ითვლება, რომ ნებისმიერი ბებიის მთავარი ამოცანაა, იკმაროს სახელმწიფოს მიერ გამოყოფილი პენსია და თან შვილების დახმარება მოახერხოს. თუ სერიოზულად, საშუალო სტატისტიკური პენსიონერის ცხოვრებას საინტერესოს და დინამიკურს ვერ ვუწოდებთ. თუ გყავს მშვიდი შვილიშვილი მოსავლელად, მაცივარიც ცარიელი არ არის, უკვე კარგია. საწუწუნო არაფერია. ხომ ეს არის მთავარი ამ ასაკში? შთამომავლობამ რომ არ დაგივიწყოს.
ზოგჯერ წესიდან გამონაკლისიც გვხვდება და ვერ ვიტყვით, რომ ვკიცხავთ. მოხუცს შეიძლება უყვარდეს განმარტოებით ცხოვრება, შვილები და შვილიშვილები ნაკლებად აინტერესებდეს. რა არის ამაში ცუდი? თითოეული ადამიანი უნდა განვითარდეს იმ მიმართულებით, რომელიც მისთვის კომფორტულია. მით უმეტეს, როცა მთელი ცხოვრება უკვე გავლილი გაქვს. აქ არაფერია საწყენი. მოხუცი ქალი შენი შვილები ძიძა არ არის. მასაც საკუთარი ინტერესები შეიძლება ჰქონდეს. თუ ასე არ არის?
მშვიდი შვილიშვილი
გუშინ ინტერნეტში წავიკითხე სტატია, რომ მოხუცებისთვის ბავშვის გარემოცვაში ყოფნა სასარგებლოა. თითქოს, ასე მათ ორგანიზმში გამოიყოფა ჰორმონები, რომლებიც თავს უკეთ და ბედნიერად აგრძნობინებენ. იმავე სტატიაში ავტორი გვთავაზობს ბავშვთან ერთად სხვადასხვა აქტივობის მაგალითებს: თამაშები, ხატვა, საბავშვო სიმღერების მოსმენა. მომეჩვენა, რომ მთელი ტექსტი დაწერილი იყო მხოლოდ იმისთვის, რომ ჩვენ, 60 წელს გადაცილებულმა ადამიანებმა მეტი ინტერესი გამოვიჩინოთ შვილიშვილების მიმართ.
ზოგადად, ალბათ, სწორი გზავნილია. თუმცა ნაწერის სტილში იყო რაღაც, ჭკუის სასწავლებელი. როგორც ძველ საბჭოთა წიგნებში, რომლებიც კი არ იძლეოდნენ სასარგებლო რჩევებს, არამედ პირდაპირ გითითებდნენ, რა და როგორ უნდა გაგეკეთებინა ამა თუ იმ სიტუაციაში. ხვდებით, რას ვგულისხმობ? მაშინვე თავი ვიგრძენი მოსწავლედ, რომელმაც სადღაც დააშავა და ახლა საყვედურობენ. ზრდასრული ადამიანი ვარ და ვთვლი, რომ შვილიშვილები არ არის აუცილებელი ტვირთი, თუ სხვა გეგმები გაქვს ცხოვრებაში.
რატომ დავიწყე ამაზე ლაპარაკი? ქალიშვილის გათხოვების შემდეგ გადავწყვიტე, რომ ახლა მის ბედზე ქმარმა უნდა იზრუნოს. ადამიანები ხომ სწორედ ამისთვის ქმნიან ოჯახს. ზრდასრული ქალია, იმ დროს 27 წლის იყო. თავად ერთი საინტერესო მამაკაცი გავიცანი და ჩემი ენერგიის დიდი ნაწილი ამ ურთიერთობისკენ მივმართე. ყველაფერი იმდენად კარგად იყო, რომ დაქორწინება გადავწყვიტეთ. პათოსის და დიდი ცერემონიის გარეშე. წვეულება მხოლოდ ჩვენ ორისთვის.
ასეც მოხდა. ანდრეასმა თავის სამშობლოში, საბერძნეთში წამიყვანა საცხოვრებლად. როგორც იქნა, ვიგრძენი, როგორია, როცა ცხოვრობ თავდაჯერებულ კაცთან ერთად ლამაზ ქვეყანაში, რომლის შესასწავლად, ალბათ, მთელი ცხოვრება არ მეყოფა. არ ვთვლი თავს მოხუცად, რომელმაც მხოლოდ შვილებზე და შვილიშვილებზე უნდა იზრუნოს. მეც მინდა გართობა, ამინდით, მზით, ზღვით, გემრიელი საკვებით ტკბობა. ბოლოს და ბოლოს, ყველას ეს გვინდა. რა არის ამაში ცუდი?
აი, ჩემი ქალიშვილის ოჯახმა გადაწყვიტა, რომ მხოლოდ მათი მოთხოვნების დასაკმაყოფილებლად ვარსებობ. საზღვარგარეთ ჩემი გადასვლიდან პირველივე წელს ქეთიმ ურცხვად დაიწყო რეკვა და მინიშნება, რომ კარგი იქნება, თუ ოჯახთან ერთად დასასვენებლად გვესტუმრება. გასაგებია, რომ მასაც უნდა დასვენება. რა თქმა უნდა, დავთანხმდი. რა მივიღე? ორი თავხედი სტუმარი, ჯიბეში კაპიკის გარეშე, სამაგიეროდ დიდი მადით და „სადმე განტვირთვის“ წყურვილით.
