დიდი განსხვავებაა ფიზიკურად შრომასა და სამსახურში უბრალოდ საათების გატარებას შორის. საინტერესოა, რომ ეს ადრე ყველამ იცოდა, ახლა – არა. როცა ქარხანაში მომუშავე პირს სანატორიუმში სამკურნალოდ საგზურს აძლევდნენ, ეს ნორმა იყო. ჩვენ დროში ფოტოგრაფებიც კი უჩივიან „არამეგობრულ ატმოსფეროს“, „კლიენტთან სულიერ გაუგებრობას“, „გარშემო სიბნელეს“ და წუწუნებენ, რომ „დიდი ხანია ბალიზე ვერ გაფრინდნენ“.
ზოგი იტყვის, რომ ეს ნორმალურია. თითქოს, გაიზარდა ცხოვრების ხარისხი, სტანდარტები. ამ შემთხვევაში, გვინდა ვისაუბროთ თანამედროვე ადამიანის დამოკიდებულებაზე მუშაობისა და დასვენების მიმართ. რიგითი მშრომელები არსად გამქრალან. დღესაც დაუღალავად მუშაობენ, სუფთა სინდისით და დაკოჟრებული ხელებით. აი, დასასვენებლად დადიან იმავე სანატორიუმებში, მაგრამ უკვე ძველი რემონტით. რატომ?
ადამიანი შრომობს
კარგად მესმის მათი, ვინც ამბობს, რომ სამსახურმა შეცვალა. მეც ასე ვარ. ბევრგან ნამყოფი ვარ, ბევრი რამ ნანახი მაქვს. ხშირად ვმუშაობდი ქარხანაში, რამდენიმე წელი სათევზაო ნავითაც დავდიოდი. ეს დიდი გამოცდილება იყო. ექსტრიმი, ოფლი და ცრემლები და არანაირი ზღვის რომანტიკა. მერწმუნეთ, თითქმის არავის ენდომება დამპალი უმი თევზის სუნი იგრძნოს მთელი ცხოვრება, თუნდაც ძილის დროს. როგორც მინიმუმ, ჩემს შემთხვევაში ასეა. ახლაც, როცა ამ ამბავს ვწერ.
მოკლედ, ასე წარიმართა ჩემი ახალგაზრდობა, ორმოც წლამდე. ამ ასაკში ზრდასრული ადამიანი უკვე დაფიქრებას იწყებს. უფრო ხშირად, მშვიდდება. ასე გადავწყვიტე მეც. ამასთან დაკავშირებით სახლში დავბრუნდი, მშობლების ბინა გავარემონტე. როგორღაც დავსახლდი. კიდევ რა სჭირდება ჩემი ასაკის მამაკაცს? ბუნებრივია, ქალის პოვნა. ვისაც ცხოვრებას, ყოფას, სიყვარულს გაუზიარებს. შვილების გაჩენა, შესაძლებლობის მიხედვით. მოკლედ, ნორმალური ოჯახი მინდოდა.
რამაც ყველაზე მეტად გამაოცა, ზოგიერთი ახალგაზრდა ქალის ხელმისაწვდომობა იყო. ჩემზე 10-15 წლით უმცროსია, მაგრამ როგორც იგებს, რომ შორიდან ჩამოვედი და შვილი არ მყავს, მაშინვე ინტერესს გამოხატავს. ნუთუ ასე იყო ადრე? არა, ჩემს ცხოვრებაში ბევრი რამ მომხდარა, მაგრამ ადრე ვთვლიდი, რომ ცაში ვარსკვლავები ისე უნდა განლაგდეს, რომ ახალგაზრდა გოგოს მოვეწონო მე, რიგითი მშრომელი. გულწრფელად, აქ გასაქანი აღარ მქონდა.
მეორე ნახევრის ძიება
უარყოფითი მხარეები მხოლოდ მოგვიანებით გამოჩნდა. მე, როგორც „ხანდაზმულ“ ჯენტლმენს, მომიწია რესტორნებში წაყვანა, საჩუქრების ჩუქება, მისი გაცინება და მასხარაობა. სადღაც გულის სიღრმეში იმედი მქონდა, რომ ასე უსასრულოდ არ გაგრძელდებოდა. კანფეტი-თაიგულის პერიოდი ხომ სამუდამოდ არ არის. ეჰ, გულუბრყვილო. სწორედ რომ სამუდამოდ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ჩემი კომპანია არავის აინტერესებდა. რა უნდა გავაკეთო? თავი ხელში ავიყვანო და დავიწყო ჩემი ასაკის ქალის პოვნა. ნათელი პასუხია, მაგრამ აქაც ყველაფერი მარტივი არ აღმოჩნდა.
