უფროსი თაობა მომენტს არ უშვებს ხელიდან, რომ ახალგაზრდობა ზედმეტ თავგასულობაში დაადანაშაულოს. „ადრეც იყვნენ ისეთები, რომლებიც არ აფასებდნენ უფროსებს, გამომწვევად იქცეოდნენ და მათი ბოლო ციხე იყო. მაგრამ ერთეულები იყვნენ, ახლა კი!“ სინამდვილეში, ყველაფერი ცოტა სხვაგვარადაა. თანამედროვე ახალგაზრდა თაობამ გააცნობიერა, რა არის სიამაყე. როცა შეგიძლია იცხოვრო და იმოქმედო ისე, როგორც საჭიროდ მიიჩნევ. ზემოდან კონტროლის გარეშე.
რატომ მოხდა ასე? ყველაფერი მარტივია: შეიცვალა ურყევი პრინციპი, რომ უფროსმა თაობამ ყველაფერი ყველაზე უკეთ იცის. როგორ იცხოვრონ, როგორ იმუშაონ, როგორ ისაუბრონ. ახლა ახალგაზრდობა თავად წყვეტს, როგორ მოიქცეს. უფრო მეტს შოულობს, თანამედროვე ტექნიკაში უკეთ ერკვევა. ცხოვრებაც ასე თუ ისე ესმის. ასე, ძველი დოგმები ნელ–ნელა ქრება. ბუნებრივია, ეს ყველას არ მოსწონს, მაგრამ ვერაფერს ხდებიან. გასაკვირი არ არის, რომ „თანამედროვე ახალგაზრდობა უარესია, რაც კი ოდესმე ყოფილა“.
რა არის სიამაყე?
ჩემს ქალიშვილს ვეღარ ვცნობ მას შემდეგ, რაც საცხოვრებლად ცალკე ბინაში გადავიდა. ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ ღვიძლ შვილს შეეძლო ასე უცხოსავით მომქცეოდა მე, დედამისს, თან ზედმეტი აურზაურის გარეშე. ალბათ, ბევრს მსგავსი სიტუაცია გამოუცდია. ის, რაც თანამედროვე ახალგაზრდობაში ხდება, წესიერების ყოველგვარ ზღვარს სცდება. უფრო მეტიც, მამაც, როგორიც არ უნდა იყოს, ჩემს შეხედულებას იზიარებს.
ლია ჩვენი ერთადერთი შვილია. მის აღზრდაში დიდი შრომა ჩავდეთ, როგორც მინიმუმ, მის განათლებაში. ნაცნობებისგან ხშირად მესმოდა ფრაზები, რომ ადრე თუ გვიან სხვა ოჯახში წავა. ის ხომ ვაჟი არ არის, რომ მასზე ასე ვინერვიულო. მაგრამ ჩვენთვის ერთადერთი შვილია. საერთოდ, ოჯახური კავშირი წყალი არ არის, რომ ასე უბრალოდ დაიღვაროს. როგორც ჩანს, სწორედ მე და ჩემი მეუღლე ვცდებოდით. არ მესმის, რატომ მოხდა ასე.
დიახ, ვაღიარებ, რომ ლიას ბავშვობა იდეალურ პირობებში არ გადიოდა. მე და ჩემი მეუღლე გამუდმებით ვჩხუბობდით. ასეთი პერიოდი გვქონდა. ორიმე ერთმანეთი განქორწინების შემდეგ ვიპოვეთ. გვქონდა წარსული ურთიერთობები. შესაბამისად, ყოფილი ქმრის მიმართ გარკვეული გრძნობები დამრჩა. ჩემი ნამდვილი ქმარი, ლიას მამა, ამას ვერასდროს იგებდა. უკმაყოფილების გამოსახატავად ოჯახიდან მიდიოდა. დროებით.
ზრდასრული ადამიანებიც ადამიანები არიან. თავის მართლება არ მინდა, ასე ხდება და მორჩა. მერწმუნეთ, ეს ყოველთვის ჩვენი ქალიშვილის სასიკეთოდ ხდებოდა. თითოეულს გვსურდა, გამორჩეული ვყოფილიყავით შვილთან ურთიერთობაში. ვცდილობდი, ლიას გაგებას, ყოველთვის ისე ვესაუბრებოდი, როგორც ზრდასრულ ადამიანს. ჩემი ქმარი, არც თუ ისე კომუნიკაბელურია, მაგრამ თავის არყოფნას საფულით ანაზღაურებდა. ალბათ, შეიძლება ითქვას, რომ ლია გარკვეული პერიოდი განებივრებული იყო.