მომავალ წელს ქალიშვილს სტუმრობაზე უარი ვუთხარი. რაღაც ამბავი მოვიგონე ანდრეასის დედის ცუდად ყოფნის შესახებ (ზოგადად, სიმართლე იყო) და რომ ვერ მივიღებდი. აბა, რა გავაკეთო? თუ ქეთის შეუძლია ქმართან ერთად თავზე დამაჯდეს, რაში სჭირდება ჩემს ქმარს ასეთი ტვირთი? მისი შვილები გაიზარდნენ, დამოუკიდებლები გახდნენ და მამას ერთ თეთრსაც არ თხოვენ. აი, აღზარდა და დარდი არ იცის. მე კი ეს მომენტი ხელიდან გავუშვი. ალბათ, იმიტომ, რომ ქეთი ჩემი ერთადერთი შვილია.
შემდეგ დაიბადა თომა. ძალიან მშვიდი ბავშვია. არ ყვირის, სათამაშოს ან ყურადღებას არ ითხოვს. ჭკვიანი ბავშვია და დედამისს ძალიან გაუმართლა. წინააღმდეგი არ ვიქნებოდი, რომ მათთან რამდენიმე კვირით კიდევ ერთხელ ჩავსულიყავი და შვილიშვილზე მეზრუნა, მაგრამ ყველაფერი ასე მარტივად არაა. ადრე, როცა ქალიშვილს და შვილიშვილს ვეხმარებოდი მათ სახლში, ქეთი მუდმივად უკმაყოფილო იყო. მე ხომ ჩავდიოდი საჩუქრების გარეშე, ფულის გარეშე, რომ მათთვის დღესასწაული მომეწყო. სხვათა შორის, მათი თხოვნით ჩავდიოდი. ახლა არავინ მეპატიჟება.
ახლა, როცა თომა 5 წლისაა, ქეთი არა თუ მანიშნებს, არამედ პირდაპირ მეუბნება, რომ ვალდებული ვარ, შვილიშვილისთვის მაინც ვიყიდო ბილეთი და მთელი ზაფხული მასზე ვიზრუნო, რადგან მე და ჩემი ქმარი ასეთი ძუნწები ვართ, რომ მთელი ოჯახი დავპატიჟოთ. წარმოიდგინეთ. პირველ რიგში, ქეთი მეუღლესთან ერთად ზრდასრულები არიან. რა, არ სჭირდებათ მუშაობა? სხვა ქვეყანაში რამდენიმე თვით დასვენება, თუნდაც ჩემს ხარჯზე. სად იშოვიან ჭამის და სხვა ყველაფრის ფულს? როგორც ჩანს, ჩემი ქალიშვილი კარგად ცხოვრობს.
მეორეც, შვილიშვილთან მთელი დღის გატარება ჩემი ოცნება არაა. რამდენიმე დღე, კვირა შეიძლება, მაგრამ შემდეგ თავად თომას მოენატრება მშობლები. დარწმუნებული ვარ, რომ ბიჭთან არანაირი პრობლემა არ შემექმნება. ეს ქეთი ტიროდა თავის დროზე და ითხოვდა ყურადღებას, მისი ვაჟი ასეთი არ არის. რა საჭიროა ბავშვს გაუფუჭოს ნერვები იმისთვის, რომ „ზღვის სუფთა ჰაერი ისუნთქოს?“
შემდეგ რა? მას ხომ თანატოლებთან კონტაქტი არ ექნება, მხოლოდ ბებიასთან და ბაბუასთან, რომელსაც მხოლოდ ნიშნებით შეუძლიათ ურთიერთობა. ანდრეასი საუბრობს ბერძნულ და ინგლისურ ენაზე. რა თქმა უნდა, შემიძლია ჩავურთო მულტფილმები, მაგრამ ეს ბავშვს ნამდვილად არ წაადგება. გარდა ამისა, ჩვენი ჩვევები გვაქვს. ადრე ვწვებით, ადრე ვდგებით. რაზე უნდა ველაპარაკო გამუდმებით? აქ არ არის ბოსტანი, რომ თომა ქათმებს ან იხვებს მაინც მოეფეროს და გაერთოს.
ჩემს ქალიშვილს არაფრის გაგება არ სურს. უკვე სარკასტულად მეძახის „მსოფლიოში საუკეთესო ბებიას“. იმუქრება, რომ შვილიშვილს საერთოდ არ მოუყვება ჩემს შესახებ, რომ ჩემი არსებობაც დაივიწყოს. უსიამოვნოა, მაგრამ შექმნილ სიტუაციაში სხვა გამოსავალი არ არის. ქალიშვილს თავიდან ვეღარ აღვზრდი, ნუთუ იმედოვნებს, რომ ჩემთან რაიმე გაუვა? რა სულელური და ბავშვური შანტაჟია.