არ ვიცი როდიდან, მაგრამ 40+ ასაკის ქალები ახალგაზრდა გოგოებს არ ჩამორჩებიან. მათ ასაკში ეს სასაცილოდ გამოიყურება. ადრე როგორ იყო, ქვეყანაში ყველა მუშაობდა. კაცები უფრო მძიმე საქმეს ასრულებდნენ, ქალები – უფრო მარტივს. და მაინც, ყველას თავისი წვლილი შეჰქონდა, შრომის არ რცხვენოდა. ყოფაში იგივე იყო. სანამ ქმარი ავტოფარეხში ან აივანზე მუშაობდა, ლურსმნებს აჭედებდა და ნივთებს აკეთებდა, ქალს ესმოდა, რომ რაღაც უნდა მოამზადოს ან დაალაგოს. და, არავის სურს საღორეში ცხოვრება. ეს ფაქტია.
მუშაობს თუ არა ადამიანი?
ადრე ყველაფერი ნორმალურად იყო, ადამიანი დაუღალავად მუშაობდა. ჩვენ დროში ყველაფერი თავდაყირა დადგა. დანამდვილებით გეუბნებით. აი, ერთი ქალი, ინტერნეტით გავიცანი. პატარა შვილი ჰყავს, ნაქირავებში ცხოვრობს, 42 წლისაა. სილამაზის სალონში ნახევარ განაკვეთზე მუშაობს, რადგან ვაჟთან ყოფნის დრო არ აქვს. ასევე დადის იოგაზე და რაღაც მედიტაციაზე. ამ მიზეზით ვერ ასწრებს საჭმლის მომზადებას ან სახლის დალაგებას. ქალი, გესმით? 40 წლის. როცა პირველად მოვხვდი მის ბინაში, თავად მომინდა ხელების აკაპიწება და მტვრის გადაწმენდა. ამას მტვერი აღარ ერქვა.
მეორე მეუბნება: „ნიკა, ყველაფერი მესმის, მაგრამ თანამედროვე რეალობაში მე, და არა მხოლოდ მე, დიასახლისობას არ ვაპირებ. მოდი, აიყვანოთ ქალი, რომელიც დაალაგებს და საჭმელს მოამზადებს. ხარჯები გავიყოთ და ერთმანეთს ნერვები არ ავუშალოთ“. ამბობს, მაგრამ მახსენებს ჩემს პირველ მასწავლებელს სკოლაში. მსგავსად შეკრული თმით და სათვალით. აი, რაში დახარჯავს დაზოგილ დროს? სატელევიზიო შოუებზე თუ სხვა სისულელეებზე? სანამ უცხო ადამიანი დაალაგებს მის სახლს?
მარტოობისთვის განწირული
ასე ჯერ კიდევ მარტოხელა ვარ და მარტო ვცხოვრობ. ზოგიერთ ქალს ვერაფერზე დაელაპარაკები. ბანალურობა, ზედაპირული სისულელეები და მეტი არაფერი. როგორც ჩანს, რაღაც მომენტში მოხდა კოლაფსი და ყველა გასულელდა. როგორც მინიმუმ, ასეთი შთაბეჭდილება დამრჩა. თუ ასე მიმართლებს, არ ვიცი.
აი, რა ვიფიქრე. იქნებ, სხვა გზა ავირჩიო? მთელი ცხოვრება ბევრს ვშრომობდი, მაგრამ რაღაც ფული მაინც დავაგროვე. არიან ქალები, რომლებიც წლები მუშაობენ სხვა ქვეყნებში. დარწმუნებული ვარ, რომ მათთვის იქ ცხოვრება მარტივი არ არის. იქნებ, ასეთ ქალთან რამე გამოვიდეს? დაე, ორი სიტყვის გადაბმა ვერ შეძლოს ან უშნო აღმოჩნდეს, მაკიაჟითაც, სამაგიეროდ ყოფით საკითხებში ერთმანეთს შევეწყობით. ეს კი თანაცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ასპექტია. ქორწინებისას, ალბათ.
ყოველთვის ასეთი არ ვიყავი. ოდესღაც მხოლოდ კაბებს ვუყურებდი და ნებისმიერთან არშიყობა შემეძლო. დიახ, მომწონდა ასეთი საუბრები, არაფერზე. მაგრამ ასაკთან ერთად და იმის გამო, რომ მშრომელი ადამიანი ვარ, შეიცვალა ჩემი შეხედულებები ცხოვრებაზე და ადამიანებზე. ახლა მათში სულ სხვა რამ მაინტერესებს. მომწონს, როცა ადამიანი შრომობს და არ აწუხებს სისულელეები. ვინ იცის, იქნებ ეს არის სიბერე? ჯერ 50 წლისაც არ ვარ, სად გარბის დრო? თუ ასე გაგრძელდება, ვიწუწუნებ საზოგადოებრივ ტრანსპორტში 55 წლისას? ეეჰ, ცხოვრება. არასოდეს იცი, რა დაგემართება ხვალ.