არსად წასვლას, არავისთან ურთიერთობას არ ვუშლიდი, რადგან ჩემს შვილში დარწმუნებული ვიყავი. ვფიქრობდი, რომ ასე სწრაფად გაიზრდებოდა და ამის გამო მის აღზრდაში ნაკლები პრობლემა წარმოიშობოდა. მაგრამ, რაღაც მომენტში მე და მამამისმა საერთო ენა ვიპოვეთ. ვფიქრობდი, ეს ჩვენი ოჯახის გამთლიანების წერტილი გახდებოდა. ლია არასდროს გვაკრიტიკებდა და ჩვენს ურთიერთობას მშვიდად უყურებდა.
როგორც აღმოჩნდა, გარკვეულ დრომდე. როგორც კი საკუთარი ფულის გამომუშავების შესაძლებლობა გამოუჩნდა, მაშინვე მშობლების ბუდიდან გაფრინდა. ზუსტად ჩემი და მამამისის საბოლოო შერიგებიდან 6 თვის შემდეგ. მოთხოვნა და დარწმუნება უშედეგო იყო. დისტანციური სამსახური იპოვა და, როგორც ჩემთვის ცნობილია, კარგ ფულს იღებს. და მაინც, ახლა ქალიშვილი არ მყავს. მხოლოდ ადამიანი, რომლის დაბრუნება ძალიან მინდა.
ლია მარტო არ ცხოვრობს, არამედ დაქალთან ერთად. 21 წლისაა და კანონით მასზე არანაირი უფლება არ მაქვს. რამდენჯერმე ვისაუბრეთ, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ, რომ პირადი ნივთების წაღება სურდა. და მორჩა, არანაირი კომუნიკაცია ქალიშვილსა და მშობლებს შორის. არანაირი ახალი ამბავი. მხოლოდ რამდენიმე მშრალი ფრაზა და ისეც დაქალის ფონზე. ვფიქრობ, სწორედ ის უშლის ჩემი და ჩემი ქალიშვილის ურთიერთობას.
სწორად გამიგეთ, მის ასაკშიც მეც მყავდა საუკეთესო დაქალი, რომელსაც, როგორც მეგონა, ყველაფერი შემეძლო გამენდო. დროთა განმავლობაში კი გავიგე, რა შედეგი მოჰყვება ამას. საუკეთესო დაქალს ხანდახან ვხედავ სოციალურ ქსელებში ფოტოებზე და მაქსიმუმ დღესასწაულებს ერთმანეთს ვულოცავთ. ეს ყველაფერი სისულელეა და დახარჯულ დროდ არ ღირს. ვთვლი, რომ ლია ჯერ ჩვენ, მშობლებს უნდა შეგვირიგდეს, შემდეგ კი საიმედო მამაკაცი იპოვოს. ასე თავს კარგად იგრძნობს, მომავალს თამამად შეხედავს.
ქმარიც მხარს მიჭერს და სულ იმუქრება, რომ იპოვის ბინას, სადაც ლია ცხოვრობს, და უკან დააბრუნებს. თუმცა თავად ამის მომხრე არ ვარ. ჯერ ძალიან ბებრები არ ვართ, 50–ს ვუახლოვდებით. დიახ, შეიძლება ძალიან თანამედროვე არ ვართ და წარსულში ბევრი შეცდომა დავუშვით, მაგრამ შვილისთვის შეურაცხყოფა არასდროს მიგვიყენებია, უფრო მეტ თავისუფლებას ვაძლევდით, ვიდრე სხვა მშობლები აძლევენ შვილებს. ახლა რა, ყველაფერს მივაფურთხოთ და თვალი დავხუჭოთ შვილის ასეთ დამოკიდებულებაზე? არა მგონია.
როგორც ჩანს, მომიწევს, სასამართლოს მივმართო. დაე, სახელმწიფომ მოაგვაროს ჩვენი პრობლემა. იქნებ, ლია ძალიან ამაყი გახდა და არ აინტერესებს, რომ მე და მამამ, როგორც არ უნდა იყოს, სრულ ოჯახში გავზარდეთ. დიახ, ეს ქულებს არ გვმატებს და გარკვეულწილად ძალიან უცნაურად გამოვიყურებით. ვაღიარებ, მაგრამ რა გავაკეთო, თუ ღვიძლ შვილს არ სურს გაითვალისწინოს ჩვენი გრძნობები, ჩვენი მოთხოვნები. მძიმე დრო მკაცრ გადაწყვეტილებებს მოითხოვს.
