მერაბი ძალიან წარმოსადეგი მამაკაცი იყო, ამას ვერ წაართმევ. კარგ ფულსაც შოულობდა. კარგ, შეძლებულ ოჯახში გაიზარდა, მაგრამ ყველაზე მეტად მისი ქარიზმით მოვიხიბლე. მომხიბვლელი, მაღალი, იუმორის გრძნობით და ყოველთვის ყურადღების ცენტრში. ჯერ კიდევ სტუდენტობის დროიდან მასზე ვგიჟდებოდი. შეიძლება ითქვას, რომ უპირობო სიყვარული იყო, სულელური და ბრმა. და როცა ყურადღება მომაქცია, თავი სულ დავკარგე. მართალია, ეს მოხდა უნივერსიტეტის დამთავრებიდან რამდენიმე წლის შემდეგ: ერთ კომპანიაში მოვხვდით. მაინც, ერთი სპეციალობა, ხშირად ხდება, მაგრამ ვფიქრობდი, რომ ბედი იყო.
მეჩვენებოდა, რომ ჩემი ოცნების ქმარი იყო. როცა ახალგაზრდა ვიყავი, სულ არ ვღელავდი, რომ უკვე ჰყავდა ცოლი. თავად მანამდე დაოჯახებული არასოდეს ვიყავი და არ ვიცოდი, რას ნიშნავს, როცა ქორწინება ინგრევა. ამიტომ, არ მრცხვენოდა, რომ მერაბიმ გადაწყვიტა ცოლის მიტოვება ჩემი გულისთვის. ვინ იფიქრებდა, რომ ყველაფერი ასეთი მწუხარებით მომიტრიალდებოდა. მართალია, რომ ამბობენ: სხვის უბედურებას ბედნიერებას ვერ ააშენებო.
რა შეიძლება მოჰყვეს უპირობო სიყვარულს?
როდესაც მე ამირჩია, ბედნიერებისგან ჭკუაზე არ ვიყავი და შემეძლო ყველაფერი მეპატიებინა მისთვის. გულწრფელად, ყოველდღიურ ცხოვრებაში არც ისეთი პრინცი აღმოჩნდა, როგორც საზოგადოებაში. მიწევდა ბინაში მისი მიმოფანტული ნივთების დალაგება, ჭურჭლის რეცხვაზე კატეგორიულ უარს ამბობდა. მთელი საოჯახო საქმე ჩემს კისერზე იყო. ჩემთვის ეს ყველაფერი არაფერს ნიშნავდა, რადგან მერაბი ახერხებდა ჩემი გულის მოგებას. სახლში მოდიოდა ქრიზანთემის უზარმაზარი თაიგულით ან ტორტით, აწყობდა პაემნებს და ა.შ.
წინა ქორწინება საკმაოდ სწრაფად დაივიწყა. შვილები არ ჰყავდათ. როგორც გაირკვა, მშობლების დაჟინებული მოთხოვნით დაქორწინდნენ. თუ ჩემშია საქმე! ჩემთან ყველაფერი სხვანაირად იყო, ასე მეუბნებოდა.
მაგრამ ვიცი, რა იყო მიზეზი. უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ უფრო გავლამაზდი: დავიწყე კოსმეტოლოგთან სიარული, რამდენიმე ზედმეტი კილოგრამი მოვიშორე და ვისწავლე ჩემი სხეულის ფორმების შესაფერისი სამოსის არჩევა. ვერ ვიტყვი, რომ მახინჯი იხვის ჭუკიდან ლამაზ გედად გადავიქეცი, მაგრამ ზოგი თანაკურსელი ვერ მცნობს ქუჩაში.
სად გაქრა უპირობო სიყვარული?
ჩემი ბედნიერება ხანმოკლე აღმოჩნდა, დაორსულებამდე. თავიდან მერაბის ძალიან უხაროდა, რომ შვილი ეყოლებოდა. დიდი საოჯახო ქეიფიც მოაწყო აღსანიშნავად. დიდი სიყვარული, აყვავება და ჯანმრთელი ბავშვი გვისურვეს. ის საღამო დღემდე რჩება ჩემს მეხსიერებაში, როგორც ერთ-ერთი საუკეთესო. არაფერს ვნანობ, როცა ვიხსენებ. თუმცა იმ მომენტიდან ჩემი უპირობო სიყვარული ნელ-ნელა ქრებოდა.
