ისე მოხდა, რომ უკვე 15 წლისას დეიდა გავხდი. სტუდენტობის წლები ძმისშვილებთან ზრუნვაში გავატარე. ჩემთვის ეს სასიხარულოც იყო. იმ დროს ჩემი ძმის ოჯახში სიმშვიდე და ჰარმონია სუფევდა, იმის მიუხედავად, რომ ბევრს მუშაობდა. ეს ახლა გახდა მისი უფროსი ვაჟი, ანრი, სრულიად უკონტროლო. ვთვლი, რომ ბავშვის მყიფე შინაგან სამყაროზე მშობლების განქორწინებამ იმოქმედა.
ძნელი სათქმელია, როდის შეიცვალა ყველაფერი. ასე ხდება: ყველაფერი კარგად და დალაგებულია (ერთი შეხედვით), მაგრამ როცა ბავშვები იზრდებიან, ბედნიერი ოჯახის ილუზია საპნის ბუშტივით სკდება. მეც მესმის, რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა. მხოლოდ ძმისშვილები მეცოდება, ახლა გაყოფილები არიან. ანრი, რომელიც დედასთან დარჩა, მე და მამამისს საერთოდ არ გვიკარებს. ყველაფერი თავიდან მინდა მოვყვე. იქნებ, გვერდიდან უფრო გამოჩნდეს, რა შეიძლება გაკეთდეს ამ სიტუაციაში?
როგორ მოქმედებს განქორწინება ბავშვის შინაგან სამყაროზე?
თავიდან რძალთან კარგი ურთიერთობა მქონდა. ჩემზე 8 წლით უფროსია, მაგრამ დაქალებივით ვიყავით. შემდეგ დაორსულდა, მე კი თავით სწავლაში გადავეშვი, ასე რომ ერთმანეთს ვხვდებოდით მხოლოდ საოჯახო დღესასწაულებზე წელიწადში რამდენჯერმე. როცა ჩემს ცხოვრებაში ძმისშვილები შემოვიდნენ, ურთიერთობა აღდგა. ახალგაზრდა მშობლებს ხშირად უნდოდათ სადმე გასვლა,მე კი პატარებთან სიამოვნებით ვრჩებოდი. იდილია რამდენიმე წელი გაგრძელა. ზუსტად მანამ, სანამ ბავშვები სკოლაში წავიდოდნენ.
დღემდე არ ვიცი, რა მოხდა ჩემს ძმასა და ნათიას შორის, მაგრამ მათი ურთიერთობა სწრაფად გაუარესდა. ვეჭვობ, მიზეზი იყო ის, რომ ჩემი ძმა დილიდან ღამემდე მუშაობდა და ოჯახთან დროს საერთოდ არ ატარებდა. ნათია ეჭვიანი და ნერვიული გახდა. ვიჩხუბეთ კიდეც. აღარ შემეძლო მისი პარანოიდული აზრების მოსმენა იმის შესახებ, რომ ჩემი ძმა ღალატობდა. ამ დასკვნამდე მიდიოდა მაშინაც კი, როცა ქმარი მხოლოდ 10 წუთი აგვიანებდა.
სეირნობის დროს ყველა ბოძზე ეჭვიანობდა. ლადო ჩიოდა, რომ ამის ატანა შეუძლებელი იყო: ტელეფონის დამალვა უწევს, რომ ცოლმა მასში არ ჩაიხედოს ღამღამობით. ჩემს კითხვაზე, აქვს თუ არა ტელეფონის დამალვის მიზეზი, ამბობდა, რომ მიზეზი არ არის, მაგრამ ცოლი მაინც იპოვის.
მალე დაიწყო სკანდალები. ნათია ოჯახურ შეხვედრებზეც, საკუთარი მშობლების და შვილების წინაშეც ქმარს ურცხვად საყვედურობდა. ყველას ისეთი შთაბეჭდილება შეგვექმნა, რომ უმუშევრობისგან გიჟდებოდა. დეკრეტულ შვებულებაში გასვლის შემდეგ სამსახურში აღარ დაბრუნებულა. პირდაპირ გეტყვით: ბოლო რამდენიმე წელი ნათიას უბრალოდ ვითმენდით, მაგრამ ყველაფერს ზღვარი აქვს.
ღირს თუ არა მშობლებთან ერთად ცხოვრება?
