ოჯახური აღზრდის მიზნები ყველა ოჯახში მნიშვნელოვანი საკითხია, რადგან აღზრდის მეთოდზეა დამოკიდებული, როგორი ადამიანები გაიზრდებიან შვილები. აქ მთავარი ამოცანაა, ბავშვი გაიზარდოს თავდაჯერებული და ბედნიერი. გამოდის, ბავშვს უნდა ვასწავლოთ სხვების პატივისცემა, პასუხისმგებლობის აღება და სირთულეებთან გამკლავება. ყველას სურს, რომ მისმა შვილმა განავითაროს თავისი ნიჭი და ინტერესები, რათა შეძლოს საკუთარი ადგილის პოვნა ცხოვრებაში და ყოველი დღით ტკბობა.
ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ბავშვმა აღზრდის პროცესში მშობლების სიყვარული და მხარდაჭერა იგრძნოს. მისთვის საყრდენი უნდა ვიყოთ, გრძნობების გაგებაში დავეხმაროთ და მათი სწორად გამოხატვა ვასწავლოთ. ბავშვებთან ზედმეტი სიმკაცრის გამოჩენა არ შეიძლება, რადგან ასე მათში ნამდვილი სტრესი შეიძლება გამოვიწვიოთ. არც ზედმეტი ლმობიერება არის კარგი. ასეთი მიდგომით საკუთარ თავზე შეყვარებული ეგოისტები გაიზრდებიან. როგორც ყოველთვის, ოქროს შუალედი ზუსტად ის არის, რაც ყველაზე მეტად გვჭირდება.
ოჯახური აღზრდის მიზნები
ძალიან მწარეა ასეთ მოწიფულ ასაკში გააცნობიერო, რომ საკუთარ შვილებს აბსოლუტურად არ უყვარხარ. უფრო მეტიც, როგორც აღმოჩნდა, გულწრფელად არც არასოდეს უყვარდი. არადა მთელი ჩემი ცხოვრება მათზე ზრუნვაში გავატარე. ჩემი ემოციები, ენერგია, ძალა. რა უნდა ვთქვა, დღემდე ვფიქრობ, რომ ჩემს ორ ქალიშვილზე უფრო ძვირფასი არავინ და არაფერი მაქვს. მათ, სამწუხაროდ, ამ საკითხზე საკუთარი მოსაზრება აქვთ.
30 წლის წინ გავთხოვდი. სხვა დრო იყო, არა ისეთი, როგორიც ახლა. იმ დროს ბევრი რამ, რომელთაც ახლა გადაჭარბებულ ყურადღებას აქცევენ, უმნიშვნელო იყო. ქალები ქალურები იყვნენ, კაცებს საკუთრის დაცვა შეეძლოთ და არა მხოლოდ. დიახ, ზოგიერთმა შეიძლება თქვას, რომ მაშინ ცხოვრება რთული იყო. სასტიკი ადამიანები, უფულობა, ყველგან ჭუჭყი და არასტაბილურობა. მეც მახსოვს ეს ყველაფერი, მაგრამ ჩემთვის სხვა მხრივ უფრო მარტივი იყო ცხოვრება.
პაატამ ფაქტობრივად მშობლების ბუდიდან წამიყვანა. მამას ძველი ჟიგულის მანქანის შეძენაში დაეხმარა, დედას მთელი თვე ყვავილებს ართმევდა. ყოველდღე. მშობლებს პირობა მისცა, რომ მასთან უსაფრთხოდ და კომფორტულად ვიქნებოდი. მეც წინააღმდეგი არ ვიყავი, რომ მასთან მთელი ცხოვრება გამეტარებინა. დიდი ხმაურიანი ქორწილი გადავიხადეთ. ალბათ, იტყვით, რომ სულაც არ იყო ასე. დიახ, შენობა – ძველი კაფე. არანაირი დეკორაცია და „დიზაინერული გადაწყვეტილებები“. ქმრის მხრიდან ზოგიერთ სტუმარს სპორტული სამოსი ეცვა. სამაგიეროდ, ხალხი კი გულახდილი და მაგიდები სავსე ძვირადღირებული კერძებით. მაშინ ეს საკმარისი იყო.
უფროსი ქალიშვილის დაბადებიდან ერთ წლის შემდეგ უმცროსი ქალიშვილიც შეგვეძინა. ასე გადაწყვიტა პაატამ, რომ უფროსს მარტო არ მოეწყინა. თავიდან ვაჟი ძალიან უნდოდა. მემკვიდრე. მაგრამ ერთ დღეს, როცა სამსახურში რაღაც უთანხმოება მოუვიდა, სახლში მოვიდა და აღიარა, რომ ცხოვრება ძალიან სახიფათო ადგილია. განსაკუთრებით, კაცებისთვის. იმ დღიდან მისთვის ორი ქალიშვილი საკმარისი იყო და ოჯახში მატების თემას აღარ შევხებივართ.