რაც უფრო იზრდებოდა ჩემი მუცელი, მით უფრო იშვიათად ვხედავდი მერაბის. დეკრეტული შვებულება ავიღე, ამიტომ ახლა ერთმანეთს მხოლოდ გვიან საღამოს ვხვდებოდით. ხშირად რჩებოდა სამსახურში გვიანობამდე, კორპორაციულ წვეულებებზე დადიოდა. თავიდან წინააღმდეგი არ ვიყავი, მაგრამ მალე მომბეზრდა. საოჯახო საქმეების შესრულება უფრო და უფრო მიჭირდა. უკვე აღარ შემეძლო იოლად დახრა და მიმოფანტული წინდების აკრეფა.
იმ დროს ხშირად ვფიქრობდი, ხომ არ ვიჩქარე ბავშვის ყოლა? მაგრამ ქორწინების ორი წელი ადეკვატური დრო იყო ამისთვის. ვიცოდი, რომ დროთა განმავლობაში გრძნობები გაცივდებოდა, მაგრამ ასე მალე არ ველოდი. მერაბის ისევ მოჰქონდა ყვავილები და შოკოლადები, მაგრამ იმ პერიოდში მისი სიახლოვე მჭირდებოდა.
როგორ გავიგოთ, რომ მამაკაცს სხვა ჰყავს?
მალე გაირკვა, რომ მერაბი კორპორაციულ წვეულებებზე უმიზეზოდ არ დადიოდა. ჩემმა კოლეგამ ფინჯან ყავაზე გამიმხილა, რომ ჩვენს განყოფილებაში მოვიდა ახალგაზრდა თანამშრომელი. კადრები მანამდეც არ გვყოფნიდა, ხოლო ჩემი გასვლის შემდეგ, სიტუაცია კრიტიკული გახდა. აი, ირონია.
დარწმუნებული არ ვიყავი, რომ ეს ის იყო, მაგრამ ქმარს ნამდვილად ვიღაც ჰყავდა, რადგან თავისუფალი დრო საერთოდ აღარ ჰქონდა. ხან სამსახური, ხან საქმიანი შეხვედრა, ხან მორიგი კორპორაციული, რომლის გამოტოვება არ შეიძლება. ერთხელ კოსტიუმის ჯიბეში ვიპოვე ბარათი, ხელმოწერილი ჩემთვის უცნობი ინიციალებით. არ ვიცი, რა მამოძრავებდა იმ მომენტში, მაგრამ ბარათი თავის ადგილზე დავაბრუნე და გადავწყვიტე თავი მომეჩვენებინა, რომ არაფერი ვიცოდი.
ორსულობის მეშვიდე თვეში მარტო დარჩენის მეშინოდა, ხოლო ჩემი ქმარი ისედაც წუწუნებდა, რომ ძალიან ნერვიული გავხდი. ნებისმიერი კამათი მისი იმედგაცრუებული კვნესით სრულდებოდა. როგორ არ ვიცი, მაგრამ მივხვდი, რომ თუ ამ თემას შევეხები, მარტო დავრჩები. ქმრის დაკარგვის შიში იმდენად ძლიერი იყო, რომ სხვა ვერაფერზე ვფიქრობდი. არსებობს რწმენა, რომ თუ რაღაცის ძალიან გეშინია, ეს აუცილებლად მოხდება.
განქორწინება და ქალიშვილობის გვარი
მერაბი ჯენტლმენი ნამდვილად არ იყო იმის მიუხედავად, თუ როგორ ცდილობდა ჩემი გულის მოგებას. ყველაზე საშინელი სიტყვები, რაც ცხოვრებაში მომისმენია, არის ის, რომ შვილებისთვის მზად არ არის და სხვა ჰყავს. აღარ მახსოვს, როგორ მითხრა ეს ყველაფერი, მაგრამ იმ მომენტში მეგონა, გავგიჟდებოდი.
არ ველოდი, რომ ძალა მექნებოდა განქორწინებისთვის. თითქოს, არ ელოდა, რომ მის თავგადასავლებს არ მოვითმენდი. როგორც არ ელოდა, რომ მის ნივთებს მეორე დღესვე გარეთ გავყრიდი. იმ მომენტში მიხაროდა, რომ ბინა ნაქირავები იყო და გასაყოფი არაფერი გვქონდა.
-და ბავშვი, დაფიქრდი ბავშვზე. როგორ იზრუნებ მასზე?
-არაფერია. დისტანციურ სამსახურს ვიპოვი. თან, მშობლები დამეხმარებიან. დედა ყოველთვის ამბობდა, რომ მექალთანე ხარ. უნდა მომესმინა.
