ცოტა ხნის წინ შვილიშვილი მესტუმრა და მკითხა, როგორ ვერთობოდით ბავშვობაში. ჩვენ ხომ არ გვქონდა არც კომპიუტერი და არც ტელეფონი. როგორ ვიგებდით, სად იყვნენ ჩვენი მეგობრები, თუ დარეკვის საშუალება არ გვქონდა? მხოლოდ გავუღიმე და მოვუყევი ჩვენი ეზოს თამაშების შესახებ, როგორ ხალისიანად ვატარებდით დროს სკოლის შემდეგ და საზაფხულო არდადეგების დროს.
ჩვენი ეზოს თამაშები ზამთარში და ზაფხულში
დიდი სახლი გვქონდა და ეზოში ყოველთვის იყო ბევრი სხვადასხვა ასაკის ბავშვი. ამის მიუხედავად ერთად ვთამაშობდით და ყველა მხიარულობდა. გაკვეთილების შემდეგ, სანამ თბილი ამინდები იყო შემოდგომაზე და ადრე გაზაფხულზე აუცილებლად ბურთს ვთამაშობდით, სახტუნელათი ვხტუნავდით, ასფალტზე ვხაზავდით კლასობანას სათამაშოდ. შაბათ-კვირას, როცა მეტი ხალხი იკრიბებოდა, ყოველთვის დამალობანას ვთამაშობდით. ყველა ცდილობდა მოეფიქრებინა თავისი უნიკალური დათვლის რიტმი. მახსოვს, ერთხელ მთელი ზაფხული რიტმს ვწერდი, რომ აგვისტოში, როცა სოფლიდან დავბრუნდებოდი, მეგობრები გამეოცებინა.
ზაფხულში უმეტესობა სხვადასხვა მიმართულებით მივდიოდით. ზოგი ბანაკში, სხვები ნათესავებთან ზღვაზე, ზოგიც სოფელში ბებიასთან. იქაც კომპანიას ვპოულობდით და ქუჩაში ვთამაშობდით. არ მახსოვს, რომ სახლში ვისხედით. წვიმაში მოფარებულ ადგილს ვპოულობდით და იქ ვაგრძელებდით თამაშს. სახლში შესვლას ვერავინ გვაიძულებდა. რა უნდა გაგვეკეთებინა სახლში? მულტფილმები მხოლოდ გარკვეულ დროს გადიოდა, კითხვაც მოსაბეზრებელი იყო. არ გვქონდა იმდენი მრავალფეროვანი თამაშები და საგანმანათლებლო აქტივობები, როგორიც ჩემს შვილიშვილებს ახლა.
ეზოში ყოველთვის ისმოდა ბავშვების ჟრიამული
ყველა სახლში აუცილებლად იყო ბურთი, სახტუნელა, რეზინი. ეს ყველაფერი ეზოში გაგვქონდა და ყველა ირჩევდა იმას, რაც ყველაზე მეტად სურდა. ვთამაშობდით გავარდნაზე, ვხტუნავდით სახტუნელაზე სხვადასხვა მეთოდით. არა მხოლოდ გოგონები, არამედ ბიჭებიც მონაწილეობდნენ შეჯიბრებებში. ყოველდღე ახალ საინტერესო თამაშს ვიგონებდით და ყოველ ჯერზე ვხალისობდით. ვთამაშობდით ასოციაციობანას, სიტყვის გარეშე შეგვეძლო ნებისმიერი საგნის ჩვენება. დაჭერობანა, მგონი უსასრულოდ შეგვეძლო სირბილი.
ზამთარშიც სახლში არ ვრჩებოდით. თოვლის დროს ციგებით, თხილამურებით ვსრიალებდით, ვგუნდაობდით, თოვლის ციხეებს ვაშენებდით და თითოეული გუნდი თავის ციხეს იცავდა. ბრძოლის შემდეგ შერიგების ნიშნად ერთად ვაკეთებდით თოვლის კაცს. სახლში დაბრუნებისას თავად ვიყავით თოვლის კაცები, თოვლი მთელ სხეულზე გვქონდა. თითქმის არ ვხდებოდით ავად და ყველაფერს ვასწრებდით. როგორც ჩანს, ჩვენს დღეებში ბევრი საათი იყო.
სხვადასხვა თაობა და სხვადასხვა ღირებულებები
რაც მთავარია, ვისწავლეთ კომუნიკაცია და მოლაპარაკება. ჩვენ გვქონდა ფიზიკური განვითარება და უფრო ამტანები ვიყავით. გავიგეთ, რომ სხვადასხვა ხალხი არსებობს და განსხვავებულად რეაგირებენ სიტყვებსა და ქმედებებზე. ამიტომაც, ცხოვრებაში უფრო მეტს ვასწრებთ და უსიამოვნებებს მტკიცედ ვიტანთ. ჩემი პირველკლასელი შვილიშვილის შემხედვარე მასში დამოუკიდებლობას ვერ ვხედავ. როგორ იპოვის თავის ნივთებს სკოლაში?
ამავდროულად, 7 წლის ასაკში ადვილად მართავს ტელეფონს, პლანშეტს და კომპიუტერს. პოულობს საჭირო ინფორმაციას და იცის, როგორ დაურეკოს მეგობარს ან დედას სამსახურში. როცა მიჭირს, მას მივმართავ დახმარებისთვის. ამას სწრაფად და ადვილად აკეთებს. გავიფიქრე, რომ, ალბათ, თითოეულ თაობას აქვს თავისი. ჩვენ სწრაფად დავრბოდით და მოხერხებულები ვიყავით. ჩვენი შვილიშვილები კი სწრაფად ეუფლებიან პარალელურ რეალობას და სწრაფად დარბიან ინტერნეტში. ალბათ, ყველაფერს თავისი დრო აქვს და პროგრესი არ ჩერდება და ჩვენც უნდა მივყვეთ და არ გავიხსენოთ, როგორი მოქნილები ვიყავით ბავშვობაში.