ერთ დღეს დედაჩემი ძალიან ცუდად გახდა, მალე გულის პრობლემები დაეწყო. იმ დროს მეზობელ ქალაქში ვცხოვრობდი, რადგან იქ უფრო ადვილი იყო სამსახურის შოვნა. ამის მიუხედავად, ყოველ შაბათ–კვირას ჩამოვდიოდი დედასთან და ვეხმარებოდი სახლის დალაგებაში, პროდუქტების შეძენაში. ლადოს, დატვირთული გრაფიკის მიუხედავად, ექიმებთან დაჰყავდა და მედიკამენტების ყველა ხარჯს ფარავდა. მალე ეს საკმარისი არ აღმოჩნდა.
დედა ძალიან დასუსტდა და ვნერვიულობდით, რომ უკვე რთული იყო მისი სახლში მარტო დატოვება. ახლახან კარადას მტვერს ვწმენდი, წონასწორობა ვერ დავიცავი და ტაბურეტიდან გადმოვვარდი. სასწაულია, რომ არაფერი მოვიტეხე! თუმცა რამდენიმე დღე ვკოჭლობდი. ასე ლადომ გადაწყვიტა, დედა თავისთან წაეყვანა. მას და ნათიას აქვთ ორსართულიანი სახლი სამი ოთახით და ორი სველი წერტილით. ყველასთვის საკმარისი ადგილია იმ პირობით, რომ ძმისშვილები ერთ ოთახში გადავლენ და ბებიას დაუთმობენ ერთ–ერთ საბავშვო ოთახს პირველ სართულზე. არასოდეს დამავიწყდება, რამხელა ამბავი ატყდა ამაზე.
ცხოვრება ძმისშვილებთან ერთად
– რა გინდა, რომ ანრი სახლიდან წავიდეს?! ის ხომ უფროსია, პირადი სივრცე სჭირდება!
– ნათია, რას ლაპარაკობ, რა „სახლიდან წავიდეს“? ხომ ხედავ, სერიოზული სიტუაციაა, დედას ყურადღება სჭირდება. ბავშვებისთვის კარგია ბებიასთან დროის გატარება. გაკვეთილების მომზადებაში დაეხმარება.
– ანუ თავად არ გინდა შვილებზე ზრუნვა და გადაწყვიტე, ყველაფერი დედას გადააბარო? შენმა დამ წაიყვანოს ან მომვლელი აუყვანე. მაინც მთელი ფული დედაშენზე იხარჯება.
ნათიას ძალიან უცნაური წარმოდგენა ჰქონდა იმაზე, რაც ხდებოდა და დედამთილის მის სახლში დანახვა არ სურდა. ამ საუბრების დროს ძმისშვილები ოთახებში იმალებოდნენ. კარგია, რომ დედას ეს საუბარი არ გაუგია. თავადაც არ იწვოდა მათთან გადასვლის სურვილით, ეს მე და ჩემმა ძმამ მოვითხოვეთ. ნათია დაშოშმინდა, როცა ლადომ შეახსენა, რომ არა მხოლოდ დედამისი, არამედ ისიც მის ხელფასზე ცხოვრობდა.
განქორწინების ატმოსფერო და რა გავლენას ახდენს ბავშვებზე
უფროს ძმისშვილს, ანრის სწავლის მხრივ პრობლემები ყოველთვის ჰქონდა. ყველაფერი კარგად ესმოდა, მაგრამ დავალებების შესრულება არ სურდა. სიამოვნებით კითხულობდა ფანტასტიკას, მაგრამ არ უყვარდა არც ენა, არც ლიტერატურა. იქ მასწავლებელი ძალიან სპეციფიკური იყო. შესაძლოა, ეს ყველაფერი გარდატეხის ასაკი იყო, მაგრამ ბოლო დროს სერიოზულ პრობლემად გადაიქცა.
მამის მოსმენა არ უნდა, საშინლად იქცევა. საუბრისას მამას აჯავრებს, მკვახედ პასუხობს. ნათია ამას ხელს უწყობს. ბავშვსაც უხარია დედისგან მოწონების წვეთის მიღება. ნათიას არ აღელვებს, რომ ვაჟი უფრო და უფრო ნერვიული ხდება. სამწუხაროდ, ბოლო ერთი წელია, საერთოდ ვეღარ ვცნობ.
