თუ ადამიანს სჭირდება მემკვიდრეობის მიღება და სხვა ვარიანტი უბრალოდ არ აქვს, ნებისმიერ ეშმაკობაზე წავა, რომ სასურველს მიაღწიოს. პირფერობა, თავის შეცოდება, მანიპულაცია, ვედრება. აბა, რა უნდა ქნას, თუ ეს უძრავი ქონებაა? არა, რა თქმა უნდა, ფულის გამომუშავება შეიძლება, მაგრამ ამას დიდი დრო სჭირდება და საინტერესო არ არის. დიდ ძალას მოითხოვს. ასე კი არაფერია გასაკეთებელი. და ნათესავები. რაც მთავარია: თუ მემკვიდრეობას ვერ მიიღებ, ნამდვილად სხვა ნათესავს შეხვდება. ეს კი მორალურად უარესია!
ასე რომ, მემკვიდრეობის საკითხზე ნათესავებს შორის დავის ბევრი ისტორია არსებობს. ცხოვრება ასეთია. უკვე ასაკში შესულმა ადამიანებმა, რომელთაც არ სურთ ცბიერი ნათესავების ტყუილის მსხვერპლნი გახდნენ, ეს ყველაფერი უნდა გაითვალისწინონ. დრო იცვლება, მაგრამ ხალხის სიხარბე და სარგებლის მიღების სურვილი – არა.
მემკვიდრეობა უნდა მივიღო
რას არ ვაკეთებდი, რომ ცხოვრებაში რაღაცისთვის მიმეღწია. სამსახურს ვიცვლიდი, კურსებზე დავდიოდი, უსიყვარულოდ ვთხოვდებოდი. ლატარიის ბილეთებს ვყიდულობდი, რაღაცის იმედი მქონდა. თითქმის არაფერი მშველოდა. კურსები, უმეტესწილად, თაღლითობა იყო, არაფერს მასწავლიდა. ქმრები, სულ ოთხი, დამშორდნენ. მანამდე ადვოკატთან კონსულტაცია კარგად გაიარეს, რომ ხელცარიელი დავრჩენილიყავი. ლატარია? სასწაული არ მოხდა, ერთხელაც ვერ მოვიგე მსხვილი თანხა.
მხოლოდ სამსახური დამრჩა. ბევრი პროფესია გამოვიცვალე, ბევრი ვიმუშავე. ერთხელ ფულის შეგროვება და საზღვარგარეთ წასვლაც მინდოდა, მაგრამ ბოლო მომენტში გადავიფიქრე. უცხო ხალხის შემეშინდა, თან ენა არ ვიცი, ათვისების ნიჭი არ მაქვს. ასევე კონკურენცია – ეს ხომ საშინელებაა! როგორ გავხდი საკმაოდ შეძლებული ქალი 58 წლის ასაკში? უბრალოდ გამიმართლა. მეც საკუთარი წვლილი შევიტანე, მაგრამ.
საზღვარგარეთ ჩემი წარუმატებელი „მოგზაურობიდან 1-2- წლის შემდეგ ბინის შეცვლა მომიწია. ნაქირავებ ბინაში ცხოვრებას უკვე მივეჩვიე. გარდა ამისა, სერიოზულად ვერაფერს ვერ შეცვლი, მეპატრონე შეიძლება მოვიდეს და ჩემს ნივთებში ქექვა დაიწყოს. იმ დროს უკვე 40 წლის ვიყავი. და მაინც, ეს გადასვლები ძალიან მღლიდა. ქმარი და შვილები არ მყავდა, ანუ არავინ, ვინც დამეხმარებოდა, თან უცხო ხალხის მზერის დაჭერა არ მსიამოვნებდა. ოჰ, მარტოხელა ქალი გადმოდის.
მოკლედ, ერთ სახლში გადავედი. ორსართულიანი, ძველი სახლი, 3 სადარბაზო. იქ ერთი მოხუცი ქალი გავიცანი. თავისებური ხასიათი ჰქონდა, მაგრამ ჩემს მიმართ იმდენ ნეგატივს არ ავლენდა, როგორც სხვების მიმართ. ალბათ, იმიტომ, რომ მეც მასავით მარტოხელა ვიყავი. კარგი მეგობრები გავხდით, თუმცა ხშირად ვისმენდი მის წუწუნს, როცა რაღაც პროდუქტები მიმქონდა. ასეთი ხასიათი ჰქონდა, რა უნდა ქნა.