ჩემი ამოცანა მარტივი იყო: სახლზე ზრუნვა და შვილების აღზრდა. ასეთი იყო ჩვენი ოჯახური აღზრდის მიზნები. არსად არ ვმუშაობდი, თითზე ჩამოსათვლელი მეგობრები მყავდა. ისინიც ხშირად ითხოვდნენ სახლში დაპატიჟებას. დროდადრო ვამჩნევდი, როგორ უყურებდნენ ჩემს მეუღლეს. არა, არ ვეჭვიანობდი. უფრო მეტიც, ხშირად არც ვიცოდი, სად ატარებდა დროს ჩემი ქმარი და რას აკეთებდა. მაგრამ ვიცოდი, რომ მასთან დაცული ვიყავი, სხვა ფიქრები ჩემს შვილებს ეხებოდა.
ალბათ, ეს ჩემი შეცდომა იყო. გოგოების სწავლას ყურადღებას ვაქცევდი. ვცდილობდი, რომ ზარმაცები არ გაზრდილიყვნენ. მიწასთან ახლოს რომ ყოფილიყვნენ და ღრუბლებში არ ეფრინათ. თავის მხრივ, პაატა ქალიშვილებს საჩუქრებს ჩუქნიდა, ნივთებს ყიდულობდა, ქმარი წყვეტდა, როდის წავიდოდით დასასვენებლად. როგორც ჩანს, მაშინ გავინაწილეთ როლები ოჯახში. ცუდი და კარგი მშობელი. მოსაწყენი დედა და მამა, რომელიც ყველაფრისთვის მზად არის.
ქალიშვილებს ბინები ვუყიდეთ, როგორც კი სრულწლოვანები გახდნენ. გარემონტებული, ჯაკუზით და ყველა საჭირო აღჭურვილობით. ქმარი შვილებისთვის არაფერს იშურებდა. შვილები უყვარდა, შვილებსაც უყვარდათ მამა და თან მისი ეშინოდათ. ალბათ, ამ მიზეზით მამის დაკრძალვიდან კიდევ 3 დღე გონს ვერ მოდიოდნენ. ჩემი მეუღლე გულის ავადმყოფობით გარდაიცვალა. ძლიერი და უშიშარი იყო, მაგრამ ღმერთს თავისი გეგმები ჰქონდა.
ასეა თუ ისე, თითოეული ჩვენგანისთვის პაატა დიდი დანაკლისი იყო. ჩემთვის კიდევ ერთი უსიამოვნო ამბავი გახდა ის, რომ ფულის უმეტესი ნაწილი, რაც ჩვენს ოჯახს „ჰქონდა“, სინამდვილეში არ გვეკუთვნოდა. ფული იყო ქმრის სხვა პარტნიორების ანგარიშებზე. გასაგები მიზეზების გამო, პარტნიორებს ფულის დაბრუნება არ სურდათ. პირადად, დღემდე ყოველთვიურად ვიღებ გარკვეულ თანხას, რომელიც თავის რჩენაში მეხმარება. ამ ფულის წყალობით დღემდე ვცხოვრობ ჩვენს ძველ სახლში, თუმცა იყო დრო, როცა ბევრ რამეზე დაზოგვა მიწევდა.
ახლა კი უსიამოვნო ამბავზე. ქალიშვილებს ძალიან სურთ, რომ ჩემი უძრავი ქონება გაყიდონ და მიღებული თანხა გაიყონ. ჩემთვის გეგმავენ, გარეუბანში ერთოთახიანი ბინის ყიდვას. არ დაგავიწყდეთ, თავად აქვთ კარგი ბინები, სადაც ჩემს შეშვებას არ აპირებენ. ამბობენ, რომ მამა ლიდერი იყო და მან გამოიმუშავა მთელი ჩვენი მატერიალური სიმდიდრე. მე კი მხოლოდ ფერმკრთალი აჩრდილი ვიყავი და ასე აღმიქვამენ შვილები. უმჯობესია, რომ მათ მოვუსმინო და არ შევეწინააღმდეგო. უკეთესი იქნება, თუ მოხუც დედასთან გადავალ საცხოვრებლად. თავად საკუთარი ბებიის ხსენებაც არ უნდათ.
საშინელი სიტუაციაა და ჩემთვის მხოლოდ ნეგატივი მოაქვს. არ ვიცი, რა გავაკეთო, როგორ მოვიქცე. სიბერე უკვე მიახლოვდება, მაგრამ, როგორც ჩანს, არავინ მეყოლება მომვლელი. მხოლოდ იმედი მრჩება, რომ შვილები გაიზრდებიან და გონს მოვლენ. მაგრამ ყოველდღე ეს სუსტი პერსპექტივა უფრო და უფრო ქრება.