ალბათ, ნათიამ ჩემზეც რაღაც უთხრა. ანრი ძალით მესალმება, თითქოს თავს მარიდებს. ვფიქრობ, მისთვის უსიამოვნოა ის ფაქტი, რომ მშობლებმა განქორწინებაზე საუბარი დაიწყეს. უფრო ზუსტად, ლადო იმუქრებოდა განქორწინებით. განსაკუთრებით იმით, რომ ნათიას შვილებს წაართმევს, რადგან თავად მათ რჩენას ვერ შეძლებს.
დედის გადასვლა ჩემი ძმის და რძლის სახლში
ცოლ–ქმრის ხანგრძლივი ჩხუბის მიუხედავად დედაჩემის გადასვლა მხოლოდ დროის საკითხი იყო. ოთახი გამოუყვეს, როგორც შეთანხმებული ვიყავით. აი, მისი ბებერი კატის საკითხი პრობლემა გახდა: დედამ თან წაიყვანა და ყველა ფიქრობდა, რომ ეს თავისთავად გადაწყვეტილი იყო. ქუჩაში ხომ არ დატოვებდა. ბავშვები აღფრთოვანებული იყვნენ, რადგან დედა უკრძალავდათ ნებისმიერი ცხოველის მოყვანას, თევზის გარდა. აი, ნათიასთვის ბოლო აკორდი აღმოჩნდა.
– შენთვის უფრო მნიშვნელოვანია ეს ბეწვიანი გაუგებრობა, ვიდრე ცოლი? დედა კარგი, მაგრამ კატა?! ისედაც ერთმანეთის თავებზე ვსხედვართ.
ლადო შესამჩნევად დაიღალა ურთიერთობის გარკვევით, ამიტომ მისი უგულებელყოფა გადაწყვიტა, მაგრამ დიდხანს არ გამოუვიდა. ნათია მიზეზს პოულობდა, რომ ჩემი ძმა გაეღიზიანებინა. დედას ეუხეშებოდა ან სახლის დალაგებას აიძულებდა, როცა მაღალი წნევა ჰქონდა. კატას დასდევდა, როცა არავინ უყურებდა, მაგრამ ეს მოწმის გარეშეც ნათელი იყო – კატას მისი ეშინოდა და პერიოდულად კაწრავდა.
ერთ დღეს კატა უბრალოდ გაქრა. თითქოს წყალში ჩაიძირა. დედა დარწმუნებული იყო, რომ ფანჯრიდან გადავარდა ან ღია კარიდან გაიქცა. ძალიან ავღელდი, კორვალოლის ყიდვა მომიწია. კარგია, რომ უმცროსმა ძმისშვილმა მოიფიქრა მამასთან დარეკვა და სიმართლის თქმა. აღიარა, რომ დაინახა, როგორ წაიყვანა დედამ კატა დილით. უფროსმა ძმისშვილმა კი არ აღიარა.
ლადო მაშინვე სახლში გამოიქცა, უფროსებს აუხსნა, რომ სასწრაფო საქმე ჰქონდა. მისი ყვირილი მთელ უბანს ესმოდა. თურმე, ნათიამ კატა თავშესაფარში ჩააბარა, თქვა, რომ ცხოველი უკვე მოხუცია და მომვლელი სჭირდება. ბოლო წუთამდე თავშესაფრის ნომრის მოცემას არ აპირებდა. კატა დააბრუნეს, მაგრამ ქორწინებაში ნდობა გაქრა.
როგორ მოქმედებს განქორწინება ბავშვების შინაგან სამყაროზე?
სასამართლოები, ბინების გაყოფა, სხვა ადგილას გადასვლა – ამ ყველაფერმა ღრმა კვალი დატოვა ბავშვების ფსიქიკაზე. ჩემს ძმაზე ვერაფერს ვიტყვი. მაინც ზრდასრულია, ნათიაც. აი, ძმისშვილები მეცოდება. ხულიგნები იზრდებიან, უმცროსი სულ ჩაიკეტა. ნათია ცდილობს ბავშვის იზოლირებას მეორე ოჯახიდან, რაც ველურობად მიმაჩნია. არ ვიცი, რა გავაკეთო. იქნებ, ვინმე ყოფილა მსგავს სიტუაციაში?