როგორც გაირკვა, ეს მოხუცი ქალი ფლობდა ამ სახლის ნახევარს, მთელი თავისი ბინებით, სართულებით და სადარბაზოებით. მდგმურებიდან ფულს იღებდა, მათ შორის ჩემგან, უბრალოდ ჩემთვის ეს არ უთქვამს და მეც არ მიკითხავს. ასე, მისი გარდაცვალების შემდეგ დამრჩა მთელი ეს უძრავი ქონება და უცნაური განცდა, რომ რომელიღაც ზღაპრის გმირი ვიყავი. ჩემს ზღაპარში პრინცის ნაცვლად იყო ბუზღუნა მარტოხელა მოხუცი ქალი, როგორც ჩემი მომავლის ანარეკლი. არანაირი ახალგაზრდობა, სილამაზე ან მეჯლისი სასახლეში.
თუმცა, ჩემი მარტოობა დიდხანს არ გაგრძელებულა. არა, ჩემი ფანჯრების ქვეშ კაცები არ იკრიბებოდნენ. ამის იმედი უკვე აღარც მქონდა. ასე ვთქვათ, ამ „სპორტმა“ ახლა ჩემ გარეშე იცხოვროს. არა, მოულოდნელად გამოჩნდა ნათესავების და მათი ნათესავების მთელი ფარა, რომლებიც მთელი ცხოვრება ფიქრობდნენ, როგორ დამხმარებოდნენ, მაგრამ მხოლოდ ახლა გადაწყვიტეს.
პირველი „ტალღის“ გადალახვა გამიჭირდა. მაგალითად, დეიდა, რომელთანაც ყოველთვის წინააღმდეგობაში ვიყავი. რისი იმედი ჰქონდა? რომ ნამდვილად მოვუსმენდი მის ამბებს დეიდაშვილებზე და როგორ წარიმართა მათი ცხოვრება? დიახ, ზრდასრული მამაკაცები არიან, გაბერილი მუცლებით, ცხოვრებაში ინტერესის გარეშე. რა, უძრავი ქონება უნდა გავყიდო და ფული მივცე მათი განვითარებისთვის? ვერ მივართვი! ყველა ნათესავს იმავეს ვეუბნებოდი. ისინი დროდადრო ჩნდებოდნენ, შემდეგ ქრებოდნენ, სანამ ძალიან არ დავბერდი. როგორიც ახლა ვარ.
ახლა მყავს ახალი „უახლოესი“ ოჯახი. მკვიდრი დისშვილები. უმცროსი დისგან. ირონიულია, რომ ბავშვობაში ნამდვილად ვმეგობრობდით, მაგრამ მერე გავიზარდეთ და კომუნიკაცია გაქრა. აი, მისი შვილები ჩემთან ურთიერთობას იხვეწებიან. საჩუქრებს, კონცერტის ბილეთებს მჩუქნიან. აი, ახლახან თეატრში დამპატიჟეს. რისთვის? თუ ბებერი ვარ, უნდა მიყვარდეს?
სინამდვილეში, აქ ყველაფერი მარტივია. დისშვილებს სურთ, რომ მათი შვილები ჩემთან დაასახლონ. მათ უნდათ ცალკე საცხოვრებელი და მსგავსი რამ. მე კი ნამდვილად მაქვს რამდენიმე ცარიელი ბინა, მაგრამ ცოტა ხნით. აი, თუ მათი შვილები ჩემს ბინებში გადმოვლენ, 100%-ით დარწმუნებული ვარ, რომ ვეღარ გავაგდებ. თუ საქმეში ადვოკატს არ ჩავრთავ. მჭირდება ეს?
თითქოს, კარგი დეიდა უნდა ვიყო, ოჯახს დავეხმარო, მიხაროდეს მათი სტუმრობა ან ზარები. მაგრამ ასე არ არის. ისეთი ვარ, როგორიც ვარ, მით უმეტეს, რომ წინათ ასეთი ყურადღება არ გამოუჩენიათ. მეორე მხრივ, თავადაც უძრავი ქონება მემკვიდრეობით მივიღე. მათთვისაც იგივე შემიძლია გავაკეთო. მაგრამ ღირს? სიმართლე გითხრათ, ვერ ვგრძნობ, რომ ვინმე მჭირდება. აი, ეს იყო სულ.
ვიმედოვნებ, დიდი დრო არ წაგართვით, ასევე ვიმედოვნებ, ჩემი ნათესავები დღეს დიდ დროს არ დამაკარგვინებენ. კარგ დღეს და ამინდს გისურვებთ. სხვა ყველაფერი, ალბათ, მოგვარდება.