ალბათ, მომავალ ვაჟზე პასუხისმგებლობამ თავდაჯერებული გამხადა. თავად მერაბის არასოდეს მივატოვებდი. ასევე მესმოდა, რომ ასეთ მამასთან ფაფას ვერ გავაკეთებდი. მისი ღალატი იმდენად მდაბიო საქციელი იყო, რომ მასთან საერთო არაფერი მინდოდა მქონოდა. თითქოს თვალები გავახილე. არა, მერაბი არ იყო ქარიზმატული ან განსაკუთრებული. უბრალოდ კარგად იტყუებოდა და ამას შესანიშნავად აკეთებდა. აბა როგორ, ადვოკატის პროფესია ამას ხელს უწყობს. ტყუილად არ შოულობდა ამდენ ფულს.
როგორ გავზარდოთ შვილი უმამოდ?
განქორწინებიდან პირველი რამდენიმე თვე, მათ შორის მშობიარობა, ძალიან რთული იყო. მშობლების სახლში დავბრუნდი, რაც მშობლებს ძალიან გაუხარდათ, განსაკუთრებით შვილიშვილი. ვერ ვიტყვი, რომ მერაბი არ მენატრება, მაგრამ ვცდილობ, მასზე ნაკლები ვიფიქრო. შინაგანად დარწმუნებული ვიყავი, რომ სწორად მოვიქეცი და შევძლებ შვილს საუკეთესო მივცე.
ძალების აღდგენისთანავე სამსახურის ძებნა დავიწყე. ადრე იურიდიულ თარგმანს არ ვაკეთებდი, მაგრამ ახლა სახლში ამით ვარ დაკავებული. რა თქმა უნდა, იყო თვეები, როცა ამას შემოსავალი არ მოჰქონდა, მაგრამ მაშინ მშობლები მეხმარებოდნენ. სწრაფად შევიძინე მუდმივი კლიენტების ბაზა და დახმარება აღარ მჭირდებოდა.
სანდრო სწრაფად იზრდებოდა. ვერც შევამჩნიე, როგორ გაფრინდა წლები. ამას ყურადღება მივაქციე, როცა მივხვდი, რომ შვილს საკუთარი ოთახი სჭირდებოდა. მშობლებს ჩვენი გაშვება არ სურდათ, მაგრამ შვილისთვის სივრცის მოწყობა მინდოდა. მე მჭირდებოდა ოფისი, მას – კომფორტული ადგილი სასწავლებლად. იმ მომენტში უკვე ადვილად შემეძლო ბინის დაქირავება.
მას შემდეგ ყველაფერი დალაგდა. საბავშვო ბაღი სკოლამ შეცვალა, პირველი კლასი მეხუთემ და პირველად ვიგრძენი, რომ ბედნიერი და თავისუფალი ვიყავი. რომ უცებ ჰორიზონტზე ისევ ის გამოჩნდა.
რას იწვევს უპირობო სიყვარული?
საშუალო ზომის ქალაქში ვცხოვრობთ, მაგრამ ჩვენს იურიდიულ ინდუსტრიაში ყველა ყველას იცნობს. მერაბის ჩემი ოფისის პოვნა არ გაუჭირდა. იმ მომენტში ვინანე, რომ მე და ჩემი შვილი სადმე სხვაგან არ გადავედით. თურმე ყოფილმა ქმარმა გართობა დაასრულა და ახლა ძალიან ნანობს. ამბობს, რომ ძალიან ახალგაზრდა და სულელი იყო. ნანობს, რომ საკუთარ შვილს არ იცნობს. დაჟინებით მოითხოვს შეხვედრას.
სიტუაცია ასეთია: კანონით არ არის აკრძალული, რომ მამამ შვილი ნახოს. ვიცი, რომ თუ მერაბი ძალიან მოისურვებს, სანდროს ნახვის გზებს იპოვის, მაგრამ ამის დაშვებაც მაშინებს. ჩვენი საუბრიდან რამდენიმე კვირა გავიდა. ვუთხარი, რომ დავფიქრდები, მაგრამ ვერ ვიჯერებ, რაც ხდება. სანდროს მამასთან შეხვედრის თავიდან აცილების გზა მინდა ვიპოვო.
ვფიქრობ კიდეც, რომ ეს ჩემი წყევლაა. სასჯელი, რომ მერაბი პირველ ცოლს დავაშორე. იქნებ, ნამდვილად სჯობს გადავიდე სხვა ქალაქში?
