დიდხანს ვკამათობდით. არც ერთი არ თმობდა და შევთანხმდით იმაზე, რომ ხვრინვის საწინააღმდეგო აპარატს იყიდის, თუ ასე მაღიზიანებს. სიცილით დავთანხმდი, რადგან ვიცი, რომ ჩემი ქმარი არ ხვრინავს, მაგრამ მზად იყო ასეთ დათმობაზე წასულიყო ოღონდ მის გვერდით ვყოფილიყავი. სანამ თავში არ მომივიდა მარტივი, მაგრამ აშკარა არგუმენტი. „გიორგი, თუ მე საკუთარი ოთახი მექნება, გამოდის ავტომატურად შენც გექნება შენი ოთახი!“
ამ ეტაპზე გაძალიანება შეწყვიტა და უცებ დაფიქრდა. ვხედავდი, როგორ ატრიალებდა თვალებს აქეთ-იქით, ამიტომ დრო მივეცი. ნახევარი საათის შემდეგ ჯერ კიდევ უკმაყოფილებას გამოხატავდა, მაგრამ დამთანხმდა. ახლა ორივეს საკუთარი ოთახები გვაქვს. ეს იმდენად ამაღელვებელი იყო, თითქოს ბავშვობაში დავბრუნდი, მაგრამ ზრდასრული ადამიანის ყველა უპირატესობით და სარგებლით.
ბუნებრივია, სინამდვილეში ჩვენი „პირადი“ ოთახები ორივესთვის ხელმისაწვდომი დარჩა. ხშირად ძველ საწოლზე ერთად ვიძინებთ. ეს არ არის მთავარი. მთავარია, რომ ჩემსას მივაღწიე, ცოტა დაჟინებით და არგუმენტების მოყვანით. შედეგი სრულად მაკმაყოფილებს. საოცარია, როცა ორი ზრდასრული, ერთმანეთის მოსიყვარულე ადამიანი საერთო აზრამდე მიდის ხმაურის და კრიტიკის გარეშე. ამაზე უბრალოდ ვგიჟდები!
